 |
του
Διον. Ελευθεράτου |
Πάλι καλά που η Τρόικα δεν επέμεινε στην αξίωση να... εκκενωθούν όσα ελληνικά νησιά έχουν λιγότερους από 150 κατοίκους! Εάν επέμενε, ουδείς γνωρίζει ποιες ιδέες θα γεννούσε η «υπεύθυνη αριστεροσύνη» της ΔΗΜΑΡ, ώστε να προταθούν ορισμένα πειστικά «ισοδύναμα» στους «υπερβάλλοντες» και «αψυχολόγητους» δανειστές, χωρίς να κλονιστεί η θέση μας στην Ευρωζώνη (τα λέμε καλά κύριε Φώτη;).
Μια ιδέα πχ θα ήταν να...
προταθεί, αντί της εκκένωσης των νησιών, η «συγχώνευσή» τους κατά τα πρότυπα υπηρεσιών και οργανισμών. Τόσοι πολιτικοί μηχανικοί βολοδέρνουν στην αναδουλειά- ας εκπονήσουν σχέδια. Όταν –με το καλό- αφιχθεί η δόση των 31,5 δισ. ευρώ και πληρωθούν ορισμένοι «εθνικοί κατασκευαστές», όλα θα είναι εφικτά.
Μπορεί, πάλι, να ενδιαφερθούν ξένοι. Πιθανόν από το Ντουμπάι- εκεί κατασκευάζουν πολλά τεχνητά νησιά, ίσως λοιπόν ξέρουν να ενοποιούν και φυσικά. Να δοθούν κονδύλια από το ΕΣΠΑ, να δουλέψει κόσμος. Όραμα και φαντασία χρειάζονται. Συγχώνευση νησιών, λοιπόν. Πρόγραμμα «εξορθολογισμού» του φυσικού διαμελισμού, ο οποίος στην Ελλάδα μας προέκυψε αντιπαραγωγικός.
Άλλο «ισοδύναμο»; Να μην εκκενωθούν υποχρεωτικώς (α πα πα) νησιά, αλλά να θεσπιστεί ένα είδος εθελούσιας μετοίκησης από αυτά. Επειδή ορισμένα, εάν ερημώσουν, ενδέχεται να ενοικιαστούν, ας δοθεί στους κατοίκους η υπόσχεση ότι θα λάβουν στο μέλλον, ετεροχρονισμένο μπόνους μετοίκησης, από τα σχετικά έσοδα. Αρκεί, φυσικά, το ετήσιο εισόδημά τους να μην υπερβαίνει -ας πούμε- τα 3.500 ευρώ (σε λίγο με τόσα θα θεωρείσαι... μεσαία τάξη). Αλλά, είπαμε: Η Τρόικα... υποχώρησε και μας στέρησε ένα ακόμη ρεσιτάλ ιδεών της ΔΗΜΑΡ.
Πώς να αντισταθείς στον πειρασμό να επιδοθείς σε τέτοια σενάρια... ΔΗΜΑΡώδους σουρεαλισμού; Σε παρακινούν τα ίδια τα πεπραγμένα του κόμματος αυτού. Την ώρα που συμπεραίνεις πως τα έχεις δει και τα έχεις ακούσει όλα από τα στελέχη του, αυτά κάνουν... ποιοτικά άλματα.
Μέγιστη «προσφορά» στην ... αριστερή σκέψη έκανε προσφάτως ο Ν. Μπίστης, μιλώντας σε εκπομπή του «Μέγκα»: Εξύμνησε τον σοσιαλδημοκράτη πρώην καγκελάριο της Γερμανίας Γκ. Σρέντερ για το περιβόητο οικονομικό πρόγραμμα «Ατζέντα 2010» και κάκισε τον Όσκαρ Λαφοντέν...
Η αλήθεια είναι ότι μέσα στον ορυμαγδό των ημερών, «προσφορές» όπως αυτή του Ν. Μπίστη περνούν σχεδόν απαρατήρητες. Ίσως να φαντάζουν και «φιλολογικές», αλλά δεν είναι: Εάν εκστασιάζεσαι με τη γερμανική «Ατζέντα 2010», δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποκρίνεσαι την «αντιμνημονιακή συνιστώσα» της Τρόικας εσωτερικού.
Σημασία εν προκειμένω δεν έχει αν και πόσους πείθεις ακόμη, πόσοι γελούν ή πόσοι εκνευρίζονται όταν σε βλέπουν να συνυπογράφεις τον κοινωνικό όλεθρο, ψελλίζοντας αραιά και πού τα περί μελλοντικής «απαγκίστρωσης», σαν παπάς που τάζει σωτηρία της ψυχής σε ετοιμοθάνατους. Σημασία έχει πως όταν ευλογείς μια «Ατζέντα 2010», αυτομάτως καταργείς το πολιτικό –ιδεολογικό μασκαραλίκι σου.
Να θυμίσουμε μερικά από τα... επιτεύγματα της «Ατζέντας 2010»; Πρώτο: Επτά εκατομμύρια Γερμανοί, (16,6% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού) δουλεύουν επισήμως υπό το καθεστώς της «μίνι –απασχόλησης», με μηνιαίες αποδοχές κάτω των 400 ευρώ, στερούμενοι πρόσβασης στο δημόσιο σύστημα υγείας, αλλά και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων (μέση αμοιβή αυτού του φάσματος των 7 εκ. εργαζομένων, 230 ευρώ).
Δεύτερο: Τρομακτική επέκταση της «μαύρης εργασίας»: Εκατοντάδες χιλιάδες εργοδότες προσλαμβάνουν κόσμο για «μίνι εργασία», αλλά τον απασχολούν με πλήρες ωράριο, δίνοντάς του «μαύρα» χρήματα (ενίοτε 1.000 ευρώ) πέραν των επιτρεπτών 400 ευρώ. Αποφεύγουν έτσι την καταβολή ασφαλιστικών εισφορών.
Τρίτο: Οι «κανονικές» θέσεις εργασίας, δηλαδή πλήρους απασχόλησης και συνεπαγόμενες πλήρη δικαιώματα, έχουν μειωθεί στο 69%.
Τέταρτο: Θηριώδης ανισότητα! Το πλέον εύπορο 10% του πληθυσμού κατέχει το 53% του πλούτου της χώρας, το φτωχότερο 50% αρκείται στο 1% του εθνικού πλούτου! Πριν από μερικά χρόνια η γερμανική κοινωνία ήταν μια από τις πιο «ισορροπημένες» στην Ευρώπη, με δείκτη εισοδηματικής ανισότητας του πλουσιότερου 20% και του φτωχότερου 20% του πληθυσμού 4:2 (στην Ελλάδα υπερβαίνει το έξι).
Μήπως ο Ν. Μπίστης στο «Μέγκα» παρασύρθηκε από κάποια ρύμη του λόγου του; Όχι. Τα ίδια ακριβώς είχε γράψει (6 Δεκεμβρίου 2011) στο «Πρόταγκον». Επί λέξει: «Ο Σρέντερ με την Ατζέντα 2010 διέσωσε – κατά κοινή σήμερα ομολογία- την γερμανική οικονομία αλλά δεν απέφυγε την εκλογική ήττα και την κρίση στο κόμμα του με την αποχώρηση από το SPD του Όσκαρ Λαφοντέν»....
Ώστε έτσι, λοιπόν... Η ανταγωνιστικότητα απαιτεί ( «μονόδρομος», δηλαδή) ένα... ράλι μείωσης μισθών, ανασφάλιστης εργασίας, κατακρεούργησης κοινωνικών παροχών κι απίστευτης επαύξησης της ανισότητας! «Κατά κοινή ομολογία», μάλιστα - καλά, ας μην αρχίσουμε να ακτινογραφούμε το πολιτικό, δημοσιογραφικό, επιχειρηματικό «κοινό» που συνομολογεί. Ποιος το ισχυρίζεται; Στέλεχος της ΔΗΜΑΡ που υποτίθεται ότι είναι και «αντιμνημονιακή»... κατά βάθος (κατά άβυσσο μεριά).
Δεν ξέρουμε πόσο χρήσιμες είναι πλέον στο καθεστώς οι υπηρεσίες της έ- Μπιστης «Αριστεράς». Ξέρουμε απλώς ότι είμαστε πολλαπλά τυχεροί που η Τρόικα δεν θα εκκενώσει νησιά: Ο Μπίστης θα ήταν ικανός να ζητήσει να εκτοπιστεί σε κάποιο από αυτά ο Λαφοντέν, ως «επιχειρήσας την αποτροπή της σωτηρίας της Γερμανίας» και κατ’ επέκταση της Ευρώπης, η οποία έχει έτοιμη τη συνταγή. «Κατά κοινή ομολογία»...
(Δημοσιεύθηκε στο «Πριν», στις 14 Οκτωβρίου 2010)
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου