του Β. Πριμηκήρη*
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η Κυριακή 12 του Φλεβάρη ήταν μια μέρα σημαδιακή για την ελληνική πολιτική πραγματικότητα και αυτό γιατί για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση κτυπήθηκε συθέμελα το σάπιο δικομματικό σύστημα.
Η περίφημη δεδηλωμένη δεν υπάρχει πια. Κανένα από τα δύο κόμματα του...
δικομματισμού δεν μπορεί από μόνο του να στηρίξει μια κυβέρνηση γιατί δεν έχει 151 βουλευτές. Το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. μετά τη ψηφοφορία της Κυριακής έχασαν ένα σημαντικό τμήμα της κοινοβουλευτικής τους δύναμης. Η Ν.Δ. μάλιστα έχασε το 25% της κοινοβουλευτικής της παρουσίας, πρωτόγνωρη κατάσταση για ένα κόμμα της αντιπολίτευσης που δημοσκοπικά τουλάχιστον, είναι στην πρώτη θέση με διαφορά από το δεύτερο κόμμα. Το ΠΑΣΟΚ από την άλλη κυριολεκτικά καταρρέει.
Ο δικομματισμός όπως το γνωρίσαμε μέχρι σήμερα δεν υφίσταται πλέον, αλλά ούτε και ένα διπολικό κεντροαριστερό ή κεντροδεξιό σύστημα φαίνεται ότι με αυτά τα δεδομένα μπορεί να διαμορφωθεί εύκολα.
Για παράδειγμα η Ν.Δ. + ΛΑΟΣ + Δημοκρατική Συμμαχία δεν φτάνουν τους 151 και ούτε μετά τις εκλογές όποτε αυτές και αν γίνουν θα μπορέσουν να φθάσουν το μαγικό νούμερο των 151 εδρών λόγο της μέχρι τώρα μνημονιακής και αντιλαϊκής τους στάσης. Ούτε ένας πιθανός κεντροαριστερός σχηματισμός ΠΑΣΟΚ + ΔΗΜΑΡ μπορεί να υπάρξει πλειοψηφικά. Έχουμε, δηλαδή, την αρχή μιας νέας εποχής μεγάλης πολιτικής ρευστότητας με βασικό στοιχείο την αναβάθμιση του ρόλου της ταξικής και ριζοσπαστικής αριστεράς .
Σήμερα η μόνη παραλλαγή κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας είναι αυτή που στηρίζει τον δοτό κ. Παπαδήμο και την κυβέρνησή του. Της «μεγάλης» δηλαδή κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας η οποία στις επερχόμενες εκλογές θα καταρρεύσει τελείως και από μεγάλη πλειοψηφία θα καταντήσει κουρελιασμένη μειοψηφία με ένα ΠΑΣΟΚ τέταρτο ή πέμπτο κόμμα σύμφωνα βέβαια με τις σημερινές δημοσκοπικές έρευνες. Σ΄ αυτή την ανάλυση επιβάλλεται να ενσωματωθεί και ένας άγνωστος παράγοντας που εκ των πραγμάτων μετά την Κυριακή της 12 ης του Φλεβάρη οι πάντες πρέπει να πάρουν υπ΄ όψιν τους. Ο παράγοντας αυτός είναι ένας κόσμος αγανακτισμένος αντιμνημονιακός γενικά μεν αναποφάσιστος δε που ακόμα δεν κάνει το αποφασιστικό βήμα να περάσει στην όχθη μαζί με τις άλλες αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις. Τον κόσμο αυτό θα πλησιάσουν οι πάντες και προπαντός οι «νέες» πολιτικές δυνάμεις που πιθανώς θα σχηματισθούν από παράγοντες και πολιτικά πρόσωπα που σήμερα τοποθετούνται αντιμνημονιακά αλλά δεν παύουν να έχουν και ένα παρελθόν, μια πολιτική ιστορία πίσω τους καθότι οι περισσότεροι προέρχονται από το σάπιο δικομματικό σύστημα, αφερέγγυοι και ποτισμένοι με την πολιτική λαμογιά. Ιδικά στο θέμα αυτό η αριστερά θα πρέπει να σταθεί υπεύθυνα και με πολιτική εξυπνάδα. Η αντιμνημονιακή στάση δεν αρκεί γιατί δεν συνιστά από μόνη της ούτε εναλλακτικό πρόγραμμα ούτε στρατηγική, ούτε υποδεικνύει ριζοσπαστικό προσανατολισμό. Είναι απλά μια θετική άρνηση της υπαρκτής παθογένειας και τίποτα παραπάνω. Η διαμόρφωση ενός αντιμνημονιακού αντινεοφιλελευθερου αντικαπιταλιστικού μετώπου με στόχο την υπέρβαση του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος δεν αποκλείει την δυνατότητα γενικότερης συνεργασίας και με δυνάμεις που αποχωρούν από το ΠΑΣΟΚ και έχουν αξιοπιστία κοινή διαδρομή αγώνων και φυσικά αποδέχονται ένα πρόγραμμα ανατροπής.
Αυτή την νέα πραγματικότητα, λοιπόν, αν την φανταζόταν και την παρουσίαζε κάποιος πριν από ένα-δύο χρόνια θα θεωρείτο γραφικός και αιθεροβάμων. Βέβαια όλοι γνωρίζουμε ότι όπου και να πέρασε το ΔΝΤ είχαμε τεράστιες αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό της κάθε χώρας υποδοχής αυτού του Ταμείου.
Στην Ελλάδα όμως τα πράγματα έχουν φθάσει στα όρια της πιο τρελής πολιτικής φαντασίας. Η κρίση δεν είναι πλέον μόνο οικονομική, η χώρα δεν καταστρέφεται μόνο με τις πολιτικές λιτότητας και περιορισμού της κάθε παραγωγικής δραστηριότητας, αλλά αποδιαρθρώνονται όλοι οι δημοκρατικοί θεσμοί, όλες οι δημοκρατικές λαϊκές κατακτήσεις που έγιναν με αίμα και θυσίες. Σε μια χώρα που γνώρισε τον εμφύλιο και τα πέτρινα μεταεμφυλιακά χρόνια, τη στρατιωτική δικτατορία και μια σειρά από αντιδημοκρατικές κοινοβουλευτικές εκτροπές, έρχεται σήμερα εισαγόμενα μια νέα αντιδημοκρατική εκτροπή από τους ηγετικούς κύκλους της λυκοσυμμαχίας της Ε.Ε. και πιο ειδικά από την Γερμανία που εκτός των άλλων αναμοχλεύει με τη στάση της τα αντιφασιστικά αντιναζιστικά συναισθήματα του ελληνικού λαού.
Την Κυριακή 12 του Φλεβάρη οι εκατοντάδες χιλιάδες λαού που αψήφησε τις καιρικές συνθήκες και την ίδια την πραγματική άκρως δυσάρεστη κατάστασή του και κατέβηκε στους δρόμους, κατέγραψε μια θέληση για δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία πρωτόγνωρη που ταρακούνησε συθέμελα το αστικοδημοκρατικό πολιτικό σύστημα.
Ο λαός που μίλησε στις πλατείες και στους δρόμους όλης της Ελλάδας την Κυριακή άνοιξε ρωγμές, φανέρωσε στους δανειστές και τοκογλύφους ότι το πολιτικό προσωπικό του δικομματισμού που τους εκπροσωπεί σ΄ αυτή την χώρα είναι ανίκανο να διαχειριστεί τις πολιτικές που αυτοί θέλουν, δεν μπορεί να τους βοηθήσει σε βάθος χρόνου στην αφαίμαξη όχι μόνο της εργατικής δύναμης του ελληνικού λαού, αλλά και του δημόσιου πλούτου του. Για τον λόγο αυτό από την επόμενη κιόλας μέρα άρχισαν να αδειάζουν με τον πιο κυνικό τρόπο τους διάφορους Παπαδήμους και Βενιζέλους και να ζητούν σαν καλοί τοκογλύφοι που είναι νέες εγγυήσεις στο πολιτικό σύστημα της χώρας.
Δεν είναι τυχαίες οι διακυμάνσεις του ελληνικού χρηματιστηρίου τις επόμενες ημέρες.
Την δευτέρα η αναμενόμενη άνοδος του δείκτη λόγω αποδοχής, έστω και με 199 ψήφους του μνημονιακού εκτρώματος και τις επόμενες μέρες ή κατρακύλα ή άβυσσος της Τετάρτης του –5,11%. Όλα αυτά βέβαια συμπληρώθηκαν με δηλώσεις παραγόντων του υπουργού οικονομικών της Γερμανίας και των άλλων παρατρεχάμενων της Ε.Ε. που ζητούσαν ούτε λίγο ούτε πολύ την παράδοση της οποιασδήποτε εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας. Η Ελλάδα γι αυτούς δεν υπάρχει σαν οντότητα, είναι απλά ένα αφερέγγυο σκουπίδι. Το πιο άγριο πρόσωπο του καπιταλισμού φανερώνεται αυτές τις μέρες στην Ελλάδα για να φοβίσει παράλληλα την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Ιταλία, στην πραγματικότητα όμως όλους τους λαούς της Ευρώπης, μιας Ευρώπης που θέλουν να γίνει πιο ανταγωνιστική μέσα από το πετσόκομμα των μισθών και των συντάξεων των λαών της. Τα προερχόμενα από την Ε.Ε πακέτα του PSI, του 2ου Μνημονίου, γενικά οι νέες Δανειακές Συμβάσεις δεν δίνουν καμία διέξοδο στην κατρακύλα που έχει πάρει η χώρα. Αντίθετα καταργούν κάθε ίχνος Συνταγματικής Δημοκρατικής τάξης.
Ο ελληνικός λαός που δοκιμάζεται αυτές τις ώρες και μέρες αντιστέκεται, δεν υποκύπτει στα ψευτοδιλήμματα και στην τρομοκρατία του τύπου ή αποδέχεσθε το μνημόνιο και τα μέτρα που προτείνουμε ή θα έχουμε άτακτη πτώχευση και έξοδο από το ευρώ. Σε μεγαλύτερο αριθμό ελλήνων γίνεται πλέον κατανοητό ότι μια πολιτική διεξόδου από αυτή την τρομακτική κρίση που περνάει η χώρα είναι η διακοπή αποπληρωμής του χρέους η έξοδος από την ευρωζώνη και η συνολική αμφισβήτηση αυτής της Ε.Ε.
Οι δυνάμεις της αριστεράς παρά τις αδυναμίες από την έλλειψη κοινής δράσης, σιγά-σιγά γίνονται κυρίαρχες της πολιτικής αντιπαράθεσης. Οι δυνάμεις της αριστεράς είναι το φόβητρο όχι μόνο των ανδρείκελων της ελληνικής πολιτικής καφρίλας, αλλά βασικά του κ. Σόϊμπλε και της παρέας του στην Ε.Ε που τρέμουν την λαϊκή αντίδραση του «πειραματόζωου» και γι αυτό απειλούν, εκβιάζουν, προσπαθούν με σκοτσέζικα ντουζ να περάσουν τη γραμμή τους, όχι τόσο γιατί λογαριάζουν την Ελλάδα και το λαό της, αλλά γιατί φοβούνται μήπως το πείραμά τους αποτύχει, όπως τα πράγματα δείχνουν και χάσουν τον έλεγχο της γενικότερης αντιδραστικής πολιτικής τους στην Ευρώπη.
Τα πράγματα για τις λαϊκές δυνάμεις δεν είναι εύκολα, οι δυνάμεις της αντίδρασης θα περάσουν σε νέους εκβιασμούς, σε νέες προβοκάτσιες σαν αυτές που ζήσαμε το βράδυ της Κυριακής από παρακρατικούς κύκλους και τις δυνάμεις της κρατικής καταστολής, όμως παρ΄ όλα αυτά ο λαός έδωσε ένα γερό κτύπημα σε όλους αυτούς που τα τελευταία χρόνια προσπαθούν να τον γονατίσουν με τρόπο βάρβαρο και εκδικητικό.
Η αριστερά στο σύνολο της πάντως οφείλει να ανασυνταχθεί ταχύτατα, να ανοίξει δρόμους συνεργασίας, ενότητας και κυρίως να προτάξει κεντρικά μεγάλα αφετηριακά αιτήματα που θα ακυρώνουν τρόικα και μνημόνια, θα μηδενίζουν την αστική κινδυνολογία και θα ανοίγουν νέους προοδευτικούς ορίζοντες.
Η αριστερά επιβάλλεται να ενισχύσει την αυτοπεποίθηση του λαού, να κτυπήσει τις λογικές ηττοπάθειας των κεντροαριστερών νεφελωμάτων και βασικά χωρίς φοβικά και ποντιοπιλατικά σύνδρομα να προωθήσει την διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας για την διακυβέρνηση της χώρας τώρα.
Πραγματικά σημαδιακή μέρα αυτή η Κυριακή του Φλεβάρη
* Ο Βασίλης Πριμηκήρης είναι μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΝ και μέλος της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου