Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ 20 ΜΑΙΟΥ 1941

του
Γ. Παντερμαράκη

«Απ ' το γαλάζιο πέλαγος σε ξαγναντεύω Κρήτη,

του δειλινού τα σύννεφα χρυσό σου πλέκουν στέμμα,

κι o ήλιος βασιλεύοντας κατά τον Ψηλορείτη,

σμίγει τα αίμα τ' ουρανού με το δικό σου αίμα »!

Οι στίχοι τον Παύλου Νιρβάνα δείχνουν την διαχρο­νική πορεία της Κρήτης  στους αγώνες για Ελευθερία και Δημοκρατία.

Το «αίμα τον ουρανού» με το «αίμα της... Κρήτης» έσμι­ξαν στις 20 Μαίου 1941, στις 7.30 το πρωί, όταν οι λεγε­ώνες του Χίτλερ εξαπέλυαν τη μεγαλύτερη, από στρατηγικής σημασίας, επιδρομή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, για να κυριεύσουν το «νησί των γενναίων» και να καθυποτάξουν την αδούλωτη ψυχή των Κρητικών.

Εκείνο το πρωινό η Κρήτη συνταράχτηκε από την βοή των Γερμανικών αεροπλάνων. Ο ουρανός σκοτείνιασε και οι πρώτοι αλεξιπτωτιστές άρχισαν να πέφτουν σε περιοχές του Ρεθύμνου και του  Ηρακλείου.

Η Μάχη της Κρήτης άρχιζε. Και μαζί με αυτήν άρχιζε το δράμα ενός λαού που έμελλε να γράψει τις πιο λα­μπρές σελίδες της σύγχρονης ιστορίας και να κερδίσει τον θαυμασμό εχθρών και φίλων, ολόκληρης της ανθρω­πότητας.
Οι ορδές τον φασισμού μπορεί να πάτησαν τα χώματα της Κρήτης, αλλά το νησί ποτέ δεν κατακτήθηκε, αφού έμεινε ελεύθερη η ψυχή των κατοίκων του. Των απλών ανθρώπων του μόχθου, της πόλης και της υπαίθρου, που πήραν τα λια­νοντούφεκα και βγήκαν στα βουνά για να συνεχίσουν τον αγώνα εναντίον τον ναζισμού και να γράψουν το  λαμπρό έπος της Εθνικής Αντίστασης.

 

  «Χίτλερ να μη το καυχηθείς πως πάτησες στην Κρήτη

ξαρμάτωτη την εύρηκες και λείπαν τα παιδιά της,

στα ξένα επολεμούσανε πάνω στην Αλβανία,

μα πάλι επολεμήσανε»!

  Μακριά από την Μεγαλόνησο, το 1941, η θρυλική Κρητική Μεραρχία έγραφε σελίδες δόξας. Αφοπλισμένοι οι Κρητικοί από την Μεταξική δικτατορία, χωρίς αξιόλο­γα αμυντικά έργα από τους Βρετανούς στο νησί, νέοι, γέ­ροι, γυναίκες, και παιδιά πολέμησαν με νύχια και με δό­ντια υπέρ βωμών και εστιών.

  Το έπος της Μάχης της Κρήτης το έγραψε η ψυχή του απλού Κρητικού!

 Ο  Χίτλερ λογάριαζε να καταλάβει την Κρήτη σε 24 ώρες. Χρειάσθηκαν οκτώ ημέρες, που καθόρισαν την εξέλιξη τον Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

 Ο ηρωισμός των Κρητικών ματαίωσε την κατάληψη της Κύπρου, της Συρίας, και της Αιγύπτου. Βοήθησε  τους συμμάχους στη νικηφόρα έκβαση του πολέμου και εξασφάλισε τον ανεφοδιασμό των Βρετανών, αφού οι  Γερμανοί κρατήθηκαν μακριά από τον Περσικό  κόλπο. Επιβράδυνε την επίθεση κατά της τότε Σοβιετικής Ένωσης και συνετέλεσε στην συντριβή του φασισμού.

  Η Μάχη της Κρήτης υπήρξε θέμα μελέτης και εκθέσεων ιστορικών και στρατιωτικών επιτελείων: Όλοι συμφώ­νησαν στην έξαρση πνεύματος αυτοθυσίας που διέκρινε τους Κρητικούς, από τον ηλικιωμένο οπλαρχηγό μέχρι τον έφηβο και την γυναίκα.

Ο στρατηγός Φράιμπεργκ, από τους πρωταγωνιστές της Μάχης της Κρήτης, γράφει: «Ολίγα έθνη έχουν τα ευγενικά προτερήματα των Κρητικών»

  Εξίσου σημαντική, όμως , είναι και η μαρτυρία του Γερμανού διοικητή του Σώματος Αλεξιπτωτιστών, κατά τη  Μάχη της Κρήτης, Φον Στούντεντ:

« Δι εμέ, αναφέρει στην έκθεσή του, ως διοικητής των γερμανικών μονάδων αλεξιπτωτιστών που κατέλαβαν την Κρήτη, το όνομα της νήσου αυτής συνδέεται με πι­κρές αναμνήσεις. Ομολογώ ότι επλανήθηκα στους υπο­λογισμούς μου όταν συνεβούλευσα αυτήν την επίθεση. Αποτέλεσμα ήταν όχι μόνο να χάσω πολύτιμους αλεξι­πτωτιστές, τους οποίους θεωρούσα παιδιά μου, αλλά και να εκλείψουν πλέον οι σχηματισμοί αλεξιπτωτι­στών, τους οποίους είχα δημιουργήσει ο ίδιος»

  Πράγματι, στη Μάχη της Κρήτης εξουδετερώθηκαν οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές, το πιο επίλεκτο σώμα της να­ζιστικής Γερμανίας. 'Ένα από τα σημεία του «Δεκάλογου του Γερμανού Αλεξιπτωτιστή»,αναφέρει:

 « Να είσθε σβέλτοι, σαν λα­γωνικά, ανθεκτικοί σαν δέρμα, σκληροί σαν ατσάλι του Κρούπ».

Αυτούς τούς υπεράνθρωπους σύντριψαν οι Κρητι­κοί, για να καταδείξουν ότι το πνεύμα υπερτερεί της ύλης και ποτέ δεν υποδουλώνεται.

  Ο πατέρας της Νίκης Ουϊνστον Τσόρτσιλ αναφέρει για τη μάχη της Κρήτης

« Η απώλεια των καλυτέρων Γερμανών πολεμιστών, στην Κρήτη, απεμάκρυνε το τρομερό όπλο των αλεξι­πτωτιστών, από κάθε περαιτέρω συμμετοχή στα γεγονό­τα που διαδραματίσθηκαν στη Μέση Ανατολή. Ο Γκαίρι­γκ κέρδισε μόνο μία πύρρεια νίκη στην Κρήτη, γιατί με τις δυνάμεις που σπατάλησε εκεί θα μπορούσε εύκολα να αποκτήσει την Κύπρο, το Ιράκ, την Συρία και ίσως ακόμη και την Περσία.»

  Ο στρατηγός Ουέϊβελ παρατηρεί:

«Οι απώλειες των Γερμανών στην Κρήτη έσωσαν την γενική κατάσταση στη Μεσόγειο, διότι καταστράφηκε το μεγαλύτερο μέ­ρος των αεραγημάτων του εχθρού και μέγας αριθμός αε­ροπλάνων»!

  Οι Κρητικοί πολεμούν περισσότερα από δύο χιλιάδες χρόνια για την ελευθερία τους. Η Μάχη της Κρήτης είναι ένας από τους σταθμούς μιας μακραίωνης πορείας αγώνων, θυσιών, ολοκαυτωμάτων. Στη Μάχη της Κρήτης οι ηρωικοί υπερασπιστές του νησιού έδωσαν στον εισβολέα απάντηση, ανάλογη με εκείνη τον Λεωνίδα.

  Ο φρούραρχος Ηρακλείου επανέλαβε το μολών λαβε, στο Γερμανό διοικητή, όταν τον ζητήθηκε να παραδώσει την πόλη. ΄΄Οι Πόλεις δεν παραδίδονται, αλώνονται΄΄! του είπε.

  Σημαντική όμως ήταν η συμβολή του κλήρου στη Μά­χη της Κρήτης, στην Εθνική Αντίσταση. Ο ηγούμενος της, Μονής Αρκαδίου Ψαρουδάκης, o ηγούμενος της Μονής Πρέβελη Λαγουβάρδος, ο επίσκο­πος Κυδωνίας και Αποκορώνου Αγαθάγγελος Ξηρουχά­κης, απλοί παπάδες και μοναχοί ζώστηκαν τα φυσεκλί­κια, συνεχίζοντας την παράδοση των προγόνων μας, λαμπρύνοντας την Εκκλησία.

  Την εποχή εκείνη ο αντίκτυπος από την Μάχη της Κρήτης έφθασε από την μία άκρη του κόσμου στην άλλη. Ή εφημερίδα «Χρόνος», του Τόκιο, έγραφε: «Προτείνουμε ως ζήτημα υπέρτατου καθήκοντος τι­μής, όπως δημιουργηθεί έκτακτο (Τάγμα των Ιπποτών της Κρήτης), για να τιμηθεί με ειδικό παράσημο κάθε πο­λίτης, κάθε στρατιώτης και κάθε αξιωματικός που έλαβε μέρος στην ενδοξότερη μάχη της ιστορίας, την Μάχη της Κρήτης» . « Οι στρατιώτες και οι γυναίκες της Κρήτης που έλα­βαν μέρος στην θρυλική αυτή μάχη πρέπει να κατατα­χθούν, ονομαστικά, σε Ειδικό Τάγμα Υπερανθρώπων»

  Με το θαυμασμό αυτό μιλούσαν για τον ηρωισμό των Κρητικών ακόμα και οι σύμμαχοι της φασιστικής Γερ­μανίας.

  72 χρόνια μετά την Μάχη της Κρήτης, μετά την μεγάλη αυτή μάχη για την Ελευθερία, υποκλινόμαστε στην ιερή μνήμη των νεκρών μας. Τιμούμε τον αγώνα των πατέρων μας. Αισθανόμαστε υπερήφανοι για την Εθνική Αντίσταση και εκφράζουμε ευγνωμοσύνη προς όλους αυτούς που ένωσαν το αίμα τους με το δικό μας αίμα.

  Τιμούμε την μνήμη των νέων της πρώτης τάξης της Σχολής Χωροφυλακής, αλλά και των μαθητών της Σχο­λής Ευελπίδων, που πολέμησαν ηρωικά και πολλοί από αυτούς πρόσφεραν την νιότη τους για την λευτεριά της Ελλάδας.

  Η σημερινή ημέρα δεν είναι γιορτή. Είναι ημέρα χρέ­ους και περισυλλογής. Είναι ημέρα μνήμης, υπερηφάνει­ας και έντονου προβληματισμού.

Χρέους προς όλους εκείνους που αγωνίστηκαν για να είμαστε εμείς ελεύθε­ροι.

Περισυλλογής για τα διδάγματα που οφείλουμε να αντλούμε.

Μνήμης, για το τι σημαίνει πόλεμος και φασισμός.

Αλλά και έντονος προβληματισμός για τα σκληρά χρόνια διωγμών, εμφυλίων σπαραγμών, κοινωνικών αδικιών και περιορισμού των ατομικών ελευθεριών, που ακολούθησαν.

     Τιμούμε το έπος της Μάχης της Κρήτης την ώρα που οι άνεμοι του πολέμου δεν έχουν κοπάσει. Ζούμε σε μια επο­χή «πλανηταρχών», ευρύτατων πολιτικών και κοινωνι­κών ανακατατάξεων, αδικιών και ιστορικών παραχαρά­ξεων. Η εθνική ενότητα είναι σήμερα περισσότερο αναγκαία από οποιαδήποτε άλλη φορά.

    Ζούμε σε μια εποχή που «σύμμαχοι» δείχνουν τις πραγματικές διαθέσεις τους απέναντι στη χώρα μας και η Κύπρος η ομογάλακτη αδελφή της Κρήτης, στενάζει ακόμα κά­τω από την μπότα στυγνού κατακτητή.

      Και αναπόφευκτα προβληματιζόμαστε: Η θυσία των πατέρων μας, έπιασε τόπο ή πρέπει να αγωνισθούμε και πάλι σκληρά εναντίον μίας νέας μορφής φασισμού, για την διασφάλιση της παγκόσμιας ειρήνης που δοκιμάζετε, για την διεύρυνση και κατοχύρωση των δημοκρατικών μας ελευθεριών;

  72 χρόνια μετά την «ενδοξότερη μάχη της ιστορίας», όπως την χαρακτήρισαν οι Ελλη­νικές κυβερνήσεις δεν έχουν πάρει την απόφαση που όφειλαν:

  Να ανακηρύξουν την 20η Μαΐου 1941, πρώτη ημέρα της Μάχης της Κρήτης, σε Εθνική γιορτή, όπως είναι η 28η Οκτωβρίου  και η 25η Μαρτίου. Ευχόμαστε του χρόνου στην 73^η  επέτειο το όνειρο να γίνει πραγματικότητα.

 Στα ιερά χώματα της Κρήτης αναπαύονται σήμερα τα οστά Ελλήνων, Συμμάχων αλλά και Γερμανών επιδρο­μέων. Η φιλόξενη κρητική γη αγκαλιάζει το ίδιο ζεστά φίλους και εχθρούς. Η προαιώνια παράδοση να τιμάται ο νεκρός και αν ακόμα στη ζωή ήταν αντίπαλος, βρίσκει στην Κρήτη το βαθύτερο νόημά της.

  Σήμερα, στο παγκόσμιο προσκλητήριο για ειρήνη, εμείς οι Κρητικοί, οφείλουμε να θυμόμαστε. Να συγχω­ρούμε αλλά να μην ξεχνάμε. Και να δίνουμε το αγωνιστι­κό παρόν  σε κάθε αντιπολεμική προσπάθεια για να μη ξανασηκώσει κεφάλι ο φασισμός. Είναι χρέος που το οφείλουμε στους νεκρούς μας, στην ιστορία και τον πο­λιτισμό μας.

Ένα χρέος στην μνήμη τους