Στο βάθος του, αναδεικνύει την διπλή όψη της ''επανίδρυσης του καπιταλισμού'' στην Ελλάδα και όχι μόνο: όχι μόνο κανιβαλισμός σε βάρος της...
εργατικής πλειονότητας, αλλά και ολοκληρωτική υπε-αντιδραστική στροφή στο σύνολο των κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων. Είναι μια καθολική αντ-επανάσταση και με αυτό το μέτρο, πρέπει να αναζητηθεί και η απάντηση. Στόχος των ανα-καταλήψεων είναι να χτυπηθεί κάθε έννοια αντίστασης και να εμπεδωθεί η αίσθηση του ''ισχυρού κράτους''.
Στο βραχυπρόθεσμο επίπεδο, ασφαλώς έχει ειδική πολιτική σημασία η πολιτική στρατηγική της ΝΔ, να κερδίσει την μάχη της πολιτικής κυβερνητικής διαχείρισης απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ. Η στρατηγική αυτή λέει περίπου το εξής: ‘’ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει άνομες καταλήψεις, υπεράσπιση μεταναστών, μάσκες και αναρχία. Θα εμπιστευτούμε σε αυτούς την τύχη της διακυβέρνησης της χώρας, επειδή, ενδεχομένως, εμείς τα κάναμε μαντάρα στα οικονομικά;’’. Η επίκληση του ‘’τρόμου του χειρότερου και του άγνωστου’’ είναι η μόνη που έχει απομείνει και αυτό δεν αφορά μόνο το ζήτημα της πολιτικής διαχείρισης αλλά και της απάντησης σε κάθε προοπτική πέρα και έξω από τον καπιταλισμό γενικά.
Υπάρχει μια ειδικότερα πλευρά σε αυτή την προσπάθεια: Είναι ο στόχος για υπερφαλάγγιση της Χρυσής Αυγής. Ο ρατσιστικός, αντι-μεταναστευτικός, φασίζων λόγος, ήταν και είναι πράγματι κοινός ανάμεσα σε ΝΔ και ΧΑ (αλλά και το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ), μόνο που η δεύτερη κέρδιζε στο ‘’φτιαγμένο’’ κοινό με τον ισχυρισμό ότι ‘’εμείς δεν τα λέμε μόνο, τα κάνουμε κιόλας’’. Η ηγεσία της ΝΔ, με προεξάρχοντα τα ακροδεξιά μπουμπούκια της τύπου Δένδια, Κρανιδιώτη, Βορίδη, Γεωργιάδη, θεωρούν πως η απόλυτη κρατική καταστολή, ο έξαλλος αντικομμουνισμός και οι κραυγές απέναντι στην ‘’αναρχία’’ θα οδηγήσουν σε επανα-συσπείρωση του αντικομμουνιστικού ακροδεξιού χώρου στη ΝΔ, πάνω και στο έδαφος της ανοχής μιας τρομοκρατημένης ‘’φιλήσυχης κοινής γνώμης’’. Είναι κάτι που μπορεί να συμβεί. Μπορεί και όχι όμως: Ο φασιστικού τύπου εκτραχηλισμός της κρατικής κατασταλτικής μηχανής και του δημόσιου λόγου της κυβέρνησης, αποτελούν μια ‘’δικαίωση’’ της πρακτικής της ΧΑ και συνηγορούν για ακόμη μεγαλύτερες μετατοπίσεις προς αυτήν από το χώρο της δεξιάς και της κοινωνικής απελπισίας. Μπορεί να συμβούν και τα δύο. Μια καθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, ένα αναιμικό προβάδισμα της ΝΔ και μια υπερενίσχυση της ναζιστικής ΧΑ.
Και απέναντι τι γίνεται; Το λιγότερο που έχει να επισημάνει κανείς είναι οι λάθος αντιδράσεις από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, στην προσπάθεια της δεξιάς να εμφανίσει την αριστερά ως συμπράττουσα στην ‘’ανομία και αναρχία’’. Πράγματι οι ποικίλες ανακοινώσεις ‘’καταδίκης της βίας’’, από την κοινοβουλευτική αριστερά, δείχνουν πανικό απέναντι στην πρόκληση της κυβέρνησης και άγχος.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Η κοινωνική και πολιτική εικόνα της αριστεράς, δεν μπορεί να φτιασιδωθεί με όρους πολιτικού μάρκετινγκ, εντός του γηπέδου που διαλέγει ο αντίπαλος. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρξει η πιο γενναία στάση από όλες τις δυνάμεις της αριστεράς, δηλαδή αυτή της απροσχημάτιστης καταγγελίας της καταστολής και της αλληλεγγύης χωρίς όρους σε εστίες αντίστασης, όπως οι κατειλημμένοι χώροι.
Η μεγάλη έλλειψη παραμένει. Απέναντι στην στρατηγική της ΝΔ και της εξουσίας για ‘’καταδίκη της βίας’’, δεν υπάρχει δυστυχώς μια ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ διεκδίκησης αυξήσεων και άρνησης απολύσεων. Δεν έχουμε ένα κατειλημμένο Υπουργείο, ενάντια στις εφεδρείες/απολύσεις. Ούτε ένα δημόσιο ταμείο ασφάλισης ως κέντρο αγώνα των ασφαλισμένων του για την κατάργηση των ουσιαστικών καλύψεων. Ούτε ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα, όπου να τίθεται από καθηγητές και φοιτητές το ζήτημα της υπεράσπισης της δημοκρατίας και της παιδείας.
Υπάρχει ένας ορατός κίνδυνος για μια ήττα ακόμη μεγαλύτερη. Μέσα από το σύρσιμο στην ‘’καταδίκη της βίας’’, αλλά και μέσα από το στρίμωγμα για περιορισμό του λόγου της αριστεράς και του κινήματος, με τη μια ή την άλλη απόχρωση, μόνο ενάντια στους φασίστες και τη βία των ΜΑΤ, κινυνεύουμε να μην υπάρξει ούτε αύριο, αυτό που δεν υπάρχει σήμερα. Και αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουμε.
Η αριστερά είναι εδώ για το ψωμί και τη δημοκρατία, που στερεί η αντεργατική επίθεση μέσω των μνημονίων που επιβάλλουν η ΕΕ και η ελληνική ολιγαρχία, δια μέσου του αστικού πολιτικού συστήματος. Απέναντι σε αυτή την επίθεση, η λαϊκή οργάνωση και αντι-βία, όχι μόνο ‘’επιτρέπεται’’, αλλά επιβάλλεται. Αλλά για αυτό χρειάζεται μια αριστερά η οποία δε θα ασχολείται μόνο με τα μαντρόσκυλα που αμόλησε το σύστημα, αλλά και με το ίδιο το σύστημα. Και αυτό δε θα κριθεί σε καμία κάλπη. Αντίθετα, η αναμονή της κάλπης, θα οδηγήσει σε ατιμωτική ήττα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου