οσμής.
Η αλήθεια είναι ότι το ΠΑΜΕ μετά τα γεγονότα της πρόσφατης 48ωρης απεργίας (19-20 Οκτώβρη) είχε βρεθεί σε αρκετά δύσκολη θέση. Τόσο απέναντι στο κίνημα όσο και απέναντι στο σύστημα. Ήταν η τραγική κορύφωση μιας συνεχούς προσπάθειας απαξίωσης όλων των ζυμώσεων και των κινητοποιήσεων που γίνονταν για δύο μήνες γύρω από τις πλατείες.
Ζυμώσεις και κινητοποιήσεις που συγκίνησαν εκατοντάδες χιλιάδες λαού και νεολαίας και τους έβαλαν ορμητικά στο προσκήνιο των πολιτικών εξελίξεων. Έξω και ενάντια από αυτές τις ζυμώσεις, το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ προσπάθησαν να ξαναμπούν στο παιχνίδι με τους όρους ηγεμονίας στους οποίους είχαν συνηθίσει για δεκαετίες και να ξανακερδίσουν το χαμένο έδαφος. Ωστόσο, η τραγική κατάληξη της 48ωρης απεργίας με έναν νεκρό από τις γραμμές του ΠΑΜΕ και δεκάδες τραυματίες και από τις δύο πλευρές της συμπλοκής δεν ήταν αυτό που περίμενε η ηγεσία του Περισσού.
Η απεργία στη Χαλυβουργία λίγες ημέρες μετά ήταν μία καλή ευκαιρία για το ΠΑΜΕ να αλλάξει τους όρους και να τονώσει το ηθικό στο εσωτερικό του. Εκτιμούμε πως το ότι έριχνε όλο και περισσότερες δυνάμεις στη στήριξη των χαλυβουργών ήταν τόσο αποτέλεσμα της αγωνιστικής, αποφασιστικής στάσης των χαλυβουργών όσο και αποτέλεσμα της εκτίμησης πως αποτελεί μία πολύ καλή βάση εσωτερικής του συσπείρωσης. Ωστόσο, παράλληλα, η απεργία των χαλυβουργών αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για όλο και πιο πλατιές λαϊκές και εργαζόμενες μάζες. Το κίνημα αλληλεγγύης και συμπαράστασης δυνάμωνε ολοένα και περισσότερο, αφού -εκτός των άλλων- αποτελούσε και την έμπρακτη υλοποίηση σε ένα μαζικό χώρο δουλειάς της μετάβασης του αγώνα από τις πλατείες στα πραγματικά πεδία αντιπαράθεσης, πράγμα που από το καλοκαίρι είχε φανεί ότι ήταν το επόμενο ζητούμενο. Αυτή η διόγκωση του κινήματος αλληλεγγύης, από τη μια, διευκόλυνε τον αγώνα των χαλυβουργών (αλλά και την αδυναμία του ΠΑΜΕ να σηκώσει από μόνο του ένα τέτοιο αγώνα), όμως, από την άλλη, και σε μια πορεία, άρχισε να δυσκολεύει το ΠΑΜΕ το οποίο βρέθηκε αναγκασμένο να «συχνωτίζεται» με δυνάμεις που μέχρι τότε λοιδορούσε και από τις οποίες ήθελε να διαχωρίζεται με κάθε μέσο και τρόπο. Αριστερές εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις, λαϊκές συνελεύσεις, μέχρι και αναρχοαυτόνομες ομάδες έκφραζαν με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη τους και τη στήριξή τους στον αγώνα των χαλυβουργών.
Το τοπίο έπρεπε κάπως να ξεκαθαρίσει και πολύ περισσότερο από τη στιγμή που το ΚΚΕ αντιλήφθηκε ότι υπάρχει ενδεχόμενο εκλογών μέσα στην άνοιξη. Την ίδια ώρα οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι η ανυποληψία του ΠΑΣΟΚ μεταφράζεται σε στήριξη διάφορων «αριστερούληδων» τύπου ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ. Όλα αυτά οδήγησαν το ΠΑΜΕ σε μία αλλαγή στάσης, σε μία προσπάθεια ανοιχτού και πλήρους διαχωρισμού με τους πάσης φύσης αλληλέγγυους που ήρθαν «για να βγάλουν μαζί μας φωτογραφίες για τις επερχόμενες εκλογές».
Βέβαια, αυτή η πρεμούρα για τις εκλογές δεν αφορούσε μόνο τους άλλους, αλλά και το ίδιο το ΠΑΜΕ. Γι’ αυτό εξάλλου στην ανακοίνωση-κάλεσμα που έβγαλε για την απεργία της 17ης Γενάρη το ΠΑΜΕ «ξέχασε» να βάλει το σύνθημα «Νίκη στον αγώνα των Χαλυβουργών» αλλά θυμήθηκε το «Εκλογές τώρα!» ως το πολιτικό επίδικο αυτής της απεργίας.
Δεν υποτιμούμε το γεγονός ότι η εργοδοσία συνέχισε να κρατά σκληρή στάση την οποία συνέχισε να σκληραίνει. Ωστόσο, αυτό για μια συνεπή ταξική δύναμη θα έπρεπε να σημάνει κάλεσμα διευρυμένης αλληλεγγύης, ακόμη πιο πλατιάς στήριξης και όχι στένεμα του αγώνα και όρους επιλεκτικής αλληλεγγύης. Κι όμως, το ΠΑΜΕ, παρότι θέλει να αυτοχαρακτηρίζεται ως η μόνη συνεπής ταξική δύναμη, αυτό ακριβώς έκανε. Η αλλαγή στάσης λίγο μετά την κήρυξη της παναττικής απεργίας στις 17 Γενάρη και η εξαγγελία ξεχωριστής συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ επισφραγίστηκαν από την ομιλία του Γιώργου Σιφωνιού, του προέδρου των χαλυβουργών του Ασπροπύργου, στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια. Ομιλία απαξιωτική για το κίνημα αλληλεγγύης, ομιλία προσβλητική για όλους αυτούς που έδωσαν ό,τι μπορούσαν για τη στήριξη αυτού του αγώνα αλλά δεν είχαν την «έγκριση» του ΠΑΜΕ. Ομιλία η οποία μιλούσε για κλιμάκωση του αγώνα αλλά στην ουσία άνοιγε το δρόμο για το ακριβώς αντίθετο.
Η αφορμή ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκή για το ΠΑΜΕ. Πιασμένο από την επαίσχυντη στάση της Αυτόνομης Παρέμβασης στο Εργατικό Κέντρο του Βόλου η οποία αρνήθηκε να στηρίξει την πρόταση για απεργία, το ΠΑΜΕ βρήκε την ευκαιρία να τσουβαλιάσει συλλήβδην όλο το κίνημα συμπαράστασης και να υψώσει τοίχους γύρω από τους χαλυβουργούς και όχι μόνο. Το ίδιο έκανε και στο Περιστέρι με τους εργαζόμενους της αλουμινοβιομηχανίας «Αφοί Λουκίσα» όπου στις τοπικές συγκεντρώσεις δεν έδινε το λόγο σε κανέναν άλλο πέρα από τα στελέχη του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, ενώ φρόντιζε να κρατά τους εργαζόμενους σε απόσταση «ασφαλείας» από τις υπόλοιπες δυνάμεις που εκφράζανε τη συμπαράστασή τους.
Σε κάθε περίπτωση και παρά τη στάση του ΠΑΜΕ, ο αγώνας των χαλυβουργών πρέπει να στηριχτεί απ’ όλες τις δυνάμεις που δρουν στο λαϊκό και εργατικό κίνημα, απ’ όλους τους εργαζόμενους, απ’ όλη τη νεολαία. Και το ΚΚΕ(μ-λ) θα συνεχίσει να το κάνει.
Ούτε το ΠΑΜΕ ούτε κανένας δεν έχει το δικαίωμα να παίζει με τους αγώνες και τις αγωνίες της εργατικής τάξης, να απαιτεί την υποταγή του κινήματος στα δικά του μέτρα και σταθμά, στις δικές του επιδιώξεις. Οι πραγματικές ταξικές δυνάμεις, αυτές που έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού και των εργαζομένων, υπηρετούν το κίνημα χωρίς τον παραμικρό φόβο και αμφιβολία. Χωρίς ψευδαισθήσεις αυτάρκειας. Χωρίς «τουπέ» και μεγαλοσχημίες. Και κυρίως με στόχο την επαναστατική ανατροπή και όχι την εκλογική καταγραφή και την αστική νομιμότητα.
ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ
Αλλά και οι μεθοδεύσεις αυτού του φορέα σε μια σειρά σωματεία αναδεικνύουν ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει στην αντίληψη του ΚΚΕ για το συνδικαλισμό και την οργάνωση της εργατικής τάξης. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα στην Πανελλαδική Ένωση Λιθογράφων, ένα από τα μαζικά κλαδικά σωματεία του ΠΑΜΕ στον ιδιωτικό τομέα, έγινε καταστατική συνέλευση που κατέληξε σε μια σειρά τροποποιήσεις του καταστατικού του σωματείου:
- Διεύρυνση του πεδίου δράσης του σωματείου και στα ΜΜΕ.
- Ένταξη στο σωματείο των χαρτεργατών και των εργαζομένων στη διανομή Τύπου.
- Εκλογές για την ανάδειξη ΔΣ ανά τρία χρόνια (από δύο που είναι σήμερα)
- Συμπλήρωση στους σκοπούς του σωματείου τη «βελτίωση της λειτουργίας των υπαρχόντων ασφαλιστικών ταμείων με τον άμεσο έλεγχο της Διοίκησης κατά πλειοψηφία από τους εργαζόμενους ασφαλισμένους, συνταξιούχους και η βελτίωση παροχών, συντάξεων στους ασφαλισμένους εργαζόμενους και συνταξιούχους και στις οικογένειες αυτών τόσο στο ΙΚΑ όσο και το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ».
Το ΠΑΜΕ προκειμένου να διατηρήσει ή και να βελτιώσει το συσχετισμό του στα ανώτερα όργανα (τώρα και στα Ασφαλιστικά Ταμεία) δεν διστάζει να φτιάχνει σωματεία-τέρατα με διαδικασίες-εξπρές οι οποίες θα παγιώνουν τον έλεγχο, έστω και αν λειτουργούν σε βάρος της δημοκρατικής λειτουργίας. Με αστεία προσχήματα («υψηλό το κόστος των εκλογών για να γίνονται ανά δύο χρόνια» την ώρα που οι εκλογές έχουν φτάσει να διαρκούν δύο εβδομάδες!) και με την επίκληση της «εμπιστοσύνης» το ΠΑΜΕ προσπαθεί να απεμπολήσει τη συζήτηση για την πολιτική ουσία αυτών των αλλαγών-παρεμβάσεων και να διασκεδάσει τις εντυπώσεις με την επανάληψη των γνωστών «ταξικών» προταγμάτων της «λαϊκής εξουσίας» και της «λαϊκής οικονομίας». Και όλα αυτά σε μια διαδικασία στην οποία οι εργαζόμενοι δεν ήξεραν καν τις προτεινόμενες αλλαγές και η οποία κράτησε 40 ολόκληρα λεπτά!
ΠΗΓΗ: Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου