Επιλέγουμε την πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

του
Λ. Παπαχρυσοστομίδη

Μόλις είχε πέσει η χούντα. Πολιτικός οργασμός και συζητήσεις όλων με όλους. Εγώ λοξοκοιτούσα προς ¨ΚΚΕ εσωτ.¨. Πιάσαμε την κουβέντα με το θειο μου το Μιχάλη. Λέει: «Είναι μια παρέα που θέλει να πάει εκδρομή στην κορυφή του βουνού. Στον Αη-Ταξιάρχη κουράζονται και λέει ένας «δεν καθόμαστε λίγο να πιούμε νερό εδώ;»
Κάθονται, πίνουν νερό, μετά τρων και...
φουσκωμένοι αράζουν εκεί. Ποτέ δεν πήγανε στην κορυφή».
Πολύ μου άρεζαν τα μασλάτια που άκουγα από γέρους και τα νοήματα τους.
«Διψάσαμε το μεσημέρι , μα ……». Μα με τον Κουρουμπλη, και … λοιπά καλά (και μνημονιακά ) παιδιά, το πράγμα γίνεται large, too large. Ξεχνιέται η κορυφή του Σκοπού μας, που δεν είναι ο αυτοσκοπός κάποιας «αριστερής κυβέρνησης» αλλά η εργατική εξουσία. Τέτοιες αισιόδοξες εκκινήσεις (και πολύ πιο προωθημένες !) είχαμε και με το ΠΑΣΟΚ. Ψευδαισθήσεις με τη γνωστή κακή κατάληξη.
Από την άλλη,… tiny, too tiny (είναι η σωστή λέξη για τους αγγλομαθείς;) ο απομονωτισμός του ΚΚΕ. Που δεν ανοίγει προοπτικές, διόδους, να ορμηξει στην πολιτική αρένα το ποτάμι του λαϊκού κινήματος.
Επιλέγουμε την πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Για ΕΝΟΤΗΤΑ του Κινήματος και ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Ώστε ακόμη και πιο αργά, αλλά πιο σίγουρα, δίχως ανατροπές, διαψεύσεις και εκτροπές, να φτάσουμε στο δάση και στα παρχάρια της κορυφής του Βερμίου, όπως θα έλεγε κι ο θειος μου ο Μιχάλης. Εκεί που το αεράκι φυσάει ήσυχα πάνω από τη χλόη, το νερό είναι γάργαρο, αμόλυντο και ένα πουλί κελαηδάει σαν τον Λεύτερο Εργαζόμενο Λαό.
Υπακούοντας δε στην εμπειρία του μπάρμπα μου του Μιχάλη , μπαίνω υποψήφιος στις ερχόμενες εκλογές με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ