από το Βουβό Κίνημα*Οι εποχές απαιτούν ωριμότητα. Οι στιγμές σοβαρότητα. Η κοινωνία, στα όρια της, υποβάλλει με τον τρόπο της, άλλοτε σιωπηλά κι άλλοτε ηχηρά μέσω δημοσκοπήσεων , ένα ξεκάθαρο αίτημα για ενότητα, συσπείρωση, αλληλεγγύη, όλων εκείνων των δυνάμεων που αντιτάχθηκαν στην λαίλαπα του μνημονίου, που δεν ευθύνονται τουλάχιστον άμεσα για την...
πολυεπίπεδη κατάρρευση και διαφθορά , που προτείνουν έστω στα όρια των δυνατοτήτων τους, κοινωνικών, πολιτικών και ιδεολογικών, έναν άλλο τρόπο πολιτικής διακυβέρνησης και κοινωνικής εκπροσώπησης.
Υπό τις συνθήκες αυτές, τι νόημα έχει άραγε, η διατήρηση της τελευταίας και για πολλούς –κυρίως ανένταχτους- ανεξήγητης ακόμη διάσπασης, της ριζοσπαστικής και δημοκρατικής αριστεράς; Ποιο χάσμα είναι εκείνο και ποιας τάξης μεγέθους που δεν αφήνει τους έως πρότινος συντρόφους , να συστρατευθούν σε εκείνο που η κοινωνία προστάζει κι απαιτεί; Πως είναι δυνατόν να μην υπάρχει κανένα ορατό σημείο επαφής, όταν μεγάλα στρώματα της κοινωνίας βρίσκονται στα όρια της επιβίωσης; Τι εξυπηρετεί – αν όχι εκλογικές σκοπιμότητες- η ξεχωριστή κάθοδος των δυνάμεων αυτής της αριστεράς στις επερχόμενες εκλογές, όταν η συσπείρωσή τους θα μπορούσε να αποτελέσει έναν άλλο ισχυρό εναλλακτικό πόλο στα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα;
Σίγουρα θα μπορούσε κάποιος, εκπροσωπώντας τον έναν ή τον άλλο φορέα, να διατύπωνε αρκετά επιχειρήματα κυρίως ιδεολογικού περιεχομένου για να δικαιολογήσει την εμμονή στην διάσπαση αυτή. Πόσο αλήθεια όμως θα ενδιέφεραν τα επιχειρήματα αυτά όσους δίνουν καθημερινά την μάχη της απλής επιβίωσης κι απαιτούν δυναμική εκπροσώπηση των τελευταίων προσδοκιών που τους απέμειναν; Και πόσο σημαντική μπορεί να είναι η οποιαδήποτε ιδεολογική ή πολιτική διαφορά ώστε να υπερτερεί της κρίσιμης αναγκαιότητας ενός κοινού μετώπου;
Οι τελευταίες πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις με κοινό παρανομαστή το μνημόνιο και την εποχή του , απέδειξαν για ακόμη μια φορά ότι η δυσκολία να διαχειριστεί η ίδια η αριστερά τα πάθη της προκαλώντας νέα ιστορικά λάθη, αποτελεί πρόκριμα για ολόκληρη τη κοινωνία και την απήχηση που μπορεί να έχει στα τμήματα του πληθυσμού που υπο άλλες συνθήκες πολιτικής και κοινωνικής ωριμότητας θα έβρισκε πολιτικό καταφύγιο σε μια συμπαγή αριστερά ικανή να διαδραματίσει ισχυρό ρόλο στις σημερινές συνθήκες.
Αναμφισβήτητα, μέσα από την ¨μνημονιακή¨ δοκιμασία ολόκληρης της κοινωνίας , απεδείχθη, πως η αριστερά για ακόμη μια φορά, κρύβοντας το κεφάλι της στην άμμο, δεν αναλαμβάνει την ιστορική της ευθύνη.Κι ακόμη, με την ανευθυνότητα και την ανοχή της , διασώζει ακόμη και τώρα το εξουσιαστικό σύμπλεγμα του δικομματισμού και της κοινοβουλευτικής αχρωμίας, περιορίζεται σε δημοσκοπική και αργότερα ίσως μικρο-εκλογική κερδοφορία , σπαταλώντας το πολιτικό της κέρδος στην εσωστρέφεια και το κατακερματισμό, σημεία ενός παλαιολιθικού αριστερού τρόπου σκέψης και καθιστά τον εαυτό της τελικά μέρος της πολιτικής κρίσης ενός συστήματος με τραγικά αδιέξοδα και στρεβλώσεις, όταν μάλιστα η ίδια θα έπρεπε να αποτελεί δύναμη εξόδου από τη κρίση και οραματισμού της κοινωνίας και όχι εύκολο αποκούμπι πολιτικών και εκλογικών αδιεξόδων. Κι ακόμη, υπεροπτική, αλαζονική και αδιάλλακτη, αδιάφορη για τις κοινωνικές συνέπειες των πολιτικών πράξεων της, άτολμη, φοβισμένη και ανερμάτιστη , όχι μόνο δεν είναι συσπειρωμένη και συμπαγής διαμορφώνοντας έντονο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο , αλλά αντίθετα αναλώνεται αλόγιστα κι επιπόλαια , ενισχύοντας τα κοινωνικά ελλείμματα, τις παθογένειες του συστήματος και τις αντιδραστικές πολιτικές και κυρίως μια σαφή απολίτικη στροφή των χαμηλών στρωμάτων της κοινωνίας που υπο συνθήκες μιας ηγετικής αριστερής παρουσίας θα αποτελούσε τη μεγάλη κοινωνική δεξαμενή της.
Σίγουρα δεν είναι η ώρα για κρίσεις , επιμερισμό ευθυνών, μακρόσυρτες συσκέψεις. Η αναγκαιότητα της συσπείρωσης της αριστεράς στις ημέρες μας , δεν μπορεί ή δεν προλαβαίνει να αναλυθεί σε τραπέζι συσκέψεως ή αίθουσα παραταξιακών επιτελείων, σε επιστημονικό κοινωνιολογικό συνέδριο Μαρξιστών επιστημόνων , δεν αποτελεί απότοκο κομματικών γνωματεύσεων. Αντίθετα, δημιουργείται κάθε ημέρα στους δρόμους και τις πορείες, στα κινήματα και τους φορείς και όσο και αν κάποιοι αδιαφόρησαν μέχρι τώρα για τη πολιτική των δρόμων και τη δέσμευση των κινημάτων, δεν έχουν πλέον καμία πολυτέλεια να το κάνουν. Εκτός πια κι αν ενδιαφέρονται απλά και μόνο για την περιστασιακή καταγραφή ενός ποσοστού ανόδου. Αυτό όμως απαιτούν οι συνθήκες;
Όλη αυτή η ¨μνημονιακή¨ περιπέτεια αποτελεί μια χρήσιμη κι ελπιδοφόρα στη προοπτική της αφετηρία για μια διαφορετική πορεία που δεν σταματά στις κακοδαιμονίες της Αριστεράς και στην αυταρχική της, έναντι στη κοινωνία, εσωστρέφεια. Κι αυτό, οφείλει συνολικά η αριστερά να το αντιμετωπίσει. Γιατί έχει το ιστορικό χρέος να συσπειρωθεί με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κοινωνική απήχηση. Και αυτή μπορεί να τη συναντήσει σε χώρους που αποτελούν το ζωτικό χώρο της αριστεράς. Στην ίδια τη κοινωνία. Όχι αποκλειστικά σε κομματικές οργανώσεις μελών και φίλων , αλλά σε ολόκληρη τη ριζοσπαστική και δημοκρατική τάση της κοινωνίας. Ο στόχος αυτός δεν αναζητείται με παραταξιακά διαβατήρια και δηλώσεις κομματικής προσήλωσης μόνο στο καταστατικό των επιμέρους οργανώσεων , μα στους χώρους και τα μέτωπα που η ίδια η κοινωνία έχει δημιουργήσει. Άλλωστε περί μετώπου δυνάμεων της κοινωνίας πρόκειται, όχι για φοιτητική οργάνωση τριαντάχρονων επαγγελματιών της ριζοσπαστικής θεωρίας και μόνο αυτής, ούτε για μη κερδοσκοπική οργάνωση για την διάσωση του δημοκρατικού αριστερού κέντρου, από την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ.
Στην κατεύθυνση αυτή και με δεδομένη της έως πρότινος συντροφική σχέση του Αλέξη Τσίπρα και του Φώτη Κουβέλη, ένα απλό τηλεφώνημα ίσως και να αρκεί για την πρώτη συνάντηση. Ισως πάλι και να απαιτείται μια πρωτοβουλία από προσωπικότητες της αριστεράς που συνομιλούν και με τους δύο. Τρόπος υπάρχει. Όπως και χώρος. Κανείς από τους δύο δεν περισσεύει, όχι τώρα , πόσο μάλλον μετεκλογικά. Με τον Αλέξη Τσίπρα επικεφαλής της επερχόμενης νέας μεγάλης ενιαίας κοινοβουλευτικής ομάδας και τον Φώτη Κουβέλη, υποψήφιο Πρόεδρο μιας ενδεχόμενης κατόπιν μετεκλογικών ζυμώσεων εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης, ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ θα καταφέρει να διαμορφώσει ένα ορμητικό κοινωνικό ζωντανό ποτάμι που θα παρασύρει ολόκληρη την κοινωνία στην εμπνευσμένη πορεία μιας μετωπικής συνισταμένης , ενός διαφορετικού κοινωνικού αγωνιστικού πόλου που θα αναδειχθεί σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων, ακριβώς όπως, δεκαετίες πριν, πρωταγωνίστησε η ΕΔΑ , που επί ίσοις όροις θα μπορέσει να καλέσει και το ΚΚΕ να συμβάλει ουσιαστικά και παρά τις διαφορές τους σε αυτό που το ίδιο αποκαλεί λαϊκή αντεπίθεση.
Οι εκλογές είναι κοντά. Όμως έστω κι αργοπορημένα, χρόνος υπάρχει. Ένας ¨ άλλος πόλος είναι εφικτός¨. Δεν είναι αργά. Ας αναλάβουν όλοι τώρα την ευθύνη και τη πρωτοβουλία και αύριο κιόλας όσοι δεν λιγοψύχησαν –κι είναι ακόμη πολλοί- ας ξαναβρεθούν στο γνωστό χώρο για το γνωστό χρέος τους έναντι της κοινωνίας. Η με αυτή την μορφή παρουσία της Αριστεράς στις επερχόμενες εκλογές , επιβάλλεται από την ίδια τη κοινωνία, τα κινήματα, την ίδια την ιστορία . Εκτός αν επιμείνει να ξεπεραστεί από αυτά. Τότε όμως θα αναλάβει για πάντα το κόστος. Και δυστυχώς, δεν θα είναι μόνο πολιτικό.
*για την αντιγραφή
Σταυρος Αντυπας
ΠΗΓΉ: http://ecoleft.wordpress.com/2012/02/18/%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CF%87%CF%84%CE%AE-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CF%83%CE%AF%CF%80%CF%81%CE%B1-%CE%BA%CE%B1/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου