Κάνοντας τη Δημοκρατία ασφαλή για τις επιχειρήσεις

Του George Monbiot
εκδόθηκε στον Guardian στις 10 Ιανουαρίου 2012.
Η κυβέρνηση σιγουρεύεται ότι δεν μπορούμε να διαμαρτυρηθούμε αποτελεσματικά ενάντια στις τράπεζες και τις εταιρείες.
Όταν οι κυβερνήσεις προσπαθούν να προστατεύσουν τους πλούσιους από τους φτωχούς, δρουν γρήγορα και...
αποφασιστικά. Όταν αποφασίζουν να προστατεύσουν τους φτωχούς από τους πλούσιους, κωλυσιεργούν για χρόνια μέχρι να περάσει.

Αυτό το απόγευμα, η Βουλή των Λόρδων θα συζητήσει ένα νομοσχέδιο που περιέχει μια απάνθρωπη και αχρείαστη διάταξη, της οποίας ο στόχος είναι να προστατεύει τους ιδιοκτήτες που κρατάνε τα σπίτια τους άδεια. Με τον ισχύοντα νόμο, αν καταληψίες μπουν στο σπίτι σου (ή ένα σπίτι που σύντομα θα χρησιμοποιήσεις) και δε φύγουν μόλις το ζητήσεις, η αστυνομία μπορεί αμέσως να τους απομακρύνει.

Τα μόνα σπίτια με ασθενέστερη προστασία είναι αυτά που παραμένουν άδεια. Υπάρχουν 700.000 τέτοια σπίτια στην Αγγλία μόνο, τα μισά από τα οποία είναι άδεια εδώ και πολύ καιρό. Αποτελούν καιρώ τώρα καταφύγιο για όσους κοιμούνται στο δρόμο και άλλους άστεγους. Οι ιδιοκτήτες ήδη κατέχουν νομικές δυνατότητες να τους απομακρύνουν, και η αστυνομία μπορεί να παρέμβει αν οι καταληψίες αγνοήσουν την απόφαση του δικαστηρίου.

Πέρυσι η κυβέρνηση ξεκίνησε μια διαβούλευση για να μετατρέψει σε έγκλημα κάθε μορφή κατάληψης σε κατοικήσιμα κτίρια. 96% όσων ανταποκρίθηκαν επιχειρηματολόγησαν ότι δε χρειαζόταν αλλαγή στο νόμο. Ωστόσο, την 1η Νοέμβρη, μόλις 5 μέρες μετά τη λήξη της διαβούλευσης, η κυβέρνηση στρίμωξε μια τροποποίηση στο νομοσχέδιο νομικής βοήθειας, το ποία ήταν ήδη στα μισά του να εγκριθεί. Αυτό σήμαινε ότι η Βουλή των Κοινοτήτων δεν είχε ευκαιρία να το εξετάσει κανονικά, και οι διαφωνούντες δεν είχαν τη δυνατότητα να εξηγήσουν τα επιχειρήματά τους στους βουλευτές τους.

Το αποτέλεσμα αυτής την κατάφωρης προσβολής στη δημοκρατία είναι ότι άνθρωποι που στεγάζονται χωρίς να είναι βάρος σε οποιονδήποτε μάλλον θα υποστούν έξωση με συνοπτικές διαδικασίες. Τα σπίτια θα γυρίσουν στην αχρηστία και ο λογαριασμός της κυβέρνησης για τις οικίες θα ανατείλει: κατά 35 με 90 εκατομμύρια λίρες, σύμφωνα με τη συλλογικότητα Squash. Ακόμα χειρότερα, ο νέος νόμος θα βοηθά ανήθικους ιδιοκτήτες να κάνουν έξωση στους ενοικιαστές όταν δεν υπάρχει γραπτό συμβόλαιο, δηλώνοντάς τους ως καταληψίες και καλώντας την αστυνομία.

Συγκρίνετε αυτή τη βιασύνη για εκδίωξη των φτωχών με τη χαλαρή προσέγγιση της κυβέρνησης στη μεταρρύθμιση των τραπεζών. Θα περιμένει μέχρι το 2019 για να εφαρμόσει τα ήπια μέτρα που πρότεινε ο John Vickers. Όπως σημειώνει ο Robert Jenkins, μέλος της επιτροπής οικονομικής πολιτικής της Τράπεζας της Αγγλίας, η ημερομηνία είναι αρκετά μακρινή ώστε “να επιτρέψει στους λομπίστες να ροκανίσουν ώστε τη πρόταση γίνει και αγνώριστη και αναποτελεσματική”.

Οι προτάσεις του David Cameron για την αντιμετώπιση των αμοιβών των στελεχών λειτουργούν αντίστοιχα: σχεδιάστηκαν για να είναι όσο πιο αναποτελεσματικές γίνεται, δίνοντας την εντύπωση ότι κάτι κάνουν. Χθες ανακοίνωσε ότι θέλει να καταργήσει το ανώτερο επίπεδο φορολογίας, κάνοντας όσους δημιούργησαν την κρίση ακόμα πιο πλούσιους και τους φτωχούς φτωχότερους. Όσοι αντιδρούν στις καταστροφικές μεθόδους των άγριων πλούσιων, αντίθετα, κυνηγούνται από δρακόντιους νόμους και παρανοϊκή αστυνόμευση.

Τον περασμένο μήνα ο Δήμος Λονδίνου έστειλε μια επιστολή στις τράπεζες με τον τίτλο “Ενημέρωση για την τρομοκρατία και τον εξτρεμισμό για την επιχειρηματική κοινότητα του Δήμου Λονδίνου”. Προειδοποιούσε για τις παρακάτω “ουσιώδεις” τρομοκρατικές απειλές: το FARC στην Κολομβία, την Αλ Κάιντα στο Πακιστάν και το Occupy Londin. Συμβούλευε τις τράπεζες να “παραμένουν άγρυπνες” καθώς “ακτιβιστές που υποπτεύονται” από το κίνημα των πλατειών ασχολούνταν με “εχθρική αναγνώριση”. Αυτή τη γλώσσα μάλλον χρησιμοποιούσαν για να αναφέρουν γερμανούς κατασκόπους στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ερωτηθείσα για την επιστολή, η αστυνομία είπε στον Guardian ότι κυκλοφόρησε μόνο σε “βασικούς έμπιστους συνεργάτες”. Οι τράπεζες είναι οι έμπιστοι συνεργάτες των αμερόληπτων εφαρμοστών του νόμου- όσοι τους προσάπτουν ευθύνες είναι τρομοκράτες.

Η αστυνομία συνεχίζει να αναβαθμίζει τις τακτικές της για να σιγουρευτεί ότι η διαμαρτυρία είναι αξιωματικά ανώφελη. Στις 30 Νοέμβρη εισήγαγαν μια νέα: η πορεία για τις συντάξεις στο κεντρικό Λονδίνο περικλειόταν με 3μετρους σιδερένιους τοίχους, κάτι που εξασφάλιζε ότι κανείς εκτός πορείας δεν μπορούσε να δει τι γίνεται ή να διαβάσει τα πανώ. Οι διαδηλωτές, με άλλα λόγια, εμποδίστηκαν να εξηγήσουν το στόχο τους στο κοινό.

Ενώ η κυβέρνηση δεν έχει εισάγει ουσιώδη μέτρα για να αποφύγει μια νέα κρίση, απέτυχε επίσης να καταργήσει τους καταπιεστικούς νόμους που μας εμποδίζουν από το να κατηγορούμε αυτούς που τη δημιούργησαν. Όταν έγινε αναπληρωτής πρωθυπουργός, ο Nick Clegg υποσχέθηκε ότι η κυβέρνηση θα “καταργούσε τα όρια στο δικαίωμα για ειρηνική διαμαρτυρία”. Αλλά δεν υπάρχει τέτοιο μέτρο στο νομοσχέδιο για την προστασία των ελευθεριών, που υποτίθεται θα ήταν το όχημα για αυτή τη μεταρρύθμιση, και που επίσης κατατίθεται στους Λόρδους σήμερα.

Οι περιορισμοί στη συγκέντρωση και την ειρηνική πορεία στους νόμους του 1986 περί δημοσίας τάξης, του 1992 περί συνδικάτων, του 1994 περί ποινικού δικαίου, του 1997 περί προστασίας από παρενόχληση, του 2003 περί αντικοινωνικής συμπεριφοράς, του 2005 περί σοβαρού οργανωμένου εγκλήματος και αστυνομικής δράσης, παραμένουν. Μαζί, επιτρέπουν στην αστυνομία να σταματήσει όποια διαδήλωση θέλει και να συλλάβει τους συμμετέχοντες. Κάθε άλλο παρά αλλάζοντας το νόμο, ο πρωθυπουργός υπονόησε ότι θα τον κάνει ακόμα σφιχτότερο. Μιλώντας στην επιτροπή διασύνδεσης των Κοινοτήτων το Νοέμβρη, υποστήριξε ότι “το δικαίωμα στη διαδήλωση είναι θεμελιώδες” αλλά “δε θα έπρεπε να μπορείς να βάζεις σκηνές όπου θες”. Η προσέγγισή του στο θέμα είναι η ίδια με του Tony Blair: μπορείς να διαδηλώσεις, όσο είναι αναποτελεσματικό.

Η προσπάθεια αστυνομίας και κυβέρνησης είναι να προκαθορίσει τα πολιτικά αποτελέσματα. Χρησιμοποιούν τη νομοθεσία για να κάνουν τη δημοκρατία ασφαλή για τις επιχειρήσεις και τους υπερ-πλούσιους: διασφαλίζοντας, με άλλα λόγια, ότι δεν είναι όντως δημοκρατία.

Μετάφραση: Τάσος Πανταζόπουλος

Πηγή: Η ΛΕΣΧΗ