Πολλοί σύντροφοι (κυρίως από το χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) συνυπογράφουν μια «Πρωτοβουλία κατά του ευρώ και της ΕΕ». Η πρωτοβουλία έχει πολλά θετικά σημεία και σωστές πολιτικές θέσεις: «Ο καπιταλιστικός-ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της ΕΕ δεν αλλάζει, ούτε μεταρρυθμίζεται σε προοδευτική κατεύθυνση…
Η αιτία των λαϊκών προβλημάτων βρίσκεται στην ιερή συμμαχία ελληνικών κυβερνήσεων, ΕΕ, ΔΝΤ, στο μαύρο μέτωπό τους με το κεφάλαιο, τις τράπεζες και τις αγορές… Επιδιώκουμε τον κοινό αγώνα των ευρωπαϊκών λαών κόντρα στο συνασπισμένο ευρωπαϊκό κεφάλαιο, με άμεσο στόχο την ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης και ορίζοντα την υπέρβαση της καπιταλιστικής κυριαρχίας σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο…». Τις θέσεις αυτές τις συμμεριζόμαστε. Το κίνημα και η Αριστερά για να βγάλουν πέρα τα σημερινά καθήκοντα μέσα στην κρίση, οφείλουν να γίνουν «αντιευρωπαϊκές» δυνάμεις, οφείλουν να γίνουν ανατρεπτικές δυνάμεις, τόσο σε εθνικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο ΕΕ.
Όμως, δυστυχώς, αυτή η σωστή κριτική εμπλέκεται και με μια τελείως διαφορετική λογική. Διαβάζουμε: «Το Σύμφωνο για το ευρώ αφαιρεί οριστικά όλα τα οικονομικά εργαλεία των κρατών μελών… η Ελλάδα από εξαγωγέας αγροτικών προϊόντων έγινε εισαγωγέας με διαρκώς διευρυνόμενο αγροτικό εμπορικό έλλειμμα… διαλύθηκαν κλάδοι, από τα ναυπηγεία μέχρι τη μεταποιητική βιομηχανία, προκαλώντας εκτεταμένη αποδυνάμωση του παραγωγικού ιστού της χώρας…».
Ανάπτυξη
Γνωρίζουμε ότι μια σειρά ριζοσπάστες οικονομολόγοι αντιτίθενται στο Μνημόνιο, την ΕΕ και το ευρώ, από τη σκοπιά της παραγωγικής αναδιάρθρωσης της χώρας και την επιδίωξη (καπιταλιστικής) ανάπτυξης. Πιστεύουμε ότι η Αριστερά οφείλει να μην προσχωρήσει σε αυτές τις απόψεις. Οι λόγοι είναι πολλοί:
– Επιστροφή στη δραχμή, χωρίς μεγάλες κοινωνικοπολιτικές ανατροπές, θα έδινε στους καπιταλιστές τη δυνατότητα διαδοχικών υποτιμήσεων («οικονομικό εργαλείο» κάθε αστικού κράτους), με στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και την (καπιταλιστική) ανάπτυξη. Θα επέφερε όμως μεγάλα πλήγματα στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων που, μετά την «εσωτερική υποτίμηση» στα πλαίσια του ευρώ, θα υφίσταντο και τη νομισματική υποτίμηση στα πλαίσια της νέας δραχμής.
– Η «παραγωγική αναδιάρθρωση», π.χ. με το στόχο να γίνει η χώρα εξαγωγέας αγροτικών προϊόντων ή ακόμα και με την επανεκκίνηση «βαριάς βιομηχανίας», στα πλαίσια του καπιταλισμού μπορεί να είναι ένα πολύ αντιδραστικό-επιθετικό πρόγραμμα. Αντίστοιχες προσπάθειες στη Λ. Αμερική, στον παλιό «3ο κόσμο» ή στις πρώην Ανατολικές χώρες, είχαν ως συνέπεια ανείπωτη φτώχια και δυστυχία για του μισθωτούς.
– Οι σ. που υπογράφουν ασφαλώς δεν έχουν καθόλου τέτοιες προθέσεις. Όμως σε αυτή τη συζήτηση δεν είμαστε μόνοι. Κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει τις δυνάμεις του ελληνικού αστικού εθνικισμού. Σήμερα ασφαλώς είναι υποταγμένες στη γραμμή του Μνημονίου και του ευρώ. Όμως το βάθεμα της κρίσης καθόλου δεν αποκλείει «στροφές» της κυρίαρχης τάξης προς την αυτόκεντρη ανάπτυξη με στόχο τη σωτηρία του συστήματος. Ο Μαρκεζίνης, οι «επιτελείς» γύρω από τον Σαμαρά, οι ακροδεξιοί και άλλοι παίζουν ήδη με αντίστοιχες ιδέες, όχι για σήμερα-αύριο, αλλά πιθανά για ένα μακρύτερο μέλλον…
– Η συζήτηση αυτή έχει ξαναγίνει. Στη δεκαετία του ’60, το οικονομικό πρόγραμμα του ΚΚΕ (Εθνική Δημοκρατική Αλλαγή) ήταν βαθιά επηρεασμένο από τις ιδέες της «παραγωγικής αναδιάρθρωσης» στην κατεύθυνση της αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου και της «βαριάς βιομηχανίας στην Ελλάδα» (Μπάτσης). Τις ιδέες αυτές συμμερίζονταν οι πρόγονοι της σοσιαλδημοκρατίας (Όμιλος Παπαναστάση) και οι γύρω από τον Α. Παπανδρέου οικονομολόγοι του Κέντρου. Όμως, σε μεγάλο βαθμό, τις υλοποίησε η Χούντα και κυρίως η μεταπολιτευτική ΝΔ του Καραμανλή (περίοδος «σοσιαλμανίας» με Παπαληγούρα…).
Ανατροπή
Συμφωνούμε με τους σ. ότι πρέπει πολιτικά να επιτεθούμε στην υποταγή στην ΕΕ, στο ευρώ, στο χρέος. Όμως οι θετικές προτάσεις της Αριστεράς οφείλουν να είναι για την υπεράσπιση των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, για τη διεκδίκηση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, για στόχους που δεν συμβαδίζουν εύκολα με την «παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας», γιατί η χώρα δεν είναι ουδέτερη, αλλά ένας καπιταλισμός σε κρίση, που μπορεί πάντα να βρει τρόπους για την ανασυγκρότησή του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου