ΑΡΘΡΟ: ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΓΙΑ ΜΑΣ«ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ»

Το Μακεδονικό εμφανίζεται στην ελληνική πραγματικότητα στα μέσα του 19ου αιώνα χωρίς βέβαια να έχει τις διαστάσεις που πήρε επί των ημερών μας.
Η Ελλάδα τότε έχει τα σύνορά της στη Θεσσαλία και οι περιοχές μέχρι την Αχρίδα ανήκουν στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Παράλληλα οι χώρες που πρόσφατα είχαν γίνει ανεξάρτητες ,η Βουλγαρία και η Ρουμανία εκδηλώνουν ενδιαφέρον για «κάθοδο προς τη θάλασσα» κάτι που τελικά γεννά τον Μακεδονικό Αγώνα και τα παρεπόμενά του δεδομένου ότι το ζήτημα αυτό ουδέποτε εγκαταλείφτηκε από τους εμπνευστές του και ουδέποτε επιλύθηκε από αυτούς που έπρεπε, δηλαδή από εμάς τους Έλληνες.
Βέβαια στον Μακεδονικό Αγώνα είχαμε τα περισσότερα κέρδη και οι τότε εχθροί μας οι Βούλγαροι απέτυχαν στον στρατηγικό στόχο που είχαν θέσει.
Έτσι κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων η Ελλάδα ενσωματώνει στον εθνικό κορμό τη Μακεδονία και για αρκετά χρόνια ουδείς ομιλεί ή γράφει για «Μακεδονικό» ζήτημα .
Το Μάρτιο του 1929 όμως διοργανώνεται ένα συνέδριο το οποίο έχει «όλως τυχαίως» την υποστήριξη της τότε υπερδύναμης Μεγάλης Βρετανίας το οποίο υιοθετεί την ρήση του Άγγλου πολιτικού Γουίλιαμ Γκλάνστον « η Μακεδονία στους Μακεδόνες» και υποβάλλει τις προτάσεις του στην Κοινωνία των εθνών χωρίς καμιά συνέχεια.
Το ζήτημα όμως επανέρχεται μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και παρότι όπως δήλωνε ο τότε Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής «Δεν θα ηνήχετο η Ελλάς καμμίαν συζήτησιν περί της Μακεδονίας», ή «διά την Ελλάδα δεν είναι υπαρκτόν αυτό το ζήτημα» οι Γιουγκοσλάβοι απαντούν: «Δι’ ημάς υπάρχει και δι’ αυτό συνεζητήθη (με τον Έλληνα Υπουργό Ευάγγελο Αβέρωφ). Αλλά ας δούμε τις ενέργειες των νέων διεκδικητών και ας συμπεράνουμε ποια ήταν τα λάθη της πολιτικής μας που τελικά μας έφεραν στη δυσχερή θέση σήμερα να θεωρούμε επιτυχία μια σύνθετη ονομασία η οποία ενώ μας είχε προσφερθεί την απορρίψαμε «ελαφρά τη καρδία».

Στις 2 Αυγούστου 1944 στη μονή PROHOR PCINJSCI ανακηρύχθηκε η σύσταση της λαϊκής «Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας» ομόσπονδου τμήματος της νέας Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας.
Έτσι τον Απρίλιο του 1945 ο Τίτο επιβάλλει το ομοσπονδιακό σύστημα στη Γιουγκοσλαβία και εγκαθίστανται κυβερνήσεις ομόσπονδων κρατών της Σερβίας, Κροατίας, Βοσνίας, Σλοβενίας, Μαυροβουνίου και της «Μακεδονίας» η οποία ιδρύθηκε επίσημα στις 30 Απριλίου 1945. Ενώ στις άλλες δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας υπήρχαν φυλετικά κριτήρια , η «δημοκρατία της Μακεδονίας» ιδρύθηκε από πολιτικά κριτήρια που εξυπηρετούσαν τις μακροπρόθεσμες βλέψεις του Τίτο. Λίγο αργότερα το 1947 ο Τίτο και ο Δημητρώφ συμφωνούν για την ένωση της «Μακεδονίας του Πιρίν» (της Βουλγαρικής) με τη δημοκρατία των Σκοπίων, ενώ η Γιουγκοσλαβία θα παραχωρούσε κάποιες Βουλγαρικές περιοχές που είχε προσαρτήσει στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Για την « Μακεδονία του Αιγαίου» δηλαδή την Ελληνική συμφωνήθηκε μεταξύ τους να αναγνωριστεί το δικαίωμα ενσωμάτωσής της στη μελλοντική «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Ευτυχώς η αποκήρυξη του Τίτο από την Κομινφορμ ματαίωσε αυτά τα σχέδια από τη μια , αλλά από την άλλη δημιούργησε άλλα προβλήματα στην Ελληνική πολιτική ,η οποία ακολουθούσε πιστά τις «συμβουλές» των προστατών μας Αμερικανών, οι οποίοι προσπαθώντας να προσεταιρισθούν τον ηγέτη της Γιουγκοσλαβίας «συμβούλεψαν» την Ελληνική κυβέρνηση να αποφύγει ενέργειες που ίσως δημιουργούσαν ένταση με τον Τίτο αδιαφορώντας αν τελικά έπρεπε το ζήτημα να αντιμετωπιστεί «εν τη γενέσει του».Δυστυχώς οι Έλληνες πολιτικοί τους άκουσαν.
Έτσι ανενόχλητοι οι Σκοπιανοί δημιούργησαν την «μακεδονική» γλώσσα, την «αυτοκέφαλη μακεδονική εκκλησία» και φυσικά το ομόσπονδο κράτος τους ως συστατικό της Γιουγκοσλαβίας.
Επίσης εκατοντάδες επιστήμονες ανέλαβαν να στηρίξουν επιστημονικά τις θέσεις των Σκοπιανών. Κυκλοφόρησαν την τρίτομη «Ιστορία του Μακεδονικού Έθνους» και ανέπτυξαν την προπαγάνδα τους σε όλες τις χώρες που υπήρχαν Σκοπιανοί μετανάστες.(Καναδάς, Αυστραλία, Αμερική κ.α).
Σ’ αυτές και πολλές άλλες ενέργειες προέβη η ηγεσία των Σκοπίων, αλλά οι δικές μας κυβερνήσεις αλήθεια τι έκαναν;
Περιορίστηκαν να δηλώνουν ότι «Μακεδονικόν ζήτημα δεν υπάρχει δια την Ελλάδα» ή «δια την Ελλάδα δεν είναι υπαρκτόν αυτό το ζήτημα» και επιδόθηκαν σε έναν «πολιτικό στρουθοκαμηλισμό» εδώ και δεκαετίες ενώ οι «τρισκατάρατοι» (φουκαράδες) γείτονες όργωναν κάθε σημείο του κόσμου διαλαλώντας τα «δίκαιά τους».Έτσι φτάσαμε στο σήμερα που ο κύριος Νίμιτς μας προσφέρει απλόχερα(;) τις εξής ονομασίες:
Constitutional Republic of Macedonia, Democratic Republic of Macedonia, Independent Republic of Macedonia, New Republic of Macedonia, Republic of Upper Macedonia.
Από αυτές η ηγεσία των Σκοπίων δέχεται να συζητήσει μόνο τις δυο. Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας και Ανεξάρτητη Δημοκρατία της Μακεδονίας, επειδή όπως λέει αυτές δεν προσκρούουν στην εθνική ταυτότητα των πολιτών της χώρας τους. Μάλιστα!!.
Ας ελπίσουμε οι «φίλοι μας» Αμερικανοί να τους πείσουν να δεχθούν το «Νέα» ή το «Άνω» ως συνθετικό του ονόματος για να σώσουμε ένα μέρος της παρτίδας. Αλλιώς…
Δυστυχώς ποτέ δεν υπήρξαμε «Προμηθείς» πάντοτε είμασταν «Επιμηθείς».

Γρηγόρης Γιοβανόπουλος
Δάσκαλος