 |
| του Λ Παπαχρυσοστομίδη |
είδε, τις συναντήσεις που είχε και καταλήγει με πρόταση για την αριστερά και τους πολίτες.
Γράφει ο Λάζαρος τα εξής:
χριστουγεννα στην αθηνα
Γιορτές. Και επίσκεψη στην κόρη μου στην Αθήνα! Εκείνο που πήρα ήταν η ΟΡΓΗ! Ο κόσμος είχε πολύ οργή. Οι ταξιτζίδες δεν ήταν οι "καθωσπρέπει" επαγγελματίες-κατευθείαν άνοιγαν οργισμένοι κουβέντα. Στους τέσσερις που χρησιμοποιήσαμε ο ένας μας είπε "για τις καλές μέρες"΄ που έβγαζαν λεφτά ενώ τώρα "δεν βγαίνει". Ο άλλος μας έβαλε να ακούμε δυνατά Πανούση, να μιλήσει για τον ίδιο. Ο τρίτος μας διηγήθηκε θλιμμένα πως είχε βιοτεχνία πουκαμισών και τώρα – στα 50 του- να βγει στους δρόμους. Άκουγε φανατικά Καζάκη στο ραδιόφωνο όπου ένας καθηγητής ακροατής έλεγε στον Καζάκη να ΄ναι ηγέτης και αυτόν να κάνει ότι του πει. ( πολλοί ψάχνουν "σωτήρες" …). Ο τελευταίος, ήταν Αλβανός, 20 χρόνια στην Ελλάδα, είχε αφήσει πριν ένα χρόνο την οικοδομή και τώρα –με ζημιά- νοίκιαζε ταξί. Όλοι τους αγανακτισμένοι. Και μπουρδουκλωμένοι πολιτικά.
Χαρακτηριστικότερος ο τελευταίος, που αυτοχαρακτηρίστηκε σοσιαλιστής, μας είπε "τι καλά που ήταν με τον Χότζα και… καλά δεν ήσασταν και εσείς με την Χούντα; Τουλάχιστον τότε έλεγχες που πάει και τι κάνει το παιδί και η γυναίκα σου" (!)
Πολιτικός γάμος. Κι όμως, αυτός είναι ο κόσμος ο πραγματικός. Πήγαμε και σε εκδήλωση αριστερής δημοτικής κίνησης. Καμιά εκατοσταριά άτομα στην πλατεία Κοτζιά, λίγο φαγητό, κρασί, μουσική, ρούχα και την άλλη μέρα σε πρωτοσέλιδη φωτογραφία της εφημερίδας τους "πλήθος κόσμου στην εκδήλωση". Στην Αθήνα τον εκατομμυρίων της οργής;
Ας μη γελιόμαστε, υπάρχει πολύ φτώχια, προλεταριοποίηση-το έβλεπες έντονα στο ντύσιμο- πολύ οργή αλλά αυτή δεν εκφράζεται με κομματικούς όρους. Ας το δουν τα κόμματα της αριστεράς γιατί δεν συμβαίνει αυτό. Το μόνιμο ερώτημα "κόμμα –κίνημα" που μας απασχολεί, και σαν "Ανεξάρτητη Πρωτοβουλία" κάναμε δυο εκδηλώσεις για αυτό, παραμένει και γίνεται οξύτερα επίκαιρο.
Δεν είμαστε απολιτίκ ξεμωραμένοι για να μην καταλαβαίνουμε την αναγκαιότητα της ανώτερης μορφής οργάνωσης του κόμματος σαν συλλογική σκέψη και δράση πολιτών. Ούτε όμως θα δειλιάσουμε, δογματικά, να θεοποιήσουμε την άποψη του Λένιν ότι τα κινήματα είναι ο ιμάντας για να περάσει τη γραμμή του κόμματος (πρακτική που συνεχίζεται να εφαρμόζεται από τα κόμματα τις κομουνιστικής αριστεράς με τις γνωστές συνέπειες). Δεν ξέρουμε τι θα έλεγε ο ίδιος ο Λένιν, "εκ των υστέρων" βλέποντας την κατάντια αυτής της αντίληψης στον "υπαρκτό σοσιαλισμό".
Ο κόσμος είναι σε κατάθλιψη, "αντραλισμένος", "οργισμένος". Έτοιμος να ανεβάσει την πολιτική του συνείδηση και δράση. Αλλά όχι με κομματικούς όρους- με ευθύνη και των δυο πλευρών. Το ζητούμενο είναι η οργή του να εκφραστεί, να οργανωθεί, να γίνει πολιτική πράξη. Για αυτό πρέπει να συμβάλουν όλοι κομματικοί και μη. Εκεί, στο σωματείο, στη γειτονιά, στο σύλλογο, μπορεί και πρέπει καθένας, καθεμιά μας να πάρουμε τις ευθύνες μας στη νέα πραγματικότητα και περιθώρια που ανοίγονται. Ισότιμα. Ούτε μπορούμε, ούτε θέλουμε να σώσουμε τον κόσμο. Θέλουμε να παλέψουμε μαζί του για τα κοινά μας προβλήματα. Έντιμα και ανυστερόβουλα. Και εκεί θα κριθούν προτάσεις, κόμματα και πρόσωπα.
…Έτσι γυρίσαμε πίσω. Στον επαρχιώτικο μικροαστισμό των ανθρώπων. Κα είχε τη γλύκα του
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου