ΛΟΙΠΟΝ, ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΣΩ!

Αγαπητοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες,

ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΣΩ, γιατί χιλιάδες σχολεία σε όλη τη χώρα απέρριψαν το κυβερνητικό τελεσίγραφο που απαιτούσε την έναρξη της αυτοαξιολόγησης-αξιολόγησης στις 4/4/2014, εκβιάζοντας εκπαιδευτικούς και διευθυντές με το «εντέλλεσθε», γιατί σχεδόν όλοι οι...

εκπαιδευτικοί [νηπιαγωγοί, δάσκαλοι και καθηγητές], με πρωτοφανή μαζικότητα και ομοθυμία, αρνηθήκαμε να συγκροτήσουμε τις λεγόμενες Ομάδες Εργασίας που απαιτούσε το ΥΠΑΙΘ, οι οποίες αποτελούν και το εναρκτήριο λάκτισμα, για να μεταφερθεί η ευθύνη της διάλυσης των δημοσίων σχολείων σε εκπαιδευτικούς-μαθητές-γονείς, για να «νομιμοποιηθεί» η πολιτική των απολύσεων, της συντριβής των εργασιακών σχέσεων και της κατηγοριοποίησης των σχολείων μας.

ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΣΩ,  γιατί η ολοένα εντεινόμενη επιβολή, το αυξανόμενο έλλειμμα δημοκρατίας, ο εκφοβισμός και η καταστολή, μέσα και έξω από το σχολείο, είναι η απάντηση μιας κυβέρνησης, που –με τις επιταγές των ιμπεριαλιστών πατρώνων της, ΕΕ και ΔΝΤ--  έχει οδηγήσει το λαό μας σε εξαθλίωση, το δημόσιο σχολείο σε μαρασμό και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τον κλάδο μας σε αφανισμό.

ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΣΩ, γιατί η ίδια αυτή κυβέρνηση και ο υπουργός –κατ’ όνομα-- Παιδείας ετοιμάζεται για τημεγάλη σφαγή των εφήβων, των μαθητών μας δηλαδή, με τις πανελλαδικού τύπου εξετάσεις και την «τράπεζα θεμάτων».

ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΣΩ, γιατί, με πρόσχημα και την αυτοαξιολόγηση, ετοιμάζονται να κλείσουν άλλα 1670 σχολεία και να πετάξουν στον καιάδα τα παιδιά των φτωχών, να θέσουν σε διαθεσιμότητα και να απολύσουν και άλλους εκπαιδευτικούς.

ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΣΩ, γιατί ο οργανωμένος κλάδος μας, η ΟΛΜΕ, αλλά και η δική μας ΕΛΜΕ κατ’ επανάληψη, μέσα από μαζικές γενικές συνελεύσεις - συνέδρια - ημερίδες κλπ, έχει  απορρίψει με συντριπτική πλειοψηφία τους νόμους και τα διατάγματα για την αυτοαξιολόγηση - αξιολόγηση και έχει αποκαλύψει τους πραγματικούς της στόχους.

ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΣΩ, γιατί  η πρόθεση του υπουργείου δεν είναι η καλυτέρευση του σχολείου, αλλά ηολοκληρωτική υποταγή των εκπαιδευτικών και η μετατροπή τους σε υπάκουα, σκυμμένα ανθρωπάκια, που θα υπηρετούν πιστά ένα αγοραίο σχολείο, των λίγων και των άνισων.

ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΣΩ, γιατί δεν μου επιτρέπεται να συμπράξω στην ανήθικη κακοστημένη υποκρισία που ακούει στο όνομα, «ομάδες εργασίας-δείκτες-αυτοαξιολόγηση».

Ως εκ τούτων, παρ’ ότι ορίστηκα  παρά τη θέλησή μου από τη διευθύντρια του σχολείου μου, που «τυγχάνει» και διορισμένο μέλος του ΠΥΣΔΕ Γ’ Αθήνας, δηλώνω ότι δεν προτίθεμαι να συμμετάσχω σε καμιά «ομάδα εργασίας»  και θα συνεχίσω, μαζί με την πλειοψηφία των συναδέλφων μου της Γ’ ΕΛΜΕ Δυτικής Αθήνας και της  υπόλοιπης Ελλάδας, να παλεύω με όλες μου τις δυνάμεις για την ολοκληρωτική απονομιμοποίηση  και την τελική  χρεωκοπία της αυτοαξιολόγησης-αξιολόγησης.

Και [για να χρησιμοποιήσω τα λόγια αγαπητού συντρόφου και συναδέλφου από την ακριτική Ικαρία] «Άμα σηκώσουμε το κεφάλι και ανοίξουμε το στόμα που μας φράζουν, όλα σιγά- σιγά θα ξανάρθουν εκεί που πρέπει. Και θα γίνουμε πάλι δάσκαλοι».  Γιατί οι δάσκαλοι διδάσκουμε και με το παράδειγμά μας!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ, ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ, ΘΑ ΤΟΥΣ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΑΓΩΝΑΣ!

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ!

Τετάρτη 9 Απρίλη 2014

Αντώνης Πέττας

Πρόεδρος της Γ΄ ΕΛΜΕ Δυτικής Αθήνας  [Ίλιον, Πετρούπολη, Καματερό, Άγιοι Ανάργυροι],

μαθηματικός στο 1ο  ΓΕΛ ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ

Οικονόμου Δήμητρα

Αντιπρόεδρος Β΄ΕΛΜΕ Δυτ. Αττικής [Αιγάλεω, Χαϊδάρι, Αγ. Βαρβάρα]

ΦΥΣΙΚΟΣ ΣΤΟ 6ο ΓΕΛ ΑΙΓΑΛΕΩ

Εδώ και δύο μήνες ο κλάδος των εκπαιδευτικών δίνει μια ακόμα μεγάλη μάχη ενάντια στην επίθεση του Υπουργού Παιδείας και της εθελόδουλης κυβέρνησης.Μια επίθεση που βαφτίστηκε αυτοαξιολόγηση, στολίστηκε με στόχους δείκτες και καλές προθέσεις και φόρεσε τη μάσκα του εθελοντισμού για να συγκαλύψει το δρόμο για το ξεπούλημα της δημόσιας παιδείας και τnν παράδοσή της ως λάφυρο σε ντόπια και ξένα κεφάλαια. Εδώ και λίγες μέρες η αυτοαξιολόγηση κυκλοφορεί με τα κουρέλια της, καλύπτει τα τραύματά της με γάζες εγκυκλίων, και βρίσκει τελευταίο καταφύγιο σε πρακτικά διευθυντών .

Στη μάχη αυτή, που ξεκίνησε δειλά με τα ψηφίσματα των συλλόγων, που δυνάμωνε κάτω από την πίεση της διεύθυνσης να υφαρπάξει αποφάσεις συλλόγων, και που κορυφώθηκε με την 3η εντολή, ακούστηκαν, ενώθηκαν, συντονίστηκαν φωνές αντίστασης και άρνησης :

• Στο σχολείο της αγοράς

• Στο σχολείο του αυταρχισμού

• Στο σχολείο πολλών ή λίγων αστέρων

• Στο σχολείο της ρεκλάμας ή το σχολείο αποθήκη

Στη μάχη αυτή που συνεχίζεται με κάθε τρόπο , στη συναδέλφισσά μου που σηκώθηκε στη συνεδρίαση και απάντησε στις πιέσεις με τους στίχους: 

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του. Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι, Όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο το όχι -το σωστό- εις όλην την ζωήν του.

Σ’ όλες τις αντιστάσεις των συναδέλφων μου, τα όχι, τις αρνήσεις, θα προσθέσω και τη δική μου άρνηση. Στην ανάθεση της διευθύντριάς μου δηλώνω ότι δεν προτίθεμαι να συμμετάσχω σε καμιά «ομάδα εργασίας» και θα συνεχίσω να υλοποιώ την απόφαση του συλλόγου μου, του Σωματείου μου και της Ομοσπονδίας μου και να παλεύω με όλες μου τις δυνάμεις για την τελική χρεωκοπία της αυτοαξιολόγησης-αξιολόγησης

---

«Φυσικά και δεν θα υπακούσω!»

Λευτέρης Παπαθανάσης, γραμματέας ΕΛΜΕ Ιωαννίνων

Ζούμε σήμερα μια άνευ προηγουμένου επίθεση στη δημόσια εκπαίδευση, σαν μέρος μιας γενικότερης καπιταλιστικής επιθετικότητας ενάντια στις κατακτήσεις των εργαζομένων. Χιλιάδες σχολεία κλείνουν, τομείς της τεχνικής εκπαίδευσης καταργούνται σε μια νύχτα με συναδέλφους μας και παιδιά να μένουν στο δρόμο, ενώ το «νέο» εξεταστικό κάτεργο έρχεται να πετάξει έξω απ’την εκπαίδευση τα παιδιά της εργατικής τάξης και να τα οδηγήσει στο σκλαβοπάζαρο της μαθητείας (ουσιαστικά απλήρωτης και ανασφάλιστης εργασίας).

Την ίδια στιγμή, το κοινωνικό αγαθό της εκπαίδευσης τεμαχίζεται σε μικρά κομματάκια, τα οποία με τη διαδικασία της αξιολόγησης θα ποσοτικοποιηθούν και θα πάρουν και την τιμή τους ώστε «να βγουν στις αγορές». Επιπλέον, με την αξιολόγηση στήνεται το κρεβάτι του Προκρούστη που πάνω του θα πλάσουν το νέο τύπο εκπαιδευτικού, τον άβουλο υπάλληλο που θα διεκπεραιώνει τη διδασκαλία «δεξιοτήτων». Η Αγορά πρέπει να πάρει αυτό που ζητάει…

Με δεδομένη την καθολική αντίθεση του κόσμου της εκπαίδευσης στα σχέδιά τους, τα αφεντικά κατέφυγαν για μια ακόμη φορά στο μόνο πράγμα που πραγματικά γνωρίζουν καλά, τη βία. Με μια δεύτερη μέσα σ’ένα χρόνο επιστράτευση, με την τακτική του «εντέλλεσθε», προσπαθούν να υποτάξουν τους εκπαιδευτικούς, μιας και η επιχείρηση «συναίνεση» δεν τους πέτυχε. Ακόμη κι έτσι όμως δεν θα τους περάσει. Ο ένας μετά τον άλλον, οι σύλλογοι διδασκόντων προχωρούν σε δηλώσεις αντίθεσης στην αξιολόγηση, και δεκάδες πρωτοπόροι διευθυντές που τιμούν τον τίτλο του συναδέλφου προτιμούν να παραιτηθούν παρά να γίνουν συνένοχοι της κυβέρνησης.

Στα πανεπιστημιακά θρανία, και στη συνέχεια στον πάγκο της έρευνας, έμαθα τι σημαίνει επιστημονική ακεραιότητα, τι σημαίνει να είσαι έντιμος απέναντι στο πείραμά σου, τα αποτελέσματά σου και την ανάλυσή τους. Έμαθα ότι αν χάσεις αυτή την ακεραιότητα, τίποτα απ’όλα τα υπόλοιπα που έμαθες δεν έχει πραγματική σημασία. Από την πρώτη μέρα που μπήκα σε σχολική αίθουσα, έχτισα μέσα μου (και με βοήθησαν σ’αυτό οι μαθητές και οι μαθήτριές μου, τα παιδιά μου) και μια άλλη πτυχή της ακεραιότητας αυτής: την ακεραιότητα του δασκάλου. Για να είσαι δάσκαλος πρέπει να μην ευτελίζεις με τη στάση σου αυτά τα οποία διδάσκεις, αλλιώς τίποτα απ’όσα διδάσκεις δεν έχει σημασία.

Έτσι, παρά το γεγονός ότι πήρα την εντολή να συμμετάσχω στις ομάδες εργασίας για την αξιολόγηση (ομάδες αυτοκτονίας θα ήταν πιο ταιριαστός τίτλος), δεν πρόκειται να συμμετάσχω. Η εκτέλεση του δημόσιου σχολείου δεν θα έχει την υπογραφή μου. Δεν το κάνω για να «σώσω την ψυχή μου» (έτσι κι αλλιώς «ψυχή» δεν υπάρχει), αλλά σαν κίνηση που εντάσσεται στη μεγάλη μάχη για την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου, στη μάχη της Ανατροπής.

Υπάρχουν εποχές που μπορούμε να συζητάμε «ακαδημαϊκά» τις διαφωνίες μας. Υπάρχουν εποχές που οι αποφάσεις έχουν καθήκοντα. Απέναντι σε ένα αυταρχικό κράτος, ένα κράτος που νομίζει ότι ακόμη και το σώμα μας του ανήκει, ένα κράτος που θέλει να κάνει εμάς τους δασκάλους συνεργούς στην κατεδάφιση της εκπαίδευσης των παιδιών μας, η απάντηση μπορεί να είναι μόνο «φυσικά και δεν θα υπακούσω!». Αυτή είναι η απάντηση που αντιστοιχεί στους μεγάλους αγώνες των σωματείων μας και στους μεγάλους Δασκάλους μας, από το Δημήτρη Γληνό μέχρι το Νίκο Τεμπονέρα.

Δεν θα περάσουν! Θα νικήσουμε!