του Τάσου Σταυρόπουλου • Να ξεκαθαρίσω από την αρχή τη θέση μου. Μαρξιστικολενιστική κατάρτιση καλή δεν έχω. Βλέπω τα τρένα να περνούν χωρίς αριστερούς επιβάτες και αυτό με ενοχλεί. Και το κακό είναι ότι μένα με σέρνουν και με οδηγούν εκεί που θέλουν . Και αυτό με ενοχλεί. Με εκνευρίζει. Και επειδή δε βλέπω φως, είμαι σαν τον Σαμουράι πριν... το χαρακίρι. Δέχομαι ότι ηττήθηκα. Δέχομαι ότι με την κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου ηττήθηκε η μεγαλύτερη προσπάθεια να αλλάξει ο ρους της ιστορίας.
Αλλά 70 χρόνια μπροστά σε χιλιάδες χρόνια αιματηρών συγκρούσεων, εκμετάλλευσης, με 3000 χρόνια επίσημης καταγεγραμμένης δουλείας, με πλύση εγκεφάλου για την πρόοδο που φέρνει ο αχαλίνωτος ανταγωνισμός (χαλιναγωγημένος δεν μπορεί να υπάρχει, για μην παρεξηγηθώ), δεν είναι πολλά.
Καμία πρόοδος δεν έγινε αποδεκτή στην ιστορία εύκολα. Ακόμη και στη δημοκρατική Αθήνα του 5ου αι. οι σοφιστές χλευάστηκαν και τα βιβλία του Πρωταγόρα κάηκαν. Μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη η οκτωβριανή επανάσταση; Ήταν αδύνατο. Αναντίρρητο γεγονός ότι η κατάρρευση και από εσωτερικά αίτια. Αλλά δε διαγράφεις από την ιστορία μια πρώτη απόπειρα να σωθεί ο άνθρωπος από την κατάρα του ανταγωνισμού και επαγγελλόταν την απελευθέρωση του ανθρώπου από την εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας και από το κυνήγι του κέρδους.
• Τι έπρεπε να κάνει η αριστερά σε μια τέτοια κατάσταση; Εφόσον η αιτία που γέννησε τη μεγαλειώδη αυτή προσπάθεια υφίσταται: Να αναλύσει τα αίτια της αποτυχίας και να προτείνει πρώτα –πρώτα τρόπους αντιμετώπισης του Μεσαίωνα που ερχόταν. Αλλά αντί αυτού διάφοροι ουτιδανοί «αριστεροί» μιλούσαν για την κατάργηση της πάλης των τάξεων και μάλιστα για την εξάλειψη της φτώχειας από την παγκοσμιοποίηση ( στη χώρα μας το υποστήριζε με πάθος χωρίς «αιδώ» ο περιφερόμενος στα κανάλια και στερούμενος στοιχειωδών γνώσεων του Μαρξισμού Μίμης Ανδρουλάκης και πρωτοκλασάτα στελέχη της ΔΗΜ.ΑΡ).
• Με τέτοιους αριστερούς η αριστερά στην Ευρώπη και παγκόσμια πήγε κατά διαβόλου. Και όσοι είμαστε αιθεροβάμονες ακόμη τι θέλετε να κάνουμε; Σαν τους καλούς χριστιανούς να περιμένουμε τη β΄ παρουσία της αριστεράς με τη λαϊκή εξουσία του ΚΚΕ, που πίσω από το παραβάν είναι ο υπαρκτός ή ανύπαρκτος σοσιαλισμός της ΑΝΑΤ. Ευρώπης που κατέρρευσε και δεν τολμά να τον ονοματίσει; Ή να παρακαλάμε τους βιαστές μας της Ε.Ε και ΔΝΤ να μας λυπηθούνε και να μας πετάξουν ένα ξεροκόμματο;
• Μια λογική πορεία: Ανάλυση την αιτιών της αποτυχίας, συγκέντρωση των ισχνών δυνάμεων και προτάσεις εξόδου από την κρίση με όραμα ένα σύστημα που θα αποβλέπει την απελευθέρωση του ανθρώπου από την κατάρα του κέρδους και του τρισάθλιου ανταγωνισμού. Με προοπτική το σοσιαλισμό, εκτός αν βρεθεί άλλη ονομασία. Απλά πράγματα. Αλλά τα πιο απλά για τους αριστερούς είναι και τα πιο δύσκολα. Γιατί μπροστά τους είναι το μαγαζάκι τους , οι προσωπικοί εγωισμοί, οι μεγαλοϊδεατισμοί για το κόμμα τους, η διάλυση του αντίπαλου, έστω και αν κινείται παράλληλα. Αποτέλεσμα η κρίση να μας εξαθλιώνει ,ο εχθρός να τα βρίσκει, ΛΑΟΣ και ΧΡΥΣΉ ΑΥΓΉ να «αμιλλώνται» για τη σωτηρία του συστήματος και να ετοιμάζονται να ενισχύσουν την ιερή συμμαχία Ε.Ε- ΔΝΤ στο πρόσωπο της Σαμαροβενιζελικής συμμορίας.
• Και εγώ σαν αριστερός, αμήχανος, γεμάτος απορία να με καλούν ,άλλοι εδώ, άλλοι εκεί. Γιατί να μην με καλούν σε μια συμπαράταξη δυνάμεων , για να τιμωρήσουμε αυτούς που μας οδήγησαν στην κρίση και μετά σε έξοδο από την κρίση. Είναι δυνατόν να καλούμαι να δώσω την αριστερή ψήφο μου στη Μέρκελ και Σαρκοζί ,για μη διαλυθεί η Ευρωζώνη. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Λύση μέσα στο € λέει ο Τσίπρας. Μέσα στην Ε.Ε. Αυτή που ανέσυρε από το παρελθόν της το αποικιακό της παρελθόν και επεμβαίνει ιμπεριαλιστικά. Βομβαρδισμός και διάλυση Γιουγκοσλαβίας, επέμβαση στη Λιβύη, Αφγανιστάν και η συνέχεια μπροστά μας.
• Τι έπρεπε και τι πρέπει να γίνει; Όλοι οι ανέστιοι ή μη αριστεροί το γνωρίζουν. Ένα μίνιμουμ πρόγραμμα που να δίνει διέξοδο κρίση. Αλλά βιώνουν μια τραγική κατάσταση: Η αριστερά είναι πίσω από τα γεγονότα και βρίσκεται σε αναντιστοιχία με τα προβλήματα των εργαζομένων. Μεγαλύτερη γκρίνια παράγουν τα αριστερά έντυπα και περισσότερη μελάνι ξοδεύουν στην κριτική τους για τις ενδοαριστερές αντιθέσεις τους , παρά για να αντιμετωπίσουν τον αντίπαλο.
• Τι έπρεπε να κάνει το ΜΑΑ μέσα σε συνθήκες ενδοαριστερών αντιθέσεων και μικροκομματικών σκοπιμοτήτων; Να προσπαθήσει να δημιουργήσει ένα πλατύ μέτωπο πάνω σε ένα ανατρεπτικό ριζοσπαστικό πρόγραμμα που απαιτούν οι έκτακτες ανάγκες της χώρας και των εργαζομένων. Οι συνθήκες ίσως δεν είναι ώριμες ακόμη- για την αριστερά κυρίως – και απέτυχε . Προσπάθησε να πετύχει τη συμπαράταξη της αριστεράς. Παρά τις συζητήσεις, παρά τις υπερβάσεις του ΜΑΑ, τα αριστερά κόμματα και οι συλλογικότητες της αριστεράς είναι πίσω από τα γεγονότα.
Το ΜΑΑ με κείμενα, ανακοινώσεις, προετοίμαζε το έδαφος ότι η συμπαράταξη μπορεί να γίνει πάνω στη βάση της στάσης πληρωμών και διαγραφής του χρέους. Αυτό σημαίνει, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, ρήξη με την Ευρωζώνη, εθνικοποίηση τραπεζών, τουτέστιν έξοδο από Ε.Ε. Το ΚΚΕ δεν ανταποκρίνεται σε καμία ενότητα, ο Σύριζα, με την τριετή αναστολή του χρέους που προτείνει μέσα στα όρια της Ευρωζώνης, δεν αφήνει περιθώρια για οποιαδήποτε συνεργασία. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ζήτησε συνάντηση με το ΜΑΑ και η πρώτη συνάντηση παρουσία των συνιστωσών, άφησε σημάδια κάποιας συνεργασίας ,κατά την προσωπική μου γνώμη, παρά τις διαφορετικές εκτιμήσεις από κάποιες συνιστώσες.
• Ακολούθησε η επιστολή των τριών συντρόφων-Παπουλή, Γαλάνη και Αντωνίου, καλώς κατά τη γνώμη μου. Με βάση την επιστολή έγιναν συζητήσεις. Ακολούθησε η Γ’ Πανελλαδική και απόφαση για έξοδο από Ευρωζώνη με σοσιαλιστική προοπτική. Η απόφαση αυτή δε χωράει στην Ε.Ε. Κάθε άλλη «αξιολόγηση» της απόφασης δεν αντέχει στην κριτική και δε χρειάζεται να ασχοληθούμε περισσότερο. Έπρεπε να επιδιώκει το ΜΑΑ στη φάση αυτή τη συμπαράταξη της αριστεράς; Αναμφισβήτητα ναι. Υπήρχε περίπτωση να γίνει αποδεκτή από κάποιο κόμμα ή συλλογικότητα της αριστεράς ; Δεν είχαμε αυταπάτες, αλλά έπρεπε, γιατί είναι αναγκαίο, αλλά και γιατί η ενότητα είναι αίτημα που έρχεται από τη βάση, αφού είναι δεδομένη η ανικανότητα της υπάρχουσας αριστεράς να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της εποχής.
• Όμως αυτή είναι η κατάσταση. Τα αριστερά κόμματα κουβαλάνε το «προπατορικό» αμάρτημα της διάσπασης και ίσως δεν έχουν συνειδητοποιήσει ή σκόπιμα το αγνοούν ότι βεβαιότητες του παρελθόντος έχουν καταρρεύσει.
• Τι κάνουμε; Όλοι οι αριστεροί, ανέντακτοι ή μη, πρέπει να παλέψουν για την ενότητα της αριστεράς. Μπορεί να γίνει αυτό με ένα πρόγραμμα χωρίς να θίγει το € και την έξοδο από την Ε.Ε. Κατά τη γνώμη μου όχι. Η οικονομική κρίση μπορεί να είναι κρίση του συστήματος, η κρίση όμως στη χώρα μας φέρνει τη σφραγίδα του € και της Ε.Ε. Η Ε.Ε με την πολιτική έχει καταστρέψει την αγροτική παραγωγή, εισάγουμε περισσότερα αγροτικά προϊόντα παρά εξάγουμε , η κτηνοτροφία έχει καταστραφεί, η ανεργία έχει φτάσει στα επίπεδα του 1960.
• Το ΜΑΑ τόλμησε, αλλά δεν αρκεί. Υπάρχουν στο χώρο της αριστεράς αδυναμίες, μικροκομματικές σκοπιμότητες, προσωπικές προβολές, χρόνιες αντιθέσεις. Όλα αυτά δε χωρούνε σε μια πολιτική που θέλει να υπερβεί το παρελθόν και να δώσει ελπίδα στο δοκιμαζόμενο λαό από την τρόικα. Το ΜΑΑ έχει πολύ δρόμο να διανύσει, για να ανατραπεί η κατάσταση. Διαφορετικά δεν έχει λόγο ύπαρξης. Ας έμενε στο Σύριζα.
• Έτσι δικαιολογείται και η μη αυτόνομη κάθοδος του ΜΑΑ στις εκλογές. Θα ήταν σα να αναιρούσε το λόγο της εμφάνισής του. Σα να έλεγε στο λαό ότι η δημιουργία ενός Μετώπου για την ανατροπή της κατάστασης και η συμπαράταξη της αριστεράς δεν είναι αναγκαία. Σα να επιχειρούσε να καθιερωθεί ως μια συλλογικότητα ακόμη σε ένα τοπίο ενδοαριστερών συγκρούσεων. Μου φαίνεται οξύμωρο αυτό. Γι’ αυτό παραμένω εκτός των τειχών. Οι αριστεροί βιώνουν καθημερινά την ήττα ,αλλά διάβολε δεν μπορεί να συνεχιστεί η κατάσταση αυτή. Δεν μπορεί η αριστερά να είναι πάντα κομπάρσος. Εκτός αν « τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής» ( Μπόρχες). Αλλά ούτε και τότε δικαιολογείται ο Μηδισμός.
16.4.2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου