Το ένα από τα είδη εικάζεται ότι μπορεί να είναι μοναδικό είδος στον...κόσμο, το δεύτερο είναι ένα είδος που ευδοκιμεί στην Αφρική και το τρίτο είναι ένα αμερικανικής προελεύσεως μανιτάρι που φύεται κυρίως στην Ιταλία και για κάποια αιτία εμφανίστηκε αυτοφυώς στη βόρεια Πίνδο.
Τα συγκεκριμένα μανιτάρια, τα ανακάλυψε ο εκπαιδευτικός, ερευνητής και ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Μανιταρόφιλων Δυτικής Μακεδονίας, Γιώργος Κωνσταντινίδης, και προς το παρόν "δεσμεύεται" να αποκαλύψει περισσότερα, καθώς πρέπει πρώτα να καταγραφούν και να παρουσιαστούν επίσημα, κάτι που θα γίνει από Ιταλούς ερευνητές στη Γιορτή Μανιταριού.
Πρόσφατα έγινε στο πέτρινο γεφύρι του Ζιάκα Γρεβενών συνάντηση μανιταρόφιλων, την οποία διοργάνωσε ο νεοσύστατος Σύλλογος Τουριστικών Επιχειρήσεων Νομού Γρεβενών "Ορλιακας", και εκεί ο κ. Κωνσταντινίδης έκανε εκτενή αναφορά στα μανιτάρια των Γρεβενών.
"Στον Ορλιακα υπάρχουν πάνω από 1.000 διαφορετικά είδη μανιταριών.Τα περισσότερα μπορούν να καταναλωθούν άφοβα, υπάρχουν ωστόσο και κάποια που θεωρούνται τοξικά και 4-5 είδη που είναι θανατηφόρα. Το βουνό αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως ο παραδεισένιος βιότοπος των μανιταριών και συναγωνίζεται επάξια τον Ολυμπο. Εχει επίσης εξαιρετική χλωρίδα και πανίδα και σπάνιες ομορφιές" ανέφερε με δηλώσεις του σε ΜΜΕ ο κ. Κωνσταντινίδης.
Στην Ελλάδα είναι γνωστά γύρω στα 2.200 είδη μανιταριών, ενώ πιθανόν να υπάρχουν αρκετά ακόμη, αφού η μελέτη τους δεν είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένη.Η ταυτοποίηση των ειδών αποτελεί το κρισιμότερο σημείο στη συλλογή των αυτοφυών μανιταριών από τις δασικές και τις ορεινές ή μη περιοχές. Στην Ευρώπη έχουν καταγραφεί 5.000 περίπου είδη (από αυτά που φαίνονται με γυμνό μάτι, διότι υπάρχουν και μικρότερα).
Αναζητώντας την καταγωγή των μανιταριών στα βάθη των αιώνων φτάνουμε στα προϊστορικά χρόνια. Τα πρώτα παλαιοντολογικά ίχνη μανιταριών βρέθηκαν πριν από 400 εκατομμύρια χρόνια.
Στην ανακάλυψη του «ανθρώπου των πάγων» στις Ιταλικές Άλπεις το 1991, ο ηλικίας 5300 ετών απολιθωμένος άντρας βρέθηκε να έχει και μανιτάρια του είδους “Πιπτόπορους ο σιμυδοφόρος” (Piptoporus betulinus) που απαντώνται μέχρι σήμερα και στα δάση μας και έχουν αιμοστατικές ιδιότητες.
Στην αρχαία Αίγυπτο απεικονίσεις μανιταριών στόλιζαν τους τάφους των Φαραώ. Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι τα θεωρούσαν σαν εκλεκτή τροφή, ισάξια των θεών. Γνωστές ήταν όμως και οι θεραπεύτηκες τους ιδιότητες, αλλά και οι ψυχότροπες και παραισθησιογόνες ιδιότητες κάποιων μανιταριών που σήμερα πιστεύουμε ότι χρησιμοποιούνταν σε τελετές του αρχαίου κόσμου.
Η πρώτη γραπτή αναφορά στα μανιτάρια γίνεται από τον Ευριπίδη τον 5-ο αιώνα π.Χ.
Ο Θεόφραστος το 300 π.Χ. στο έργο του «Περί Φυτών Ιστορία» χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τη λέξη «ΜΥΚΗΣ» και έδωσε ονόματα σε διάφορα είδη μανιταριών. Τα παραισθησιογόνα μανιτάρια θεωρήθηκαν σαν «μαγικοί» οργανισμοί και η παρουσία τους συχνά συνδέθηκε με δεισιδαιμονίες μύθους, παραδόσεις αλλά και τελετουργική χρήση.
Ο Ολλανδός Christian Person τον 18ο αιώνα έβαλε τις βάσεις για την ταξινόμηση και την επιστημονική τους ονομασία, ενώ ο Σουηδός Elias Fries, την ίδια εποχή χρησιμοποίησε και το μικροσκόπιο για την κατάταξη τους.
Οι έλληνες είναι εξοικειωμένοι με τα μανιτάρια, όπως δείχνει και το πλήθος τον λαϊκών ονομάτων με τα οποία είναι γνωστά στα χώρια μας. Εξ’ άλλου η λέξη μανιτάρι προέρχεται από τον αμανίτη, όπως ονομαζόταν το μανιτάρι στην αρχαιότητα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου