δυστυχισμένοι μετανάστες δολοφονούνταν από ρατσιστικές συμμορίες αποθρασυμένες από την ίδια την επίσημη ρητορεία–– ο τότε υπουργός δικαιοσύνης Χ. Καστανίδης «Για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του Ποινικού Δικαίου». Παρά το ένοχο «δεν» του υπουργού ενόσω απαντούσε στην έντονη διαμαρτυρία μέρους τού νομικού και δημοσιογραφικού κόσμου, απαξιώνοντάς την ως «καταιγίδα ανοησιών», πρόκειται όντως για αντίγραφο του επαίσχυντου Νόμου Γκεϋσώ στη Γαλλία που από το 1990 ποινικοποιεί ειδικά όσους αμφισβητούν το λεγόμενο Ολοκαύτωμα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου είτε κάποια στοιχεία γι’ αυτό (περιέλαβε, είναι αλήθεια, και τη γενοκτονία των Αρμενίων τη στιγμή που η Τουρκία απειλούσε να ενταχθεί στη Ευρωπαϊκή Ένωση) και οδήγησε, μεταξύ άλλων, σε δίκη πεποιθήσεων τον Ροζέ Γκαρωντύ… Όποιος έχει αμφιβολίες, ας διαβάσει το άρθρο 4 αυτού του νέου νομικού τέρατος: «Όποιος δημόσια, προφορικά ή δια του τύπου ή μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, εγκωμιάζει ή αρνείται ή εκμηδενίζει τη σημασία εγκλημάτων γενοκτονίας, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και εγκλημάτων πολέμου […] και η πράξη αυτή στρέφεται κατά ομάδας προσώπων που προσδιορίζεται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή ή τον γενετήσιο προσανατολισμό, κατά τρόπο που μπορεί να προκαλέσει ή διεγείρει σε βιαιοπραγίες ή εχθροπάθεια κατά μιας τέτοιας ομάδας, ή μέλους της, τιμωρείται με φυλάκιση έως δύο (2) έτη και χρηματική ποινή χιλίων έως τριών χιλιάδων (1.000-3.000) ευρώ».
Η παραπλάνηση στο απόγειό της: αντί να προστατέψει αληθινά ευπαθείς μειονότητες από έμπρακτες ενέργειες βίας εναντίον τους, επαναφέρει ανατριχιαστικά τα εγκλήματα λόγου και γνώμης, πράγμα που οδηγεί αναπότρεπτα στη φίμωση όλων. Οι όροι «εγκλήματα γενοκτονίας», «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» και «εγκλήματα πολέμου» είναι ωραίοι και politically correct, όταν όμως μετατοπίζονται από το επίπεδο της ιστορικής κρίσης στο πεδίο της νομικής κατοχύρωσης ποιος αποφασίζει τί καθιερώνεται ––και θα πρέπει δεσμευτικά για τον απονέμοντα τη δικαιοσύνη να εκλαμβάνεται–– ως τέτοιο, και μέσ’ από ποιες διαδικασίες; Είναι το Βιετνάμ, το Ιράκ, το Αφγανιστάν εγκλήματα πολέμου; Η Σάμπρα και η Σατίλα; Η χρήση απαγορευμένων βομβών φωσφόρου εναντίον αμάχων (δεν θα πω πού…); Κι αν αύριο μία συμμορία ισχυρών κυβερνήσεων ––έχουμε ήδη τα προμηνύματα–– αποφασίσει πως ο κομμουνισμός ήταν «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας», θα κινδυνεύει να συλληφθεί όποιος εξυμνεί την Κομμούνα του Παρισιού ή τη Ρωσική Επανάσταση; Δεν υπήρξαν, απ’ όσο θυμάμαι, αριστερές φωνές να διαμαρτυρηθούν για τη δίκη του Πλεύρη επειδή διέπραξε ένα αδίκημα πεποίθησης ––αμφισβήτησε και αυτός το «Ολοκαύτωμα»–– διότι ο Πλεύρης δεν είναι πολιτικά υποστηρίξιμος· δεν καταλαβαίνουν όμως ότι η πρακτική που τον έφερε στο εδώλιο στοχεύει μεσοπρόθεσμα και τους ίδιους, και τον καθένα μας, ενώ δημιουργεί αποτελεσματικότατο περισπασμό για το πραγματικό έγκλημα που συνεχίζει να ξετυλίγεται ανεμπόδιστο πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας – τον εξευτελισμό και βασανισμό απροστάτευτων μεταναστών από την αστυνομία, τον εμπρησμό από ανεπίληπτους και νομοταγείς πολίτες χώρων λατρείας κοινοτήτων οι οποίες έτυχε τη λάθος στιγμή να ανήκουν στη λάθος θρησκεία, τη εργασιακή εξόντωση των «δίχως χαρτιά», που γίνεται φυσική αν προβάλουν αντιστάσεις… Δεν χρειάζεται να συνεχίσω. Η «διέγερση σε βιαιοπραγίες ή εχθροπάθεια (ωραία λέξη!) κατά…» πώς τεκμηριώνεται επίσης; Πώς απομονώνονται οι αιτιώδεις παράγοντες διέγερσης ενός ψυχισμού; Ποιος μπορεί να μην αντιλαμβάνεται ότι έχουμε εδώ μία διεύρυνση της ήδη εκτρωματικής έννοιας της «ηθικής αυτουργίας», σχεδιασμένης έτσι ώστε να επεκτείνει κατά βούλησιν το εύρος της διώξεως εκ μέρους τού κράτους εναντίον όσων (πιστεύει ότι) το απειλούν – και βλέπουμε ήδη με ποιον τρόπο εφαρμόζεται στις «αντιτρομοκρατικές» δίκες για τη συντριβή τού πιο ευαίσθητου και απείθαρχου κομματιού της κοινωνίας, ιδίως τής πρόσφατα εξεγερμένης νεολαίας απέναντι στην προδιαγεγραμμένη της εξουθένωση που απεργάζονται καθ’ όλα σύννομοι μηχανισμοί;
Κι εν πάση περιπτώσει, ποιους ακριβώς θέλει να προστατεύσει ένας τέτοιος νόμος; Το «ομάδ[ες] προσώπων που προσδιορίζ[ον]ται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή ή τον γενετήσιο προσανατολισμό» ακούγεται πολύ ωραίο και δημοκρατικό, αλλά υπάρχει ήδη μια καθιερωμένη πρακτική που εξειδικεύει το νόημά του: παντού όπου έχουν περάσει κι εφαρμοστεί ανάλογοι νόμοι (στη Γαλλία, στην Αγγλία, στη Γερμανία, στην Αυστρία, στις ΗΠΑ) ενεργοποιούνται σχεδόν αποκλειστικά σε περιπτώσεις αμφισβήτησης ή προσβολής τού Ολοκαυτώματος ή, γενικότερα, περιπτώσεις απόψεων που συνήθως χαρακτηρίζονται ως «αντισημιτικές». Τι σημαίνει αυτός ο όρος (αν δεν υπαινίσσεται ––όπως ελπίζω–– γλοιώδη έλληνα πολιτικό, γνωστόν και ως υπάλληλο ευρωπαϊκών επιχειρηματικών συμφερόντων) και ποια ευπαθή κοινωνική ομάδα υποδεικνύει; Ιστορικά έχει συνδεθεί με το μίσος και τις εγκληματικές βιαιοπραγίες κατά των εβραϊκών κοινοτήτων της Ευρώπης, και αυτές συνεχίζει να φέρνει στον νου. Είναι όμως ο «εβραίος» του ευρωπαϊκού αντισημιτισμού αποκλειστικά θρησκευτικό ή εθνοφυλετικό γνώρισμα; Ή μήπως πρόκειται για μία αναγνωρίσιμη κοινωνική θέση, τη θέση τού αποκλεισμένου διαφορετικού, του αποκλεισμένου ως διαφορετικού, η οποία μπορεί να καταληφθεί κατά περίστασιν από οιαδήποτε θρησκευτική ή εθνοφυλετική ομάδα, εφόσον και μόνο είναι αυτή ανίσχυρη; Ό,τι άποψη κι αν υιοθετεί κανείς ––και κανένας δικαστής δεν έχει αρμοδιότητα ν’ αποφανθεί επ’ αυτού–– μόνο η τελευταία εκδοχή ανταποκρίνεται στην ως άνω διατύπωση του νομοθέτη. Και αυτή τραυματίζεται βάναυσα από την ισχύουσα πρακτική. Η καθ’ έξιν διεκδίκησή του σήμερα από μία συγκεκριμένη εθνική ομάδα, η οποία ταυτίζει τον εαυτό της με τα συμφέροντα του κράτους τού Ισράηλ, όχι μόνο συμβάλλει σε μία τρομακτική ιστορική πλαστογράφηση αλλά και, στην πράξη, υπονομεύει ευθέως το νόημα της διάταξης. Αν εκλάβουμε το «εβραίος» με τη στενή εθνική σημασία του όρου, πουθενά στον κόσμο, κι εν πάση περιπτώσει στην Ευρώπη ή στην Αμερική, δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή διωκόμενοι ή απειλούμενοι «εβραίοι». Στη θέση τους βρίσκονται άλλες εθνοφυλετικές ή θρησκευτικές ομάδες: μαύροι, μελαψοί, μουσουλμάνοι, νοτιοασιάτες, σομαλοί ή πακιστανοί, αφγανοί και παλαιστίνιοι, νιγηριανές και μολδαβές αιχμάλωτες των δικτύων τού διεθνούς traffickin… Αυτοί, και όλοι εμείς οι εξόριστοι μέσα τις ίδιες μας τις χώρες είμαστε οι εβραίοι τού σήμερα, τους οποίους κανένας νομοθέτης και κανένα «κράτος δικαίου» δεν έχει τη βούληση να προστατέψει. Η πολυπολιτισμικότητα που αναγράφουν παντού τώρα στις σημαίες τους οι ολοκληρωτικές «δημοκρατίες» της Δύσης ––όχι όμως και το ρατσιστικό κράτος τού Ισραήλ–– είναι η γενίκευση της εξοντωτικής απομύζησης των ανίσχυρων, χωρίς διακρίσεις «φυλής, χρώματος, θρησκείας, εθνικής ή εθνοτικής καταγωγής είτε γενετήσιου προσανατολισμού» πλέον.
Αφελώς μπορεί να σκεφτεί κανείς: μα καλά, δεν περνούν όλ’ αυτά από το μυαλό τού κου Καστανίδη; Λες και ο κος Καστανίδης υπήρχε περίπτωση να βρίσκεται στη θέση που βρίσκεται αν είχε την κλίση να σκέφτεται και ν’ αποφασίζει για οτιδήποτε, εκτός από να τηρεί «οδηγίες»… Όπως και ο προηγούμενος τυποκτόνος νόμος Βενιζέλου (με τις αγωγές εναντίον εντύπων και εκδοτών), όπως και ο παλαιότερος του ιδίου ––σύμπτωση, ε;–– κατά τού ελεύθερου κάμπινγκ (όσοι τον ξέχασαν είναι ώρα να τον ξαναθυμηθούν: οι παραλίες ανήκουν στους μέλλοντες αγοραστές τους!), όπως η υγειονομική πειθάρχηση που κορυφώθηκε συμβολικά με τους υπαγορευμένους αντικαπνιστικούς νόμους και όπως ο τρομονόμος-4 του Μιλτ. Παπαϊωάννου (συμπληρώνει το θεσμικό έκτρωμα της έκτακτης τρομονομοθεσίας που επιβάλλεται τα τελευταία χρόνια σε όλες τις χώρες τής Ε.Ε ποινικοποιώντας ιδέες και ανοιχτές κοινωνικές δράσεις), διέπεται από μια χαλύβδινη λογική, εξαιρετικά ενιαία πίσω από τη θεματική της ετερογένεια: το ζήτημα είναι σε όλες τις περιπτώσεις ο ασφυκτικός έλεγχος, του χώρου, του σώματος και της σκέψης, σαν να λέμε, η ολοκληρωτική πειθάρχηση του κοινωνικού σώματος, που γίνεται όλο και πιο απαραίτητος όρος για την ολοκλήρωση της κεφαλαιοκρατικής παγκοσμιοποίησης – πράγμα που σημαίνει, απροκάλυπτο πόλεμο των παγκόσμιων ελίτ απέναντι στους λαούς τής γης, ενόψει τού οποίου θωρακίζονται παντού τα ποινικά και δικαιικά συστήματα για συνθήκες εκτάκτου ανάγκης. Είναι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, ας μην έχει κανένας αμφιβολία επ’ αυτού, και βρισκόμαστε μόνο στην αρχή του.
ΤΟ ΠΙΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ανάμεσα σ’ όλ’ αυτά: ο κος Καστανίδης έκανε έκκληση στους διανοούμενους να τοποθετηθούν, με τα βαρυσήμαντα λόγια «Οι διανοούμενοι είναι για την ώρα της κρίσης. Στην κρίση δεν ταιριάζει η σιωπή αλλά η τοποθέτηση». Αυτό είναι πράγματι μια προσωπική νότα: παλιό ανακλαστικό της ελληνικής «κεντροαριστεράς», η οποία γι’ αυτό ακριβώς μας πλημμύρισε με αργόμισθους κοντυλοφόρους, ένα ολόκληρο δημοσιογραφικό, εκδοτικό, τηλεοπτικό και πανεπιστημιακό παρακράτος επιφορτισμένο με το έργο να πνίγει στην επιδοτούμενη οχλοβοή κάθε αληθινή σκέψη εν τη γενέσει της, κάθε απόκλιση και κυρίως κάθε ριζική διαφωνία... Ποιους «διανοούμενους» έχετε υπόψιν σας δηλαδή κε Καστανίδη; Σαν αυτούς που διαβάζα τις προάλλες στο The Books Journal ––έχω πάντα στην τουαλέτα μου κανα-δυό τέτοια έντυπα για τις ώρες τής περισυλλογής–– να γράφουν «Για όσους βλέπουν το πρόβλημα της Μέσης Ανατολής ως θέατρο σκιών που παίζει, δεκαετίες τώρα, το έργο “Οι άδικοι Εβραίοι και οι αδικημένοι Παλαιστίνιοι”, το φιλειρηνικό φωτοστέφανο του [Νταβίντ] Γκρόσμαν έχασε κάτι από τη λάμψη του: όταν ο ισραηλινός στρατός μπήκε στον Λίβανο για να εμποδίσει τη χεζμπολάχ να ρίχνει πυραύλους στο ισραηλινό έδαφος, ο Γκρόσμαν υποστήριξε την επέμβαση» (ναι, σωστά μαντέψατε, είναι ο γνωστός …εγκέφαλος Τάκης Θεοδωρόπουλος) ή, στο «Editorial» του ίδιου τεύχους, «Ο λόγος τού Λεωνίδα Κύρκου διεκδίκησε […] Δημοκρατία, Ελευθερία, Ενωμένη Ευρώπη, αντιδογματισμό, σεβασμό στην αντίθετη άποψη» (δεν άκουσε τίποτε ο συντάκτης φαίνεται για τον Λ. Κύρκο ως κέρβερο-λογοκριτή στη σταλινική Επιθεώρηση Τέχνης, πριν ανακαλύψει την κρυφή γοητεία του ιστορικού συμβιβασμού!) και «Οι ιδέες και το παράδειγμα του Λεωνίδα Κύρκου ηττήθηκαν. Η ελληνική κοινωνία, και από τα δεξιά και από τ’ αριστερά […] εγωκεντρική, αρχοντοχωριάτα […] προχώρησε περιφρονώντας την πραγματικότητα, σπαταλώντας τις ευκαιρίες που της πρόσφερε η κεντρική πολιτική επιλογή τής μεταπολίτευσης, να πορευτεί τον ευρωπαϊκό δρόμο» (ποιον άλλον πορεύτηκε δηλαδή;)· ή μήπως το σημιτοβενιζελοπαντειακό λόμπι «σοβαρού», όπως λέμε από κεκτημένη ταχύτητα, εκδοτικού, ένδοξο και ψωραλέο think-tank τού ευρωαστικού εκσυγχρονισμού που όρθωσε πάντα ––και αδιακρίτως–– το ηθικό του ανάστημα υπέρ κάθε είδους αναξιοπαθούντων, από τα σφαγμένα γυναικόπαιδα της Σρεμπένιτσα μέχρι τους μάρτυρες-καλλιτέχνες που δεινοπάθησαν από τα στίφη των αλητών τού Δεκέμβρη 2008 (εδώ συναντιούνται άθελά τους με τον διάσημο θυμόσοφο του ελεύθερου επιχειρείν και αναρχικό των χρηματαγορών δρα Τάκη Μίχα: απ’ αυτόν διδάχθηκαν μήπως οι ανώνυμοι «αναρχικοί» τού Terminal 119 ––κι ένας πρώην επώνυμος ανάμεσά τους: ο Φίλιππας Κυρίτσης–– τις αβυθομέτρητα λεπταίσθητες αναδιφήσεις τους στην έννοια του αντισημιτισμού;), και άπαρτο ανάχωμα του (μετα)μοντέρνου (νέο)πουριτανισμού; Εκτός εάν έχετε κατά νου τον Στέλιο Ράμφο, που μας λοιδωρούσε προχθές στην Έλλη Στάη (πώς ξέρουν αυτές να κουμαντάρουν φιλοσόφους!) ότι με τις αγένειές μας διώξαμε την τρόικα (τού δίνετε ένα υπουργείο αν πάει να τη φέρει πίσω;)…!
Θα μου πείτε, το ξέρω, πως πάσχω από αθεράπευτο σύνδρομο εχθροπάθειας. Κι έχετε δίκιο… Νιώθω την υποτροπή να έρχεται, μου είναι αδύνατο όμως να ελέγξω τον εαυτό μου, ακόμη και αν γνωρίζω πολύ καλά ότι κινδυνεύω να διωχθώ ανηλεώς· και δεδομένου ότι αυτή περιλαμβάνει και όλους τους αξιόπιστους επαγγελματίες της ψυχικής υγείας, ελάχιστες ελπίδες βελτίωσης έχω. Τη στιγμή αυτή που μιλάμε, για παράδειγμα, νιώθω την ακατανίκητη παρόρμηση να φωνάξω, με πληρη επίγνωση των συνεπειών του νόμου, ότι ναι, θα ήθελα να δω το κράτος του Ισραήλ ν’ ακολουθεί τη μοίρα τής εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας μετά τον πόλεμο, θα ήθελα να δω τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής ξυραφισμένες από πάνω έως κάτω (συγγνώμη, η έκφραση είναι κλεμμένη από τον Χένρι Μίλερ· επιβαρύνω διαρκώς τη θέση μου), να δω τις ιθύνουσες κεφαλαιοκρατικές τάξεις της Ευρώπης στραγγαλισμένες με τα έντερά τους (κι αυτό παλιό) κι εσάς τον ίδιον κύριε Καστανίδη, μαζί με όλη την κυβέρνηση και την αξιωματική σας αντιπολίτευση, στον βυθό του Αιγαίου με βαρίδι τα Άπαντα του Ελύτη.
poetrybar
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου