Τα δελτία ειδήσεων που συνήθως μόνο...
καλά λόγια δεν έχουν για τους διαδηλωτές, τώρα εκθειάζουν το “καινούργιο”, με ρεπορτάζ γεμάτα λυρισμό. Κάνουν ό,τι μπορούν για να μας πείσουν ότι οι διαδηλώσεις της πλατείας Συντάγματος είναι κάτι σαν πρωτοβουλία των Ατενίστας ή συνέχεια της καμπάνιας του Σκάι για δεντροφυτεύσεις στον Υμηττό. Είναι σίγουρο ότι αυτή η αντιμετώπιση δεν θα κρατήσει για πάντα, γιατί και οι ίδιοι ξέρουν ότι είναι ψέματα.
Η παρέμβαση του Πρετεντέρη υπήρξε η πιο χαρακτηριστική. Εγραψε ένα κείμενο για το πόσο του άρεσαν οι “γεμάτες πλατείες”, “χωρίς τον επαγγελµατισµό, την εχθρότητα και τη µοχθηρότητα των διαδηλώσεων που ξέραµε έως τώρα. Χωρίς επαγγελµατίες συνδικαλιστές κι αριστερούς κοµµατάρχες. Χωρίς ντουντούκες και πλακάτ.” Στόλισε μάλιστα την περιγραφή του με μια υποτιθέμενη μεγάλη σύγκρουση μεταξύ του μπλοκ της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και “αγανακτισμένων μακρυμάλληδων” που δεν ήθελαν την παρουσία των... καλοπληρωμένων. Κατηγορεί μάλιστα την Αριστερά που υποστηρίζει τις κινητοποιήσεις, λέγοντας ότι ο κόσμος φτύνει την Αριστερά και αυτή νομίζει ότι ψιχαλίζει.
Μάλλον δεν έχει καταλάβει προς τα πού φτύνει ο κόσμος. Θα το καταλάβαινε αν έκανε μια προσπάθεια να περάσει από το Σύνταγμα όταν γεμίζει από κόσμο. Όταν η πλειοψηφία φωνάζει “Να φύγουν όλοι”, ο Πρετεντέρης και οι όμοιοί του είναι πρώτοι-πρώτοι ανάμεσα σε αυτούς τους “όλους”.
Το άγχος τους εξάλλου δεν κρύβεται. Δίπλα σε κάθε καλόπιασμα των διαδηλωτών υπάρχει και μια παραίνεση, να προσέξουν να μην γίνουν “κανονικό” κίνημα διαμαρτυρίας-με απεργίες, σχέσεις με τα σωματεία, πολιτικά αιτήματα. Κάποιοι από τους κονδυλοφόρους έχουν ήδη αρχίσει να ανησυχούν, λέγοντας ότι στην Ελλάδα δεν μας έλειπαν οι διαδηλώσεις και τα κλεισίματα δρόμων, τώρα αυτή η μέθοδος από το ρεπερτόριο των συνδικάτων και της Αριστεράς, αγκαλιάζεται και από τμήματα της κοινωνίας που μέχρι χτες ήταν πιο μακριά.
Η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά των ΜΜΕ προς το κίνημα είναι δείγμα ότι ιδεολογικά βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο. Ας σκεφτεί κανείς πόσο πρόσφατη ήταν η προπαγάνδα ότι πρέπει να περιοριστούν οι διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας για να ανακάμψει η οικονομία. Είχαν στα σκαριά νόμους που λένε ότι οι διαδηλώσεις πρέπει να γίνονται σε καθορισμένα σημεία χωρίς να κλείνουν την κυκλοφορία και το άσυλο πρέπει να περιοριστεί.
Η υποτιθέμενη σύγκρουση των “παλιομοδίτικων” κινημάτων και του νέου μοντέλου που αναδείχθηκε στις πλατείες υπάρχει μόνο στη φαντασία. Αν υπάρχει κάτι που κάνει τις πλατείες διαφορετικές είναι ότι συμμετέχει και πολύς καινούργιος κόσμος χωρίς εμπειρίες. Αλλά είναι στις εμπειρίες και τις μεθόδους πάλης των συνδικάτων και της Αριστεράς που κι αυτός ο κόσμος αναζητάει διέξοδο. Στην απεργία, τη διαδήλωση, την κατάληψη.
Όμως, η επιμονή στο “καινούργιο” είναι σε μεγάλο βαθμό μια κατασκευή των ΜΜΕ. Για όποιον πραγματικά βρέθηκε στις πλατείες αυτές τις μέρες, οι συνδέσεις με όλα τα προηγούμενα κινήματα είναι προφανείς. Είναι εκεί ο κόσμος που πλημμυρίζει τους δρόμους στις Πανεργατικές απεργίες, ο κόσμος που έχει δώσει μικρούς και μεγάλους αγώνες σε όλους τους κλάδους, είναι εκεί οι μαθητές και οι γονείς τους που υπερασπίζονται τα σχολεία τους στις γειτονιές.
Η εξήγηση γιατί στις πλατείες κυριαρχεί η αυτοπεποίθηση και όχι η μιζέρια είναι όλες αυτές οι εμπειρίες μάχης που έχει στις αποσκευές του ο κόσμος που κατεβαίνει. Δεν βρισκόμαστε στην αρχή της μάχης, αλλά στη μέση. Εχουμε την εμπειρία ότι απέναντι σε μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία που ισχυριζόταν πως δεν θα κάνει ούτε μια απεργία ενάντια στην κυβέρνηση, ήταν η πίεση από τα κάτω που οδήγησε στη μεγαλύτερη αλυσίδα πανεργατικών απεργιών σε ολόκληρη την Ευρώπη. Απέναντι σε αφεντικά του ιδιωτικού τομέα που ξεσάλωσαν και άρχισαν να κλαδεύουν μισθούς και θέσεις εργασίας, αντί για την εξατομίκευση και την κλάψα, είδαμε μάχες όπως αυτή στα ΜΜΕ με τους εκδότες να κουβαλάνε μπράβους για να αντιμετωπίσουν τις απεργιακές φρουρές. Οι Πρετεντέρηδες που τώρα κόπτονται για τους αγανακτισμένους του Συντάγματος, ήταν αυτοί που οργάνωναν την απεργοσπασία στις εφημερίδες με “κυριακάτικα” φύλλα που κυκλοφορούσαν μεσοβδόμαδα για να μην χάσουν τα αφεντικά τους τις διαφημίσεις.
Αν μη τι άλλο, ολόκληρη η πιεστική και εκβιαστική συζήτηση για τη συναίνεση είναι αποκάλυψη ότι όση τυπική πλειοψηφία και να έχει στο κοινοβούλιο, η κυβέρνηση και η Τρόικα ξέρουν ότι έχουν απέναντί τους μια συμπαγή αντίσταση που δεν μπορούν να διαπεράσουν. Δεν νιώθουν καμιά αυτοπεποίθηση ότι στις επόμενη μάχες που έχουν μπροστά τους θα έχουν επιτυχία. Για την δική τους μεριά, κάθε νέα επίθεση είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, έχοντας μπροστά τους τον γκρεμό της χρεοκοπίας.
Η εικόνα των γεμάτων πλατειών που λένε “Να φύγουν Όλοι” στέλνει το μήνυμα παντού ότι η δική μας πλευρά, η πλευρά της αντίστασης είναι η ηγεμονική δύναμη στην κοινωνία. Είμαστε οι περισσότεροι, έχουμε δίκιο και δεν θα υποχωρήσουμε μέχρι την τελική νίκη.
εφημερίδα ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
καλά λόγια δεν έχουν για τους διαδηλωτές, τώρα εκθειάζουν το “καινούργιο”, με ρεπορτάζ γεμάτα λυρισμό. Κάνουν ό,τι μπορούν για να μας πείσουν ότι οι διαδηλώσεις της πλατείας Συντάγματος είναι κάτι σαν πρωτοβουλία των Ατενίστας ή συνέχεια της καμπάνιας του Σκάι για δεντροφυτεύσεις στον Υμηττό. Είναι σίγουρο ότι αυτή η αντιμετώπιση δεν θα κρατήσει για πάντα, γιατί και οι ίδιοι ξέρουν ότι είναι ψέματα.
Η παρέμβαση του Πρετεντέρη υπήρξε η πιο χαρακτηριστική. Εγραψε ένα κείμενο για το πόσο του άρεσαν οι “γεμάτες πλατείες”, “χωρίς τον επαγγελµατισµό, την εχθρότητα και τη µοχθηρότητα των διαδηλώσεων που ξέραµε έως τώρα. Χωρίς επαγγελµατίες συνδικαλιστές κι αριστερούς κοµµατάρχες. Χωρίς ντουντούκες και πλακάτ.” Στόλισε μάλιστα την περιγραφή του με μια υποτιθέμενη μεγάλη σύγκρουση μεταξύ του μπλοκ της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και “αγανακτισμένων μακρυμάλληδων” που δεν ήθελαν την παρουσία των... καλοπληρωμένων. Κατηγορεί μάλιστα την Αριστερά που υποστηρίζει τις κινητοποιήσεις, λέγοντας ότι ο κόσμος φτύνει την Αριστερά και αυτή νομίζει ότι ψιχαλίζει.
Μάλλον δεν έχει καταλάβει προς τα πού φτύνει ο κόσμος. Θα το καταλάβαινε αν έκανε μια προσπάθεια να περάσει από το Σύνταγμα όταν γεμίζει από κόσμο. Όταν η πλειοψηφία φωνάζει “Να φύγουν όλοι”, ο Πρετεντέρης και οι όμοιοί του είναι πρώτοι-πρώτοι ανάμεσα σε αυτούς τους “όλους”.
Το άγχος τους εξάλλου δεν κρύβεται. Δίπλα σε κάθε καλόπιασμα των διαδηλωτών υπάρχει και μια παραίνεση, να προσέξουν να μην γίνουν “κανονικό” κίνημα διαμαρτυρίας-με απεργίες, σχέσεις με τα σωματεία, πολιτικά αιτήματα. Κάποιοι από τους κονδυλοφόρους έχουν ήδη αρχίσει να ανησυχούν, λέγοντας ότι στην Ελλάδα δεν μας έλειπαν οι διαδηλώσεις και τα κλεισίματα δρόμων, τώρα αυτή η μέθοδος από το ρεπερτόριο των συνδικάτων και της Αριστεράς, αγκαλιάζεται και από τμήματα της κοινωνίας που μέχρι χτες ήταν πιο μακριά.
Η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά των ΜΜΕ προς το κίνημα είναι δείγμα ότι ιδεολογικά βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο. Ας σκεφτεί κανείς πόσο πρόσφατη ήταν η προπαγάνδα ότι πρέπει να περιοριστούν οι διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας για να ανακάμψει η οικονομία. Είχαν στα σκαριά νόμους που λένε ότι οι διαδηλώσεις πρέπει να γίνονται σε καθορισμένα σημεία χωρίς να κλείνουν την κυκλοφορία και το άσυλο πρέπει να περιοριστεί.
Άσυλο
Τώρα η κατάσταση γυρνάει ανάποδα. Ασυλο είναι και η πλατεία Συντάγματος όπου μπορούμε να στήνουμε αντίσκηνα χωρίς να ρωτάμε κανέναν, και η αστυνομία το βράδυ της Κυριακής έπρεπε να περιμένει και τους τελευταίους διαδηλωτές που έπαιζαν μουσική σε μια γωνιά του Συντάγματος για να ξανανοίξει το δρόμο. Τα ίδια ΜΜΕ που αντιμετώπιζαν τους αγωνιστές της Κερατέας ως τοπικιστές, τους απεργούς ως προνομιούχους και όσους δεν πλήρωναν διόδια ως τζαμπατζήδες τώρα έχουν μπροστά τους την απλή αλήθεια ότι η ανυπακοή είναι γενικευμένο φαινόμενο που έχει την υποστήριξη της πλειοψηφίας.Η υποτιθέμενη σύγκρουση των “παλιομοδίτικων” κινημάτων και του νέου μοντέλου που αναδείχθηκε στις πλατείες υπάρχει μόνο στη φαντασία. Αν υπάρχει κάτι που κάνει τις πλατείες διαφορετικές είναι ότι συμμετέχει και πολύς καινούργιος κόσμος χωρίς εμπειρίες. Αλλά είναι στις εμπειρίες και τις μεθόδους πάλης των συνδικάτων και της Αριστεράς που κι αυτός ο κόσμος αναζητάει διέξοδο. Στην απεργία, τη διαδήλωση, την κατάληψη.
Όμως, η επιμονή στο “καινούργιο” είναι σε μεγάλο βαθμό μια κατασκευή των ΜΜΕ. Για όποιον πραγματικά βρέθηκε στις πλατείες αυτές τις μέρες, οι συνδέσεις με όλα τα προηγούμενα κινήματα είναι προφανείς. Είναι εκεί ο κόσμος που πλημμυρίζει τους δρόμους στις Πανεργατικές απεργίες, ο κόσμος που έχει δώσει μικρούς και μεγάλους αγώνες σε όλους τους κλάδους, είναι εκεί οι μαθητές και οι γονείς τους που υπερασπίζονται τα σχολεία τους στις γειτονιές.
Η εξήγηση γιατί στις πλατείες κυριαρχεί η αυτοπεποίθηση και όχι η μιζέρια είναι όλες αυτές οι εμπειρίες μάχης που έχει στις αποσκευές του ο κόσμος που κατεβαίνει. Δεν βρισκόμαστε στην αρχή της μάχης, αλλά στη μέση. Εχουμε την εμπειρία ότι απέναντι σε μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία που ισχυριζόταν πως δεν θα κάνει ούτε μια απεργία ενάντια στην κυβέρνηση, ήταν η πίεση από τα κάτω που οδήγησε στη μεγαλύτερη αλυσίδα πανεργατικών απεργιών σε ολόκληρη την Ευρώπη. Απέναντι σε αφεντικά του ιδιωτικού τομέα που ξεσάλωσαν και άρχισαν να κλαδεύουν μισθούς και θέσεις εργασίας, αντί για την εξατομίκευση και την κλάψα, είδαμε μάχες όπως αυτή στα ΜΜΕ με τους εκδότες να κουβαλάνε μπράβους για να αντιμετωπίσουν τις απεργιακές φρουρές. Οι Πρετεντέρηδες που τώρα κόπτονται για τους αγανακτισμένους του Συντάγματος, ήταν αυτοί που οργάνωναν την απεργοσπασία στις εφημερίδες με “κυριακάτικα” φύλλα που κυκλοφορούσαν μεσοβδόμαδα για να μην χάσουν τα αφεντικά τους τις διαφημίσεις.
Αν μη τι άλλο, ολόκληρη η πιεστική και εκβιαστική συζήτηση για τη συναίνεση είναι αποκάλυψη ότι όση τυπική πλειοψηφία και να έχει στο κοινοβούλιο, η κυβέρνηση και η Τρόικα ξέρουν ότι έχουν απέναντί τους μια συμπαγή αντίσταση που δεν μπορούν να διαπεράσουν. Δεν νιώθουν καμιά αυτοπεποίθηση ότι στις επόμενη μάχες που έχουν μπροστά τους θα έχουν επιτυχία. Για την δική τους μεριά, κάθε νέα επίθεση είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, έχοντας μπροστά τους τον γκρεμό της χρεοκοπίας.
Η εικόνα των γεμάτων πλατειών που λένε “Να φύγουν Όλοι” στέλνει το μήνυμα παντού ότι η δική μας πλευρά, η πλευρά της αντίστασης είναι η ηγεμονική δύναμη στην κοινωνία. Είμαστε οι περισσότεροι, έχουμε δίκιο και δεν θα υποχωρήσουμε μέχρι την τελική νίκη.
εφημερίδα ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου