Το ελληνικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα βασικός παράγοντας ανατροπής της μνημονιακής βαρβαρότητας / Γ. Χαρίσης

Του Γιώργου Χαρίση*

Τα τελευταία 25 χρόνια παρουσιάστηκε μια στροφή στο προσανατολισμό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα, που κυρίως οφείλεται στους συσχετισμούς, που υπάρχουν στις γραμμές του, αλλά και στην επιρροή των νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων και της απαξίωσης της συλλογικής δράσης και των αξιών του.

Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που επηρεάζονταν από...

τα συντηρητικά και σοσιαλδημοκρατικά  κόμματα, αποδέχτηκαν τις βασικές «μεταρρυθμίσεις» του αστικού πολιτικού συστήματος της χώρας μας και τις βασικές κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις εργασιακές σχέσεις και έτσι καλλιέργησαν την αντίληψη ότι η αστική τάξη και τα κόμματά της αποτελούν τους κοινωνικούς εταίρους, που μπορεί η εργατική τάξη να συνδιαλέγεται και χάθηκε από το οπτικό τους πεδίο ότι αυτοί αποτελούν τους ταξικούς αντιπάλους, που πρέπει ανειρήνευτα η τάξης μας να αντιπαλεύει.

Έτσι στο DNA της ελληνικής εργατικής τάξης και των άλλων εργαζόμενων στρωμάτων της κοινωνίας μας κυριάρχησαν οι ρεφορμιστικές αντιλήψεις του κοινωνικού εταιρισμού, της ταξικής συνεργασίας και του κοινωνικού διαλόγου και όχι της ταξικής πάλης, της αγωνιστικής διεκδίκησης και της ταξικής διαπαιδαγώγησης των υποτελών στρωμάτων της κοινωνίας.

Οι κυρίαρχες συνδικαλιστικές παρατάξεις, που επηρεάζονται από το ΠΑΣΟΚ (σοσιαλιστικό κόμμα) και τη Νέα Δημοκρατία (συντηρητικό κόμμα), στην  πρώτη φάση του μνημονίου στη χώρα μας, το 2010, θεωρούσαν ότι η κρίση είναι δημοσιονομική και όχι συστημική-καπιταλιστική και ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να αλλάξουν με τον περιορισμό απλά των δαπανών του δημοσίου, με αποτέλεσμα να μην συνταχθούν και να μην υπερασπίσουν τους συναδέλφους τους δημοσίους υπαλλήλους, που δέχονταν τότε τις μεγαλύτερες ανατροπές στα μισθολογικά και εργασιακά τους δικαιώματα.

Το τελικό αποτέλεσμα ήταν να αφαιρεθούν τα εργατικά δικαιώματα από το σύνολο της εργατικής τάξης, που κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα τα τελευταία 100 χρόνια. Στην Ελλάδα υπήρξε μια βίαιη ανατροπή δικαιωμάτων σε σύντομο χρόνο, με αποτέλεσμα να βρεθεί απροετοίμαστη η ελληνική κοινωνία να τους αντιμετωπίσει.

Παρόλα αυτά τα τελευτά χρόνια δόθηκαν σημαντικοί αγώνες των εργαζομένων  και της ελληνικής κοινωνίας, που μπορεί να μην απέτρεψαν την εφαρμογή των μνημονιακών αντεργατικών ρυθμίσεων, όμως καθυστέρησαν σημαντικά την εφαρμογή τους και κυρίως άλλαξαν το πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας.

Η Αριστερά πλέον είναι πρώτη πολιτική δύναμη, ενώ τα κυβερνητικά κόμματα από το 80% που είχαν πριν πέντε χρόνια, βρίσκονται πλέον στο 30%. Οι αλλαγές αυτές με πιο βασανιστικό τρόπο επεκτείνονται και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και γι’ αυτό το λόγω, αλλά κυρίως γιατί αποτελεί τον βασικό αντίπαλο των μνημονιακών κυβερνητικών πολιτικών, η κυβέρνηση σχεδιάζει να περιορίσει τη δράση του.

Ο περιορισμός των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων αποτελεί συνέχεια του περιορισμού γενικά της δημοκρατίας στη χώρα μας. Δεν είναι τυχαίο ότι όλο και περισσότερο στις διαδηλώσεις ακούγεται το σύνθημα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία (που ήταν σύνθημα της εξέγερσης ενάντια στη χούντα το 1973) – η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73», αφού ακόμη και βασικές αξίες της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας καταπατούνται, ενώ οι διαδηλωτές αντιμετωπίζουν τις αστυνομικές δυνάμεις καταστολής οι απεργίες βγαίνουν παράνομες και καταχρηστικές από τα δικαστήρια και οι εργαζόμενοι σε βασικούς τομείς επιστρατεύονται, όπως έγινε πρόσφατα με τους εργαζόμενους στην Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού, τους καθηγητές πέρυσι, τους εργαζόμενους στα τρένα, τα λιμάνια και τους Δήμους.

Για να περάσουν λοιπόν και τα νέα βάρβαρα, με απαίτηση των δανειστών και τη σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης, αφού κατάργησαν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και κάθε έννοια συλλογικής διαπραγμάτευσης, ετοιμάζουν νέα «επιδρομή» σε βάρος των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Πιο συγκεκριμένα:

1.Θέλουν να δυσκολέψουν έως και να ακυρώσουν τη δυνατότητα  της κήρυξης απεργίας, αφού δεν θα χρειάζεται η απόλυτη πλειοψηφία των γενικών συνελεύσεων των μελών των συνδικάτων, αλλά η απόλυτη (50%+1) πλειοψηφία του συνόλου των εργαζομένων, συνδικαλισμένων και ασυνδικάλιστων.

2.Θα δώσουν στους εργοδότες το δικαίωμα της ανταπεργίας (lock out), κάτι που υπήρχε μέχρι το 1980 και καταργήθηκε με σκληρούς εργατικούς αγώνες.

3.Σποπεύουν α περιορίσουν ή και να καταργήσουν συνδικαλιστικές διευκολύνσεις, όπως συνδικαλιστικές άδειες, για να δυσκολέψουν την επαφή των συνδικαλιστών με τα μέλη τους. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι η δημοκρατία, ακόμη στη χώρα μας, πάει μέχρι τις πύλες των εργοστασίων και των άλλων χώρων του ιδιωτικού τομέα, αφού οι πρωτοπόροι εργάτες και υπάλληλοι απολύονται όταν διεκδικούν ή κάνουν προσπάθειες για δημιουργία συνδικάτων και έτσι εξηγείται, μεταξύ των άλλων και το γεγονός ότι λιγότερο από το 10% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα είναι συνδικαλισμένο, εν αντιθέσει με τον δημόσιο τομέα, που αγγίζει το 80%-90% των εργαζομένων και

4.Θέλουν να καταργήσουν την χρηματοδότηση των συνδικάτων για να τα στραγγαλίσουν και οικονομικά. Χρειάζεται όμως να διευκρινίσουμε ότι αυτό ισχύει μόνο στον ιδιωτικό τομέα, όπου στα συνδικάτα επιστρέφει ένα μέρος των κρατήσεων που γίνονται από τους μισθούς τους υπέρ των συνδικάτων και κάποιων κοινωνικών παροχών, που όμως και αυτά στη μνημονιακή περίοδο ή περιορίστηκαν δραστικά ή καταργήθηκαν παντελώς.

Δεν αληθεύει δηλ ότι το κράτος χρηματοδοτεί τα συνδικάτα στον ιδιωτικό τομέα, αλλά χρηματοδοτούνται από λεφτά των εργαζομένων. Αξίζει όμως να σημειώσουμε ότι αυτή η κατάσταση έκανε δέσμια τα συνδικάτα από τους χειρισμούς του κράτους και υποβαθμίστηκε μια βασική λειτουργία των συνδικάτων, που είναι η οικονομική τους αυτοτέλεια, στηριζόμενη στις μηνιαίες συνδρομές των εργαζομένων υπέρ του συνδικάτου.

Στο δημόσιο τομέα δεν ισχύει αυτό, γιατί τα συνδικάτα δεν επιχορηγούνται από το κράτος, αλλά στηρίζονται στις συνδρομές των εργαζομένων μελών τους.

Η κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια, με τη συνδρομή και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, έκανε κάθε προσπάθεια για την απαξίωση της συνδικαλιστικής δράσης, των συνδικάτων και των συνδικαλιστών, πατώντας και σε υπαρκτές αδυναμίες τους.

Τα μέτρα που παίρνει όμως η κυβέρνηση δεν στοχεύουν στον περιορισμό των κακώς κειμένων στο συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά στην κατάργηση κάθε εργατικής και κοινωνικής αντίστασης, γιατί στις βίαιες αντιμεταρρυθμίσεις που συντελούνται στην Ελλάδα, υπέρ του κεφαλαίου, η δημοκρατία και η συλλογική πάλη και αντίσταση αποτελεί τα εμπόδιά τους!

*Ο Γιώργος Χαρίσης είναι συνδικαλιστής και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ