MIND THE GAP

της Χρ. Φίλιππα

Το σκέφτηκα το βράδυ και το πήρα απόφαση. Θα έκανα το ταξίδι με το «επιταγμένο» τραίνο. Ηθελα να ζήσω την εμπερία του ταξιδιού με ένα τέτοιο τραίνο. Έχω τόσες σκηνές αποτυπώσει στο μυαλό απ τον πόλεμο του’40. Ναι! Θα το κάνω! Θα πάρω λίγα απαραίτητα μαζί μου και ένα μαντήλι. Εκείνο το λευκό με τη χειροποίητη δαντελίτσα στη μια του γωνία και τα αρχικά μου κεντημένα, αν...
θυμάμαι καλά.

 Θα κατέβω τις σκάλες αργά, όχι-όχι τις κυλιόμενες, ως πρέπει σε με που αποφάσισα αυτό το ταξίδι. Θα περιμένω στην πλατφόρμα με το σακίδιο στο χέρι να το δω να ξεπροβάλει απ το σήραγγα.
Και νάμαι, με το μαντήλι να το κουνήσω στους αναποφάσιστους όταν «οι θύρες των συρμών ανοίγουσιν αυτομάτως». «Mind the gap», άκουσα μια φωνή πίσω μου… κοίταξα λοξά, τι περίεργο ανθρωπάκι είναι αυτό που μου απευθυνει το λόγο, σκέφτηκα… Και μπήκα. Θα βρω μια θέση και θα περιμένω να κλείσουν αυτομάτως οι θύρες του συρμού. Κάθησα, ουφ! «Προσέξτε τα προσωπικά σας αντικείμενα» άκουσα απ το μεγάφωνο και δεν ξέρω γιατί έπιασα το κεφάλι μου, ασυναίσθητα. Με ξάφνιασε η αγγελία δίχως άλλο. Ο ενοχλητικός τύπος πλησίασε το παράθυρο και μου ψιθύρισε «mind the gap».. μα τι θέλει ο ανόητος τύπος, σκέφτηκα. Αφού είμαι μέσα. Του κούνησα το μαντήλι…ξεκινήσαμε… «mind the gap» ..μπήκαμε στη σήραγγα ..τον έχασα, ευτυχώς. Τότε αναρωτήθηκα, πού θα κατέβω…αυτό δεν το είχα υπολογίσει γιατί δεν είχα προνοήσει να δω ούτε τη διαδρομή. Τώρα είναι αργά, σκέφτηκα! Θα με πάει όπου θέλει εκείνο!!!!
«Οι θύρες του συρμού ανοίγουσι και κλείουσιν αυτομάτως». Με έπιασε ένα κενό στο στομάχι….