του Γ. Ανανδρανιστάκη* |
τραγουδίστριες -με όλο τον σεβασμό στα μανεκέν και στις τραγουδίστριες- που, όταν τις ρωτάνε τα πρωινάδικα «ποιο είναι το μεγαλύτερο ελάττωμά σας;», απαντούν ως εξής: «Το μεγάλο ελάττωμά μου, κυρία Μενεγάκη, είναι ότι είμαι πάρα πολύ καλός άνθρωπος και οι άλλοι εκμεταλλεύονται την καλοσύνη μου».
Η ηγετική ομάδα της Ν.Δ. δεν παραδέχεται με τίποτα την ήττα. Δεν την παραδέχονται στα ψέματα για να μην αναγκαστούν να παραιτηθούν, δεν την παραδέχονται στ' αλήθεια επειδή έχουν φάει πετριά, ουδείς μπορεί να το πει μετά βεβαιότητας, αν και η πετριά πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Ο Σαμαράς πήγε στην Εκτελεστική Επιτροπή του κόμματος και δήλωσε ότι η Ν.Δ. στάθηκε όρθια, βασίζοντας τον ισχυρισμό του σε μαθηματικά, που, αν υπήρχε Νόμπελ μαθηματικών, θα το κέρδιζε οπωσδήποτε. Προσέξτε: Χάσαμε μεν δύο μονάδες και 107.000 ψήφους σε σχέση με τον Ιούνιο του 2012, οι οποίοι όμως είναι ελάχιστοι σε σχέση με την απανθρωπιά που επιδείξαμε τα τελευταία δυόμιση χρόνια. Επίσης, κερδίσαμε πέντε μονάδες σε σχέση με το στραπάτσο των ευρωεκλογών και 50 παραπάνω δέντρα από εκείνα που είχαμε πάρει ως παράταξη στις εκλογές βίας και νοθείας του 1961. Όπερ έδει δείξαι.
Ο Σαμαράς δεν φεύγει από την ηγεσία της Ν.Δ. ούτε με μπλακεντέκερ. Το είπε και στην Ε.Ε. της Ν.Δ., η παράταξή μας θα μείνει εδώ ενωμένη, περιμένοντας να ξαναπαίξει τον ιστορικό ρόλο της. Ο άνθρωπος που πριν από πέντε μέρες έφαγε κατακούτελα 8,5 μονάδες περιμένει να πέσει η εκλεγμένη κυβέρνηση για να έρθει να ξανασώσει τον λαό που του γύρισε επιδεικτικά την πλάτη. Περιμένει ο Σαμαράς να πέσει η κυβέρνηση, αφού πρώτα θα έχουν γίνει όλα στάχτη και μπούλμπερη, η χώρα θα έχει χρεοκοπήσει, τα ταμειακά αποθέματα θα έχουν σωθεί, δεν θα υπάρχει δυνατότητα ούτε για τα στοιχειώδη. Περιμένει ο Σαμαράς να ξανακυβερνήσει μέσα σε στάχτες, ερείπια και πτώματα.
Πρέπει να βρεθεί κάποιος που θα θέτει καθημερινά στον Σαμαρά το εξής ερώτημα: Στη διαπραγμάτευση που έχει ήδη αρχίσει, με ποιον είσαι; Με την ελληνική κυβέρνηση ή με τους δανειστές; Θέλεις να πετύχει η διαπραγμάτευση, να μειωθεί το χρέος, να αντιμετωπιστεί η ανθρωπιστική κρίση, να ξαναμπεί η οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης; Ή μήπως προτιμάς να επιβληθεί η σιδηρά πειθαρχία της Μέρκελ και του Σόιμπλε, ώστε να δικαιωθείς επί των ερειπίων;
Να τίθεται κάθε μέρα το ερώτημα κι ας μοιάζει η απάντηση προφανής.
*δημοσιογράφος ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου