Από το “Καραμανλής Ή τάνκς” στο “Παπανδρέου ΜΕ ελικόπτερο”…

Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι μια προβληματική ιστορία για τους αριστερούς. Ειδικά για τη γενιά της μεταπολίτευσης που πάγωσε με το “Καραμανλής ή τανκς”, έφριξε με τους “γενίτσαρους” κι αποτρελλάθηκε με το Υπουργείο Επικρατείας του Μητσοτάκη. Από αυτή την άποψη, ο Μίκης χρωστάει πολλά στον .....
Χαρίλαο που συχνά πυκνά γέμιζε με νερό την κολυμπήθρα του Σιλωάμ.

Οι αριστεροί θα ήθελαν ο πολιτικός Μίκης να είναι αντάξιος με τον συνθέτη. Δυστυχώς αυτά που η αριστερά καλώς θέλει, κακώς δεν γίνονται. (Ισχύει ενίοτε και το αντίστροφο: αυτά που καλώς γίνονται, η αριστερά κακώς δεν τα θέλει – όμως αυτό είναι μια πικρή ιστορία). Ο πολιτικός Μίκης ήταν ο ορισμός του οπορτουνισμού. Από υποστηρικτής του Ανδρέα μέχρι υπουργός του Μητσοτάκη, και από οπαδός της δεξιάς συνωμοσιολογίας, μέχρι Βελουχιώτης του αντιμνημονιακού αγώνα.

Επειδή όμως ουδέν κακό αμιγές καλού και τανάπαλιν, ο οπορτουνισμός έχει τα θετικά του. Άλλωστε τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Και μάλλον τα στερνά του Μίκη είναι καλύτερα από τον ρόλο του τελάλη του κοινωνικού και πολιτικού συμβολαίου της μεταπολίτευσης.

Αυτό που σίγουρα μπορείς να πεις για τον Μίκη είναι ότι έπιανε το σφυγμό της εποχής. Σήμερα διδάσκει χάι κλας πολιτική επιστήμη, ίσως για αυτό κάνει τόση παρέα με καθηγητές Πανεπιστημίου. Για να το πούμε λαϊκιστί, ο Μίκης πήρε σώβρακα. Κάνει αυτά που θα έπρεπε να κάνουν άλλοι, καλύπτοντας το κενό που συνειδητά έχουν αφήσει.

Βγήκε ευθαρσώς και ανοικτά υπέρ των πλατειών, από την πρώτη στιγμή. Δήλωσε ότι το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών έμοιαζε με τσίρκο. Ότι η θέση του πολιτικού προσωπικού που διαχειρίστηκε αξιώματα δεν είναι στη Βουλή, αλλά στη φυλακή. Ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν εξαιρείται της ευθύνης. Ότι η Σπίθα δεν θα μπει στη Βουλή, θα είναι έξω και θα κάνει επανάσταση. Ότι “ είναι επιτακτική ανάγκη να φύγουν τώρα”, ενώ η αριστερά υπόσχεται ότι “δεν θα πληρώσουμε την κρίση τους” – κι ας την έχουμε ήδη χιλιοπληρώσει.

Και χθες κατέλαβε την πλατεία Αριστοτέλους ως ένας από τους δέκα εκατομμύρια συνιδιοκτήτες της Ελλάδας. Σύξυλος ο Μπουτάρης.

Την ίδια ώρα η Αλέκα προειδοποιεί ότι αν εγκαταλείψουμε το ευρώ θα είναι καταστροφή, και ο Αλέξης συμπληρώνει ότι αν εγκαταλείψουμε τη Βουλή θα είναι έγκλημα.

Θεωρητικά η αριστερά θα μπορούσε να προκαλέσει πολιτική κρίση με διαδοχικές παραιτήσεις των βουλευτών της αφήνοντας σε χηρεία καμιά εικοσιπενταριά έδρες, προκαλώντας εκλογικές αναμετρήσεις στις βασικότερες περιφέρειες της χώρας, μετατρέποντάς τες σε δημοψήφισμα καταδίκης της κυβέρνησης και του μνημονίου 2, με στόχο την άμεση πτώση της κυβέρνησης και τουλάχιστον την αποτροπή της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου. Μετά θα μπορούσε να έρθει στην πλατεία.

Όλα τα παραπάνω, αν είχαμε μια αριστερά προσανατολισμένη στον ειρηνικό – κοινοβουλευτικό δρόμο του συντρόφου Ενρίκο.

Δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα μπορούσε να κάνει η σωστή αριστερά του μαρξισμού – λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, ή αυτή του μπολσεβικισμού, της Ίσκρα και της ανελέητης πολεμικής στους ναρόντνικους.

Είναι σήμερα εκπληκτικό πόσοι αριστεροί γουστάραμε ξανά τον Μίκη, παρά τις αμαρτίες που τις έχουμε καταγράψει σε τόμους ατελείωτους. Καταπίνουμε και τον Δημητροκάλη και την Κόσκο και τους Τουρκοφάγους. Κι επειδή οφείλουμε να καταπιούμε και τα δικά μας χάλια, ξεθυμαίνουμε λέγοντας “ναι, αλλά θυμάσαι τότε που μας είπε γενίτσαρους”… Σαν τους ανανεωτικούς που όταν τους την έπεφτε ο Γλέζος για τον Σύριζα, απαντούσαν ότι όταν έδιναν τη μάχη για την πονεμένη νοικοκυρά με τον Λεωνίδα, ο Μανόλης κατέβαινε με το ΠΑΣΟΚ.

Η ιστορική μνήμη είναι καλό πράγμα. Δεν μπορεί όμως να είναι πρόφαση για να κρύβεις το χάλι κάτω από το χαλί. Όταν δηλωμένοι διεθνιστές περιφέρονται με την ελληνική σημαία και σκληροπυρηνικοί της αριστεράς μαγεύονται από τα Προπύλαια, τότε ο καπετάνιος και το πλήρωμα θα πρέπει να προβληματιστούν μήπως δεν είναι στραβός ο γυαλός. Ρε μπας κι αρμενίζει στραβά η αριστερά;

Τα στερνά του Μίκη είναι καλά. Άνθρωπος είναι, στερνά έχει. Το πρόβλημα είναι μην έχουμε τα στερνά πολιτικών χώρων, που θεωρητικά θα ήταν σήμερα μαγαζί γωνία. Θεωρητικά όμως…

Αναμνήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ