Συνέβη και σε μενα…ναι ! Είμαι ανύπαντρη μητέρα εδώ και δεκατέσσερα χρόνια. / Ρ. Καρασταύρου

της Ρούλας Καρασταύρου*

Λίγο πριν κλείσω τα 30 μου χρόνια, βρέθηκα απ’ την μια στιγμή στην άλλη από μελλόνυμφη εγκυμονούσα, ανύπαντρη μητέρα! Δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια μεγαλώνω ολομόναχη το παιδί μου χωρίς να έχω την παραμικρή οικονομική βοήθεια από κανέναν άνθρωπο του περιβάλλοντος μου και φυσικά ούτε λόγος για κρατική!

Υπήρξα πάντοτε ανεξάρτητη γυναίκα, αρκετά δυναμική με ανερχόμενη καριέρα στον...

χώρο της ξενόγλωσσης εκπαίδευσης με τα δικά μου όνειρα και -γιατί όχι;- την επιθυμία να γίνω μητέρα όπως οι περισσότερες γυναίκες. Ποτέ όμως δεν μου είχε περάσει απ’ το μυαλό η πιθανότητα του να μεγαλώσω ένα παιδι μόνη μου! Σε όλα μου τα όνειρα είχα πάντα συμπρωταγωνιστή έναν σύζυγο που θα μου προσέφερε την ασφάλεια, και την προστασία του στην κοινή μας πορεία.

Αν και φιλόδοξη επαγγελματικά, πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου έκρυβα μια τυφλή ελπίδα πως αυτός ο κύριος, ο συμπρωταγωνιστής που είπαμε πριν , μπορεί και να μου πρόσφερε την πολυτέλεια του να είμαι μια μαμά, τόσο φυσιολογική, όσο και η δική μου μαμά… δηλαδή να είμαι σπίτι και να μεγαλώνω τα παιδιά μου με όλη μου την άνεση.

Τα απάνθρωπα ωράρια του ελευθέρου επαγγέλματος συν τα άγχη του ανταγωνισμού, μου αφήναν ελάχιστο ελεύθερο χρόνο και ήξερα ότι δύσκολα θα τα κατάφερνα ως σύζυγος πόσο μάλλον ως σύζυγος και μάνα.

Ναι, τελικά τώρα που το καλοσκέφτομαι ήμουν το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που η στάση μου έβγαζε προς τα έξω . Η γυναίκα που δούλευε ασταμάτητα τελικά ήταν μια παραδοσιακή γυναίκα που ήθελε μια οικογένεια όσο τίποτε άλλο στον κόσμο.
Η εγκυμοσύνη μου ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία κάπου στις αρχές του 1999. Ήταν κάτι που τάραξε τα νερά της ψυχής μου, γιατί μέσα μου κυριαρχούσε ο φόβος του πως θα τα κατάφερνα να συνδυάσω καριέρα και μητρότητα.

Πέρασα νύχτες άυπνη, διαπραγματευόμενη με τον εαυτό μου τα νέα δεδομένα της ζωής μου και φυσικά κατέληξα στο να συμβιβαστώ, με την έννοια του ότι βρέξει ας κατεβάσει βρε αδλεφέ, άλλωστε δεν είμαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. «Κάτι θα γίνει …» επαναλάμβανα ξανά και ξανά στον εαυτό μου.
Όταν άρχισα να αγγίζω ελαφρά την κοιλιά μου και να περνώ το χέρι μου σχεδόν ευλαβικά πάνω της, εκεί πια συνειδητοποίησα πως κάθε μου εσωτερική αντίσταση είχε υποχωρήσει και πως έπρεπε με τον συνοδοιπόρο μου να χαράξουμε ρότα για τον νέο μας ρόλο, αυτόν των γονιών.

Είχα δίπλα μου έναν άνθρωπο με περισσή αγάπη προς τα παιδιάα κι αυτό μου το είχε αποδείξει μέσα στην πενταετία της συγκατοίκησής μας, με την αγάπη του προς τα παιδιά της ευρύτερης οικογένειάς μου, και μάλιστα δεν ήταν λίγες οι φορές που καθισμένη στο γραφείο μου ανάμεσα στα χαρτιά και στα στυλό μου, σήκωνα τα μάτια και τον χάζευα να περιφέρεται σαν μικρό παιδί με την ανεψιά μου γεμάτος χαρά και ικανοποίηση.
Σήμερα, σε κάθε αναδρομή που τυχαίνει να κάνω σε κείνα τα χρόνια, λυπάμαι που ποτέ το δικό του παιδί δεν είχε την χαρά να ζήσει ούτε μια τέτοια στιγμή με τον πατέρα του. Πέρα για πέρα άδικο για το παιδί …

Έχοντας λοιπόν τακτοποιήσει τα εσωτερικά μου ζητήματα με το θέμα εγκυμοσύνη και μόλις άρχισα να συνέρχομαι απ ‘ τις γνωστές ενοχλήσεις μια εγκυμοσύνης των πρώτων μηνών, άρχισαν οι πιέσεις απ’ το περιβάλλον μας για να προχωρήσουμε σε γάμο, γιατί πολύ απλά κατά τους γονείς μας ήταν ξεκάθαρα ζήτημα «αυτό-είναι-το-σωστό».

Εμείς και οι δυο μοιραζόμασταν την κοινή αντίληψη ότι ο γάμος είναι για καθαρά τυπικούς λόγους, και γι ‘ αυτό απρόθυμα και χωρίς ιδιαίτερο άγχος αρχίσαμε να ετοιμάζουμε το πολυπόθητο για τους δικούς μας ανθρώπους γεγονός.

Κι εκεί ξαφνικά που ζούσαμε μέσα στο άσπρο –ροζ συννεφάκι των μελλόντων γονιών, ένα μικρό αγκαθάκι στην αρχή πέρασε ξυστά απ΄το συννεφάκι μας κι άρχισε μια μίνι πρώτη διαρροή… το συννεφάκι μας άδειαζε απ’ τα απαλά του χρώματα αργά αργά κι άρχισε να μοιάζει περισσότερο με σύννεφο από κείνα τα μικρά αλλά απειλητικά στο βάθος του ορίζοντα, που τα κοιτάζεις και τα φοβάσαι… Τα φοβάσαι γιατί πλησιάζοντας φέρνουν μαζί τους δυνατές καταιγίδες.

Μέσα μου άναψαν με τη μία όλα τα λαμπάκια του συναγερμού που διαθέτει ο ανθρώπινος νους. Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης κηρύχτηκε … άρχισαν να σημαίνουν οι σειρήνες όλο και πιο συχνά και οι επισκέψεις σε γιατρούς και νοσοκομεία να είναι πια ημερήσια διάταξη.

Έχανα τον συνοδοιπόρο μου; Αδύνατον να το πιστέψω. Όχι δεν μπορεί να συμβαίνει σε μένα αυτό. Αρνούμαι…αρνούμαι…αρνούμαι!

Μιλώντας μ’ έναν φίλο τότε το είχε ονομάσει «κισμέτ» . Πεπρωμένο στα ελληνικά… Θύμωσα μαζί του. Δεν επέτρεψα ούτε μια στιγμή στον εαυτό μου να το δει μοιρολατρικά. Ρίχτηκα με τα μούτρα στον αγώνα της ίασης του συντρόφου μου, αντιμετωπίζοντας τα πάντα μόνη μου μιας και οι γονείς τους κατοικούσαν σχεδόν χίλια χιλιόμετρα μακριά μας.

Έδειχνε δυνατός. Ενίοτε δυνατότερος από μένα. Υπέστη μια σοβαρότατη και δυσκολότατη εγχείρηση στον πνεύμονα, μια εγχείρηση στο ιγμόρειο, βραδιές σε νοσοκομεία αλλά η τύχη μας αποζημίωσε! Ότι κι αν είχε δεν άκουγε στο όνομα «καρκίνος». Ήταν φλεγμονές από παλιά κρυώματα και τα συναφή.
Η συμπεριφορά του μετά την αποθεραπεία άλλαξε. Ξαφνικά. Τόσο ξαφνικά λες και έβγαλε ο ίδιος του μια καρφίτσα και έσκασε τρυπώντας το περίσσευμα απ’ το ροζ-γκρι συννεφάκι μας, με αποτέλεσμα να βρεθούμε και οι δυο σε ελεύθεροι πτώση. Κι άντε αυτός καλά… εγώ; Εγώ ήμουν πια στον πέμπτο μήνα της εγκυμοσύνης μου, μ’ ένα κοριτσάκι υγιέστατο στα σπλάχνα μου που αδημονούσε να βγει και να μας γνωρίσει! Δεν είχα καμία διάθεση για εξτρίμ σπορτς και προτιμούσα την ασφάλεια του σπιτιού μας και της αγκαλιάς του.

Αρχικά μου ζήτησε να χωρίσουμε. Μου μίλαγε για φυγή. Ετοίμαζε τα πράγματά του και πάλι την επόμενη μέρα ήταν εκεί. Σαν να μην μπορούσε να το πάρει απόφαση. Εγώ εντελώς στα χαμένα. Πρωταγωνίστρια σε ταινία τρόμου, χαμένη στο δάσος γνωρίζοντας πως γύρω μου κυκλοφορούν αμέτρητοι σχιζοφρενείς δολοφόνοι έτοιμη να με σκοτώσουν στην επόμενη λάθος κίνησή μου. Γονείς απ ‘τις δυο μεριές, αδέλφια, φίλοι, ευρύτερος κοινωνικός περίγυρος, το ίδιο μου το παιδί…όλοι συμπρωταγωνιστές στην ταινία τρόμου της ζωής μου που «γυριζόταν» εκεί κάπου στον Ιούνη του 1999.

Η 17^η του Ιούνη ήταν μια μέρα με σχετική ηρεμία που τα πράγματα είχαν ελαφρώς στρώσει μεταξύ μας, καταφέραμε και συνεχίσαμε μαζί χωρίς απ’ την πλευρά του να δοθούν εξηγήσεις για τον λόγο που ήθελε να «φύγει» και χωρίς βέβαια να ζητηθούν εξηγήσεις απ την μεριά μου. Καμιά φορά προτιμάς να αναβάλεις για μια άλλη φορά τα δύσκολα, γιατί η καθημερινότητα τρέχει κι εσύ ίσα ίσα προλαβαίνεις να την προφτάσεις.

Μια ήρεμη κατά τα άλλα μέρα, μας βρήκε τον καθένα χαμένο στην καθημερινότητά με σχετικά χαλαρή διάθεση. Μετά από μία έξοδο για φαγητό με δικούς μας ανθρώπους, ο συνοδοιπόρος μου αποφάσισε να παίξει μόνος του στη σκηνή και να κερδίσει τις εντυπώσεις.

Φώτα στην σκηνή. Στέκεται εκεί πάνω μόνος. Φορώντας τα ρούχα που του είχα κάνει δώρο τελευταία. Σβήνουν τα φώτα απότομα. Μια βαθιά μουσική υπόκρουση. Χαμηλή. Τόσο χαμηλή που δεν καταφέρνει να καλύψει τον θόρυβο μιας τουφεκιάς.
Φώτα σε μένα. Τυφλώνομαι. Λυγίζω, γονατίζω, πέφτω, σηκώνομαι αλλά καταφέρνω να πάρω το έργο στα χέρια μου και να κάνω το φινάλε ΕΓΩ. ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ μ’ ένα υγιέστατο παιδί στην αγκαλιά!!!
Χειροκρότημα…

«Ζητώ συγνώμη.Δεν θέλω να με δείτε σε χειρότερα χάλια. Κουράστηκα… Εσύ, είσαι δυνατή και θα τα καταφέρεις να μεγαλώσεις το παιδί μας!» Μια προχειρογραμμένη αράδα από ασυνάρτητα πράγματα είναι η μόνη απάντηση που κουβαλώ μέσα μου και συνεχίζω τη ζωή μου με το παιδί μας εδώ και δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια.

Αν μπορούσα να τον κοιτάξω τώρα στα μάτια, θα τον ευχαριστούσα. Ξέρετε γιατί;

Πιθανόν ποτέ μου να μην είχα ανακαλύψει τις πραγματικές μου διαστάσεις σαν άνθρωπος αν δεν χρειαζόταν να γίνω ανύπαντρη μητέρα!!!

Αυτή την πορεία θα μοιραστώ μαζί σας. Πολλές φορές τα λόγια μας είναι σαν τα κουμπιά. Έρχονται και κουμπώνουν στην ψυχή μας. Και τότε το κρύο μένει έξω.

Γιατί πάντα οι άνθρωποι χρειάζονται ανθρώπους.

*μπλογκερ του σαιτ: singleparent.gr