Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις εσωκομματικές εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ. Το ενδιαφέρον είναι αμείωτο ωσάν να επρόκειτο για ποδοσφαιρικό ντέρμπι αιώνιων αντιπάλων. Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι η κούρσα διαδοχής παρά μόνο η στέψη του νέου πρωταθλητή μέχρι την επόμενη αγωνιστική περίοδο;
Τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα, από τότε που αποχώρησαν οι ιδρυτές τους, κάθε φορά που αναμένονται εκλογές, η πρεμούρα της κατάληψης της εξουσίας τους οδηγεί σε νέα επιλογή αρχηγού, αφού...
ως αρχηγοκεντρικά κόμματα που είναι (πόσο δημοκρατικά μπορεί να είναι ως τέτοια;) θεωρούν ότι δεν είναι η ιδεολογία, η πολιτική που καθορίζει και κάνει τη διαφορά, αλλά το πρόσωπο. Έτσι μονίμως έχουμε τον ίδιο Μανολιό που απλώς βάζει τα ρούχα αλλιώς σε ένα νέο αρχηγό.
Βέβαια, το ίδιο έργο που επαναλαμβάνονταν συνεχώς όλα τα προηγούμενα χρόνια δε φαινόταν καθόλου να ενοχλεί κανέναν, ούτε τους δελφίνους, ούτε τα στελέχη, ούτε τους ψηφοφόρους τους. Τώρα όμως για πρώτη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η αντιμετώπιση της κρίσης δεν είναι θέμα πεφωτισμένων προσώπων ή αρμοδιότητα τεχνοκρατών-πρωθυπουργών. Είναι θέμα πολιτικών αποφάσεων και πρακτικών στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο καπιταλιστικό παζλ των αγορών και τραπεζών. Αυτήν όμως την πασιφανή διαπίστωση αρνούνται να την κάνουν οι φέρελπεις υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ. Αυτό συμβαίνει για διάφορους λόγους.
Πρώτον, μια τέτοια παραδοχή θα ανάγκαζε όλους τους δελφίνους να παραδεχθούν την προσωπική τους ανεπάρκεια, αφού αυτοί οι ίδιοι ήταν υπουργοί των μνημονίων. Έτσι, είναι πιο βολικό στους Χρυσοχοίδη, Λοβέρδο κι όποιον άλλο, ακόμη κι αν τα επιχειρήματά τους μοιάζουν σε πρώτη ανάγνωση πολύ διαφορετικά, να ισχυρίζονται ότι αφενός οι επιλογές τους ως υπουργοί ήταν αναγκαστικές και αφετέρου ότι οι ίδιοι θα τα κατάφερναν απείρως καλύτερα, είτε κάνοντας σωστότερους χειρισμούς, είτε λειτουργώντας πιο πειθήνια στις εντολές της τρόικας, λες και ο ΓΑΠ απέτυχε στους στόχους των μνημονίων από διάθεση ανυπακοής κι όχι γιατί αυτές οι πολιτικές επιλογές είναι αδιέξοδες έτσι κι αλλιώς.
Δεύτερον, ως φυσικό επακόλουθο του πρώτου, θα αποκαλύπτονταν η πραγματική πολιτική του "σοσιαλιστικού" ΠΑΣΟΚ που δεν είναι άλλη από έναν άκρατο νεοφιλελευθερισμό καταστροφικό για το παρόν και το μέλλον της χώρας μας. Σε αυτό το σημείο είναι πιο έντονες οι κορώνες των υποψηφίων και των κύκλων τους.
Υπάρχει τμήμα του ΠΑΣΟΚ το οποίο αρνείται να ξυπνήσει από το όνειρο του σοσιαλισμού και με μια βλακώδη επιμονή θέλει να πείσει και τον εαυτό του και τους ψηφοφόρους του ότι μπορεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες του. Βέβαια, παραβλέποντας το γεγονός ότι μόνο το κοινωνικό προφίλ δεν φτάνει για να μετατρέψει ένα κυβερνητικό κόμμα με νεοφιλελεύθερη πολιτική σε σοσιαλιστικό και μάλιστα σε συνθήκες καπιταλισμού. Πολύ δε μάλλον ότι δεν μπορεί να συνεχίζεται αυτή η απάτη ακόμη και σήμερα που τρίζουν τα θεμέλια τους συστήματος.
Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι υποψήφιοι που θα βγουν στο προσκήνιο, φαντάζομαι, μετά την επιτακτική επιταγή των εξαπατημένων ψηφοφόρων της βάσης αλλά και των κουτοπόνηρων στελεχών που για μια ακόμη φορά αδιαφορώντας για την τύχη της χώρας θα θελήσουν να κοιτάξουν την προσωπική τους επιβίωση μέσα από την ελπίδα ανακατάληψης της εξουσίας.
Από την άλλη, υπάρχουν οι "έντιμοι" και πιο έξυπνοι του ΠΑΣΟΚ που έχουν πλέον αντιληφθεί ότι ο σοσιαλισμός μέσα στον καπιταλισμό μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να εκληφθεί και κάνοντας ένα ειλικρινές βήμα παραπέρα, αποκαλύπτουν ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει επιτέλους να αφήσει τις σοσιαλιστικές φιοριτούρες του παρελθόντος και να δράσει ως το νεοφιλελεύθερο κόμμα που πάντοτε ήταν, αλλά πλέον με μεγαλύτερη συνέπεια και δουλικότητα. Και όλα αυτά στο όνομα της σωτηρίας και εξυγίανσης της χώρας από τους χαραμοφάηδες, λαμόγιους Έλληνες που μαζί τα φάγαμε και τώρα πρέπει ως ένοχοι να λιμοκτονήσουμε για να ισοφαρίσουμε. Σ' αυτή την ομάδα ανήκει ο Λοβέρδος και οι τύπου Λοβέρδου καθώς και ο Φλωρίδης, ο οποίος απαλλαγμένος από την κατάρα του υπουργού των μνημονίων, στρέφεται ανέξοδα στις πιο άκρατες νεοφιλελεύθερες προτάσεις και που, αν δεν προσδοκούσε την εξουσία, σίγουρα θα ταίριαζε να προσχωρήσει στην Δημοκρατική Συμμαχία.
Στην περίπτωση του Χρυσοχοίδη έχουμε το παρωχημένο, παλιάς κοπής ΠΑΣΟΚ που έχει χάσει το τρένο των εξελίξεων και μάλλον μοιάζει ως καρικατούρα του "ένδοξου σοσιαλιστικού" εαυτού του, προκαλώντας τον οίκτο περισσότερο παρά τον γέλωτα.
Έχω την αίσθηση ότι όποιοι κι αν είναι οι υποψήφιοι για τον θώκο κι όσες κι αν είναι οι δήθεν διαφοροποιήσεις τους, ο κοινός παρανομαστής για όλους θα είναι η διεφθαρμένη σχέση που έχουν με την εξουσία και ο πόθος τους να συνεχίζουν να κυβερνούν. Γι' αυτό και φαντάζομαι ότι δε χρειάζεται να ανησυχούν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ότι το κόμμα τους μπορεί να κινδυνεύει από διάσπαση. Το ΠΑΣΟΚ συνδέει τα μέλη του με έναν άρρηκτο συνδετικό ιστό, το εξουσιαστικό πάθος. Είναι τέτοιος ο βαθμός της πολιτικής σήψης στο ΠΑΣΟΚ που είναι αδύνατον αυτοί οι ίδιοι πολιτικοί να εγγυηθούν ένα άλλο παρόν και μέλλον για το κόμμα τους και τη χώρα. Επιπλέον, κάθε διάλυση του ΠΑΣΟΚ θα ισοδυναμούσε με το τέλος της ευκαιρίας για εξουσία κι αυτό είναι τραγικό σενάριο για τους εξουσιομανείς πολιτικούς του. Πρόκειται πραγματικά για ένα αδιέξοδο, από το οποίο δεν μπορεί να βγει ένα κόμμα το οποίο ευθύς εξαρχής αποτελούνταν από ένα κολάζ αριστερότροπων προτάσεων χωρίς καμιά ιδεολογική βάση παρά μόνο μια έμπνευση του Αντρέα Παπανδρέου που οι πολιτικές συγκυρίες το έκαναν κόμμα εξουσίας.
Όποια κι αν είναι η εξέλιξη στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ είναι σίγουρο ότι δεν αφορά τον κόσμο ο οποίος κάτω από την αδιέξοδη πολιτική του και το ζυγό της τρόικας εξαθλιώνεται μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο και που η μοναδική ελπίδα του βρίσκεται στην απαλλαγή από ηγέτες-αρχηγούς και στην ανατροπή αυτού του καπιταλιστικού συστήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου