Δεν γίνεται ανατροπή με πορείες και φ/β- Η μόνη ελπίδα ο Κινηματικός χώρος των αντιεξουσιαστών- αναρχικών

Βλέπω στο διαδίκτυο τις τελευταίες μέρες εκκλήσεις προς τους βουλευτές γενικώς να μη ψηφίσουν το νέο Μνημόνιο, το νέο δάνειο κλπ. Εκκλήσεις να φανούν αντάξιοι του ρόλους τους και της αποστολής τους (εδώ γελάνε). Πικέτες με συνθήματα να τους καλούν να μην προδώσουν τη χώρα τους.

Κατανοητά όλα τα παραπάνω αλλά θα...
περίμενα ότι, ως ένα βαθμό θα έχουν αντιληφθεί οι περισσότεροι που θεωρούν εαυτούς αριστερούς, όσες εκκλήσεις και πιέσεις και πορείες και διαδηλώσεις να γίνουν κανένα αποτέλεσμα δεν πρόκειται να επιφέρει.

Τις εκκλήσεις οι βουλευτές της τρικομματικής κυβέρνησης Παπαδήμου τις έχουν γραμμένες κανονικά μπροστά στον κίνδυνο είτε της απώλειας της έδρας πρόωρα είτε της μη επανεκλογής τους.

Τις πιέσεις των ψηφοφόρων τους τις ξπερνάνε με τον τρόπο που ξέρουν οι επαγγελματίες του είδους. Εξ άλλου, ποιος πιστεύει ότι οι Έλληνες ξαφνικά απεξαρτήθηκαν από την κουλτούρα του ρουσφετιού. Ο Έλληνας χρειάζεται τον βουλευτή του για να νιώθει ασφαλής. Αυτή είναι η πραγματικότητα και όσοι ονειρεύονται επαναστάσεις με συμβιβασμένους πολίτες και καναπεδάτους αριστερούς θα περιμένουν πολλές δεκαετίες.

Τις διαδηλώσεις και τις απεργίες οι βουλευτές τις αγνοούν για τον πολύ απλό λόγο ότι είναι αναιμικές, οργανωμένες στο γόνατο, χωρίς καμιά στόχευση και οι οποίες στην ουσία υπηρετούν την συμβιβασμένη ηγεσία της ΓΣΕΕ που ξαφνικά αποκτά ρόλο στη συγκυρία.

Οι βουλευτές μόνο μια φορά "χέστηκαν" πάνω τους. Όλοι θυμάστε τη μεγαλειώδη συγκέντρωση του Οκτωβρίου και τον προδοτικό ρόλο του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ που περιφρούρησε τη Βουλή. Τότε ένιωσαν την καυτή ανάσα των πολιτών, αυτής της μικρής μειοψηφίας του Α/Α χώρου που με συνέπεια μάχεται το κράτος να θέλει να κάνει "ντου" στο Κοινοβούλιο.

Τότε ήταν η κρίσιμη στιγμή, η ιδανική ίσως συγκυρία να πέσει το καθεστώς του ΠΑΣΟΚ και της τρόικας και να καταληφθεί η εξουσία από την εργατική τάξη. Πως όμως να συμβεί αυτό όταν τα μεγαλύτερα αναχώματα στο Κίνημα βρίσκονται στην Αριστερά και ιδιαίτερα στο ΚΚΕ. Για τον ΣΥΝ τι να πω. Το λένε στα ίσα οι της ηγετικής ομάδας: Δε θέλουμε έξοδο από την ΕΕ, ούτε από το ευρώ.

Οπότε. Καταλήγω λέγοντας ότι όσα συνθήματα και να βάλουμε στο φ/β, όσες εκκλήσεις και να κάνουμε δεν πρόκειται να προσφέρουν τίποτα εκτός ίσως από να νιώσουμε καλύτερα εμείς οι ίδιοι.
Αυτό που ίσως μπορούμε να κάνουμε είναι να διευκολύνουμε αυτούς που είναι συνεπείς, αποφασισμένοι να συγκρουστούν με το σύστημα και τους υπαλλήλους του. Να δημιουργήσουμε κλίμα υπέρ αυτών των ομάδων, των συλλογικοτήτων, των καταλήψεων κλπ, που βρίσκονται στην πρωτοπορία του αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού.