 |
| του Κώστα Κουτσομητέλη* |
Μεταρρυθμίσεις στο χώρο της υγείας χρειάζονταν και πριν από την κρίση και χωρίς να υπάρχει τρόικα και μνημόνιο. Οχι μόνο για να μπορούμε να πληρώσουμε το σύστημα υγείας, αλλά πρωτίστως για να βελτιώσουμε τη λειτουργία του. Λύσεις υπάρχουν, αρκεί να κοιτάξουμε τα προβλήματα -τα γενικά και τα ειδικά- κατάματα, να τα αναλύσουμε και να δούμε τι δυνατότητες έχουμε. Σε εποχές κρίσης, αλλά όχι μόνο, το θεμελιώδες πρόβλημα σε...
κάθε σύστημα υγείας είναι η χρηματοδότησή του.
Να ξεκαθαρίσω ότι η προσφορά ενιαίας και καθολικής φροντίδας υγείας συνιστά θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Ομως, όπως κάθε άλλη υπηρεσία, έτσι και οι υπηρεσίες υγείας για να παραχθούν και να παρασχεθούν έχουν κόστος. Εχουν όμως ταυτόχρονα και μία ιδιαιτερότητα: είναι ανελαστικές και δε σηκώνουν εκπτώσεις.
Δεν επιδέχονται διαβαθμίσεις στην ποιότητα ανάλογα με την οικονομική δυνατότητα του ασθενή (η αποτελεσματική θεραπεία του καρκίνου έχει το ίδιο κόστος είτε πρόκειται για φτωχό είτε για πλούσιο, είτε για άνεργο είτε για εργαζόμενο).
Δεν μπορούν να προσφερθούν μερικώς (μισό κιλό κρέας αντί ενός μπορείς να αγοράσεις και να επιζήσεις. Μισή θεραπεία καρκίνου δε νοείται).
Αν λοιπόν θεωρήσουμε δεδομένα τα παραπάνω, δεν μπορώ να φανταστώ άλλο τρόπο αντιμετώπισης του κόστους παρά να παρέχονται υπηρεσίες υγείας εντελώς δωρεάν μόνον σε όσους δεν μπορούν να τις πληρώσουν, οι υπόλοιποι να συμμετέχουν στο κόστος αναλογικά με τις οικονομικές τους δυνατότητες. Απλοποιημένα και εν είδει… συνθήματος η πρόταση έχει ως εξής «Υγεία για όλους ναι. Δωρεάν υγεία για όλους όχι».
Ενδεχομένως δεν είναι η ιδεώδης πρόταση. Είναι όμως μια ρεαλιστική και δίκαιη πρόταση γιατί επιμερίζει τα βάρη και αναδιανέμει τους πόρους από τους οικονομικά δυνατότερους στους οικονομικά ασθενέστερους.
Με τις σημερινές κοινωνικοοικονομικές συνθήκες το να επαγγέλλεται κανείς δωρεάν υγεία για όλους χωρίς μηχανισμούς αναδιανομής πρακτικά οδηγεί το σύστημα σε δύο ταχύτητες με τελική κατάληξη την ανισότητα και στο χώρο της υγείας.
Ενα από τα μεγαλύτερα προβλήματα -και μεγάλος καημός όσων βρεθούν στην ανάγκη- είναι η αναμονή στα επείγοντα των νοσοκομείων. Οι γνωστές εικόνες απ' την τηλεόραση, παρά την υπερβολή τους, καταγράφουν μια πραγματικότητα στην οποία συχνά καταρρίπτεται κάθε έννοια ανθρώπινης και αξιοπρεπούς μεταχείρισης.
Από μια έρευνα προσωπική και εμπειρική αλλά πραγματική στο ΑΧΕΠΑ σε μέρα γενικής εφημερίας, πέρασαν σε ένα 24ωρο περίπου 1.000 ασθενείς και απ' αυτούς μόνον 100 -130 εισήχθησαν.
Ολοι οι άλλοι ασκόπως ταλαιπωρούσαν τον εαυτό τους και το εφημερεύον προσωπικό, που καλείτο παράλληλα με το έμφραγμα να ασχοληθεί και με έναν κοιλόπονο. Φανταστείτε την άνεση και την αξιοπρεπή εικόνα που θα είχαν τα επείγοντα, αν αυτοί οι 800 είχαν κάπου αλλού αντιμετωπιστεί και δεν κατέκλυζαν τα εξωτερικά ιατρεία των εφημερευόντων νοσοκομείων.
Σε κάποια μεταγενέστερη φάση του τόπου μας, τα κέντρα υγείας αστικού τύπου θα μπορούσαν να είναι το πρώτο ανάχωμα και φίλτρο προς τα νοσοκομεία. Σήμερα όμως ... τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Απαιτούνται κτίρια, εξοπλισμός, στελέχωση, άρα λεφτά. Κι αυτά δεν υπάρχουν… Παρ' όλα αυτά, άμεσα και χωρίς κανένα επιπλέον κόστος οι γιατροί της πρωτοβάθμιας περίθαλψης μπορούν να καλύψουν αυτό το κενό εφημερεύοντας στα ιατρεία τους, αμειβόμενοι βεβαίως γι' αυτό με την επίσημη κρατική αμοιβή.
Είμαστε τόσοι πολλοί οι γιατροί που θα μας αναλογούν λίγες εφημερίες στον καθένα. Και, εν πάση περιπτώσει, θεωρώ υποχρέωση όλου του ιατρικού δυναμικού να καλύπτει τις ανάγκες του πληθυσμού όποτε χρειαστεί και όχι μέχρι τις 9 το βράδυ εκτός Σαββάτου και Κυριακής
*Ο Κώστας Κουτσομητέλης είναι γιατρός
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 01/04/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου