άρθρο- Τι είναι και τι θέλει η Δημοκρατική Αριστερά

του
Α. Π. Θάνου

Το μόνο “fast truck” που κατάφερε το ΠαΣοΚ του Γ. Παπανδρέου, ήταν να «τροφοδοτήσει με καύσιμα» την Δημοκρατική Αριστερά [ΔημΑρ], που σε ελάχιστο διάστημα, από την ίδρυσή της, παρουσιάζει διψήφια δημοσκοπικά ποσοστά. Είναι η συγκυρία που έφερε αυτή την ραγδαία άνοδο; Πόσο θα διαρκέσει το «φαινόμενο»; Και γιατί κάθε «οργισμένος», «ξεχασμένος» ή «εκσυγχρονιστής», συνήθως πρώην ΠαΣοΚ, προτίθεται να...
εισέλθει στην κολυμβήθρα της ΔημΑρ; Και αρκεί η αναβάπτισή τους, για να γίνουν συνεπείς «αγωνιστές»; Και πόσο θα αντέξει η ΔημΑρ, και ο Φ. Κουβέλης προσωπικά, να έχουν υπό την αιγίδα τους δεκάδες στελέχη από τελείως διαφορετικούς [πολιτικούς] χώρους με αντιτιθέμενα, τις περισσότερες φορές, συμφέροντα και εμφανή στόχο την πολιτική τους “αποκατάσταση”.

Επανακαθορίζεται το ΠαΣοΚ

Το πολιτικό τοπίο είναι εξαιρετικά ρευστό, ιδιαίτερα όσο δεν αποκτά νέο αρχηγό και [πολιτικές] «κατευθύνσεις» το ΠαΣοΚ. Η [σίγουρη] υποψηφιότητα του Ευ. Βενιζέλου και η διαφαινόμενη του Χρ. Παπουτσή δεν αποτελούν από μόνες τους σημείο αναφοράς / σταθερότητας του ΠαΣοΚ. Η κεντροαριστερά που θα προσπαθήσει να εκφράσει και πάλι το ΠαΣοΚ, συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες αντιπροσωπευει, που δεν εξαφανίζονται επειδή διαλύεται ή περνάει κρίση κάποιο κόμμα. Θα μπορέσει, όμως, το ΠαΣοΚ με τον νέο του αρχηγό [και παίζει σπουδαίο ρόλο ποιος θα είναι], να ανασυνθέσει αυτό το χώρο; Ή μήπως θα είναι η ΔημΑρ που θα υλοποιήσει την ανασύσταση; Πώς θα γίνει η «υπέρβαση» του ΠαΣοΚ από τη νέα ηγεσία του; Μετά το «πατριωτικό» [του Ανδρέα Παπανδρέου], το «εκσυγχρονιστικό» [του Κ. Σημίτη] και το «open gov» [του Γιώργου Παπανδρέου] τι;
Μπορεί να υπάρξει «υπέρβαση» μέσα από «ιδρυτικές πράξεις» με άλλες ομάδες και δυνάμεις, προκειμένου να παρουσιαστεί το ΠαΣοΚ ως πόλος ανασύνθεσης -και όχι ως ηγεμονικός- της κεντροαριστεράς σήμερα; Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το ΠαΣοΚ θα προσπαθήσει να επανακαθοριστεί, εκμεταλλευόμενο και τις έντονες αναταράξεις που προκάλεσε στο σύστημα η υπερψήφιση του μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων [διασπάσεις, «αυτόνομες» ομάδες, κ.λπ.]. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει και ότι θα τα καταφέρει.

Θα συμπιεστούν αριστερά και ΔημΑρ

Αναλυτές εκτιμούν ότι τα δημοσκοπικά ποσοστά της αριστεράς θα υποστούν πίεση σε μεγάλο βαθμό. Το σύστημα ευελπιστεί ότι στο διάστημα που μεσολαβεί από το τέλος της εβδομάδας, που θα έχουν ψηφιστούν οι εφαρμοστικοί νόμοι, μέχρι τις εκλογές [πιθανότατα στις 29 Απριλίου] η κοινωνία θα βρίσκεται σε πιο ήρεμη κατάσταση. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων δεν θα απασχολούν με σκληρά μέτρα και χρεοκοπία, θα έχει εκλεγεί νέος πρόεδρος στο ΠαΣοΚ [18 Μαρτίου, από τη βάση], η ΝΔ θα έχει αφομοιώσει αρκετούς από τους «αντάρτες». Θεωρούν το διάστημα αρκετό όχι για τη «διάσωση» του συστήματος, αλλά για κινήσεις «μη πλήρους κατάρρευσής» του.
Η όποια άνοδος των ΣυΡιζΑ και ΚΚΕ δεν είναι βέβαιο ότι θα είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Το πολιτικό τους σήμα είναι θολό: στον ΣυΡιζΑ, κάποιες φορές αντικρουόμενο [π.χ. δραχμή ή ευρώ], αν μάλιστα συμπράξει με «πατριωτικές» δυνάμεις η σύγχυση θα είναι ακόμη μεγαλύτερη, στο δε ΚΚΕ «ουτοπικό» και απομονωμένο από οποιαδήποτε αναταραχή στην κοινωνία. Και το κυριότερο, δεν μπόρεσαν να πάρουν στις πλάτες του τις προκλήσεις της οικονομικής κρίσης.
Πέρα από τα κόμματα της αριστεράς [ΚΚΕ και ΣυΡιζΑ] θα πιεστεί και η ΔημΑρ, τα δημοσκοπικά ποσοστά της οποίας, όμως, δεν είναι απαραίτητα «φούσκα». Το αντίθετο. Μέσα από τις γενικευμένες αναταράξεις πολιτικού συστήματος και κοινωνίας επιδίωξε να αναδείχθει ως η μόνη [μετριοπαθής] δύναμη που εκφράζει σοβαρό [ή σοβαροφανή] και υπεύθυνο λόγο, γεγονός «που καθησυχάζει την ελληνική κοινωνία, κάτι που έχει μεγάλη ανάγκη αυτή τη στιγμή που δηλώνει οργισμένη, απογοητευμένη και φοβισμένη ταυτόχρονα». Αυτό, βέβαια, δεν αναιρεί την εκτίμηση ότι στην πίεση της κάλπης δεν θα αντέξει όσο ο ΣυΡιζΑ και το ΚΚΕ, δύο κόμματα με κοινωνική «επαφή» και δικτύωση. Το ετερογενές σύνολο που δηλώνει ότι θα ψηφίσει ΔημΑρ, θα δοκιμαστεί σκληρά στο δίλημμα των εκλογών, καθώς είναι «ένας πολιτικός σχηματισμός που [δημοσκοπικά] φιλοξενεί σε μαζικό επίπεδο μετακινήσεις από το ΠαΣοΚ αλλά και τη ΝΔ». [Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ΔημΑρ το γεγονός ότι σχεδον δεν έχει κανενός είδους οργάνωση!...].

«Δεσμευτικές οι δανειακές συμβάσεις»

Ποιος, όμως, θα είναι ακριβώς ο ρόλος της ΔημΑρ μετά τις εκλογές; Ακόμα και η [δημοσκοπική] κατάληψη της δεύτερης θέσης έφερε «υποχρεώσεις» απέναντι στο σύστημα [πολύωρη συνάντηση του Φ. Κουβέλη με τον Ευ. Βενιζέλο, διεθνές το ενδιαφέρον για τον πρόεδρό της ΔημΑρ].
Ο Φ. Κουβέλης φροντίζει, πάντως, να καθησυχάζει, συνεχώς, ευρωπαίους αξιωματούχους και «νοικοκυραίους» τονίζοντας ότι, σε περίπτωση που θα του εζητείτο να παράσχει έγγραφες εγγυήσεις, «η άρνησή του θα ήταν δεδομένη», συμπληρώνοντας, όμως, ότι η «χώρα έχει τη θεσμική της λειτουργία», κάτι που συνεπάγεται και υλοποίηση των συμβάσεων που έχουν υπογραφεί. Άποψη που επανέλαβε ο γραμματέας της Κ.Ε. της ΔημΑρ Σπύρος Λυκούδης [Αυγή, 19.02.12] τονίζοντας ότι «οι διεθνείς συμβάσεις που υπογράφει η χώρα, είναι δεσμευτικές όχι γιατί μας το ζητάει η τρόικα, οι εταίροι ή οποιοσδήποτε άλλος, αλλά γιατί αυτό απαιτεί η διεθνής πραγματικότητα και λειτουργία στον πολιτικά πολιτισμένο κόσμο τα τελευταία 200 χρόνια τουλάχιστον», επαναλαμβάνοντας τη θέση του κόμματος για «προσπάθεια επαναδιαπραγμάτευσης και αναζήτησης των αντίβαρων και των αντισταθμιστικών μέτρων προς άλλη κατεύθυνση», χωρίς ωστόσο και να τα κατονομάζει.
Ο Φ. Κουβέλης, μάλιστα, επανήλθε [Σκάι TV, 21.02.12] επισημαίνοντας ότι η συμφωνία του Eurogroup αποτελεί «δεσμευτικό πλαίσιο, που θα βαραίνει την όποια κυβέρνηση βρεθεί στην εξουσία».

Με ποιους η κυβέρνηση συνεργασίας;

Στο ενδεχόμενο κυβερνήσεων συνεργασίας, «αν δεν υπάρξει, και είναι πολύ πιθανό να μην υπάρξει, αυτοδύναμη κυβέρνηση», ο Φ. Κουβέλης [ΝΕΤ, 22.02.12] αποκλείει τη συνεργασία με το σημερινό ΠαΣοΚ, καθώς «με τα όσα έπραξε και όσα πράττει, είναι προφανές ότι αυτό έρχεται σε αντίθεση με τους δύο όρους» που θέτει ως προϋπόθεση: προγραμματική συμφωνία και φερέγγυες πολιτικές πρακτικές.
Η ΔημΑρ, ακόμα, δηλώνει αντίθετη και «στο μοντέλο Παπαδήμου, αυτά που ακούγονται για “κυβερνήσεις τεχνοκρατών”, “αρίστων”, “μεταρρυθμιστών οριζόντιας προέλευσης” κ.λπ.» ,ενώ ο Σπ. Λυκούδης [Αυγή, 19.02.12] βλέπει τη «μεγάλη αντίφαση στην πρόταση να ενωθεί η αριστερά στο σύνολό της, παρά τις μεγάλες ιδεολογικές, πολιτικές, φιλοσοφικές, ακόμα και υπαρξιακές της διαφορές, επειδή μπορεί να βρει κοινό... αντιμνημονιακό τόπο» ,καθώς δεν «μπορεί να υπάρξει αριστερός ενωτικός πόλος εξουσίας, βασισμένος σε εντελώς διαφορετικές στρατηγικές επιδιώξεις των κομμάτων που θα τον αποτελούν». [Ο ίδιος, Το Άρθρο, 23.01.12].
Επειδή, όμως, τη ΔημΑρ «δεν την αφήνει αδιάφορο το περιεχόμενο της διακυβέρνησης της χώρας» και έχοντας, λογικά, αποκλείσει τη συνεργασία με ΝΔ και ΛαΟΣ, όπως και την… αυτοδυναμία της στις εκλογές ,απομένουν για την «ανασυγκρότηση του ευρύτερου χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού» οι Ελεύθεροι Πολίτες [Β. Οικονόμου], επώνυμοι και στελέχη της αριστεράς [Π. Αθανασόπουλος, Ν. Αργυριάδης, Σ. Βαλντέν, Σπ. Βάρελης, Στ. Διαμαντής, Κλ. Ευαγγελάκου, Μ. Κυριακίδης, Γ. Μεϊμάρογλου, Ν. Μπίστης, Π. Παναγιώτου, Γ. Πιτουρόπουλος, Ρ. Σωμερίτης, Μ. Τρανταλίδης, Ηλ. Φιλιππόπουλος και Ν. Χιωτάκης]. Μπορούν, όμως, να ανασυγκροτήσουν αυτά τα ανομοιόμορφα «στελέχη» -ως προς την πολιτική καταγωγή αλλά και την πολιτική τους πρακτική- μαζί με την ΔημΑρ τον “ευρύτερο χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού”; Δύσκολο, αν όχι αδύνατον.

***

Αυτή η πολύμορφη σύναξη κάτω από την ομπρέλα της ΔημΑρ, ανεξάρτητα από τις δηλώσεις του Φ. Κουβέλη ότι «δεν θα γίνει η ΔημΑρ κολυμβήθρα του Σιλωάμ», που δεν αμφισβητεί τα μνημόνια, αρνείται κάθε [μετεκλογική] συνεργασία με την αριστερά, σε ένα και μόνο δρόμο μπορεί να βαδίσει. Σε δρόμο που συγκλίνει με το [νέο;] ΠαΣοΚ. Ελπίζουμε να μας διαψεύσει. Αν πάντως πιστέψουμε τον Θ. Μαργαρίτη [Mega, 20.02.12] ότι η ΔημΑρ εκφράζει τον «αριστερό ρεαλισμό», τότε όλα είναι δυνατά, μια και ο ρεαλισμός αποτελεί έννοια με το πιο ρευστό και αντιφατικό περιεχόμενο.


Πηγή: Εποχή