ΑΝΤΑΡΣΥΑ- Ανατρεπτική γραμμή, ούτε αναχώρηση ούτε υποταγή / Τάκης Τσίτσος

Τάκης Τσίτσος

Επικρατεί στην ευρύτερη κοι­νωνική συνείδηση αλλά και στη συνείδηση της Αριστεράς (επηρεάζοντας τις πολιτικές της επιλογές) η αντίληψη ότι βρι­σκόμαστε σε μια φάση όπου μάλλον οι πο­λιτικές εξελίξεις θα έχουν γραμμική εξέλι­ξη σε ένα στενό περιθώριο πολιτικών επι­λογών, όπου το σημείο τομή είναι η πιθα­νότητα των εκλογών με αφορμή την ανά­δειξη νέου Προέδρου της Δημοκρατίας.

Σ’ αυτή την ανάγνωση της....

πραγματικότητας, στην οποία εχθροί και φίλοι του λαού, ο κα­θένας για τους δικούς του λόγους, προσθέ­τουν την παράμετρο της υποχώρησης του εργατικού – λαϊκού κινήματος, διαμορφώ­νεται ένα συγκεκρι­μένο σκηνικό:

Η κυβέρνηση, από τη μια, παρά τη λαϊκή απο­δοκιμασία σε βάρος της αλλά και την πο­λιτική της αστάθεια, προσπαθεί να συγκε­ντρώσει τον πολυπόθητο αριθμό των 180 βουλευτών και να συ­γκροτήσει μια στρατηγική που στο συνδυ­ασμό του ψεύδους μιας «θετικής» εξέλιξης (φεύγει η τρόικα, ρύθμιση του χρέους, έξο­δος από Μνημόνιο) και του εκβιασμού της «πολιτικής αστάθειας» (ότι θα «φύγουν τα λεφτά από τις τράπεζες» κ.λπ.) επιδιώκει να διατηρηθεί στην εξουσία με ή και χωρίς εκλογές για να προωθήσει ακόμα mo απο­φασιστικά τη βάρβαρη αντεργατική εκστρατεία του κεφαλαίου και των μηχανισμών του.

Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει πρό­βες στα κυβερνητικά κοστούμια προσαρμό­ζοντας το πολιτικό του προφίλ (πρόγραμμα, επιλογές, συμμαχίες κ.ο.κ.) σε όλο και πιο συστημικά πλαίσια, επιδιώκει να πάρει το χρίσμα ή την ανοχή έστω από την αστική τά­ξη προβάλλοντας ένα ιδιαίτερα «υπεύθυνο» κυβερνητικό προφίλ που θα ασκήσει πολι­τική εντός του κυρίαρχου πλαισίου και των συντεταγμένων του προσβλέποντας σε μια άμβλυνση των πιο ακραίων επιπτώσεων του μνημονίου. Η κυβέρνηση-θέλει το λαό τρο­μοκρατημένο και υποταγμένο, ο δε ΣΥΡΙ­ΖΑ επιδιώκει τη διοχέτευση της ολοένα δι­ογκούμενης κοινωνικής αγανάκτησης στην εκλογική στήριξη της κυβερνητικής πρότα­σης του, με ό,τι όλοι έχουμε διαπιστώσει να σημαίνει αυτό για τη στάση του.

Μια τέτοια ερμηνεία της κατάστασης ηγε­μονεύεται από αστικά κριτήρια για το τι εί­ναι πολιτική ως έκφραση ταξικών συμφε­ρόντων και πώς συγκροτείται. Υπερτονίζει το ρόλο του εκλογικού – κοινοβουλευτικού παιχνιδιού σαν παράγοντα διαμόρφωσης των πολιτικών εξελίξεων (πάντα από αστι­κή σκοπιά) κι υποτιμά τον ανεξάρτητο ρό­λο του εργατικού κινήματος και της δικής του πολιτικής. Έχει στον πυρήνα της λογι­κής της την αποδοχή τουλάχιστον της τα­κτικής ήττας των δυνάμεων του πολιτικού – ριζοσπαστικού εργατικού κινήματος αλλά και της αντικαπιταλιστικής – επαναστατικής Αριστεράς.

Είναι προφανές ότι αν δεχτού­με τη βασιμότητα αυτής της ανάγνωσης η αντικαπιταλιστική Αριστερά και η ΑΝΤΑΡ-ΣΥΑ έχει δύο, εξίσου καταστροφικές, επιλο­γές να κάνει: ή να δορυφοροποιηθεί πολι­τικά στην κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙ­ΖΑ υιοθετώντας μια λογική αριστερού αντί­βαρου στη συστημική πλέον κίνηση του ή να ακολουθήσει μια τακτική αναβολής της απάντησης στα κρίσιμα κι επείγοντα πολιτι­κά ερωτήματα ζωτικής σημασίας για την ερ­γατική τάξη στο επαναστατικό επέκεινα αλά ΚΚΕ, προσδοκώντας στη λογική της αυτο­συντήρησης για όταν θα έρθουν οι καλύ­τερες μέρες.

Κυρίως όμως μια τέτοια ερμηνεία της κα­τάστασης δεν αντιλαμβάνεται ότι βαδίζου­με σε μια περίοδο σοβαρών πολιτικών εξε­λίξεων, προς μια σοβαρή καμπή στην πολι­τική και ταξική διαπάλη στην ελληνική κοι­νωνία.Στοιχεία που καθορίζουν μια τέτοια εκτίμηση είναι η συνέχιση της καπιταλιστικής κρίσης-ύφεσης και η διάψευση των όποιων προσδοκιών για το αντίθετο, η όξυν­ση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέ­σεων και η αναβάθ­μιση της πολεμικής απειλής στην περιο­χή, η κλιμάκωση της επίθεσης στα κοινω­νικά, οικονομικά και δημοκρατικά δικαι­ώματα της εργατι­κής τάξης, η όξυν­ση του πολιτικού ζητήματος, η ακόμα  με­γαλύτερη αντιδραστικοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης και η δια­μόρφωση καθεστώτος μόνιμης επιτροπείας στα πλαίσια του Δημοσιονομικού Συμφώ­νου και των θεσμών και συνθηκών της EE. Κυρίως όμως, η δυνατότητα νέων λαϊκών αντιδράσεων και ο μόνιμος φόβος του τα­ξικού αντιπάλου ότι στο σαθρό έδαφος της αποσταθεροποίησης σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, δεν έχει ξεμπλέξει με την πιθανότητα μια γενικευμένης κοι­νωνικής αναταραχής κι εξέγερσης, η οποία σπερματικά υπάρχει μέσα στους σαφώς αναντίστοιχους της επίθεσης αγώνες της περιό­δου. Ακόμα και η πιθανότητα κυβερνητικής εναλλαγής με «κυβέρνηση σωτηρίας με πυ­ρήνα το ΣΥΡΙΖΑ» πολύ δύσκολα θα συμ­βάλλει στη σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος, για τους ίδιους παραπάνω λό­γους.

Η κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ δεν ανοίγει φιλολαϊκή διέξοδο. Μια τέτοια κυβέρνηση θα έχει αντικειμενικά μεγαλύτε­ρες δυσκολίες να υπερβεί την αντίφαση με­ταξύ της αποδοχής του πλαισίου της αστι­κής πολιτικής και της άρνησης των λαϊκών διεκδικήσεων. Το ενδεχόμενο να βαδίσου­με προς την όξυνση της ταξικής και πολιτι­κής αναμέτρησης μόνο αμελητέο δεν μπο­ρεί να θεωρηθεί.

Υποστηρίζουμε ότι η επόμενη περίοδος θα χαρακτηριστεί όχι μόνο από τις δυσκο­λίες ανάπτυξης και προώθησης του σχεδίου της αντικαπιταλιστικής ανατροπήςτης επίθεσης του μαύρου μετώπου, όπως το έχει επεξεργαστεί και πρέπει να βαθύνει ακόμα περισσότερο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και από δυνατότητες για αυξημένο ρόλο, καθήκοντα και δυνατότητες από τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

Σ’ αυτή τη βάση η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η αντικαπιταλιστική Αριστερά έχουν κεντρι­κό στόχο για την περίοδο τη συμβολή τους στην είσοδο του μαχόμενου λαού στο προ­σκήνιο, για να καθορίσει με την παρέμβα­ση του πολιτικές εξελίξεις με σκοπό την ανατροπή του μαύρου μετώπου κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ και της κυβέρνησης τους, την αντικαπιταλιστική ανακοπή της επίθεσης, την αλλαγή πολιτικής κι όχι μόνο διαχειρι­στή, μια νέα αντεπίθεση των εργατικών – λα­ϊκών αγώνων και συμφερόντων.

Αυτός ο πολιτικός στόχος είναι σωστός ή πρέπει να δούμε λίγο πιο «ρεαλιστικά» την κατάσταση;

Μήπως πρέπει να ρίξουμε λίγο τους τόνους και να δούμε τα πράγματα και τη συγκυρία, προσαρμόζοντας την πολιτική μας;

«Ρεαλισμός» για την εργατική πολιτική δεν είναι η στατική ανάγνωση των συσχετι­σμών, όπου σήμερα το «πάνω χέρι» έχει η κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε η υποταγή του συνολικού στο μερικό, του μα­κροπρόθεσμου στο βραχυπρόθεσμο.

«Ρεα­λισμός» δεν είναι η αποδοχή του ευρωενωσιακού πλαισίου των ισοσκελισμένων προ­ϋπολογισμών, των δημοσιονομικών πλεο­νασμάτων και της διάσωσης τραπεζών και καπιταλιστών από τον πόνο και το αίμα της εργατικής τάξης ως ορίζοντα και όριο των εργατικών συμφερόντων κι αναγκών.

Ρεα­λισμός για την εργατική πολιτική είναι η πά­λη για την πλατιά καταδίκη της βάρβαρης αντεργατικής εκστρατείας του κεφαλαίου, η πάλη για την ανατροπή της, η προώθηση ενός συνολικού προγράμματος που θα στο­χεύει στην καρδιά του αντιπάλου δένοντας τη διεκδίκηση για ψωμί, δουλειά, ελευθε­ρία με την έξοδο από ευρώ και EE, τη δια­γραφή του χρέους και την αφαίρεση πλού­του και εξουσίας από το κεφάλαιο. Όχι μόνο με στόχο την εργατική εξουσία, αλλά και την ανάγκη άμεσων καταχτήσεων για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια.

Ρεαλισμός και ανάγκη είναι η συμβολή όλων των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στην οι­κοδόμηση ενός νέου εργατικού κινήματος με πολιτικό ρόλο, βασικού εργαλείου άσκη­σης και προώθησης της εργατικής πολιτι­κής, για τη δημιουργία οργάνων αποφασι­στικής επιβολής των στόχων πάλης του κι­νήματος.

Ρεαλισμός είναι η αυτοτελής συ­γκρότηση του πόλου της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και η οργάνωση των μετω­πικών πρωτοβουλιών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τη συγκρότηση του, η αναβάθμιση του πο­λιτικού ρόλου των πρωτοποριών των κινη­μάτων και η συμβολή τους στο σχέδιο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής, η συγκρότη­ση με σύγχρονο τρόπο κόμματος της κομ­μουνιστικής απελευθέρωσης και η επαναθεμελίωση ενός σύγχρονου κομμουνιστι­κού προτάγματος.

Είμαστε σε μια καμπή των εξελίξεων.

Η πίεση που δέχεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ανά­λογη της πίεσης που δέχεται το εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Οι δυσκολίες ανατροπής της επίθεσης από το εργατικό κίνημα και οι ανε­πάρκειές του, έχουν το ανάλογο τους στο πο­λιτικό επίπεδο στις αδυναμίες συγκρότησης ενός ισχυρού πολιτικού αντικαπιταλιστικού ρεύματος και διατρέχουν τη συζήτηση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Το βασικό μας πρόβλημα δεν είναι ο σεχταρισμός, κατηγορία που είτε χρη­σιμοποιείται ως άλλοθι για τη στήριξη άλλων πολιτικών σχεδίων είτε στην καλύτερη περί­πτωση συσκοτίζει την αναγκαία συζήτηση.

Το βασικό μας πρόβλημα είναι η ταλάντευση στην ανάγκη στρατηγικού επανεξοπλισμού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στην κατάκτηση μιας ανώτερης πολιτικής και οργανωτικής ενότη­τας και μιας βαθύτερης δημοκρατίας, στη συ­γκρότηση μιας νέας στερεής επαναστατικής βάσης ενότητας των αντικαπιταλιστικών δυ­νάμεων με ικανότητα παρέμβασης σης ανελί­ξεις με ανατρεπτική πολιτική γραμμή.

Η επικείμενη συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ έχει σημαντικό ρόλο να παίξει στην κα­τάκτηση μιας τέτοιας ταυτότητας. Οι τρέχου­σες πολιτικές πρωτοβουλίες για την άνοδο του λαϊκού, εργατικού παράγοντα η διαδή­λωση της 6ης Νοέμβρη με αντικυβερνητικό, αντι-ΕΕ περιεχόμενο, η πρωτοβουλία για τη διαγραφή του χρέους είναι τα πρώτα δείγμα­τα γραφής σε μια τέτοια κατεύθυνση. Εκεί είναι το οξυγόνο για την ΑΝΤΑΡΣ ΥΑ και το πολιτικό της σχέδιο.

ΠΡΙΝ 26/10/2014