Ήρθε η ώρα της αριστεράς; / Μαν. Ντουντουνάκης

του Μαν. Ντουντουνάκη*

Θεωρείται, πια, από όλους, εντός και εκτός Ελλάδας, πολύ πιθανό, η επομένη κυβέρνηση να έχει πρωθυπουργό τον Αλ. Τσίπρα. Η Καγκελάριος, κα Μερκελ, φαίνεται να «άδειασε» κυριολεκτικά το σημερινό πρωθυπουργό και τηρεί στάση αναμονής μέχρι τις προεδρικές εκλογές. Τα μέχρι, χθες, φιλικά στη σημερινή κυβέρνηση ΜΜΕ «παίζουν» έντονα την αξιωματική αντιπολίτευση ως εν δυνάμει κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση αναζητά «σανίδα σωτηρίας» στη ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή, παίρνοντας παράταση ζωής μέχρι τη...
προεδρική εκλογή. Οι τραγικές επιλογές & τα λάθη της κυβέρνησης είναι συνεχή, όπως ο ΕΝΦΙΑλτης που ταρακούνησε πολύ κόσμο, και η κοινωνία διαπιστώνει – βιώνει ότι η κατάσταση «δεν πάει άλλο». Η πραγματική οικονομία είναι σε πλήρη κατάρρευση ενώ τα χρήματα από τον τουρισμό, που πράγματι ήρθαν, δεν φάνηκαν στην αγορά. Όλοι, διαπιστώνουν πια ότι η πολιτική της τυφλής υποταγής στην τρόικα είναι αδιέξοδη και οδηγεί πραγματικά σε «σπιράλ» θανάτου την κοινωνία. Αυτό αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις που δείχνουν συνεχές άνοιγμα της ψαλίδας ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ και βελτίωση, υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, όλων των ποιοτικών χαρακτηριστικών. Είναι θέμα χρόνου, πια, ο Αλ. Τσιπρας και δημοσκοπικά να κριθεί ως ο πιο κατάλληλος για πρωθυπουργός. Οφείλουν, λοιπόν, στην αξιωματική αντιπολίτευση να εντείνουν, τουλάχιστον, τις προσπάθειες τους ώστε η κοινωνία να επιβάλλει την προσφυγή στις κάλπες τον προσεχή Φλεβάρη. Πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους, με ευθύνη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ότι η εκλογή προέδρου ισοδυναμεί πρακτικά με διετή παράταση του βίου της σημερινής κυβέρνησης. Αν χαθεί η ευκαιρία των εκλογών τον Μόρτη, στο διάστημα των 2 προσεχών ετών μέχρι τη κανονική λήξη της θητείας αυτής της κυβέρνησης είναι δυνατό να αλλάξουν πολλά, όπως η στάση της Γερμανίας, η στάση της ΕΚΤ, που σταδιακά αλλάζει, έρχεται και μια αναιμική ανάπτυξη στην Ελλάδα από τα τέλη του 2015, μετά από τόσα χρόνια ύφεσης. Τα ευρωπαϊκά χρήματα του νέου ΕΣΠΑ θα αρχίσουν να φαίνονται στην αγορά, οι ξενοδόχοι, προσβλέποντας σε σειρά καλών χρόνων, θα επενδύσουν σε νέες μονάδες ή ανακαίνιση υπαρχόντων και θα αρχίσουν να «στήνονται» επιχειρηματικές συμφωνίες όπου με ψίχουλα θα αγοράζουν ότι «δωρίζει» το δημόσιο.

Και ενώ οι συνθήκες απαιτούν ετοιμότητα και εγρήγορση της βάσης διαπιστώσουμε μετά τις δηλώσεις – δεσμεύσεις του Αλ.. Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη, που δείχνουν προσπάθεια μερικής αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, της τα έξης δεδομένα όσον αφορά το ΣΥΡΙΖΑ:

• ΝΑΙ στο ευρώ,
• ΝΑΙ στην Ευρωπαϊκή Ένωση
• ΝΑΙ στο ΝΑΤΟ
• ΑΔΥΝΑΜΙΑ ουσιαστικής επίλυσης της ανεργίας
• Πολυγλωσσία των στελεχών στις θέσεις για το χρέος

Ταυτόχρονα, διαπιστώνουμε ότι στην επίσημη εφημερίδα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν περισσεύει, όσο παλιότερα, ο πλουραλισμός ενώ η ημιεπίσημη εφημερίδα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρόσφατα είχε πρωτοσέλιδο ότι, όπως προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πια το κόμμα «των μικρομεσαίων». Εκφράζονται όμως αμφιβολίες για το κατά
πόσο εκφράζει ή έστω προσεγγίζει τις ανάγκες και τις ανησυχίες της
εργατικής τάξης και των ήδη φτωχοποιημένων και εξαθλιωμένων ανθρώπων. Επίσης, είναι εμφανής η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να ηγηθεί των λαϊκών αγώνων και μέσα από αυτούς να αντισταθεί, αποτελεσματικά στη λαίλαπα που βιώνουμε. Παρακολουθούμε, τον Αλ. Τσίπρα να δρα με βάση τις οδηγίες των επικοινωνιολόγων και τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων και με περισσή ευκολία, να αποτινάσει, συχνά, αριστερές απόψεις που θα ήταν ενοχλητικές στους συνομιλητές του. Αλλά και αρκετά στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχουν «μεθύσει» προκαταβολικά από το «κρασί» της εξουσίας. Κάποιοι ίσως ονειρεύονται κυβερνητικούς ή βουλευτικούς θώκους και αρνούνται να δώσουν πειστικά τη καθημερινή μάχη στη κοινωνία. Το σύνολο, σχεδόν, του στελεχιακού δυναμικού της αξιωματικής αντιπολίτευσης φαίνεται να περιμένει τη πτώση της κυβέρνησης ως ώριμο φρούτο, παραγνωρίζοντας τούς λαϊκούς αγώνες και την εγρήγορση που απαιτείται. Φοβάμαι ότι η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση αρχίζει να συγκλίνει σε ένα συντηρητικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα τύπου Πορτογαλίας του 1980 με ένα ισχυρό αριστερό πόλο μέσα του, που φαίνεται, όμως, να μη μπορεί να επηρεάσει ουσιαστικά τα πράγματα και απλά περιχαρακώνεται πίσω από τις αποφάσεις του Συνεδρίου. 
Όμως οι αποφάσεις του πρόσφατου Συνέδριου συχνά αλλοιώνονται, σε κάθε νέα στροφή αρχηγού και στελεχών, με δικαιολογία ότι οι καταστάσεις αλλάζουν και οφείλουμε να είμαστε ευέλικτοι. Λίγοι, πια, μιλούν και εννοούν κυριολεκτικά για κυβέρνηση της αριστεράς, αλλά υπόσχονται γενικόλογα μια καλύτερη αντιμετώπιση της οικονομικής, κρίσης που μαστίζει τη χώρα καθώς και άλλων προβλημάτων τα οποία δεν παραγνωρίζουμε, άλλα δεν αρκούν. Βιώσαμε, πρόσφατα, στις ευρωεκλογές μια κυριαρχία των ΜΜΕ που οδήγησαν σε μια σαφή μετατόπιση του εκλογικού σώματος σε επιλογή τεχνοκρατών και πασοκογενών στελεχών ως ευρωβουλευτές. Φοβάμαι, τι θα συμβεί επίσης στην επομένη βουλή στη σύνθεση της κοινοβουλευτικής ομάδας της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι ιδιαιτέρα κρίσιμο η ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος που θα σπρώχνει , από τα κάτω, τις πολιτικές δυνάμεις προς τη κατεύθυνση των διεκδικήσεων των πολιτών με κέντρο την επίλυση των λαϊκών αναγκών. Μήπως άραγε ήρθε η ώρα οι αριστεροί στο ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα να διεκδικήσουν σθεναρά την υλοποίηση του συνθήματος «Ήρθε η ώρα της κυβέρνηση της αριστεράς»;

*τ. Πρόεδρος ΠΟΣΕΕΔΙΠ ΑΕΙ