Σκουριές- Οδοιπορικό στην Ιερισσό και στον Κάκαβο- ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ Η ΝΙΚΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΩΝ -video

φωτο από Μ. Λώλο

Ξεκινήσαμε στα ξαφνικά, χωρίς να το έχουμε προαποφασίσει. Την απόφαση την πήραμε το πρωί του Σαββάτου και τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν σωστή. Όλοι μαζί κατευθυνθήκαμε προς την Ιερισσό, στην Χαλκιδική, όπου τους...


τελευταίους μήνες έχει μπει στην καθημερινή ειδησεογραφία με τους αγώνες που δίνουν οι κάτοικοι του χωριού ενάντια στην καταστροφή του τόπου τους από τους μεγαλοκαπιταλιστές χρυσοθήρες που φοράνε την προβιά του επενδυτή.

Η διαδρομή άνετη και γρήγορη. Σε δυο ώρες από την Αλεξάνδρεια φτάσαμε πρώτα στον Σταυρό, το τελευταίο χωριό του νομού Θεσσαλονίκης και αμέσως μετά στην Ολυμπιάδα αφού περάσαμε το Στρατώνι που το είδαμε από ψηλά, μέσα σε έναν γραφικό κόλπο. Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω η Ιερισσός, το ηρωικό χωριό των αγώνων που μόλις φτάνεις αντικρίζεις το πρώτο "φυλάκιο" με τους κατοίκους έτοιμους να σε εξυπηρετήσουν. Ρωτήσαμε για τη συναυλία αλλά και για το αν υπάρχει μέρος να κοιμηθούμε. Ευγενέστατα μάς απάντησαν και ακολουθήσαμε τις οδηγίες τους.

Το χωριό μικρό, μόλις τέσσερις χιλιάδες οι μόνιμοι κάτοικοι που σχεδόν όλοι τους ήταν στο πόδι. Όλοι μαζί εργάστηκαν επί μέρες για να γίνει αυτή η μεγάλη γιορτή που συγκέντρωσε πάνω από δέκα χιλιάδες κόσμου από όλη την Ελλάδα. Όλοι οι κάτοικοι λοιπόν είχαν κάποια αποστολή. Άλλος ήταν παρκαδόρος, άλλοι έψηναν σουβλάκια, άλλοι πουλούσαν μπλουζάκια, άλλοι κατασκεύασαν περίπτερα, άλλοι ήταν φύλακες των ΙΧ των επισκεπτών. Ήταν εκεί εθελοντές γιατροί και νοσοκόμοι από την Θεσσαλονίκη.

Εμείς, αφού κάναμε μια αναγνωριστική βόλτα στο χωριό διαλέξαμε να στήσουμε το σκηνάκι μας στην παραλία. Δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα αφού ο καθένας έστηνε όπου ήθελε και βέβαια  λόγω της ημέρας δεν υπήρχε περίπτωση να έρθει αστυνομικός να κάνει παρατήρηση. Η αστυνομία και ο Δήμος απουσίαζαν, δεν ήταν απαραίτητοι το Σαββατοκύριακο.

Η παραλία τέλεια, είμαστε δίπλα στο "καρνάγιο" και ο καιρός ιδανικός για συναυλία, συνθήματα, μπύρες και στο τέλος συζήτηση.
Ξεκινάμε για την πλατεία του χωριού όπου όλα είναι έτοιμα για τη συναυλία. Όλοι οι δρόμοι που οδηγούν στην πλατεία είναι γεμάτοι από τους χιλιάδες των αλληλέγγυων που επισκεφθήκαμε όλοι μαζί την Ιερισσό για να συμπαρασταθούμε στον αγώνα των κατοίκων ενάντια στην εξόρυξη του χρυσού που θέλει να κάνει η ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ.

Η συναυλία αρχίζει γύρω στις 9:30 με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου να ανεβάζει τους χιλιάδες συμπολίτες. Σε κάθε διακοπή ακούγονται συνθήματα κατά των καπιταλιστών και υπέρ των προφυλακισμένων αγωνιστών της Ιερισσού. Ο κόσμος συνεχίζει να έρχεται στην πλατεία, επικρατεί το αδιαχώρητο. Ο κόσμος απλώνεται παράπλευρα. Αράζει στο παρακείμενο παρκάκι δίπλα στην εκκλησία και σιγοτραγουδάει. Ο Θανάσης μιλάει για τον χρυσό και τους "επενδυτές" που θέλουν να αφανίσουν τον τόπο. Ο κόσμος χειροκροτάει.

Η ώρα περνάει και ο Παπακωνσταντίνου αποχωρεί εν μέσω χειροκροτημάτων. Ανεβαίνει στο μικρόφωνο ο εκπρόσωπος της επιτροπής αγώνα των κατοίκων που διαβάζει μήνυμα του Μίκη Θεοδωράκη. Ο κόσμος χειροκροτάει.

Στο μικρόφωνο βγαίνει ο Γιάννης Αγγελάκας και γίνεται χαμός. Ο Γιάννης με το τσιγάρο στο χέρι χαιρετάει τον κόσμο και αρχίζει με ένα τραγούδι αφιερωμένο στους προφυλακισμένους. Μια διασκευή που την τραγουδάει όλος ο κόσμος.
Λίγη ώρα μετά λέει το πασίγνωστο "Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ" και γίνεται χαμός. Ο Αγγελάκας ακούει κάποια στιγμή ένα γνωστό σύνθημα "Μπάτσοι, TV, νεοναζί- όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί" και αμέσως σχολιάζει: "σιγά το νέο, τώρα το καταλάβατε;".

Ο Αγγελάκας φεύγει και ανεβαίνει ο Ζερβουδάκης και οι υπόλοιποι. Εμείς φεύγουμε από την πλατεία. Πάμε λίγο πιο πίσω, στην άλλη πλατεία με το πράσινο. Ακριβώς απέναντι. Ο κόσμος κι εδώ πολύς. Συζητάει, αγοράζει μπλουζάκια και εμείς που τώρα αργά θελήσαμε ένα, δεν βρήκαμε. Οι υπεύθυνες στον πάγκο μας είπανε ότι ξεπούλησαν πάνω από τρεις χιλιάδες μπλουζάκια.
Και το κανάλι του Μπόμπολα την ίδια ώρα, στο βραδινό δελτίο, έλεγε ότι χίλιοι είμαστε όλοι κι όλοι που πήγαμε στην Ιερισσό.

Εμείς οι χίλιοι λοιπόν αγοράσαμε τρεις χιλιάδες μπλουζάκια, καταναλώσαμε δεκαέξι χιλιάδες σουβλάκια (χώρια τα λουκάνικα και τα μπιφτεκάκια) από την επιτροπή αγώνα, συν τα άλλα που καταναλώθηκαν στα ανοιχτά μαγαζιά που ήταν απολύτως γεμάτα. Το ψέμα τους καταρρίφθηκε αμέσως.

Κατά τις δυόμιση το πρωί ακόμα οι μουσικές ακούγονταν στην σκηνή μας στο κύμα. Γρήγορα αποκτήσαμε και "γείτονες". Κι άλλες σκηνές στήθηκαν μέσα στη νύχτα δίπλα μας και δεκάδες συμπολίτες την έπεσαν στην παραλία μέσα στους υπνόσακους. Η φάση φευγάτη λες και γυρίζονταν κινηματογραφική ταινία. Ο ύπνος μας ήταν άνετος και ωραίος μέσα στο σκηνάκι πέντε, εμείς, τα παιδιά μας και το σκυλάκι μας.

Το πρωί, ο ήλιος μας ξύπνησε γύρω στις επτά. Η θάλασσα λάδι και πεντακάθαρη. Σκέτη πρόκληση. Στις οκτώ βουτάμε και δε θέλουμε να βγούμε. Τελικά βγαίνουμε και πάμε για καφέ και πρωινό. Μας περιμένει δύσκολη μέρα. Η συνάντηση όλων μας είναι ορισμένη για τις 11 το μεσημέρι για να φύγουμε για τον Κάκαβο. Μέχρι ένα σημείο πάμε με τα αυτοκίνητά μας και μετά αρχίζει η πεζοπορία. Περπατάμε γύρω στα τέσσερα χιλιόμετρα μέσα στο βουνό, μέσα σε καταπληκτικές διαδρομές. Συναντάμε μέρη όπου τα τεράστια δέντρα δεν επιτρέπουν τον ήλιο να περάσει. Κάποια στιγμή βλέπουμε δίπλα μας το ποτάμι που κατεβαίνει και η πρόκληση είναι μεγάλη. Κάποιοι από τους εκατοντάδες πεζοπόρους διαδηλωτές μπαίνουν μέσα για να δροσιστούν.
Συνεχίζουμε την πορεία και φτάνουμε στα μισά της διαδρομής. Πρέπει να περπατήσουμε άλλα τέσσερα χιλιόμετρα για να φτάσουμε στο εργοτάξιο του Μπόμπολα και των Καναδών συνεταίρων του.

Στην ανηφορική πεζοπορία μέσα στο βουνό οι ντόπιοι δίνουν κι εδώ τη λύση για όσους κουράζονται. Με τα 4χ4 αυτοκίνητά τους μεταφέρουν τους κουρασμένους στον προορισμό. Στο δρόμο έχει στάσεις με παγωμένο νερό και πολλά οικεία χαμόγελα. Όλοι παίρνουν δύναμη από την αλληλεγγύη μεταξύ αγνώστων που επιδεικνύεται τις στιγμές αυτές.

Κάποιοι ντόπιοι ανοίγουν συζήτηση μαζί μας. Ζητάνε την γνώμη μας για το βουνό, για το τί λέει ο κόσμος για τον αγώνα τους. Τους απαντάμε ότι με την επιμονή τους αναγκάζουν τους άλλους κατοίκους αυτής της χώρας που ενημερώνονται από τα καθεστωτικά κανάλια να αναρωτιούνται και να λένε: "γιατί επιμένουν; τί στο καλό γίνεται εκεί πάνω; γιατί αντιστέκονται και ορισμένοι πάνε και φυλακή; δεν είναι έτσι όπως μας τα λένε, κάτι κρύβουν οι κυβερνώντες".

Σταματάμε όλοι μαζί, ξαποσταίνουμε και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Η κατηφόρα μας βοηθάει. Φτάνουμε στο χώρο που έχουμε αφήσει το ΙΧ μας και όλοι κατάκοποι και το σκυλί μας να τα έχει "παίξει" παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής.

Στην επιστροφή μπαίνουμε στο Στρατώνι. Αμέσως παίρνουμε μια ψυχρολουσία. Μας "υποδέχεται" ένα τεράστιο πανό που λέει "Το Στρατώνι λέει ΝΑΙ στα μεταλλεία". Κάνουμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο και αποφασίζουμε να φύγουμε και να μην φάμε εκεί. Δεν θα δώσουμε ούτε ένα ευρώ σε αυτούς που έχουν συνταχτεί με τους καπιταλιστές αδιαφορώντας για το περιβάλλον, για τις ζωές τις ίδιες. Τις δικές τους και των παιδιών τους.

Μπαίνουμε στην  Ολυμπιάδα και μετά φτάνουμε στο Σταυρό. Στάση για φαγητό και σε μια ώρα περίπου στο σπίτι μας.
Γεμάτοι με εικόνες, παραστάσεις, ακούσματα. Γεμάτοι με κούραση και σκόνη. Γεμάτοι με αισιοδοξία ότι η επιμονή των κατοίκων της Ιερισσού θα νικήσει τους επίδοξους βιαστές της φύσης και της πατρίδας τους. Γεμάτοι με πίστη ότι η αλληλεγγύη είναι το όπλο των λαών και το όπλο των κατοίκων που όταν παλεύουν συλλογικά θα νικήσουν.

Η Ιερισσός ακολουθεί το παράδειγμα της Κερατέας και η Κυβέρνηση Σαμαρά φοβάται ότι και αυτή τη φορά θα νικηθεί η αστυνομική τρομοκρατία. Αν συμβεί και δεύτερη φορά τότε ο κόσμος θα αναθαρρήσει, θα αντιδράσει στις επενδύσεις που δολοφονούν περιβάλλον και ανθρώπους. Θα στείλουν κι άλλες δυνάμεις εκεί πάνω. Όσες κι αν στείλουν να είναι σίγουροι ότι θα χάσουν. Οι λαϊκοί αγώνες θα νικήσουν.

Δείτε τα βίντεο από τη συναυλία