Το θετικό
Το θετικό της πρότασης βρίσκεται στο ότι αφαιρεί έδρες από...
το «δικομματισμό» - δηλαδή τη δυνατότητα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να σχηματίσουν κυβέρνηση μετά τις εκλογές, πολύ περισσότερο κυβέρνηση με σοβαρή πλειοψηφία και σταθερότητα. Και δίνει έδρες σε δυνάμεις που αντιπολιτεύονται το δικομματισμό, παρότι ούτε η ΔΗΜΑΡ ούτε οι Οικολόγοι Πράσινοι μπορούν να ενταχθούν με καθαρό τρόπο στην «Αριστερά» σύμφωνα με τη γνώμη του «Ξ».
Προσφέρει όμως, η πρόταση του Α. Τσίπρα, τη δυνατότητα στο ΚΚΕ να πάρει 4 επιπλέον έδρες και στον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη μία. Ενισχύει δηλαδή την παρουσία της Αριστεράς (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) στη Βουλή σε βάρος των κομμάτων της άρχουσας τάξης.
Ο κίνδυνος
Το αρνητικό της πρότασης αυτής βέβαια είναι ότι υποκρύπτει το παλιό, γνωστό και αμαρτωλό σενάριο της κεντροαριστεράς. Γιατί ούτε η ΔΗΜΑΡ ούτε οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουν αποκλείσει με καθαρό τρόπο τη συνεργασία τους με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ στα πλαίσια κάποιας μορφής εθνικών κυβερνήσεων ή κυβερνήσεων συνεργασίας. Η δε ΔΗΜΑΡ έχει δηλώσει πως σέβεται τις συμβάσεις που έχει υπογράψει η χώρα, πράγμα που σημαίνει πως θα σεβαστεί το μνημόνιο που έχουν υπογράψει το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ!
Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν περιέχει τον κίνδυνο να εκλεγεί κάποιος της ΔΗΜΑΡ ή των Οικολόγων Πράσινων, στα πλαίσια αυτής της συνεργασίας και την επόμενη περίοδο να βρεθεί να στηρίζει την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ή και να συμμετέχει σ’ αυτήν.
Και πώς αντιμετωπίζεται
Για να είναι καλυμμένη η Αριστερά απέναντι σ’ αυτό το ενδεχόμενο, επομένως, η πρόταση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να συνοδεύεται από την προϋπόθεση ότι οι συνεργαζόμενες δυνάμεις δεσμεύονται,
α) να καταγγείλουν και ανατρέψουν τα μνημόνια αν και όταν έχουν τη δυνατότητα και
β) να μην στηρίξουν ή συμμετέχουν σε κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και προϋποθέσεις.
Το ζήτημα της κεντροαριστεράς βέβαια δεν είναι βέβαια μόνο ζήτημα συνεργασιών. Είναι πάνω απ’ όλα ζήτημα προγράμματος. Και εδώ όμως η πραγματικότητα δεν είναι καθόλου ευχάριστη όχι μόνο γιατί το πρόγραμμα της ΔΗΜΑΡ είναι αυτό που είναι, αλλά και γιατί το πρόγραμμα με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τα πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ κατεβαίνει στις εκλογές μπάζει από χίλιες μπάντες…
Μόνο μία συνεργασία θα μπορούσε να δώσει προοπτική και διέξοδο στην ελληνική κοινωνία: η συνεργασία των κομμάτων της Αριστεράς στη βάση ενός προγράμματος πάλης για τα καθημερινά, σύγκρουσης με το κατεστημένο και μετάβασης σε μια κοινωνία σοσιαλιστική. Το ΚΚΕ μιλά για σοσιαλιστική κοινωνία («λαϊκή εξουσία», «λαϊκή οικονομία» κλπ) αλλά αρνείται κάθε συνεργασία, καταγγέλλοντας όλη την υπόλοιπη αριστερά σαν δεκανίκια του συστήματος και της άρχουσας τάξης. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την πιο ευρεία και ανοιχτή ενωτική προσπάθεια που υπάρχει, αλλά αρνείται ένα πρόγραμμα ρήξης με το σύστημα και σοσιαλιστικής προοπτικής. Το αποτέλεσμα είναι τέλμα στην αριστερά και αδιέξοδο στο κίνημα και τους αγώνες του. Και αυτό οδηγεί μικρότερες οργανώσεις της Αριστεράς και τον καθένα να υποχρεώνονται να παίρνουν θέση υπέρ ή κατά της κάθε πρότασης με βασικό κριτήριο το αν ενισχύουν τον εχθρό, δηλαδή την τρόικα και τους εδώ εκπροσώπους της, ή αν τους αποδυναμώνουν ενισχύοντας αντίστοιχα τα αναχώματα που αγωνίζεται να χτίσει το λαϊκό κίνημα για να αντισταθεί.
Έχοντας αναγνωρίσει μια όχι και τόσο ευχάριστη πραγματικότητα...
Αναγνωρίζοντας αυτή την πραγματικότητα και τους κινδύνους μιας μελλοντικής κεντροαριστεράς, πρέπει την ίδια στιγμή να τονίσουμε πως μ’ αυτό το θέμα θα βρεθούμε αντιμέτωποι στο μέλλον. Άμεσα, ο κίνδυνος προέρχεται από την ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ!
Οι ενδοιασμοί και οι ενστάσεις για το που το πάει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, είναι κατανοητές και αναγκαίες, όμως το ίδιο ισχύει, από μια άλλη οπτική γωνία, για το πού το πάει η ηγεσία του ΚΚΕ!
Αυτή όμως είναι η Αριστερά που έχουμε σήμερα και μέχρι να την «αλλάξουμε» δεν έχουμε καλύτερη επιλογή στις επερχόμενες εκλογές παρά να την στηρίξουμε, αποδυναμώνοντας ταυτόχρονα τους άμεσους εχθρούς μας, που δεν είναι άλλοι από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Και αυτό τον άμεσο στόχο, της ενίσχυσης της Αριστεράς, η πρόταση του Αλ. Τσίπρα τον υπηρετεί.
Τι να πει κανείς όμως για την απάντηση του ΚΚΕ;
Η απάντησή του ΚΚΕ ήταν αναμενόμενο να είναι αρνητική. Όμως το περιεχόμενο της αρνητικής του απάντησης δεν μπορεί παρά να προκαλέσει έκπληξη.
Εδώ και μερικές μέρες η ηγεσία του κόμματος προβάλλει εμφατικά την άποψη ότι «καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να λύσει τα λαϊκά προβλήματα». Αυτός εξάλλου είναι και ο τίτλος του κυριακάτικου (8/4) Ριζοσπάστη.
Μα, λογικά θα αναρωτιέται κάποιος, η «εργατική – λαϊκή εξουσία» δεν είναι η πρόταση του ΚΚΕ; Μια εργατική–λαϊκή κυβέρνηση (που θα εθνικοποιήσει τις τράπεζες και τους βασικούς τομείς της οικονομίας, που θα αρνηθεί να πληρώσει το χρέος, κλπ, σύμφωνα με το ΚΚΕ) δεν είναι αυτή που υποστηρίζει τόσο καιρό; Επομένως, πως γίνεται η ηγεσία του κόμματος να λέει πως «καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να λύσει τα λαϊκά προβλήματα»;
Η απάντηση σ’ αυτό είναι πως η ηγεσία του κόμματος δεν θεωρεί πως αυτή η πρόταση είναι ρεαλιστική για το προβλεπτό μέλλον. Παράδοξο; Πολύ παράδοξο! Γιατί αν σε συνθήκες τέτοιας κρίσης, σε συνθήκες τέτοιας μαζικής κοινωνικής αγανάκτησης και οργής, ένα κόμμα που θέλει, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, να πρωταγωνιστήσει στην κοινωνική εξέγερση και επανάσταση δεν μπορεί, τότε, αλήθεια, πότε θα μπορέσει;
Τι είπε η Αλέκα
Η Αλέκα Παπαρήγα πάντως το λέει ξεκάθαρα:
«Εμείς λέμε το ρεαλιστικό που μπορεί να γίνει, είναι αυτό: ισχυρό ΚΚΕ, αδύναμα τα δύο κόμματα, όσο γίνεται».
Το μόνο που μπορεί να πετύχει το ΚΚΕ λοιπόν σ’ αυτές τις συνθήκες είναι να έχουμε κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ αλλά αδύναμη. Το δικό του πρόγραμμά του, το πρόγραμμα για μια λαϊκή – εργατική εξουσία, είναι μη ρεαλιστικό.
Γιατί άραγε; Στην ομιλία της στη συγκέντρωση του κόμματος στο Αιγάλεω πριν από μερικές μέρες(*) η Αλέκα Παπαρήγα μας έδωσε κάποια... «ερμηνεία». Είπε:
«…Να σκεφτείς ανάποδα. Ποιο κόμμα θα είναι ισχυρό ως αντιπολίτευση…
»... Ή θα γίνει μια κυβέρνηση της Αριστεράς και αντιπολίτευση θα είναι η Νέα Δημοκρατία, ο Καμμένος, ο Καρατζαφέρης και οι Οικολόγοι…
»Τέτοια αντιπολίτευση θέλουμε;».
Απαντάμε:
«Ναι ”συντρόφισσα” Αλέκα. Αυτή την αντιπολίτευση θέλουμε! Θέλουμε μια κυβέρνηση της Αριστεράς ή μια εξουσία της Αριστεράς, ή μια εξουσία των εργαζομένων, ή όπως θέλεις πες το, μια ”λαϊκή εξουσία”, όπως λέει το ίδιο το κόμμα του οποίου ηγείσαι. Και καταλαβαίνουμε πως αν και όταν έχουμε μια τέτοια κυβέρνηση/εξουσία/κοινωνία, αναγκαστικά στην αντιπολίτευση θα είναι, ποιοι άλλοι; Η ΝΔ, ο Καμμένος, ο Καρατζαφέρης και το ΠΑΣΟΚ (ξέχασες το ΠΑΣΟΚ)».
Αυτό δεν θα έπρεπε να επιδιώκει το ΚΚΕ; Τα σημερινά κόμματα εξουσίας να χάσουν την εξουσία που κρατούν και, επομένως, να γίνουν αντιπολίτευση.
Τα πράγματα με το όνομά τους
Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Το ΚΚΕ δεν θέλει την εξουσία, δεν την επιδιώκει, τη φοβάται! Η ηγεσία του ΚΚΕ μιλά για σοσιαλισμό και επανάσταση αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει εμπιστοσύνη ούτε στο πρόγραμμά της, ούτε στο κοινωνικό μοντέλο που προτείνει ούτε στα εργατικά και λαϊκά στρώματα που θα κληθούν να παλέψουν για την εφαρμογή του. Αυτός είναι ο σταλινισμός. Κι επειδή δεν μπορεί αυτό να το πει ευθέως και καθαρά στον κόσμο του, το γυροφέρνει, μασάει τα λόγια του, το πάει από ‘δω, το πάει από ‘κει, το λέει έμμεσα, και τελικά... το λέει «ανάποδα».
πηγη: ΞΕΚΙΝΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου