ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ- Οι μαθητές της Δ΄ του 4ου Δημοτικού Σχολείου γράφουν για τα ΑμΕΑ

Μεγάλο το ζήτημα και γνωστό σε όλους τους ανθρώπους. Συνυπάρχουμε, ζούμε μαζί με ανθρώπους που έχουν διάφορα προβλήματα. Είτε κίνησης είναι αυτά είτε όρασης, ακοής ή νοητικά. Όλο αυτοί οι άνθρωποι ανήκουν στην κατηγορία που αποκαλούμε Άτομα με Ειδικές Ανάγκες (ΑμΕΑ).

Στην Αλεξάνδρεια εδώ και χρόνια....
λειτουργεί εκτός από το ειδικό δημοτικό σχολείο που βρίσκεται δίπλα από το δημαρχείο και η δομή «ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ» που βρίσκεται δίπλα από το 4ο δημοτικό σχολείο της πόλης. Εκεί, και λόγω της γειτνίασης, οι μαθητές του 4ου έχουν αποκτήσει μεγαλύτερη ίσως εξοικίωση με τα παιδιά αυτά αφού σχεδόν καθημερινά όταν το επιτρέπουν οι καρικές συνθήκες συναντώνται στην κοινή περίφραξη των δυο σχολείων.

Ο δάσκαλος του πρώτου τμήματος της 4^ης τάξης του σχολείου, ο Αποστόλης Δημόπουλος, είχε την ιδέα να θέσει το θέμα στους μαθητές του και να τους ζητήσει να γράψουν τις απόψεις τους. Σε μια έκθεση που είχε θέμα: «Πιστεύετε ότι τα άτομα με προβλήματα ακοής, όρασης ή κίνησης έχουν τα ίδια δικαιώματα με εμάς και τι πρέπει να κάνουμε για να τα προστατεύουμε;»

Διάβασε τα γραπτά των μαθητών του και ξεχώρισε ορισμένα γιατί του έκαναν εντύπωση αναφορικά με τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν αλλά και γιατί βγάζουν μια αυξημένη ευαισθησία.

Ο Γιώργος Ε. προσεγγίζει το θέμα με ευαισθησία και ενδιαφέρον για την ειδική κατηγορία των παιδιών αυτών και μάλιστα περνάει σε προτάσεις όπως να δημιουργηθούν περισσότερες θέσεις στάθμευσης από το δήμο για τα ΙΧ των ΑμΕΑ, να γίνουν ράμπες για τα καροτσάκαι των κινητικά ανάπηρων και τέλος κλείνει την έκθεσή του με την βεβαιότητα ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα να κάνει παρέα με τέτοια παιδιά γιατί φρόντισε ο δάσκαλός τους να τα γνωρίσει όταν επισκέφθηκαν τη γειτονική δομή των παιδιών της άνοιξης.

Η Αναστασία στην δική της έκθεση πιάνει μια άλλη πτυχή του ζητήματος. Με την παιδική της ματιά «βλέπει» ότι τα ΑμΕΑ μπορεί να είναι διαφορετικοί από τους υπόλοιπους αλλά έχουν αρκετές δεξιότητες και επικεντρώνει στις δομές που έχουν γίνει στην επικράτεια είτε από το κράτος είτε από εθελοντικές οργανώσεις όπου εκεί μέσα δουλεύουν επιστήμονες φροντίζοντας να μάθουν γράμματα αφενός και αφετέρου να αναδείξουν τις δεξιοτητες που έχουν. Ως παράδειγμα αναφέρει το σύστημα Μπράιγ με το οποίο βοηθήκαν τα μέγιστα οι τυφλοί που βρήκαν τη μέθοδο να διαβάζουν γραπτά κείμενα.

Η Πανδώρα στη δική της προσέγγιση του θέματος εστιάζει κι αυτή στα δικαιώματα που ενώ είναι αυτονόητα για όλους εμάς δεν είναι για τα ΑμΕΑ που στερούνται ειδικών διαδρομών στα πεζοδρόμια οι τυφλοί, ράμπες οι κινητικά ανάπηροι. Μια πρόταση της μαθήτριας είναι αρκούντως εύστοχη και ίσως θα πρέπει να τεθεί ως προοπτική για το εκπαιδευτικό σύστημα. Προτείνει να μάθουμε όλοι μας τη νοηματική ώστε να μπορούμε να συνομιλούμε με τους κωφούς. Για την Πανδώρα ωστόσο υπάρχει μια εξιδανίκευση της ζωής των ΑμΕΑ αφού πιστεύει ότι παρ΄ όλο που έχουν προβλήματα ζουν μια κανονική ζωή. Κλείνει κι αυτή με την ευχή ότι πρέπει όλοι να ζούμε αγαπημένοι χωρίς διακρίσεις με ίσα δικαιώματα.

Ο Σπύρος γράφει κι αυτός για τα δικαιώματα που πρέπει να έχουν τα ΑμΕΑ και εστιάζει στην υποχρέωση της κοινωνίας να εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις για σωστή και ολοκληρωμένη εκπαίδευση ώστε όποιος αντικειμενικά μπορεί να βρει δουλειά να τα καταφέρει.

Ο μαθητής επισημαίνει ότι στο παρελθόν τα ΑμΕΑ έπεφταν θύματα διαφορετικής, ρατσιστικής αντιμετώπισης αλλά στις μέρες μας αυτό έχει αμβλυνθεί και προτρέπει να μην φερόμαστε με λύπη στα ΑμΕΑ αλλά με σεβασμό γιατί όλοι μεταξύ μας είμαστε ίσοι αλλά κα πολύ διαφορετικοί.

Ο Βαγγέλης με τη σειρά του αναδεικνύει στο γραπτό του το επιβεβλημένο να έχουν όλα τα παιδιά του κόσμου ίσα δικαιώματα και συνεπώς να μην αποτελούν διαφορτική κατηγορία τα ΑμΕΑ που έχουν κι αυτά τις δικές τους ικανότητες. Επισημαίνει ότι όλοι μας πρέπει να δείχνουμε αγάπη απέναντί τους και αναφέρεται κι αυτός στα έργα που κάνουν τα παιδιά της άνοιξης όπως η κατασκευές κεριών, η καλλιέργεια λουλουδιών κλπ

Τέλος, ο Αντώνης με τη σειρά του αναφέρεται στα δικαιώματα που πρέπει να έχουν και τα ΑμΕΑ ανεξάρτητα από τις ικανότητές τους και καταγράφει το δικαίωμά τους να υπάρχουν ράμπες, ειδικά πεζοδρόμια για τους τυφλούς, ανοιχτά πεζοδρόμια κι όχι κατηλειμμένα από τραπεζοκαθίμστα για να περνάμε τα καροτσάκια των ανάπηρων και βέβαια στις δημόσιες υπηρεσίες να υπάρχουν ασανσέρ.

Ο μαθητής θεωρεί ότι πρέπει να φερόμαστε όλοι μας με αγάπη στα ΑμΕΑ και με σεβασμό και εύχεται το κράτος να δείξει μεγαλύτερη συμπαράσταση στο χώρο αυτό.

Είναι προφανές ότι οι μαθητές της Δ΄1 τάξης του 4^ου δημοτικού σχολείου Αλεξάνδρειας με τη καθοριστική βοήθεια του δασκάλου τους Απ. Δημόπουλου ήρθαν κατ΄ αρχήν σε επαφή με τα ΑμΕΑ που βρίσκονται δίπλα στο σχολείο τους και στη συνέχεια με τη συζήτηση που ακολούθησε στην τάξη βίωσαν στην πράξη ότι υπάρχει και ένας άλλος κόσμος δίπλα μας που όμως ανήκει κι αυτός εδώ και μοιραζόμαστε όλοι μας όλα όσα μας περιβάλλουν και συγκροτούν τη ζωή μας.

Ανύπαρκτα πεζοδρόμια και όπου υπάρχουν είναι πιασμένα από τραπέζια των καφετερειών, ράμπες λιγοστές και πολλές φορές μπλοκαρισμένες από τα αυτοκίνητα των «υγειών», ανύπαρκτα ειδικά πεζοδρόμια για τους τυφλούς και δυσεύρετα ασανσέρ στις δημόσιες υπηρεσίες.

Μεγαλώνοντας τα παιδιά θα αντιληφθούν ότι υπάρχουν κι άλλα, πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα ΑμΕΑ και ότι ουσιαστικά η πολιτεία απλώς παρακολουθεί την κατάσταση που πολλές φορές είναι αβίωτη στις οικογένειες αυτών των ανθρώπων.

Θεωρώ ότι είναι αξιέπαινη η προσπάθεια του δασκάλου και των μαθητών του να προσεγγίσουν το θέμα αυτό, ένα θέμα που βρίσκεται στο περιθώριο των ενδιαφερόντων μας είτε λόγω άγνοιας είτε λόγω φόβου είτε λόγω έλλειψης κοινωνικής συνείδησης. Και το σχολείο πρέπει να δίνει απαντήσεις.