Τα αδιέξοδα της πλατείας φάνηκαν από τη βαθμιαία φυλλορρόηση που στο τέλος θα την οδηγούσε σε πλήρη αφάνεια και απαξίωση. Το είχαμε σημειώσει απο τότε και δεχτήκαμε επίθεση οτι "δεν καταλαβαίνουμε τη νέα πραγματικότητα των λαϊκών διαδηλώσεων"! Μάλιστα άρχισαν να υμνούν νέα αταξικά και μικροαστικά μορφώματα "Αμεσοδημοκρατίας" του μεσοπολέμου που προϋπέθεταν την απάρνηση κάθε ταξικής ιδεολογίας και την υποταγή στη κυρίαρχη ιδεολογία της άρχουσας τάξης (όλοι Έλληνες είμαστε χωρίς χρώματα και κόμματα!).
Η αιτία της πτώσης της πλατείας ήταν η ανυπαρξία ελπίδας για μια άλλη πολιτική, για μια άλλη κοινωνία. Η υποταγή της πλατείας στους κανόνες ανώδυνης διαμαρτυρίας που επέβαλε η αστική τάξη οδήγησε στην απαξίωση. Ο λαός δεν μπορούσε να περιμένει τίποτα από μια πρόδηλα υποταγμένη στην εξουσία διαμαρτυρία.
Παρότι ισχύει πάντα η αρχή ότι «τίποτα δεν πάει χαμένο» από τους αγώνες, αποτελεί ερωτηματικό τι ακριβώς παρακαταθήκη αφήνει η Πουέρτα Δελ Σολ.
Η πλατεία λειτούργησε ως βαλβίδα εκτόνωσης ίσως και ως παραγωγός απογοήτευσης για λογαριασμό της εξουσίας. Σαν μια υπενθύμιση ότι «τίποτα δεν γίνεται».
Ικανοποιημένοι οι οργανωτές της πλατείας που τόσες μέρες εκτόνωναν παθητικά την οργή του λαού για τα σκληρά μέτρα λιτότητας, μας ανακοίνωσαν ότι έστειλαν το «μήνυμα» στη κυβέρνηση. Ποιο μήνυμα; «Κάντε τη δουλειά σας και εμείς θα είμαστε αντίθετοι ειρηνικά, αταξικά, ακομμάτιστα, χωρίς ιδεολογία, χωρίς στόχο, χωρίς οργάνωση και χωρίς πρόγραμμα, τα οποία απαγορεύσαμε «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» πετώντας έξω τα κόμματα και τα συνδικάτα από τη πλατεία».
Αν ρωτήσετε τι έγινε εκείνη εκείνη η αταξική και «σφριγηλή» Συνέλευση της «Άμεσης Δημοκρατίας» της Μαδρίτης όπου ο λαός θα αποφάσιζε για τα πάντα, χωρίς διαμεσολαβητές, κόμματα, συνδικάτα και εκπροσώπους, κανείς δεν μπορεί να απαντήσει. Προφανώς διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη.
Στην Ελλάδα η πλατεία του Συντάγματος και η «Αμεσοδημοκρατία» της, φτιαγμένη κατ εικόνα και ομοίωση της Μαδρίτης, είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσει τα χνάρια της Πουέρτα Δελ Σολ. Ήδη τα σημάδια πνευματικής κόπωσης στη Συνέλευση με τη συνεχή επανάληψη των ιδίων, με την παντελή έλλειψη πολιτικής δράσης και με την κατατριβή σε εσωτερικά θέματα ατέρμονων διαδικασιών, είναι φανερά.
Ο ευρύς κόσμος που «δεν πήρε χαμπάρι» τις «Αμεσοδημοκρατίες» αλλά παγιδεύτηκε από τη διάδοση της ιδέας (απ τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχει το κεφάλαιο), ότι μπορεί να αλλάξει κάτι με το πλαίσιο της πλατείας, θέλησε πραγματικά να δει κάτι να γίνεται.
Όσο δεν γίνεται τίποτα, τόσο θα καταλαβαίνει τα παιχνίδια της εξουσίας με αυτούς ως παίγνια.
Ήθελε ο τεράστιος αυτός κόσμος να διαμαρτυρηθεί και η διαμαρτυρία του να αποδώσει καρπούς. Όμως δεν είναι δυνατόν να περιμένει τη «πλατεία» πότε θα βρει στόχους, δομή, πολιτική έκφραση και οργάνωση (αν βρει ποτέ) για να δει αποτελέσματα. Αργά ή γρήγορα θα καταλάβει ότι η πλατεία ήταν μια βαλβίδα εκτόνωσης και μια παγίδα αριστοτεχνικά στημένη.
Μετά τις μεγάλες διαδηλώσεις που τροφοδότησαν ως τώρα και θα τροφοδοτούν τη πλατεία μέχρι τα τέλη Ιούνη, η φθίνουσα πορεία είναι μαθηματικά βέβαιη. Δεν είμαστε μάντεις. Η Μαδρίτη δείχνει το δρόμο.
Άγνωστο αν το Σεπτέμβρη επιχειρηθεί επανάληψη της ιστορίας. Τότε όμως όλοι θα έχουν πάρει το μάθημα.
Οι αυταπάτες ότι οι εξουσίες πέφτουν χωρίς μέτωπο, πολιτική οργάνωση, πρόγραμμα, στόχους και κυρίως χωρίς εμπλοκή στη μάχη της οργανωμένης, σε ταξικά συνδικάτα εργατικής τάξης, τελειώνουν.
Δεν ήμασταν από εκείνους που ύμνησαν την πλατεία γιατί από την πρώτη στιγμή καταλάβαμε ότι ελέγχεται από την αστική τάξη. Διείδαμε ότι το φυτευτό μίσος στην πλατεία κατά των κομμάτων της Αριστεράς και των ταξικών συνδικάτων, που δίνουν μάχες δεκαετίες τώρα κατά αυτών των πολιτικών που η πλατεία υποτίθεται ότι ανακάλυψε τώρα, οδηγούσε σε παραπλάνηση και εγκλωβισμό των μαζών, αν όχι σε χειρότερες ατραπούς.
Εμείς όμως θαυμάσαμε την έξοδο σε δρόμους και σε πλατείες εκατοντάδων χιλιάδων λαού που ήθελε να διαμαρτυρηθεί κατά της τρόικας , του μνημονίου, της κυβέρνησης και της ΕΕ.
Για να μετουσιωθεί αυτή η θέληση σε πραγματική δύναμη προτείναμε στην «πλατεία» να καταργήσει τις απαγορεύσεις κομμάτων και συνδικάτων, να ανοιχτεί πραγματικά στην εργατική τάξη και να μετατραπεί η ίδια σε πολιτική δύναμη μετώπου του εργαζόμενου λαού, χωρίς αποκλεισμούς, που στο διάβα του θα σαρώσει την εξουσία του κεφαλαίου.
Προτείναμε συγκεκριμένο πλαίσιο πολιτικής και οργάνωσης, αν ήθελε να επιβιώσει η πλατεία και να βάλει στη σφραγίδα της στις εξελίξεις υπέρ του λαού. Η αγνόηση και το οργανωμένο γιουχάισμα κάθε τέτοιας πρότασης προδιέγραψε ήδη τη θνησιγενή πορεία της πλατείας.
Όμως εμείς πείσμωνες και αισιόδοξοι από την κληρονομιά δεκαετιών αγώνων, θα θυμίσουμε ότι ακόμη και τώρα δεν είναι αργά. Η πλατεία αν θέλει να σωθεί από την προδιαγεγραμμένη ιστορική αφάνεια, μπορεί να κάνει το μεγάλο βήμα και να απαλλαγεί από την κηδεμονία της αστικής τάξης και των αστικών μέσων ενημέρωσης που της θέτουν ασφυκτικά και απαγορευτικά όρια κινήσεων. Θα το τολμήσει;
Εμείς δεν έχουμε παρά να ξανατονίσουμε αυτό που τόσες φορές τονίσαμε: Αν το κίνημα αυτό δεν αποκτήσει ταξικό περιεχόμενο με τις διεκδικήσεις του εργαζόμενου λαού στο κέντρο, με ταυτότητα, δομή, στόχους, πρόγραμμα και οργάνωση, θα χαθεί και αργά ή γρήγορα η ίδια εξουσία τους κεφαλαίου θα επανέλθει με άλλο προσωπείο, πιθανόν πολύ χειρότερο και με νέα παραπλανητικά συνθήματα κλεμμένα και από αυτόν τον λαϊκό ξεσηκωμό. Αυτό διδάσκει η ιστορία.
Η εξουσία του κεφαλαίου μπορεί να νοιώσει ότι το λαϊκό κίνημα είναι ικανό να την ανατρέψει, μόνο μέσα από τη δύναμη που βρίσκεται στα χέρια των εργαζόμενων παραγωγών του πλούτου της χώρας και του λαού. Μόνο αυτοί μπορούν να γονατίσουν την εξουσία. Αυτοί μπορούν και να ανασυγκροτήσουν τη χώρα. Αυτοί μπορούν να κτίσουν ένα άλλο μέλλον για τις επερχόμενες γενιές.
Αν οι «πλατείες» φεύγοντας από το προσκήνιο αφήσουν άθικτη την αστική τάξη να συνεχίσει να κυριαρχεί με οποιαδήποτε μορφή, θα έχουν παίξει αντικειμενικά ή ενσυνείδητα το παιχνίδι της εξουσίας.
ΥΓ -1. Το σημείωμα αυτό φαντάζει προφητικό αλλά δεν είναι. Μπορεί να προτρέχει γεγονότων που δεν έγιναν αλλά δεν θα θέλαμε να μας λένε «εκ των υστέρων προφήτες». Δεν θα θέλαμε να μας πουν ουρά της ιστορίας αυτοί που έγιναν ουρά των γεγονότων και του λαϊκισμού των μικροαστικών μαζών. Θεωρούμε ότι απλή μαρξιστική ανάλυση μιας πολιτικής κίνησης της εξουσίας και των μαζών κάναμε.
ΥΓ-2.
Θλιβερή ήταν η παρουσία στη πλατεία αριστερών δυνάμεων που δέχτηκαν την απαγόρευση της αστικής τάξης και έστειλαν εκεί τα μέλη τους ως «ακομμάτιστα» και χωρίς ιδεολογία! Για δεκαετίες η σημαία και η περηφάνεια της Αριστεράς ήταν ότι δεν αποκηρύττει την ιδεολογία της και τη ταυτότητά της, όσα βάσανα και αν σήμαινε αυτό. Τώρα είδαμε κάποιες δυνάμεις να βάζουν ιδεολογία και κόμμα κάτω από τα σκέλια τους και να δίνουν εξετάσεις υποταγής στην άρχουσα τάξη. Κάποιοι μάλιστα από τους ηγέτες αυτών, ύμνησαν με διθυραμβικά άρθρα τη μικροαστική απολίτικη υπερταξική και ακομμάτιστη «Άμεση Δημοκρατία». Νόμισαν ότι ανακάλυψαν το Ελντοράντο νέων λαϊκών πολιτικών μορφωμάτων. Ανέδειξαν την «Άμεση Δημοκρατία» που καταργεί κόμματα, τάξεις και ιδεολογίες σε νέα μορφή οργάνωσης του λαού! Ούτε «Δήλωση Μετανοίας» να έκαναν. Ντροπή!
aristeripolitiki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου