Ας ξεμπερδεύουμε με αυτήν την ανωτερότητα, που δεν εκδηλώνεται παρά μέσω της καταστροφής.»
Λουίζ Μισέλ
Με αφορμή την επέμβαση των Γάλλων δολοφόνων στο Μάλι και τη «διαιρεμένη» γαλλική αριστερά
Ενώ στην μετακανταφική Λιβύη, ο λαός βιώνει με την σειρά του, τα ίδια πάθη που γνώρισε και ο λαός του Ιράκ, μετά την «απελευθέρωση» από τον «τύραννο» Σαντάμ Χουσεΐν, οι Γάλλοι εισβάλουν και...
στο Μάλι. Είναι γνωστό, ότι τόσο η Λιβύη όσο και το Ιράκ είναι χώρες με πολύ πλούσιους πόρους και ότι οι «τύραννοι» εξασφάλιζαν μια άνετη διαβίωση στους λαούς αυτούς. Όπως είναι επίσης γνωστό, ότι πολλές χώρες της Αφρικής είναι «ευκατάστατες» από πλευράς φυσικών αποθεμάτων, αλλά διαβιούν στην αθλιότητα.
Δεν γνωρίζω σε ποιες διατάξεις του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών στηρίχτηκε η κατακτητική επέμβαση στην Λιβύη, χάριν της εισαγόμενης αραβικής άνοιξης στην χώρα. Ας μας πουν αυτοί που την υποστήριξαν. Είναι όμως σαφές, ότι με το πρόσχημα του εκδημοκρατισμού ή με διάφορα άλλα προσχήματα ( π.χ. το οπλοστάσιο του Ιράκ, την τρομοκρατία κλπ), υποδουλώνονται χώρες για να λεηλατηθούν οι φυσικοί τους πόροι και μαζί και οι λαοί τους. Δεν θέλω επίσης να αναφερθώ στην γαλλική παρουσία στην Αφρική, στα τρομακτικά εγκλήματα που έχουν γίνει εκεί, καθώς και πόσες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις έχει κάνει μεταπολεμικά η Γαλλία.
Η σκέψη μου γυρνά στο 1878 και σε μια περιοχή πολύ μακριά από την γηραιά ήπειρο, τα νησιά της Νέας Καληδονίας και στην αναρχική Κομμουνάρα Λουίζ Μισέλ. Η Λουίζ Μισέλ ήταν μια δεινή ρήτορας, «φυσική» κόρη μιας υπηρέτριας και ενός πυργοδεσπότη, εγγονή καρμπονάρου, γνωστή ως «κόκκινη παρθένα». Αργότερα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εδραίωση του αναρχοσυνδικαλισμού στην Γαλλία. Στρατεύθηκε στην μαύρη σημαία, γιατί «η κόκκινη είναι για αγώνα στο φως του ήλιου, ενώ η μαύρη ταιριάζει στον ανταρτοπόλεμο, στην μάχη των ελεύθερων σκοπευτών, στην μάχη των χαμένων παιδιών, τόσο πιο πολύ ελεύθερων, όσο πιο πολύ είναι σκόρπια». Τον Μάρτιο του 1871, η Λουίζα συμμετέχει στην Κομμούνα με όλη της την ψυχή. Στα οδοφράγματα, κάτω από τα πυρά εκείνη απαγγέλει Μπωντλαίρ.
Μπροστά σε ένα πλήθος Κομμουνάρων που έχουν συλληφθεί, καταφτάνει ένας μανιασμένος στρατηγός, που διατάζει την εκτέλεσή τους, λέγοντας: «Ξέρετε ποιος είμαι εγώ; Είμαι ο Γκαλλιφέ!», η Λουίζα με μεγάλη ειρωνεία του ανταποδίδει στα ίσια : «Κι εγώ ξέρετε ποια είμαι; Είμαι ο Λεντόρ, ο βοσκός αυτού του κοπαδιού». Ξαφνιασμένος, ο Γκαλλιφέ, την κοιτάζει και την στέλνει στο στρατόπεδο του Σατορύ. Έτσι, γλυτώνει από την σφαγή. Στη δίκη της θα δείξει απίθανη τόλμη. Ο Βίκτωρ Ουγκώ με τον οποίο αλληλογραφούσε επί είκοσι έτη, θα θαυμάσει την στάση της και θα της αφιερώσει ένα ποίημα, το Viro-Major…..
H Νέα Καληδονία, στην άλλη άκρη του κόσμου, είναι «γαλλικό» έδαφος και χώρος εκτοπισμού κρατουμένων. Εκεί εκτοπίζεται η Λουίζα μαζί με άλλους Κομμουνάρους το1874. Θα συνδεθεί με τους ιθαγενείς, θα προσπαθήσει να οργανώσει σχολείο, και θα προτείνει να παιχτεί η λαϊκή μουσική των Κανάκων στο θέατρο των εκτοπισμένων. Πολιτικοί και ποινικοί κρατούμενοι θα αντιδράσουν άσχημα.
Το 1878 ξεσπά η μεγάλη εξέγερση των Κανάκων. Στον αρχηγό των εξεγερμένων, τον Ατάι, η Λουίζα θα προσφέρει την ταινία της ως Κομμουνάρας και θα τους στηρίξει όπως μπορεί. Οι Κανάκοι θα πνιγούν στο αίμα, όπως και αρκετές φορές μετά, στις εξεγέρσεις τους μέχρι το 1917, ενώ ο Ατάι αποκεφαλίζεται και το κεφάλι του στέλνεται στο Παρίσι. Το εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι οι Κομμουνάροι, αυτοί που δέχτηκαν την μεγάλη καταστολή της Κομμούνας θα διαλέξουν στρατόπεδο, συντασσόμενοι ενεργά με τις Αρχές. Μόνο ένας, ονόματι Σαρλ Μαλατό αποτελεί την εξαίρεση, αλλά θα σηκώσει και αυτός αργότερα την μαύρη σημαία.
Το 1880, η Λουΐζα θα αφήσει το νησί και οι Κανάκοι θα την χαιρετήσουν με ένα συγκινητικό αποχαιρετισμό. Οι γάλλοι-δολοφόνοι δυστυχώς παρέμειναν. Στην προσπάθειά επιβολής της, η Γαλλία βρήκε σύμμαχο την καθολική εκκλησία, και από κοινού πέτυχαν να περιθωριοποιηθεί ο πολιτισμός, οι παραδόσεις, η κοινωνική και πολιτειακή δομή, η θρησκεία των Κανάκ και να επιβληθεί η γαλλική γλώσσα, παραμερίζοντας εντελώς τις 36 γλώσσες των αυτοχθόνων. Πέρα από τις σφαγές, οι Γάλλοι εξόρισαν χιλιάδες Κανάκους στην Ταϊτή, ως επικινδύνους για την γαλλική κυριαρχία. Από τη δεκαετία του 1950, η Νέα Καληδονία χαρακτηρίστηκε "έδαφος εκτεταμένης αυτοδιοίκησης" και σήμερα, παρά την τυπική έναρξη της διαδικασίας ανεξαρτητοποίησής της από το 1998, είναι το μόνο νησί του Μελανησιακού Αρχιπελάγους που παραμένει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, υπό καθεστώς αποικίας. Ο γαλλικός στρατός «έδρασε» εκεί μέχρι την δεκαετία του 90.
Ο πληθυσμός της Νέας Καληδονίας, είναι 240.000 από τις οποίες οι Κανάκοι είναι το 40%, οι οποίοι ζουν σε ειδικές περιοχές (εγκυκλοπαίδεια Britanika). H ανεργία που είναι ψηλή, αφορά κυρίως τους Κανάκους, οι οποίοι στερούνται βασικής εκπαίδευσης, έχουν αποκοπεί από τη δική τους παράδοση, ενώ είναι αποκλεισμένοι από την επιβαλλόμενη γαλλική εκπαίδευση. Η αύξηση των αυτοκτονιών, της χρήσης ναρκωτικών, της εγκληματικότητας και της υπογεννητικότητας στον πληθυσμό των αυτοχθόνων, είναι ίσως, η τελευταία πράξη της γαλλικής αποικιοκρατίας στο νησί. Είναι, ο τελευταίος αποκεφαλισμός του Ατάι.
Η Νέα Καληδονία φυσικά ήταν και το μέρος που διεξήγοντο οι γαλλικές στρατιωτικές πυρηνικές δοκιμές, ενώ στην θάλασσα της το 1985, βύθισε η κυβέρνηση Μιτεράν το πλοίο της Γκρινπις, το Rainbow-Warrior, επειδή τις παρενοχλούσε.
Από την Νέα Καληδονία, και Κανάκος είναι ο γνωστός μας Καρεμπέ, παλιός ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού. Στην αυτοβιογραφία του περιγράφει, ότι ο παππούς του υπήρξε είδος επίδειξης ενός ανθρώπινου ζωολογικού κήπου, ή «εθνολογικού πάρκου» σε «πολιτισμένη» γαλλική μετάφραση…..
Το «επεισόδιο» αυτό στην Νέα Καληδονία, και η συμμετοχή των Κομμουνάρων στο πλευρό των αδελφών τους λευκών γάλλων στη σφαγή των ιθαγενών, δείχνει πόσο μολυσμένοι από την ιδέα της πολιτισμικής ανωτερότητας είναι οι λαοί των ιμπεριαλιστικών-αποικιοκρατικών χωρών, όπως του λαού της Γαλλίας. Η ιδέα που επεξεργάστηκε ο Λένιν περί εργατικής αριστοκρατίας και οικονομικών συμφερόντων αυτών των λαών από τον ιμπεριαλισμό, δεν αρκεί για να εξηγήσει τα εγκλήματα εναντίον των Κανάκων όπως και κατά μεγάλου μέρους της ανθρωπότητας. Χασάπηδες, όπως ο Ολάντ και η κυβέρνηση της Γαλλίας, είναι δυστυχώς, οι ηγεσίες της Ευρώπης. Το πολύ θλιβερό αστείο, είναι ότι πολλοί στην Ελλάδα περιμένουν «βοήθεια» για την πατρίδα μας, που βρίσκεται σε ολόπλευρη (και ανθρωπιστική-πια) κρίση, από τέτοιους μακελάρηδες των λαών και της ανθρωπότητας.
πηγή: ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου