Ο ΑΝΔΡΕΑΣ, Ο ΣΗΜΙΤΗΣ, Ο ΓΙΩΡΓΟΣ, ΟΙ ΠΑΣΟΚΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ ΚΑΙ ΑΝΑΠΟΛΟΥΝ ΤΟΝ ΙΔΡΥΤΗ.

Βλέπουμε το τελευταίο διάστημα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, μικρά και μεσαία, να υποβάλλουν τις παραιτήσεις τους τόσο από τα όργανα που συμμετέχουν όσο και από μέλη του κόμματος αυτού. Ο καθένας εξ αυτών, στις επιστολές παραίτησης, αναφέρει και διαφορετικούς λόγους που τον ώθησαν στην πράξη του. Κοινός όμως παρονομαστής όλων είναι η υπόμνηση, η αναπόληση θα έλεγα, του Αντρεϊκού ΠΑΣΟΚ.
Ας δούμε όμως γιατί όλοι τους εύχονται να υπήρχε ο Αντρέας σήμερα και συνεπώς το ΠΑΣΟΚ να... ήταν διαφορετικό από το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου;
Κατ΄ αρχήν πρέπει να πούμε ότι σχεδόν όλοι όσοι παραιτήθηκαν ή αποχώρησαν ανήκαν στο σκληρό πυρήνα του Γιώργου Παπανδρέου και έδωσαν μάχη να εκλεγεί όταν αυτός ήρθε αντιμέτωπος με τον Βενιζέλο.
Πιθανολογώ ότι αρκετοί εξ αυτών δεν τα πήγαιναν καλά με τον Σημίτη αν και οι περισσότεροι είχαν σιτιστεί από τον τότε κρατικό μηχανισμό, είχαν βρει θέσεις αργόμισθων και συμβούλων, είχαν βολευτεί. Όμως, ο Σημίτης τους ξίνιζε, δεν είχε τη στόφα του ιδρυτή αλλά ήταν ένας άχρωμος λογιστής. Έτσι έλεγαν.

Ο Σημίτης παρέδωσε το κόμμα στο Γιώργο γιατί αυτός τον είχε στηρίξει κόντρα στον γνήσιο εκπρόσωπο του Ανδρεϊσμού, τον Άκη Τσοχατζόπουλο. Ανέλαβε ο γιος του ιδρυτή και έφτιαξε ένα κόμμα που είναι μη κόμμα και το κατάντησε ούτε καν σύνδεσμο χειροκροτητών. Το απαξίωσε συνολικά γιατί δεν το είχε ούτε το έχει ανάγκη. Ίσως να το θεωρεί και ως αναγκαίο κακό. Δικαίωμά του, αφού ως πρόεδρος είναι και ο ουσιαστικός ιδιοκτήτης του.

Γιατί όμως οι παραιτούμενοι αναπολούν τον Ανδρέα; Είναι προφανές. Ο μακαρίτης, ως γνήσιος λαϊκιστής και ο ορισμός του βερμπαλιστή είχε καταφέρει να κάνει επιστήμη το ψέμα και το δούλεμα και τον εκμαυλισμό του λαού με ρουσφέτια, δωράκια, διορισμούς, αυξήσεις με δανεικά. Διαμόρφωσε γενιές με κουλτούρα σκυλάδικου και λογική της αρπαχτής.
Έλεγε ό,τι ήθελαν να ακούσουν οι μάζες οι οποίες χειραγωγούνταν και συμπεριφέρονταν ως όχλος έτοιμες να υπερασπιστούν τον ηγέτη τους, τον άνθρωπο που τους έδωσε ρόλο.

Στην ουσία βέβαια ο Ανδρέας με την διακυβέρνησή του καταβαράθρωσε τη χώρα οικονομικά και πολιτιστικά όσο και αισθητικά. Εμφανίστηκαν φυσιογνωμίες και κυριάρχησαν στο πολιτικό σκηνικό όπως του αξέχαστου Κουτσόγιωργα με το αλησμόνητο "δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε", του Μαρούδα με το "θα καταρρίψω τους δορυφόρους", του Αρκουδέα με τα ΜΑΤ που έπνιγε στα δακρυγόνα τους διαδηλωτές.

Νέα τζάκια εμφανίστηκαν επί ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα. Ποιος ξέχασε τον Κοσκωτά, την ανακάλυψη του Γιώργου που ήθελε να απεμπλακεί από τα παλιά τζάκια που ήταν συντηρητικά;

Γιατί λοιπόν ο Ανδρέας είναι στα χείλη όλων αυτών των Πασόκων που φεύγουν ή αυτών που μένουν αλλά διαμαρτύρονται; Μα γιατί ο σημερινός αρχηγός είναι ολίγιστος, αόρατος και δεν επιδέχεται σύγκρισης. Ούτε να λαϊκίσει μπορεί, ούτε να παραμυθιάσει τον κόσμο μπορεί έστω κι αν το επιχείρησε προεκλογικά λέγοντας ότι "λεφτά υπάρχουν". Είναι χαμένος από χέρι σε κάθε σύγκριση.

Επί της ουσίας όμως πιστεύω ότι και ο Ανδρέας να ζούσε και να ήταν σήμερα ηγέτης της χώρας θα ήταν το ίδιο αντιλαϊκός, το ίδιο ενδοτικός απέναντι στο ΔΝΤ και τους ισχυρούς της Ευρώπης. Είναι θέμα πολιτικής συγκρότησης, ιδεολογίας και πολιτικής ανάλυσης και σε τίποτα δε διαφέρει το ΠΑΣΟΚ του ΄80- ΄96 με το σημερινό. Μόνο οι αρχηγοί.

Ο Ανδρέας ενέδωσε στους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ, ο Σημίτης στους Γερμανούς και ο Γιώργος σε όλους. Απλά πράγματα.
Συνεπώς, οι Πασόκοι που φεύγουν και αναπολούν τον Ανδρέα το κάνουν γιατί δεν μπορούν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, δεν μπορούν να πουν δημόσια ούτε στον καθρέφτη τους ότι τόσα χρόνια πίστευαν σε κάτι που ήταν φούσκα.
Είναι δύσκολο να παραδεχτείς ότι επί δεκαετίες πίστευες σε ένα ψέμα, αλλά θα τους έκανε καλό πιστεύω να το τολμούσαν. Τότε θα έσπαγαν τις αλυσίδες με το παρελθόν τους και ίσως γινόταν χρήσιμοι στο λαϊκό κίνημα που τους έχει ανάγκη...