 |
| του Παν. Μαυροειδή |
Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, φαίνεται πως οι Θέσεις έχουν σε σημαντικό βαθμό διαβαστεί και... συγκεντρώνουν κρίσεις και επικρίσεις, διαφορετικού πολιτικού προσανατολισμού, αλλά και πολιτικού πολιτισμού. Με αρκετή δόση αυθαιρεσίας και καθαρά για μεθοδολογικούς λόγους, θα λέγαμε πως υπάρχουν διαφορετικές οπτικές γωνίες εξέτασης των Θέσεων του ΚΚΕ, χωρίς να είναι ωστόσο σαφώς ευδιάκριτα τα όρια μεταξύ τους.
Την μερίδα του λέοντος έχουν οι κριτικές και πολεμικές παρατηρήσεις που εντοπίζουν μεν τις εξαιρετικά προβληματικές πλευρές της λογικής του ΚΚΕ - το οποίο ανάγει τον κομμουνισμό σε υπόθεση μιας ιδεατής κομματικά ‘’διαφωτισμένης΄’ εργατικής τάξης του μέλλοντος - όχι όμως για να τις αναιρέσουν, αλλά για να δικαιώσουν τη δική τους άποψη: ‘’Όποιος στη σημερινή εποχή μιλάει για κομμουνισμό, ταξική πάλη και επανάσταση, δεν μπορεί παρά σε τρέχον πολιτικό επίπεδο να λέει ανοησίες’’. Έτσι, περισσεύουν οι ειρωνείες για ‘’έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα’’.
Μικρότερο μέρος κατέχουν οι προσεγγίσεις που επιχειρούν μια κομμουνιστική κριτική στην πολιτική του ΚΚΕ, από θέσεις αριστερές, μαρξιστικές. Αυτές συνήθως συνοδεύονται και από προτάσεις για πολιτικό διάλογο και κοινή δράση των κομμουνιστών, πάνω στο μεγάλο ζητούμενο: Την ανατροπή της επίθεσης με όρους λαϊκού κινήματος και σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, ως αφετηρία για μια επαναστατική διέξοδο κομμουνιστικής προοπτικής στο φόντο της πιο μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης.
Τέλος, μια ειδική θέση στο πάζλ των κριτικών προσεγγίσεων με τον παραπάνω χαρακτήρα, ανήκει σε διάφορα ηλεκτρονικά μέσα που εκφράζονται αγωνιστές που αποχώρησαν ή διεγράφησαν πρόσφατα από το ΚΚΕ. Εκεί θα δει κανείς κυρίως μια πολιτική κριτική που εστιάζει στις μεταβολές των θέσεων του ΚΚΕ σε σχέση με τα προηγούμενα Συνέδρια και πολύ περισσότερο στο καταστατικό.
Πως στέκεται η ηγεσία του ΚΚΕ, απέναντι σε αυτό το ετερόκλητο πλήθος των κριτικών παρατηρήσεων για τις Θέσεις για το Συνέδριο;
Θα διακινδυνεύσουμε να πούμε πως η εύλογη υπεράσπιση των Θέσεων από τους συντάκτες τους, συνοδεύεται με μια επιθετικότητα απέναντι στους ασκούντες κριτική, η οποία είναι αντιστρόφως ανάλογη με την πολιτική απόσταση από την κομμουνιστική πολιτική.
Έτσι, φαίνεται πως υπάρχει μια αυτάρεσκη ικανοποίηση και ιδιότυπη ευγενική ανταπόδοση στο μόνιμο (και σκόπιμο) μότο των αστικών μέσων που δε χάνουν ευκαιρία να επαινούν το ΚΚΕ ‘’για τις καθαρές στρατηγικές θέσεις’’, που διαφέρουν από τις ‘’θολούρες των άλλων κομμάτων’’.
Φαίνεται να διαφεύγει της προσοχής ότι αυτοί οι μεγαλόψυχοι έπαινοι για την ‘’στρατηγική καθαρότητα’’ του ΚΚΕ, που εκφράζονται και σε δημόσια συγχαρητήρια και χειροκροτήματα από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μέσα στη Βουλή σε κρίσιμες στιγμές, λιπαίνονται και βλαστάνουν ακριβώς πάνω στο απλόχερο (και απερίσκεπτο) ‘’τράτο’’ που παραχωρεί το ΚΚΕ, στο καυτό άμεσο πολιτικό επίπεδο, ειδικά σε κρίσιμες καμπές της πολιτικής αντιπαράθεσης. Πώς να μη μειδιούν ευχαριστημένοι οι εκπρόσωποι της τρόικας εσωτερικού, κάθε φορά που το ΚΚΕ ‘’κουνάει το δάχτυλο’’ στις ελάχιστες πολιτικές φωνές στην αριστερά που θέτουν το ζήτημα της ανάγκης για άμεση αποχώρηση από ευρωζώνη και Ευρωπαϊκή Ένωση, επισημαίνοντας πως αυτή η θέση ‘’δημιουργεί αυταπάτες για τον καπιταλισμό’’;
Από την άλλη, η κριτική προς τις Θέσεις του ΚΚΕ, από ποικίλες δυνάμεις και ρεύματα της διαχειριστικής, ‘’ευρωπαϊκής’’ και μεταρρυθμιστικής αριστεράς, δεν αντιμετωπίζεται από το ΚΚΕ ως μια πρόκληση για απάντηση επί της ουσίας, αλλά ως ένας δεύτερος αυτάρεσκος τίτλος τιμής: ‘’Αφού μας επιτίθενται οι ρεφορμιστές και οπορτουνιστές, ειδικά αυτοί της υποψήφιας κυβερνώσας αριστεράς, είμαστε σίγουρα σε καλό και επαναστατικό δρόμο’’. Σα να εύχονται να συνεχίζεται αυτή η κριτική και μάλιστα στην πιο απαξιωτική της μορφή. Εδώ βέβαια κάτι δεν πάει καλά: Αν σε βρίζει ο ‘’ρεφορμιστής’’ είσαι σωστός, αν σε παινεύει ο αντίπαλος πάλι σωστός; Και με τόση ορθότητα στη γραμμή, που είναι αλήθεια η πρόοδος σου;
Εδώ θυμίζει λίγο παιχνίδι στο φιλέ του βόλεϊ, το οποίο είναι αδύνατο χωρίς αντίπαλο. Το μότο αυτής της κριτικής λέει περίπου το εξής: ‘’Το ΚΚΕ είναι κλασικό σεχταριστικό, αριστερίστικο κόμμα, που αδιαφορεί για τα λαϊκά προβλήματα του σήμερα και περιμένει τη μεγάλη μέρα (ή μάλλον νύχτα) για την έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα’’.
Το ΚΚΕ, κατά τη γνώμη μας, κάθε άλλο παρά είναι ένα αριστερίστικο κόμμα, όπως βολεύονται να ισχυρίζονται διάφορα ρεύματα της αριστεράς. Πράγματι υπάρχουν μορφολογικές ομοιότητες στη ρητορική του, αλλά η πολιτική του πράξη, δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τον επαναστατικό (και πούρο αντι-κοινοβουλευτικό) τυχοδιωκτισμό του αριστερού κομμουνισμού στη Γερμανία και την Ιταλία της δεκαετίας του 1920, που στηλίτευε αμείλικτα ο Λένιν στο έργο του για τον Αριστερισμό και όχι μόνο. Αντίθετα, ειδικά σε στιγμές κρίσιμης πολιτικής αστάθειας του συστήματος στην Ελλάδα, διαχρονικά, από το Πολυτεχνείο του 73 και την πολιτική κρίση του 89-90, έως την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και τον αυθόρμητο λαϊκό ξεσηκωμό της τρέχουσας τριετίας με τις ιδιαίτερες εν δυνάμει εξεγερτικές στιγμές της, το ΚΚΕ έδωσε βέβαια το παρόν στους αγώνες, αλλά χωρίς ποτέ να προσπερνά το όριο της πολιτικής σταθερότητας και της αστικής νομιμότητας. Οι ‘’υπεραριστερές’’ ή ‘’αριστερίστικες’’ κορώνες της φράσης, επιστρατεύονταν πάντα για να θολώσουν τη δεξιά πολιτική της πράξης.
Το μένος της ηγεσίας του ΚΚΕ, συγκεντρώνουν κυρίως οι απόπειρες αριστερής κομμουνιστικής κριτικής στην πολιτική του. Εδώ ακριβώς είναι που επιδιώκει να υψωθούν τοίχοι και σπασμένα τζάμια ακανθώδους προστασίας. Δε γίνεται εδώ κυρίως λόγος για τις αυθόρμητες και τυχαίες εκρήξεις αντιπαράθεσης άπειρων νεαρών μελών της ΚΝΕ, σε επίπεδο ασήμαντων σχολίων του διαδικτύου. Έχει και αυτό τη σημασία του, καθώς προδίδει ένα ιδιαίτερα προβληματικό κομματικό πολιτικό πολιτισμό, που εκφράζεται με κάθε ευκαιρία. ‘Όταν όμως, για παράδειγμα, ο κύκλος των πρώην μελών του ΚΚΕ που συσπειρώνονται στον ιστότοπο ‘’Εργατικός Αγώνας’’, χαρακτηρίζεται ως ‘’χαφιεδότσουρμο’’ ή όταν ο καθηγητής Γιώργος Ρούσης αντιμετωπίζεται με ειρωνικό και αχαρακτήριστο τρόπο, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Έτσι αντιμετωπίζεται και κάθε κριτική τέως μελών που βρέθηκαν εκτός ΚΚΕ το 1989 ή και οργανώσεων όπως το ΝΑΡ και άλλες. Πολύ περισσότερο, όταν αυτός ο βαρβαρικός λόγος έναντι ‘’άλλων’’ αριστερών και κομμουνιστών εκφέρεται από την ίδια τη ΓΓ του ΚΚΕ (με τη γνωστή δήλωση ότι ‘’δεν πρόκειται να συνεργαστούμε με όσους έφυγαν από το Κόμμα το 89-90’’, όταν δηλαδή το ΚΚΕ έτρεχε να κάνει κυβέρνηση με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) και από τις ίδιες τις Θέσεις, το ζήτημα αποχτά άλλη σημασία και σπουδαιότητα. Νομιμοποιείται φυσικά να θέσει κανείς το ερώτημα: Αν είχε αυτή τη γραμμή το ΚΚΕ το ’40 θα είχε υπάρξει ΕΑΜ, ΕΛΑΣ; Θα είχε υπάρξει το σύμβολο αυτού του αγώνα ο Άρης Βελουχιώτης, που αποκαταστάθηκε μόλις τώρα ‘’πολιτικά’’ αλλά όχι ‘’κομματικά’’; Κάνει πραγματικά εντύπωση το γεγονός, πως ενώ οι Θέσεις αδυνατούν να τοποθετηθούν συγκεκριμένα (και αυτοκριτικά) για τη νέα πολιτική γεωγραφία μέσα στην αριστερά με την υπεροχή της φιλο-ΕΕ, μεταρρυθμιστικής αριστεράς, δεν ξεχνούν να τονίσουν σε 3- 4 σημεία τον ‘’κίνδυνο’’ που συνιστά ο ‘’οπορτουνισμός’’, φωτογραφίζοντας ανοιχτά το ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Υπάρχει όμως και μια τελευταία κοινή γραμμή άμυνας απέναντι σε όλες τις κριτικές που απευθύνονται προς το ΚΚΕ: ‘’Και εσάς τις σας νοιάζει τι λέει και τι κάνει το ΚΚΕ;’’ Μια εύστοχη σύντομη απάντηση σε αυτό έδωσε ο Γιώργος Ρούσης γράφοντας σχετικά: ‘’ Τίποτε από αυτά δεν είναι ούτε ιδιοκτησία τους ούτε το μουστάκι τους, και δεν δικαιούνται να τα διαχειρίζονται ως τέτοια’’.
Θα προσθέταμε με άλλο τρόπο το εξής, στο οποίο νομίζουμε ότι θα συμφωνήσει το κάθε μέλος του ΚΚΕ: Το ΚΚΕ δεν είναι ούτε ιδιωτική επιχείρηση, ούτε μια μεγάλη φαμίλια, για να τίθεται, επιχειρηματικά ή νοικοκυρίστικα, ζήτημα ‘’επέμβασης στα εσωτερικά του’’. Η πολιτική της κάθε αριστερής και κομμουνιστικής δύναμης είναι δημόσια υπόθεση. Ακυρώνει την πιο ουσιώδη πλευρά της, ακριβώς όταν αρνείται να ‘’εκτεθεί’’ στη δημόσια αξιολόγηση κριτική ή να δεχθεί τον διάλογο πάνω στα λεγόμενα της και την πρακτική της. Μόνο τα ιερατεία λειτουργούν έτσι, όχι τα επαναστατικά κόμματα.
Δικαιούμαστε, για να μην πούμε ότι υποχρεούμαστε κιόλας, να τοποθετηθούμε απέναντι σε αυτό το οποίο το ΚΚΕ διακηρύσσει ότι αντιπροσωπεύει ή θεωρεί πως έχει αποστολή και δικαίωμα να μιλάει στο όνομά του, μαζί και με άλλες κομμουνιστικές οργανώσεις και αριστερά ρεύματα: Την υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης και της κομμουνιστικής προοπτικής απελευθέρωσης της εργατικής τάξης και ολάκερης της κοινωνίας. Όποιος θέλει να κρατά και να τιμά αυτή τη σημαία, θα πρέπει και να δεχτεί ότι το θρόισμα και ο κυματισμός της, θα είναι συνισταμένη πολλών ρευμάτων και αγέρηδων. Και ευτυχώς που είναι έτσι, διαφορετικά θα ήταν ένα απλό, ακίνητο, άχαρο, κρατικό πανί, ας πούμε κινέζικου τύπου. Το τσαλαπάτημα αυτής της σημαίας με ότι αντιπροσωπεύει, αλίμονο αν δε μας αφορούσε.
ΥΓ: Σε ότι αφορά το ίδιο το περιεχόμενο των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ θα επανέλθουμε σύντομα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου