Πρόγραμμα δωρεάν σίτισης
«Το Φιλανθρωπικό, Κοινωφελές Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος χρηματοδοτεί τη σίτιση όλων των μαθητών-τριών του σχολείου μας… To 2o Δημ.Σχολείο Μελίκης θέλει να εκφράσει δημόσια τις ευχαριστίες του….»
Σε μια περίοδο που...
δημόσια εκπαίδευση,εκπαιδευτικοί και εκπαιδευτικό έργο αποδομούνται,απαξιώνονται διαρκώς,βιώνουν δραματικές ελλείψεις σε εκπαιδευτικούς,ζουν στον αστερισμό της υποχρηματοδότησης που οδηγεί τις σχολικές επιτροπές να μη διαθέτουν χρήματα για πετρέλαιο ή τα βασικά λειτουργικά έξοδα, περίοδο κατά την οποία πληθαίνουν τα φαινόμενα μαθητών που υποσιτίζονται και είναι φανερό πως δυσκολεύονται,αυτοί και οι οικογένειές τους,να αντεπεξέλθουν σε βασικές βιοτικές ανάγκες, σε συνθήκες που η «δημόσια» δωρεάν εκπαίδευση βρίσκεται κυριολεκτικά στο απόσπασμα,πληθαίνουν οι ειδήσεις για διαφόρων ειδών χορηγίες και χορηγούς στα σχολεία μας.
Τα παραδείγματα,όπως και το απόσπασμα που παραθέτουμε στην αρχή,πάμπολλα.Πολλοί πασχίζουν να μπουν στα σχολεία μας,πολυεθνικές τύπου Coca-Cola!,οίκοι ανοχής!!,ακόμη και διεθνείς ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί-ΝΑΤΟ!!!,όπως με έκπληξη πληροφορηθήκαμε ότι συνέβη στα Χανιά της Κρήτης.
Δεν προξενεί,λοιπόν, καμία έκπληξη η ευχαριστήρια επιστολή του συγκεκριμένου Δημοτικού Σχολείου,που δημοσιεύτηκε στις ημερήσιες τοπικές εφημερίδες για τη συγκεκριμένη χορηγία από πλευράς του ιδρύματος της γνωστής οικογένειας επιχειρηματιών.
Δεν αποτελεί έκπληξη καθώς μέρα τη μέρα,προωθείται με ταχύτητα το «Νέο» σχολείο,το σχολείο της στενής σύνδεσης,της ολοκληρωτικής πρόσδεσης με την αγορά,αυτό που πολύ εύστοχα αποκαλείται και Σχολείο Α.Ε.
Αποτελεί όμως,ασφαλώς,μία πολύ καλή αιτία κι αφορμή για να μελετηθούν,με τρόπο κριτικό,παρόμοια γεγονότα και εξελίξεις στο χώρο της παιδείας και ταυτόχρονα να βγουν και τα απαραίτητα συμπεράσματα από κάθε ενδιαφερόμενο.
Είναι απολύτως βέβαιο ότι κάτω από την πίεση της πολιτικής της υποχρηματοδότησης-ουσιαστικά της πλήρους απαξίωσης και καταστροφής-που εφαρμόζεται στον κοινωνικό χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης,πολλοί θα’ναι αυτοί που θ’αναρωτηθούν · «Τι πειράζει άραγε, αν κάποιο άτομο,ίδρυμα,εταιρεία,Μ.Κ.Ο. ή ακόμη και διεθνής οργανισμός,αποφασίσει να ενισχύσει με κάποιου είδους χορηγία ένα από τα χειμαζόμενα σχολειά μας;»
Είναι βέβαιο, μάλιστα, πως αρκετοί θα είναι εκείνοι που θα δουν, μέσα σ’αυτές τις συνθήκες, θετικά μια τέτοια κίνηση «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης», είτε γονείς είτε εκπαιδευτικοί που αντιμετωπίζουν την ασχήμια στη δημόσια εκπαίδευση σε καθημερινή βάση.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Αν ξύσουμε τη σκουριά που έχει απλωθεί στο σώμα της εκπαίδευσης και την οξειδώνει καταστροφικά, μπορούμε να δούμε το βασιλιά ν’ αποκαλύπτεται γυμνός.
Το ζήτημα των χορηγών-χορηγιών στα σχολεία, μπορεί να παρουσιάζεται από πολλούς ως το νέο, το αναγκαίο που μπορεί να δώσει λύσεις στα οξυμμένα προβλήματα, όμως στην πραγματικότητα πρόκειται για κάτι αρκετά παλιό.
Πρόκειται για ένα άριστα επεξεργασμένο, εδώ και χρόνια, ιδεολογικό- πολιτικό οπλοστάσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΟΣΑ. Οπλοστάσιο που έχει μοναδικό σκοπό να αναμορφώσει από τα θεμέλιά τη δημόσια εκπαίδευση, όπως τη γνωρίσαμε ως τώρα, τουλάχιστον εδώ κι αρκετές δεκαετίες.
Ε.Ε και ΟΟΣΑ με επανειλημμένες δηλώσεις τους κατά καιρούς πρεσβεύουν πως «το κράτος θα πρέπει να ρυθμίζει το κοινωνικό περιβάλλον αντί να χορηγεί κοινωνικές παροχές.» Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι προωθούν μία εκπαίδευση, ένα σχολείο που δεν πρέπει να στηρίζεται στη χρηματοδότηση του κράτους αλλά πρέπει ν’ αναζητά μόνη της τους χρηματοδότες της!
Το κράτος για την Ε.Ε, τον ΟΟΣΑ και τους κρατούντες κυβερνώντες κάθε απόχρωσης θα πρέπει να απαλλαγεί από το βαρίδιο της παροχής δωρεάν, δημόσιας εκπαίδευσης προς όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές, κάτι που συνέβαινε, παρά τα μεγάλα προβλήματα, το προηγούμενο διάστημα. Οφείλει να παίξει το ρόλο του ρυθμιστή στις σχέσεις της εκπαίδευσης και των σχολείων με πιθανούς χορηγούς.
Ακολουθώντας μια τέτοια στρατηγική επιλογή, ανοίγει πολύτιμο πεδίο δράσης στο ιδιωτικό κεφάλαιο,ιδιωτικοποιεί κομμάτια, πτυχές της δημόσιας εκπαίδευσης αφού,όπως κατανοείται εύκολα, είναι πολύ δύσκολο αν όχι ακατόρθωτο να ιδιωτικοποιήσει ολοκληρωτικά τις χιλιάδες των σχολειών της χώρας.
Αυτή η διαδικασία όπως είναι εύλογο επιφέρει σοβαρές συνέπειες σε κάθε έναν που εμπλέκεται με την εκπαίδευση.
Μια πρώτη, πολύ σημαντική, είναι το βάθεμα της κατηγοριοποίησης, της διαφοροποίησης ανάμεσα στα σχολεία ανά την επικράτεια, το σπάσιμο της ενιαίας εκπαίδευσης που θεωρητικά θα πρέπει να προσφέρεται και δικαιούνται όλοι οι μαθητές, χωρίς διάκριση.
Με την προώθηση αυτής της πολιτικής δεν πρόκειται να λυθούν τα προβλήματα της παιδείας. Το αντίθετο, δεν είναι μακριά η μέρα, που θα’χουμε σχολεία πλήρως εξοπλισμένα υλικοτεχνικά και σχολεία που θα στερούνται οποιασδήποτε υλικοτεχνικής υποδομής, σχολεία που θα’ χουν βιβλία για τους μαθητές τους κι άλλα που δε θα’ χουν, σχολεία που θα’ χουν πετρέλαιο για να ζεστάνουν τους μαθητές τους κι άλλα όπου οι μαθητές θα αγωνίζονται να μορφωθούν τουρτουρίζοντας στις παγωμένες αίθουσες τους, λόγω της εφαρμογής αυτής της πολιτικής.
Σχολεία όπως το παράδειγμα του σχολείου της περιφέρειάς μας, στα οποία με την «ευγενική» χορηγία γνωστών ιδρυμάτων, γνωστότατων επιχειρηματιών οι μαθητές θα έχουν τη δυνατότητα ενός σωστού και υγιεινού γεύματος, όπως αναγράφεται στην ευχαριστήρια επιστολή-δελτίο, και σχολεία όπου οι μαθητές δε στερούνται απλά και μόνο ένα πρόγραμμα σωστής διατροφής, στερούνται αυτό το ίδιο το φαγητό, υποσιτίζονται και λιποθυμούν από την παντελή έλλειψή του.
Σχολεία πολλών κατηγοριών, ταχυτήτων μόρφωσης και δυνατοτήτων, σχολεία της ελίτ και της φτωχολογιάς.
Αυτό είναι το «Νέο» σχολείο της αγοράς, το σχολείο των χορηγιών και των χορηγών-«ευεργετών», που είναι τόσο νέο όσο νέα είναι και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Δεύτερη, αλλά όχι σε βαρύτητα, συνέπεια της αποδοχής και εφαρμογής αυτής της πολιτικής στα σχολεία μας είναι και η δραματική αλλαγή στον τρόπο που πρέπει να σκεφτόμαστε και να αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία τα της παιδείας.
Λόγω των ιδιαίτερα τραγικών οικονομικών συνθηκών στη δημόσια εκπαίδευση, ωθούνται οι εμπλεκόμενοι σ’ αυτή (γονείς και εκπαιδευτικοί), εκούσια ή ακούσια τις πιο πολλές φορές, να αναζητήσουν λύσεις μέσα απ’αυτές τις οδούς. Αν ένα σχολείο, θα σκεφτούν, δε διαθέτει την υλική και τεχνική υποδομή ούτε τους απαραίτητους πόρους για να λειτουργήσει ικανοποιητικά- πράγμα που σήμερα είναι ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση- τι θα πρέπει να κάνει; Από πού θα βρει τα απαραίτητα για την ύπαρξή του;
Η πορεία που δείχνεται με κάθε ευκαιρία είναι αυτή των χορηγών. Σε αντάλλαγμα θα πρέπει να παραδοθούν εκπαιδευτικές δραστηριότητες, σχολικό πρόγραμμα, σχολικός χώρος στον «ευγενικό» χορηγό ή για αρχή ένα απλό ευχαριστήριο γράμμα, όπως συνηθίζεται. Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί αν έχει αρχίσει να αναπτύσσεται ανάμεσα στα σχολεία της χώρας ένας άτυπος ανταγωνισμός για την εξεύρεση του καλύτερου και πιο προσοδοφόρου ευεργέτη.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι οι μαθητές, πέρα και έξω από κάθε παιδαγωγική, μορφωτική,εκπαιδευτική αλλά και ηθική αρχή, μετατρέπονται σε μικρούς καταναλωτές, αυριανούς πελάτες, μπαίνοντας στο στόχαστρο εταιρειών και χορηγών. Διδάσκονται έτσι από την τρυφερή μαθητική ηλικία να αναγνωρίζουν το χορηγό τους, την εταιρεία τους. Κι αυτό αποτελεί μέγιστο κέρδος για κάθε επίδοξο άτομο, ίδρυμα, εταιρεία ή οργανισμό- ακόμη και σφαγέα των λαών όπου γης- το να μπορεί να ελέγχει από τέτοια ηλικία συνειδήσεις αλλά και να αποκομίζει πραγματικά κέρδη.
Μετατρέπεται η μόρφωση- απαραίτητη ιδιαίτερα στις δύσκολες καταστάσεις που βιώνουν οι εργαζόμενοι γονείς εξαιτίας καπιταλιστικής κρίσης και μνημονίων- σε κέτερινγκ που προσφέρεται μάλιστα από όλους αυτούς που εφαρμόζουν με τον πιο ανάλγητο τρόπο την πιο στυγνή, αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική. Πολιτική που έχει οδηγήσει γονείς, εκπαιδευτικούς, μαθητές, την εκπαίδευση συνολικά στα δραματικά αδιέξοδα της σημερινής άθλιας κατάστασης.
Οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς των μαθητών στα σχολεία μας πρέπει να στέκονται με κριτική σκέψη απέναντι σε ο,τιδήποτε φαντάζει και προβάλλεται σήμερα ως διέξοδος, ως λύση στα προβλήματα που όλοι βιώνουμε.
Να σκεφτούμε όλοι τις πραγματικές επιπτώσεις που έχουν οι προβαλλόμενες ως ρεαλιστικές και σύγχρονες λύσεις σε ό,τι ταλανίζει την εκπαίδευση και μας τους ίδιους που συμμετέχουμε στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Να βγάλουμε συμπεράσματα από την προωθούμενη πολιτική, για τους λόγους που αυτή προχωρά και τι θέλει να επιτύχει.
Κανείς όρθα σκεφτόμενος εκπαιδευτικός, γονιός ή και μαθητής, κανείς άνθρωπος που ενδιαφέρεται τίμια για τα όσα συμβαίνουν γύρω του δεν μπορεί να γίνεται παθητικός αποδέκτης όλων αυτών των αντιδραστικών αλλαγών που πραγματοποιούνται με ταχύτατους ρυθμούς.
Αντίθετα θα πρέπει να βγάλει συμπεράσματα από την εμπειρία του και να διεκδικήσει με τους αγώνες του, πραγματικά δημόσια, δωρεάν παιδεία για κάθε μαθητή, χωρίς κανενός είδους διάκριση.
*Αντιπρόεδρος Δ.Σ Συλλόγου Π.Ε.
Βέροιας-Αλεξάνδρειας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου