 |
| του Σίμου Ανδρονίδη* |
Ο ανασχηματισμός που έγινε την Δευτέρα,
υποτίθεται ότι σηματοδοτεί το «νέο» ξεκίνημα της δικομματικής κυβέρνησης, μετά
από την χαμηλή εκλογική επίδοση των συγκυβερνώντων κομμάτων στις Ευρωεκλογές. Η
Ν.Δ έλαβε το 22,72% των ψήφων, ενώ το ΠΑΣΟΚ/Ελιά έλαβε μόλις το 8,02% των ψήφων. Ο
ανασχηματισμός της κυβέρνησης είχε προαναγγελθεί αρκετές ημέρες πριν,
λαμβάνοντας όμως αμιγώς επικοινωνιακά χαρακτηριστικά. Τα αστικά ΜΜΕ που μπορούν
να «φιλτράρουν» και να διαμεσολαβήσουν την πολιτική της κυβέρνησης στο «σύνολο»
της κοινωνίας επεδίωξαν να δώσουν στον ανασχηματισμό χαρακτήρα ...
«νέου»
ξεκινήματος.
Ο ανασχηματισμός που έλαβε χώρα την Δευτέρα,
επ’ουδενί δεν σηματοδοτεί την αλλαγή πολιτικής και στρατηγικής της δικομματικής
κυβέρνησης. Αντιθέτως, θα λέγαμε πως νοηματοδοτεί την συνέχιση μίας πολιτικής η
οποία και αποβλέπει στην υπεράσπιση των οικονομικών συμφερόντων της κυρίαρχης
αστικής τάξης. Ακόμη και η «αλλαγή» στο κομβικό και «κρισιακό» υπουργείο Οικονομικών εκφράζει την πεπατημένη
της λήψης και εφαρμογής αντιλαϊκών-αντεργατικών μέτρων. Η αλλαγή προσώπων, ως
αποτέλεσμα τήρησης των εσωκομματικών ισορροπιών εγγυάται την απρόσκοπτη
αναπαραγωγή της ίδιας πολιτικής, η οποία και προκαλεί την περαιτέρω φτωχοποίηση
των λαϊκών-εργατικών στρωμάτων.
Η συντονισμένη προσπάθεια των αστικών ΜΜΕ να προσδώσουν στον ανασχηματισμό
χαρακτήρα μείζονος πολιτικού γεγονότος δεν απέδωσε καρπούς, διότι τα
«σημαινόμενα» αυτής της πολιτικής αποκρυσταλλώνονται στη μείωση του βιοτικού
επιπέδου των εργαζομένων. Το κυρίαρχο οικονομικό μπλοκ εξουσίας απαιτεί την
απαρέγκλιτη εφαρμογή των πολιτικών σκληρής λιτότητας που έχουν εξωθήσει στο
κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό περιθώριο χιλιάδες εργαζομένους. Το
συμβολικό πέρασμα σε μία «νέα» μορφή κυβέρνησης συμφύεται οργανικά με μία
«κλειστή» αντίληψη περί πολιτικής, η οποία και ασκείται «από τα πάνω» και
απευθύνεται προνομιακά στους «από πάνω».
Σε αυτό το πλαίσιο ο ανασχηματισμός ως τρόπος
συνέχισης της αναπαραγωγής των κυρίαρχων πολιτικών δεν εφάπτεται με τα συμφέροντα,
τις ανάγκες και τα προτάγματα των «από κάτω». Το διευρυμένο κοινωνικό,
οικονομικό και πολιτικό χάσμα δεν καλύπτεται με μία επικοινωνιακή διαχείριση
της πολιτικής. Το κρίσιμο διακύβευμα ορίζεται και σημασιοδοτείται από την
κινητοποίηση και δραστηριοποίηση των εργαζομένων ενάντια όχι μόνο στις
πολιτικές διαχείρισης των οικονομικών «ροών» προς όφελος της αστικής τάξης αλλά
και από την κινητοποίησης του ενάντια στον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής. Σε
μία ευρύτερη οπτική, θα λέγαμε πως ο ανασχηματισμός προασπίζει την ανάγκη της απρόσκοπτης αναπαραγωγής της
κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Σε συνθήκες βαθιάς και οξυμμένης κρίσης,
εντάσσεται οργανικά και αρμονικά στον «νέο» και ιδιότυπο «αυταρχικό κρατισμό»
που νοείται ως ένα αμάλγαμα πολιτικών που τείνουν στην θωράκιση των οικονομικών
και πολιτικών συμφερόντων του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας. Και έτσι θα πρέπει να
«κατανοήσουμε» και να ερμηνεύσουμε τον προχθεσινό ανασχηματισμό. Ως γραμμική
συνέχεια εφαρμογής των αντιλαϊκών-αντεργατικών μέτρων που συνοδεύεται από την
«γραμμική ανακύκλωση» των εφεδρειών που διαθέτει το πολιτικό προσωπικό. Στον
ανασχηματισμό που έγινε δεν αντανακλώνται οι ταξικοί αγώνες των εργαζομένων,
καθώς η δικομματική κυβέρνηση έχει ταυτίσει την ρύθμιση της κρίσης με τα
συμφέροντα του κεφαλαίου.
Αυτός ο ανασχηματισμός ανοίγει και μία άλλη
οπτική. Την οπτική της αντίληψης της πολιτικής ως «χώρου» δραστηριοποίησης των πολιτικών ελίτ
και ταυτόχρονης απουσίας των κοινωνικών-εργατικών αγώνων Και σε αυτό έχει συμβάλλει η στάση του
ΣΥΡΙΖΑ (Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς) ο οποίος ακολουθώντας μία «στενά
εκλογικίστικη» πολιτική γραμμή, ανάγει
σε αυτοσκοπό την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας. Είναι χαρακτηριστικό το
πώς ο ΣΥΡΙΖΑ, το προηγούμενο πολιτικό διάστημα, ανήγαγε σε προμετωπίδα της
πολιτικής του την μη τοποθέτηση του Γιάννη Στουρνάρα στο «τιμόνι» της Τραπέζης
της Ελλάδος, αφήνοντας «άθικτη» την πολιτική γραμμή της κυβέρνησης καθώς και
τις πολιτικές υπεράσπισης των συμφερόντων της άρχουσας τάξης.
Η δομή ‘εργατική τάξη’ οφείλει να αγωνιστεί
και να κινητοποιηθεί εναντίον της άρχουσας τάξης. Η αντικαπιταλιστική και
αντιιμπεριαλιστική αριστερά (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) οφείλει να οργανώσει τους αγώνες της
εργατικής τάξης μέσα στους χώρους εργασίας. Τα πάντα εκκινούν από την ενεργό
δραστηριοποίηση στο κοινωνικό πεδίο, εκεί όπου αναπαράγεται καθημερινά η
εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης από την κυρίαρχη αστική. Σε
αυτόν τον χώρο όμως παράγονται και διευρύνονται τα ρήγματα που προκαλούν οι
ταξικοί αγώνες των εργαζομένων στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Και το
σημαίνον είναι αυτό: Η πάλη μέχρι την τελική κατάργηση του καπιταλιστικού
συστήματος της εκμετάλλευσης και της χειραγώγησης.
*πολιτικός επιστήμονας, υποψήφιος διδάκτωρ ΑΠΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου