Άλκη Ρήγου
Τα ερωτήματα αυτά είναι στα χείλη όλων μας εδώ και καιρό και η καθημερινότητα του Κινήματος και των επώνυμων πολυπράγμονων στελεχών του κάνει ό,τι μπορεί για να μην είναι δυνατή όποια συγκεκριμένη απάντηση.
Τριανταοκτώ χρόνια από εκείνη την περίφημη...
διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, όλα δείχνουν ότι αυτό το ιδιότυπο αρχηγικό Σοσιαλιστικό Κίνημα, που ίδρυσε ο Αντρέας Παπανδρέου, βρίσκεται σε συνθήκες καλπάζουσας αποσύνθεσης, αφού βέβαια τα δύο τελευταία χρόνια ως κυβέρνηση φρόντισε με θεολογικό ζήλο νεοφώτιστου νεοφιλελεύθερου και άμετρο αμοραλισμό και κυνισμό να οδηγήσει τον νεοελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, μέσα από ένα ιδιότυπο «καθεστώς εκτάκτου ανάγκης» με πρόσχημα την οικονομική κρίση, σε ένα πρωτοφανές πισωγύρισμα σε όλους τους τομείς, εκτός βέβαια της συντεχνίας τραπεζιτών, μεγαλοεργολάβων εκδοτών και κάθε λογής ημετέρων και ανέλεγκτων “ειδικών”.
Η ώρα της νέμεσης
Ή όπως γράφει στο πρόσφατο «Αντίσταση και φιλοσοφία στην κρίση» ο Κώστας Δουζίνας αναφερόμενος στο τελευταίο κυβερνητικό σπασμό περί δημοψηφίσματος, «ο συνδυασμός του κυνισμού της παπανδρεϊκής πρότασης με τη νεοαποικιοκρατική αλαζονεία της ευρωπαϊκής άρνησης παίρνει τη μορφή ύβρεως. Η ώρα της νέμεσης έφτασε για τον Παπανδρέου» συμπαρασύροντας απ’ ό,τι φαίνεται «το όλο ΠΑΣΟΚ» και τους διάφορους επίδοξους δελφίνους του. Οι οποίοι «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουν ίσως κάποιο θαύμα». Μα ο θαυματοποιός αρχηγός δεν υπάρχει πια και η εποχή των θαυμάτων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Βέβαια, για να είμαστε ακριβείς, το φαινόμενο του κυνισμού – που σήμερα είναι διάχυτο ιδεολογικό στίγμα των δύο κομμάτων εξουσίας και των οικονομικό-πολιτικών τους παρακλαδιών και προφανώς των κυρίαρχων ΜΜΕ – όπως και εκείνο της απαξίωσης του ουσιαστικού περιεχομένου της Δημοκρατικής Αρχής, συνοδεύουν το ΠΑΣΟΚ από τη γένεσή του. Από τους 4 θεμελιακούς στόχους της ιδρυτικής του πράξης - Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση, Δημοκρατική Διαδικασία – ο πρώτος που χάθηκε, από την άλλη κιόλας μέρα, ήταν ο τέταρτος. Το ειδικό μέγεθος του χαρισματικού αρχηγού επικάλυψε, με μαεστρία ομολογουμένως, σταδιακά και τα υπόλοιπα. Με επιστέγασμα εκείνο το ανεπανάληπτο «Ένας είναι ο θεσμός, ο κυρίαρχος λαός»!
Η μακρινή 3η Σεπτεμβρίου
Οι υπερτιμημένοι επίγονοι αρχηγοί, με το νέο πρόταγμα του «εκσυγχρονισμού», δηλαδή τις πράξεις σταδιακής διάλυσης μέχρι απαξίωσης του όποιου κοινωνικού κράτους είχε κατακτηθεί στη μεταπολίτευση -με την κύρια θετική ως προς αυτό, συμβολή του πολιτικού τους μορφώματος- οδήγησαν στο θλιβερό σήμερα, όπου το κακοποιημένο και μεταλλαγμένο σε σύνθημα όραμα του Αλέξανδρου Παπαναστασίου «με τη δημοκρατία η Ελλάς ανήκει στους Έλληνες» ηχεί ως κακόηχο ανέκδοτο και γι’ αυτό έχει προ πολλού διαγραφεί από το λεξιλόγιο του Κινήματος. Ενός Κινήματος το οποίο «μακριά από παραδοσιακά πολιτικά σχήματα και ιστορικά ξεπερασμένες διαδικασίες, θα αποτελούσε, τον οργανωτικό φορέα που θα έδινε έκφραση στη γνήσια θέληση και τις πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτιστικές επιδιώξεις του λαού μας» όπως κατέληγε εκείνη η αλήστου μνήμης ιδρυτική διακήρυξη αρχών. Γι’ αυτό και δεν αποκλήθηκε Κόμμα αλλά Κίνημα δηλαδή ένα πολικό μόρφωμα «αυτοοργάνωσης των πολιτών» που υπερέβαινε τον παραδοσιακό κομματισμό, παραπέμποντας σε κοινωνικές κινηματικές και αντιστασιακές διεργασίες «ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού»!
Από όλα αυτά τα εύηχα λεκτικά σχήματα – τα οποία μαζί με τη θολού περιεχομένου “Αλλαγή” γέννησαν τόσες ελπίδες και οράματα, σε μεγάλα τμήματα του λαού όλων των τάξεων και στρωμάτων– το μόνο που απέμεινε είναι η μικροαστική προσωποκεντρική αντίληψη της πολιτικής ως “παιγνίου” και ο στυγνός κυβερνητικός ωφελιμισμός. Μέσα στον οποίο πάρα πολλοί έκαναν καριέρα, πάρα πολλοί πλούτισαν ανενδοίαστα, πάρα πολλοί απέκτησαν κάποιο όνομα…
Το ΠΑΣΟΚ χωρίς κυβέρνηση
Η διαφαινόμενη απώλεια της κυβερνητικής λείας, αποψιλώνει τούτο το μόρφωμα όχι μόνο από την δεξαμενή της εκλογικής του πελατείας ,αλλά και από μεγάλο τμήμα του στελεχιακού του δυναμικού, κυρίως του μικρομεσαίου μα και αρκετών από τα προβεβλημένα μέλη του. Γι’ αυτό και οι πιο διορατικοί από τους τελευταίους ταυτόχρονα με τον εσωκομματικό διαγκωνισμό, επιδίδονται σε διάφορα κεντροδεξιά σενάρια μαζί με τα χαμένα παιδιά του σημιτικού εκσυγχρονισμού. Εκδήλωση αυτής της προοπτικής και η σημερινή συζήτηση στην Παλιά Βουλή της πρωτοβουλίας 18 οργανικών διανοουμένων του συστήματος, με ομιλητές την υπουργό Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου τον βουλευτή της ΝΔ Κωστή Χατζιδάκη, τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη και τον πρόεδρο του ΕΛΙΑΜΕΠ Λουκά Τσούκαλη, συντονιστή τον συνταγματολόγο Νίκο Αλιβιζάτο και σύνθημα «Για την Ελλάδα τώρα»! Ξεχνώντας ότι πολλοί από τους 18 θα υποστήριζαν σε άλλες εποχές, ότι αυτού του είδους ο πατριωτικός λαϊκισμός, είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων.
Σ’ αυτά τα σενάρια, αλλά με το επίχρισμα μιας “αριστεράς της ευθύνης” εντάσσονται και οι αντίστοιχες κινήσεις περί τη ΔΗΜΑΡ, με τους ίδιους σε μεγάλο βαθμό “εκσυγχρονιστές” ως πρωταγωνιστές. Γεγονός, όμως, που φαίνεται να αποκτά μεγαλύτερη κοινωνική γείωση στο εκλογικό σώμα και ας διακηρύσσει η ΔΗΜΑΡ την πρόθεσή της για μετεκλογική συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ από το οποίο και τη μη αντιστρέψιμη πορεία του αυτό το σώμα απομακρύνεται.
Αντίθετα, βέβαια, κάποιοι που επιμένουν να διατηρούν την αριστερή και ριζοσπαστική τους καταγωγή, έγκαιρα έχουν αποστασιοποιηθεί από τις εκφυλιστικές διαδικασίες του ΠΑΣΟΚ και προσεγγίζουν τη δική μας Αριστερά, φαινόμενο που διευρύνεται στους κόλπους των απλών μελών του. Το γεγονός αυτό κουβαλάει βέβαια τον κίνδυνο, ανάμεσα τους, να παρεισφρήσουν και διάφοροι λαθρεπιβάτες της πασοκικής εξουσίας για επιβίωση. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Εποχή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου