Κ. Ήσυχου
Το παρόν κείμενο είναι μια πρώτη προσπάθεια πολιτικής και κινηματικής προσέγγισης, στην ανάγκη να αναπτυχτεί ένα ρωμαλέο και νικηφόρο κίνημα καταλήψεων και επαναλειτουργίας επιχειρήσεων εκεί που οι σύνθετες κατά περίπτωση, πολυποίκιλες προϋποθέσεις και συνθήκες θα το επιτρέπουν.
Ταυτόχρονα μια νομοθετική πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ σε μια...
τέτοια κατεύθυνση σήμερα θα σηματοδοτεί την «αντίστροφη μέτρηση» στο εργατικό κίνημα που σήμερα χρειαζόμαστε.
Μια «εξωθεσμική» προσπάθεια εναρμονισμένη με την δράση μας στο παραδοσιακό εργατικό κίνημα. Μια γραφειοκρατική και με ανεπιτυχή τρόπο πολλές φορές συνδικαλιστικής δράσης που δεν μπορεί να κερδίζει μικρές και μεγάλες μάχες στα μέτωπα των μαζικών απολύσεων, που λαμβάνουν εφιαλτικές διαστάσεις. Η προσπάθεια μας αυτή μέσα από το εργατικό κίνημα θα ενδυναμώσει την δικιά μας πολιτική, θα την εμπλουτίσει και ενδεχόμενα να φέρει και ρήξεις στα όργανα του οργανωμένου κινήματος σε όλες του τις βαθμίδες ώστε να παίζει ένα ιστορικό ρόλο που τώρα ο λαός μας το έχει ανάγκη. Και μέσα και έξω από το εργατικό κίνημα μια τέτοια προσπάθεια μπορεί να δημιουργήσει μεγάλες ρήξεις στο εσωτερικό του με την ριζοσπαστικοποίηση του να αποκτά πιο έντονα αντί νεοφιλελεύθερα και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά.
1. Η καπιταλιστική κρίση, κίνδυνοι μαζικής εξαθλίωσης και τα κινήματα των εργαζομένων ενάντια στις απολύσεις στις επιχειρήσεις που «πτωχεύουν».
2. Πτωχεύσεις εργοστασίων και επιχειρήσεων, επανάκτηση τους από τους εργαζόμενους.
3. Μια νέα αρχή από τους εργαζόμενους σε συνεταιριστική βάση με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο, με κοινωνική στόχευση με αντί-νεοφιλελεύθερη στρατηγική.
4. Μια ασπίδα προστασίας για τους απολυμένους και ανέργους, σε συνθήκες καπιταλιστικής βαρβαρότητας, ενάντια στην εξαθλίωση, την ακραία φτώχεια και την περιθωριοποίηση.
5. Ένα νέο πτωχευτικό και συνεταιριστικό δίκαιο για να εξασφαλίσει την συνέχιση της λειτουργίας των επιχειρήσεων που επανακτηθήκαν από τους εργαζόμενους.
ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ
Τα κινήματα που δυναμώνουν τη δράση των εργαζομένων ή αγροτών για να επανακτήσουν τις επιχειρήσεις ή τη γη είχαν και έχουν μια διαχρονική δυναμική, ιδιαίτερα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής (Βραζιλία, Αργεντινή, Βολιβία), στα χρόνια της μεγάλης πολιτικής, κοινωνικής και μιντιακής ηγεμονίας των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και ιδεών (1973-1999).
Στην περίπτωση της Βραζιλίας το «movimiento sin tierra» (M.S.T.) «ακτήμονες χωρίς γη» έχει σήμερα πάνω από 4 εκατομμύρια μέλη ( ακτήμονες) που με τη μορφή αγροτικών συνεταιρισμών ή και κολεκτίβας, επανέκτησαν μικρές, μεσαίες και μεγάλες εκτάσεις που ανήκαν ή ανήκουν σε τσιφλικάδες και μεγάλες δημόσιες εκτάσεις ακαλλιέργητη γης, αποτέλεσαν το βασικό κίνημα που στήριξε τα προοδευτικά και αριστερά κόμματα της χώρας (μεταξύ αυτών και το P.T. που είναι σήμερα το κυβερνών κόμμα στη Βραζιλία) . Η κυβέρνηση της Βραζιλίας νομοθέτησε, υιοθετώντας ένα μέρος των αιτημάτων του κινήματος ώστε να υπάρχει το δικαίωμα εκμετάλλευσης, αγροτικής και εμπορευματικής παραγωγής της γης που έχει επανακτηθεί από τους αγρότες σε συνεταιριστική βάση. Οι απαιτήσεις του κινήματος για συνταγματική κατοχύρωση δεν έχει αποδώσει ακόμα. Φορολογικές διαδικασίες, παραγωγικές πλευρές, μεταφορά, τυποποίηση και διάθεση των προϊόντων, τίτλοι ιδιοκτησίας της γης, έχουν σε μεγάλο βαθμό αίολη συνταγματική και νομική βάση ακόμα. Η μαζική στήριξη από τους λαούς, η διεθνοποίηση ( Παγκόσμια κοινωνικά φόρουμ, διεθνή φόρα, μεγάλη καταναλωτική βάση, κοινωνική δικτύωση ) έχει «ισχυροποιήσει» το M.S.T. έναντι των συνταγματικών και νομικών μειονεκτημάτων.
Η παραγωγική δραστηριότητα στις κολεκτίβες έχει κοινωνική, δημόσια, οικονομική στήριξη, ενώ υπάρχουν ακόμα τεράστιες δυσκολίες στην τυποποίηση των προϊόντων και της εμπορευματικής τους προώθησης στο εσωτερικό και εξωτερικό. Τα εκατομμύρια αγρότες που απασχολούνται παίρνουν τις αποφάσεις τους με μορφές άμεσης δημοκρατίας σε συνεταιριστικό πλαίσιο. Οι εκπρόσωποί τους είναι διαπραγματευτές με την ανωτάτη πολιτική εξουσία , αφού ο συσχετισμός είναι υπέρ τους σε πολιτική και κοινωνική βάση.
Έχουν καταφέρει να εμπνεύσουν τις ιθαγενικές κοινότητες της Βολιβίας, Περού, νότιας Αργεντινής, Χιλής και Ισημερινού ώστε να προχωρήσουν σε παρόμοιες κινηματικές και πολιτικές δραστηριότητες. Σήμερα στις περισσότερες χώρες της Λ.Α. έχει εδραιωθεί ένα δίκτυο μεταξύ των αγροτών στους συνεταιρισμούς «υπό κατάληψη» και εμβαθύνουν σε νομοθετικές, συνταγματικές, οικονομικές και πολιτικές δραστηριότητες ενώ ταυτόχρονα έχουν μαζική απήχηση σε όλα τα κοινωνικά στρώματα των χωρών τους. Ακόμα και η νεοσυσταθείσα Τράπεζα του Νότου περιλαμβάνει προγράμματα ενίσχυσης των συγκεκριμένων αγροτικών συνεταιρισμών ώστε να επαλειφθούν οι οικονομικές ασυμμετρίες σε βάρος τους από τις μεγάλες ιδιωτικές αγροτικές επιχειρήσεις και τα διεθνή κονσόρτσιουμ ( Nestle, Parmallat, κ.λ.π.)
Εργοστάσια και επιχειρήσεις στην Αργεντινή. Το μεγάλα κινήματα επανάκτησης και επαναλειτουργίας τους.
Η περίπτωση της Αργεντινής, σε ότι αφορά στις ομοιότητες και διαφορές που έχει με τη Ελλάδα ,εμπεριέχονται στα πλαίσια της παγκόσμιας νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής κρίσης και του «δικτατορικού» εναγκαλισμού της από το Δ.Ν.Τ. και την Παγκόσμια Τράπεζα, (όπου η ΤΡΟΙΚΑ μαζί με την ντόπια οικονομική ελίτ σχεδιάζει, νομοθετεί και υλοποίει τις βασικές πολιτικές της χώρας) μας απασχόλησε και θα μας απασχολεί για αρκετό διάστημα σε ότι αφορά σε ορισμένα διδάγματα, εμπειρίες και πτυχές. Ιδιαίτερα στο σημείο που σχετίζονται με την πρόθεση στη χώρα μας να αναπτυχτεί ένα ταξικό, αυτόνομο, μαζικό, θαρραλέο και αποτελεσματικό κίνημα επανάκτησης επιχειρήσεων που πτώχευσαν (πραγματικά ή «εικονικά»), είτε έκλεισαν, μεταφέροντας τις δραστηριότητες τους σε τρίτες χώρες, με τη μέθοδο του dumping.
Από το 2001 και μετά την εκδίωξη του Δ.Ν.Τ. από την Αργεντινή και την στάση πληρωμών της χώρας έναντι των δανειστών της, μεταξύ πολυποίκιλων και σύνθετων πολιτικό-οικονομικών γεγονότων, ένα τεράστιο καινούργιο κίνημα αμφισβήτησης του νέο-φιλελεύθερου εργασιακού μοντέλου απλώθηκε σε όλη τη χώρα. Ήταν το κίνημα των απολυμένων και ανέργων που ευρισκόντουσαν στην απόλυτη απόγνωση μετά το κλείσιμο την πτώχευση των επιχειρήσεων που εργαζόντουσαν. Υπάρχει εκτίμηση ότι πάνω από 220,000 μικρές, μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις (το 65% μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις) που απασχολούσαν περίπου 450,000 άτομα έκλεισαν στα χρόνια της εφαρμογής των προγραμμάτων του Δ.Ν.Τ. στη χώρα.
Zanon ένα λαμπρό παραδείγματα από τις 3,000 επιχειρήσεις που επανακτηθήκαν από τους απολυμένους εργαζόμενους (1996 -2006).
Από τα πρώτα πιο επιτυχημένα εγχειρήματα επανάκτησης εργοστασίων στην Αργεντινή είναι το εργοστάσιο πλακιδίων και ειδών υγιεινής “Zanon” στην επαρχία Νευκέν, στην Βόρεια Παταγονία. Λίγο πολύ γνωστή η περίπτωση της Ζαννόν στη χώρα μας. Έχει σημασία, όμως, να φωτίσουμε ορισμένες πλευρές που δεν είναι και τόσο γνωστές. Την ίδια μέρα που ξεκίνησε ο άγριος βομβαρδισμός ( «σοκ και δέος») στο Ιράκ από τις ΗΠΑ και τους «συμμάχους» στις 19 του Μάρτη του 2003, ήταν η ημέρα που η τοπική αστυνομία στην επαρχία Νεουκέν έκανε μια καλά σχεδιασμένη έφοδο να εκδιώξει τους 300 περίπου «καταληψίες». Εκείνη την ημέρα μεγάλες πορείες συμπαραστάσεις απλώθηκαν όχι μόνο στο Μπουένος Άιρες αλλά και σε άλλες πόλεις. Ένα άλλο «σοκ και δέος» των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και των τραπεζών είχε εξαπολυθεί εναντίων των εργατριών και εργατών της Ζαννόν. Ο συμβολισμός αυτός αλλά και η μεγάλη στήριξη από τα κόμματα της αριστεράς, το εργατικό κίνημα, τις επιμέρους συλλογικότητες, την τοπική αυτοδιοίκηση και απλοί πολίτες, έθεσαν ως στόχο την πρώτη μεγάλη επανάκτηση εργοστασίου, όχι απλά για να σταθεί όρθιο για κάποιο διάστημα αλλά για να πετύχει και να γίνει ένα φωτεινός φάρος για άλλες περιπτώσεις. Όπως και έγινε. Σήμερα εξάγει τα προϊόντα του σε πάνω από 210 φορείς στο πελατολόγιο του εκτός από την λιανική πώληση σε καντάδες χιλιάδες πελάτες του. Εξάγει σε 9 χώρες του εξωτερικού ( Σκανδιναβία, Κίνα, Λατ. Αμερική) τα προϊόντα του. Στηρίζει οικονομικά 3 παιδικούς σταθμούς σε περιοχές που μαστίζονται από μαζική ανεργία και ακραία φτώχεια, έχει σχολή εξειδίκευσης και μαθητείας για ανέργους, συμμετέχει ενεργά στο δίκτυο επιχειρήσεων στην Αργεντινή και Λατ. Αμερική που επαναλειτουργούν σε συνθήκες αυτοδιαχείρισης και κοινωνικού και εργατικού έλεγχου και δημιουργεί πάνω από 23 θέσεις εργασίας ανά εξάμηνο σύμφωνα με την οικονομική ευρωστία που διαθέτει.
Η αριστερά στο σύνολο της δεν είχε την απόλυτη σύμπνοια σε μια τέτοια διαδικασία, πρωτόγνωρη αλλά και μαζική ταυτόχρονα. Η πιο «ορθόδοξη» αριστερά, στην αρχή, είδε με κριτικό μάτι τις καταλήψεις και τα εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης και άμεσης δημοκρατίας. Τα χαρακτήρισε ως «αυταπάτες» μέρος του εργατικού κινήματος, όπου οι νέοι ιδιοκτήτες «θα ζούσαν την αυταπάτη του μικρού καπιταλιστή». Αφού έτσι δημιουργούσαν σοβαρές ψευδαισθήσεις στο αναγκαίο σοσιαλιστικό προσανατολισμό, που πρέπει να έχει η αριστερά. Είτε με την κατηγορία των λεγόμενων «σοσιαλιστικών νησίδων» εντός του καπιταλισμού, είτε με την αυταπάτη ότι τα αφεντικά υποκαθίστανται από άλλα αφεντικά και δεν αλλάζει επί της ουσίας το ιδιοκτησιακό καθεστώς αφού δεν υπάρχει ούτε κεντρικός κρατικός σχεδιασμός, άλλα ούτε ολοκληρωμένος στόχος προς την σοσιαλιστική μετάβαση και η «ρήξη» δεν είναι ολική άλλα με «όρια». Ένα άλλο κομμάτι της αριστεράς, έθεσε στόχο αλλαγής ιδιοκτησίας «εδώ και τώρα» σε όλα τα εργοστάσια, με απεργίες διαρκείας και μαζικές καταλήψεις θέτοντας την άμεση εργατική εξουσία ως βασικό μέλημα για να προχωρήσει η συνολική σύγκρουση με το κεφαλαιοκρατικό καθεστώς.
Αυτές οι θεωρητικές διαμάχες και όχι μόνο, μεταφερθήκαν στο εσωτερικό των εργατικών συνελεύσεων και αρκετές φορές δημιούργησαν παρακμιακές καταστάσεις στην αρχή, που έδωσε ένα τέλος σε ορισμένα εγχειρήματα στο ξεκινήματα τους. Συνολικά σήμερα γύρω στις 300 επιχειρήσεις λειτουργούν. Ορισμένες από αυτές παραδειγματικά, αφού έχουν δημιουργήσει ένα πανεθνικό δίκτυο αλληλοϋποστήριξης και βοήθειας ( νομικό - τεχνικό, διαδικτυακό, στοχευμένη κοινωνική πολιτική, οικολογική ευαισθησία, κ.λ.π.) σε παρά πολλούς τομείς , όπως, ανταλλαγή προϊόντων, σε τιμές κόστους, οικονομικοτεχνική βοήθεια στα πρώτα και δύσκολα στάδια επαναλειτουργίας.
Μόνο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μπορούν να αψηφήσουν τεράστια εμπόδια ορμώμενοι από το παράτολμο και ελπιδοφόρο για αυτούς βήμα επανάκτησης των εργοστασίων. Πιστεύοντας στον αγώνα τους, κατάφεραν να ξεπεράσουν με μεγάλη επιμονή, τεράστιες δυσκολίες και σκοπέλους στα πρώτα στάδια της επαναλειτουργίας. Χωρίς της λαϊκή κοινωνική και τοπική στήριξη δεν μπορεί κανένα εγχείρημα αν ορθοποδήσει. Αυτό είναι ένα βασικό συμπέρασμα που προκύπτει. Εδώ τα λαϊκά συσσίτια παίρνουν πραγματικό περιεχόμενο. Επιστήμονες, καθηγητές, φοιτητές, το εργατικό κίνημα και η πολιτική αριστερά αναλαμβάνουν ένα τεράστιο ρίσκο για να κρατηθεί όρθιο το εγχείρημα. Να εντάξουν ανέργους και απολυμένους σε μια συλλογική δράση που τους βγάζει από την ακραία περιθωριοποίηση και ταυτόχρονα τους εντάσσει στο μάχιμο αντιφιλελεύθερο και αντικαπιταλιστικό κίνημα. Η περίπτωση της Ζαννόν είχε δυο δύσκολα πρώτα χρόνια υπολειτουργίας σε ένα εχθρικό νομικό περιβάλλον που δεν προέβλεπε την «κατάληψη» και την επαναλειτουργία της επιχείρησης από τους εργαζόμενους. Περίπου 450 απολύθηκαν αφού έμειναν απλήρωτοι για πάνω από 10 μήνες. Τα χρονοβόρα δικαστήρια ήταν ατελέσφορα.
Η τοπική κοινωνία, ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία, συνδικάτα από όλη τη χώρα, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, κινητοποιηθήκαν πανεθνικά, ώστε να δημιουργηθεί ένα παλλαϊκό ρεύμα υποστήριξης των εργαζομένων στη Ζαννόν. Σε γειτονικές χώρες συνέβη το ίδιο, ενώ το παγκόσμιο κοινωνικό φόρουμ ενέταξε στη θεματολογία του, στις εκδηλώσεις του τις καταλήψεις και την επαναλειτουργία των επιχειρήσεων στην Αργεντινή της κρίσης.
Η κατάληψη, η επαναλειτουργία των επιχειρήσεων αποδίδει τα εξής άμεσα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.
1. Σπάει το μύθο της μοιρολατρίας και της ανίκητης νεοφιλελεύθερης επέλασης.
2. Δίνει στους απολυμένους μέσα από μαζικό αγώνα, ελπίδα και προοπτική επιβίωσης. Τους απομακρύνει από την εξατομίκευση του προβλήματος τους. Δεν τους οδηγεί στην «κρεατομηχανή του περιθωρίου».
3. Το εργατικό κίνημα, τα κινήματα τοπικής αυτοδιοίκησης, φοιτητές, επιστήμονες, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, κ.λ.π., παίρνουν επάνω τους την συγκεκριμένη περίπτωση της κατάληψης και της επαναλειτουργίας, δίνοντας θεσμική και κινηματική στήριξη. Δεν καθοδηγεί αλλά στέκεται διπλά στους αγώνες με τον κόσμο και τα στελέχη του. Σέβεται την αυτονομία των αποφάσεων των συνελεύσεων των εργαζομένων, για να φωτίσει την ανάγκη συλλογικών αγώνων για επιβίωση με το ανεξάντλητο ιστορικό απόθεμα των εαμικών παραδόσεων στη σύγχρονη εποχή.
4. Συλλογική αξιοπρέπεια στην αντιμετώπιση της ανέχειας και της εξαθλίωσης.
5. Δυναμώνουμε την εγχώρια και διεθνή στήριξη από την πιο απλή έως την πιο σύνθετη ( εξαγωγικές δραστηριότητες στην επιχείρηση σε στοχευόμενο προοδευτικό και όχι μόνο, κοινό).
6. Βάζει την αριστερά σε νέα μονοπάτια δράσης που της δίνουν αξιοπιστία και ενδυναμώνουν την σκέψη της και δράση. Σφυρηλατεί τους δεσμούς της με τους ανέργους, ώστε να δημιουργηθεί μια ισχυρή ασπίδα προστασίας τους από τον επικίνδυνο ακροδεξιό λαϊκισμό.
7. Θέτει στόχο στις επανακτημένες επιχειρήσεις να δημιουργήσουν νέα πρότυπα λειτουργίας με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο με την μαζική συμμετοχή των ιδίων των εργαζομένων. Μέρος του προϋπολογισμού, που αποφασίζετε στις γενικές συνελεύσεις, διατίθεται για νέες θέσεις εργασίας, αλλά και για να στηρίξει ένα δίκτυο αλληλεγγύης για τα πιο εξαθλιωμένα κοινωνικά στρώματα, εν μέσω κρίσης.
8. Όλα τα παραπάνω εμπεριέχουν ισχυρά πολιτικά, ιδεολογικά και αντικαπιταλιστικά στοιχεία που δεν έχουν γραμμική ανάπτυξη αλλά κατά περίπτωση διαφέρουν.
Ένα νέο πτωχευτικό και συνεταιριστικό δίκαιο αναγκαίο στην εποχή της ανεργίας και της μαζικής εξαθλίωσης.
Ο σημερινός πολιτικός συσχετισμός, δεν σημαίνει ότι η ριζοσπαστική αριστερά δεν πρέπει να τολμήσει μια νομοθετική πρωτοβουλία που θα είναι μια μεγάλη πολιτική πρόκληση και «επένδυση» για την ίδια αλλά κυρίως γιατί θα σώσει ανέργους από την απόλυτη ανέχεια στις έκτακτες συνθήκες που επικρατούν σήμερα.
Πρέπει να στηρίξει, σε εχθρικές νομικό-τεχνικές και πολιτικές συνθήκες σειρά τέτοιων πρωτοβουλιών που έχουν αντικειμενικές και υποκειμενικές προϋποθέσεις επιτυχίας. . Αντίθετα μια μεγάλη κινηματική πρωτοβουλία που θα δώσει στην αριστερά το κίνητρο της αντί μημομονιακης και αντικαπιταλιστικής ηγεμονίας θα ενσαρκώνει το μήνυμα της μικρής η μεγάλης νίκης σε ένα παραδειγματικό εγχείρημα που βέβαια θέλει ιδιαίτερη επεξεργασία, μελέτη και σχεδιασμό. Η πρώτη «νίκη» θα μεταδοθεί αστραπιαία μαζικοποιώντας μερίδα της εργατικής τάξης, θέτοντας νέα δεδομένα στο εργατικό κίνημα. Θα τοποθετήσει τα εγχειρήματα αυτά στο επίκεντρο των αγώνων κατά των ιδιωτικοποιήσεων, των πτωχεύσεων, κ.λ.π.).
Η έννοια της αυτοδιαχείρισης στην θεωρητική και πρακτική της πτυχή, έχει δεχτεί σοβαρές επικρίσεις ( σε ορισμένες περιπτώσεις δικαιολογημένα). Στην περίπτωση τους συνεταιριστικού κινήματος στη χώρα μας έχει και παρακμιακές πλευρές. Για το λόγο αυτό χρειάζεται μια νέα νομοθετική και πολιτική πρωτοβουλία που θα δημιουργήσει μια συνολική ρήξη με τις «πτωχευμένες θεωρίες και πρακτικές του παρελθόντος» για να δημιουργήσει αναγενησιακά δεδομένα στην δομική και βαθειά καπιταλιστική κρίση στη χώρα μας και όχι μόνο.
Δεν πρέπει να δημιουργηθεί η αυταπάτη ότι μια τέτοια διαδικασία είναι στρωμένη με νικηφόρους αγώνες. Μόνο το 12-15% των επανακτώμενων επιχειρήσεων στην Αργεντινή από το 1998 έως σήμερα, λειτουργούν ικανοποιητικά έως και παραδειγματικά.
Για τον λόγο αυτό, πρέπει ο σχεδιασμός και η στόχευση των πρώτων προσπαθειών να στηρίζονται, πρώτα και κύρια στη θέληση των ίδιων των εργαζομένων να προχωρήσουν σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Να μην κοπιάρουν παραδείγματα άλλων χωρών, αλλά να δημιουργηθούν « από τα κάτω», λαμβάνοντας υπόψη όλες τις ιδιαιτερότητες του κάθε εγχειρήματος ξεχωριστά. Είναι η πρώτη προϋπόθεση της όποιας επιτυχίας. Δεν μπορεί να «εισαχτεί» με «κομματικούς αυτοματισμούς», ένας τόσο δύσκολος, σύνθετος αλλά και ελπιδοφόρος αγώνας που μαζί με την μαζική λαϊκή στήριξη αποτελούν αναμφισβήτητα τα σίγουρα στοιχήματα της νέας μας δράσης σε ένα καινούργιο περιβάλλον που απαιτεί κινηματική καινοτομία και ιδεολογική- προγραμματική ηγεμονία.
Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2012
πηγή: ΙΣΚΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου