Γ. Παπαδάκη
Ένα είναι το βασικό ερώτημα που κυριαρχεί στα μυαλά όλων των αγωνιστών του κινήματος. Μπορούν να νικήσουν οι αγώνες; Μπορεί να μπει φραγμός στον οδοστρωτήρα μέτρων και αλλαγών που...
κατεδαφίζει δικαιώματα ενός αιώνα;
Επ’ αυτού υπάρχουν πλήθος απαντήσεων. Μια πρώτη απάντηση είναι ότι χρειάζεται αγώνας και αντίσταση και ο κόσμος να μπει στη βουλή και να τους διώξει όπως στην Αργεντινή. Άλλη ότι πρέπει να πάμε σε εκλογές και η σύμπραξη των δυνάμεων του αντιμνημονιακού μπλοκ θα δώσει λύση με την κατάληψη της κυβέρνησης. Υπάρχουν δυνάμεις που λένε ότι χρειάζεται ένα νέο Ε.Α.Μ. ή μια κυβέρνηση που θα στηρίζεται στη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία. Τέλος κάποιοι μιλούνε για «εργατική κυβέρνηση» ή ρήξη και ανατροπή για μια «εργατική δημοκρατία» και προβάλουν ένα πρόγραμμα αντικαπιταλιστικών στόχων πάλης.
Αυτές είναι γενικά οι «γραμμές» που συγκρούονται ή ζυμώνονται μέσα στα πρωτοπόρα τμήματα του κινήματος. Πέρα από τη συζήτηση ποια είναι σωστή και ποια όχι ή ακόμα αν είναι και όλες μαζί, υπάρχει εξ’ αρχής μια παράληψη. Ενώ όλες οι τάσεις εμφανίζονται να έχουν συγκεκριμένη «γραμμή» δυστυχώς δεν φαίνεται να υπάρχει συγκεκριμένη «γραμμή παρέμβασης». Δηλαδή δεν υπάρχει σαφή απάντηση στο ερώτημα με ποιον τρόπο και μέσα από ποιους δρόμους θα υλοποιηθεί η «γραμμή». Διότι απάντηση δεν αποτελεί από μόνη της «ο λαός και η εργατική τάξη» ή «το κόμμα και ο συνασπισμός κομμάτων», ή από την άλλη κάποιος «φωτισμένος ηγέτης» τύπου Τσάβες – Μοράλες.
Πολύ περισσότερο όταν όλοι γνωρίζουν το ασφυκτικό περιβάλλον που υπάρχει στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της χώρας. Στο εξωτερικό το διεθνές πλέγμα του κεφαλαίου, η Ε.Ε. και η Γερμανία, το ΝΑΤΟ και οι Αμερικάνοι και τα εμπόδια που θα έβαζαν σε μια πολιτική φιλολαϊκής κατεύθυνσης. Άλλα και στο εσωτερικό το ντόπιο κεφάλαιο, μεγάλο και μικρό, τα κέντρα της πραγματικής εξουσίας, το κράτος και το παρακράτος, το συγκεκριμένο πελατειακό δημόσιο σύστημα, οι συγκεκριμένες δομές στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Για να νικήσουμε λοιπόν πρέπει εξ’ αρχής να υπάρχει ρήξη με όλο αυτό το μπλοκ εξουσίας, μέσα από συγκεκριμένους δρόμους πάλης και αγώνα. Δεν αρκεί απλά και μόνο μια σωστή ανάλυση της πολιτικής συγκυρίας και μια στόχευση με συγκεκριμένο πρόγραμμα πάλης. Χρειάζονται και αξιόπιστες μορφές οργάνωσης του κινήματος και του αγώνα. Μορφές οργάνωσης της λαϊκής – εργατικής πολιτικής. Χώροι υποδοχής της αγανάκτησης, της αλληλεγγύης, του αγώνα, αυτοοργανωμένοι δημοκρατικά όπου οι ίδιοι οι αγωνιστές θα συναποφασίζουν και θα αυτενεργούν. Τα συμβούλια αυτά, θα πρέπει να αγγίζουν όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων μας. Στο σχολείο, στη σχολή, στη δουλειά, στη γειτονιά, στη διασκέδαση και την ψυχαγωγία. Να αρχίζει να εμφανίζεται ένας δεύτερος παράλληλος πολιτισμός που θα επιχειρήσει να γίνει ο κυρίαρχος, για να ηγεμονεύσει πολιτικά και ιδεολογικά. Σε εποχές σαν τις σημερινές όπου ο ιστορικός χρόνος συμπιέζεται, τέτοιες συλλογικότητες αποκτούν μαζικότητα τάχιστα. Το παράδειγμα των «πλατειών» σε Ελλάδα αλλά και παγκόσμια δείχνουν τη δίψα του κόσμου για συμμετοχή σε κάτι αυθεντικό.
Η Αριστερά, σε όλες της μορφές της, πρέπει να συμβάλει σε κάτι τέτοιο, με όλες τής της δυνάμεις ξεπερνώντας αγκυλώσεις και μικροκομματικά συμφέροντα. Μαζί με το λαό και τους εργαζόμενους. Ούτε απ’ έξω, ούτε από πάνω. Να στρώσει το έδαφος για κοινή δράση όλου του αγωνιζόμενου λαού. Να συνθέσει το πάζλ των διάσπαρτων αντιστάσεων που ξεπηδούν καθημερινά στους κοινωνικούς χώρους. Αν ανθήσουν και αναπτυχθούν τέτοιες συλλογικότητες, ποιος ξέρει, ίσως και να έχουμε ένα μεγαλειώδες λαϊκό-εργατικό κίνημα αντάξιο του Ε.Α.Μ., που πιθανώς να κάνει «ντου» κάποια στιγμή και στη Βουλή και να διώξει με τα ελικόπτερα όλους αυτούς που μας μαυρίζουν τη ζωή. Και μετά τη ρήξη και την ανατροπή της πολιτικής εξουσίας, να κάνει εκλογές για να εγκαθιδρύσει μια μορφή λαϊκής και εργατικής εξουσίας, που άμεσα θα μας βγάλει από την Ε.Ε., δεν θα αναγνωρίσει το δημόσιο χρέος και θα κηρύξει παύση πληρωμών, θα εθνικοποιήσει - κοινωνικοποιήσει τις τράπεζες και τα μέσα παραγωγής με εργατικό έλεγχο και θα ανοίξει το δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση. Με το λαό και τους εργαζόμενους στο τιμόνι της ιστορίας, πρωταγωνιστές και όχι κομπάρσους κρατώντας απλώς τις σημαίες και ας έχουν τα πιο επαναστατικά χρώματα.
αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΠΡΙΝ (22.1.2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου