Χ. Γεωργούλα
Τον τελευταίο καιρό κάνει όλο και πιο συχνά την εμφάνισή της η ιδέα περί τριετούς αναστολής της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους. Την ρίχνουν στο τραπέζι όσοι μιλούν σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Η ιδέα αυτή, είτε διατυπώνεται σε συνδυασμό με την πάγια θέση του ΣΥΡΙΖΑ περί αναδιαπραγμάτευσης του χρέους με στόχο την...
επιλεκτική διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, είτε αυτοτελώς, δημιουργεί προβλήματα στην εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ.
Στην πρώτη περίπτωση, μας αφήνει έκθετους σε επιθέσεις πολιτικών αντιπάλων (και πολιτικών ανταγωνιστών), γιατί δεν μας επιτρέπει μια τεκμηριωμένη απάντηση στο εύλογο –αν και κακόβουλο– ερώτημά τους: «Μα τι στο καλό θα συμβεί μέσα σ’ αυτά τα τρία χρόνια, που θα μας επιτρέψει να αντιμετωπίσουμε από καλύτερες θέσεις το πρόβλημα του χρέους;» Γιατί, πράγματι, δεν έχουμε τεκμηριώσει κατά οποιοδήποτε τρόπο μια τέτοια ιδέα.
Στη δεύτερη περίπτωση, η ιδέα αυτή δημιουργεί την εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείπει τη θέση του για επαναδιαπραγμάτευση με στόχο την επιλεκτική διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, και συμβιβάζεται, ίσως, με μια διαδικασία τύπου PSI με κάπως καλύτερους, ενδεχομένως όρους.
Και στη μια και στην άλλη περίπτωση εμφανιζόμαστε όχι ως πολιτική δύναμη που επιζητεί την τεκμηρίωση των πολιτικών θέσεών της, αλλά αναζητεί ευρήματα που ακούγονται ευχάριστα.
Ευρηματικές ιδέες ή στέρεες θέσεις;
Μετέχοντας, θέλοντας και μη, στο επικοινωνιακό παιχνίδι που στήνουν τα κυρίαρχα μίντια, κάθε φορά που προβάλλουμε ευρηματικές ιδέες είναι σαν να συσκοτίζουμε τις τεκμηριωμένες θέσεις μας για το δημόσιο χρέος και τη διαγραφή του. Κι αυτό γιατί άλλοι χειρίζονται τους προβολείς της δημοσιότητας και είναι αυτοί που στρέφουν όπου επιθυμούν το τεχνητό φως τους. Κι όχι βέβαια προς όφελός μας.
Υποβαθμίζοντας μ’ αυτό τον τρόπο, έστω και έμμεσα και άθελα μας, την προβολή της βασικής μας θέσης για το χρέος, κάνουμε ένα διπλό κακό –όχι μόνο στην εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κυρίως στη διαμόρφωση της συνείδησης των λαϊκών στρωμάτων.
Πρώτα απ’ όλα, αυτή τη στιγμή ιδιαίτερα, θα έπρεπε να κάνουμε γνωστή με τον πιο σαφή τρόπο την πάγια θέση μας για το χρέος, γιατί μας δίνεται η ευκαιρία να αποδείξουμε ότι η θέση για τη διαγραφή του χρέους όχι μόνο «ανεύθυνη» ή «ουτοπική» δεν είναι, αλλά προβάλλει ως υποχρεωτική, προκειμένου να προκύψει το ενδεχόμενο να βγει από τον καταστροφικό δρόμο η οικονομία και να απαλλαγεί από τη μέγγενη του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου η κοινωνία.
Σήμερα πια ομολογούν ανοιχτά ότι χρειάζεται διαγραφή του χρέους ακόμα και η κ. Λαγκάρντ, ακόμα και ο αρχιτέκτονας του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης (αυτός, μάλιστα, δεν αποκλείει και την ολική διαγραφή!) Είναι τόσο σαφής πια αυτή η ανάγκη, που στη διαδικασία του PSI, πέρα από το «κούρεμα» των ιδιωτών κατόχων, εξετάζεται πώς θα μπουν στη διαδικασία και η ΕΚΤ και οι κεντρικές τράπεζες των κρατών μελών που κατέχουν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου.
Να μην ευνοούμε τη σύγχυση
Η στιγμή είναι κατάλληλη για να αποστομώσουμε τους απολογητές των μνημονίων δείχνοντας πόσο υποκριτική ήταν η άρνησή τους να συζητήσουν καν για διαγραφή του χρέους, ενώ οι ίδιοι οι φρουροί του συστήματος σήμερα απαιτούν το μεγαλύτερο δυνατό «κούρεμα», γιατί δεν γίνεται αλλιώς!
Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Ακριβώς επειδή όλοι πια μιλούν για διαγραφή ή κούρεμα, υπάρχει ο κίνδυνος, αν δεν μιλούμε με σαφήνεια για τις θέσεις μας, να προκαλέσουμε ή να διευκολύνουμε μια σύγχυση στον κόσμο ως προς την ύπαρξη ή μη διαφοράς ανάμεσα σε μια διαδικασία επαναδιαπραγμάτευσης και διαγραφής και μια διαδικασία όπως το PSI, που γίνεται με πρωτοβουλία των δανειστών και υπό την κυριαρχία των πολιτικών εκπροσώπων τους.
Σ’ εμάς εναπόκειται να συμβάλουμε ώστε ευρύτατα λαϊκά στρώματα να αντιληφθούν την πολιτική σημασία της εμμονής στις επιλογές των μνημονίων, με το επιχείρημα ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Και ότι μόνο με το PSI μπορεί να υπάρξει διέξοδος, ενώ αποσιωπάται η άλλη πλευρά αυτού του νομίσματος, που είναι το βαρύ τίμημα που καλούνται να πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα δήθεν για τη σωτηρία τους. Είναι δουλειά του ΣΥΡΙΖΑ να δείξει με σαφήνεια και να κάνει κατανοητή σε ευρύτατα λαϊκά στρώματα την ουσιαστική διαφορά ανάμεσα σ’ έναν ωφέλιμο για τα λαϊκά στρώματα διακανονισμό και σ’ έναν καταστροφικό γι’ αυτά –και επωφελή για τους κερδοσκόπους.
Αν για οποιοδήποτε λόγο δεν το πετυχαίνουμε αυτό, τότε δεν παίζουμε τον πολιτικό ρόλο για τον οποίο φαίνεται να μας επιλέγει μεγάλος αριθμός πολιτών. Αν δεν παίξουμε με επάρκεια αυτό το ρόλο, δεν αποδεικνυόμαστε χρήσιμοι πολιτικά γι’ αυτούς. Κι αν δεν τους φανούμε μ’ αυτό τον τρόπο χρήσιμοι, δεν θα έχουν λόγο να μας προσεγγίσουν, όσο κι αν αυταπατόμαστε ότι τους προσεγγίζουμε εμείς.
Η ΕΠΟΧΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου