ΤηςΝ. Κατσαρού*
Φανταζόμουν ότι θα βρεθώ στο μαγικό κόσμο του τουρισμού, όπου δε θα ξέρω πού να πρωτοκοιτάξω και πού να βρω να αποθηκεύσω τόση πληροφορία που θα συλλέξω.
Στο χώρο υπήρχε άπλα, οπότε κοιτούσα... ένα κομμάτι κάθε φορά, που τις περισσότερες φορές, δεν είχε και πολλές πληροφορίες να μου δώσει. Περπατήσαμε με άνεση στα δύο περίπτερα –δεν είχε και πολύ κόσμο- και φτάσαμε στην έξοδο. Εκεί την κυρία διευθύντρια την έπιασα αδιάβαστη.
«Τι έγινε; Φεύγουμε; Δε θα πάμε ξανά πίσω για να δούμε τον ΕΟΤ που ήταν άδειος όταν μπήκαμε;» τη ρώτησα καθώς με πήγαινε προς την έξοδο.
«Δεν τελειώσαμε» μου απάντησε «ακόμα δεν είδαμε τίποτα. Έχει και τη Hotelia» συμπλήρωσε. Και έφυγε μπροστά για να καθοδηγήσει τον ψάρακα στα υπόλοιπα περίπτερα που φαίνονταν άδεια. Μόνο στο συνεδριακό κέντρο είδα κίνηση, καθώς ξεφόρτωναν τα απαραίτητα για στήσιμο μπουφέ.
Μπορεί να είμαι ψάρακας, αλλά πήγα διαβασμένη. Και στη σελίδα της έκθεσης είδα το χάρτη, όπου έδειχνε πως λειτουργούν δύο περίπτερα. Το 13 και το 15. Εξάλλου, σε κανενός περιπτέρου την είσοδο δεν έγραφε “Philoxenia – Hotelia” εκτός από αυτήν που βγήκαμε. Της το είπα αλλά αυτή ήταν σίγουρη πως είχε και συνέχεια. Τόσα χρόνια που ερχόταν σ’ αυτήν την έκθεση, αλώνιζε όλα τα περίπτερα του χώρου. Έμπαινε πρωί κι έβγαινε βράδυ. Κι εμείς μέσα σε μισή ώρα τα είχαμε δει όλα;
Τα είχαμε δει όλα. Είδαμε την πιο φτωχή έκθεση ever. Μερικές μεγάλες επιχειρήσεις, κάποια μικρά και ταπεινά σταντ δήμων και φορέων και τα μεγάλα σταντ περιφερειών (όπου να σημειώσω ότι την τιμή καθόριζαν τα τετραγωνικά).
Αυτό ήταν η Philoxenia. Οι περιφέρειες εξέθεσαν τα τουριστικά τους φυλλάδια. Σε κάθε σταντ περιφέρειας είχε στηθεί πανηγύρι. Με καμιά δεκαριά υπαλλήλους στο καθένα, οι οποίοι έπιναν τον καφέ τους και χαχάνιζαν μεταξύ τους. Στο τέλος της έκθεσης, όπως πάντα, θα οργανώσουν συνεντεύξεις τύπου στα μέρη τους για να μιλήσουν για την εντυπωσιακή τους συμμετοχή στην έκθεση, για το πόσος πολύς κόσμος τους επισκέφτηκε, για το πόσο εντυπωσιασμένοι έμειναν οι επισκέπτες από τα καινούργια τους φυλλάδια που προβάλλουν με τρόπο μοναδικό τα μέρη που αξίζει να επισκεφτεί κανείς κι ότι, σύμφωνα με τις αντιδράσεις τους, να δεις που περιμένουν κοσμοπλημμύρα.
Δεν ξέρω αν περιμένουν κοσμοπλημμύρα, αλλά κοσμοπλημμύρα δεν το έλεγες αυτό που γινόταν στην έκθεση. Πιο πολλοί ήταν οι εντός του σταντ από τους εκτός. Στις περιφέρειες τουλάχιστον.
Τελικά αυτό ήταν η περίφημη Philoxenia. Ανταλλαγή χρημάτων του δημοσίου. Από την περιφέρεια στη HELEXPO. Και κάπου κάπου, ξεφύτρωνε και κάνας πιστός στην παράδοση ιδιώτης. Οι περισσότεροι όμως, απ’ ό,τι φάνηκε, δεν είχαν σκοπό να πληρώσουν από το υστέρημά τους για να πάνε σε μια έκθεση που, όπως κατάλαβα, όπως όλα σ’ αυτόν τον τόπο, περνάει κρίση. Αυτό άλλωστε, φάνηκε κι από τη χρονική της διάρκεια. Το τετραήμερο έγινε τριήμερο. Χώρια η αποχώρηση της υπεύθυνης της έκθεσης λίγες μέρες πριν.
Γυρίσαμε πίσω. Πήγαμε στο τεράστιο αλλά άδειο σταντ του ΕΟΤ (καθώς η τιμή καθορίζεται από τα τετραγωνικά, συμπεραίνουμε ότι η συμμετοχή του ΕΟΤ στήριξε για τα καλά την HELEXPO) μήπως συναντήσουμε κάποιον με τον οποίο μπορούμε να κάνουμε επαφή. Είδαμε δυο κοπέλες, ψάρακες κι αυτές σαν εμένα, που δεν ήξεραν και πολλά να μας πούνε. Η υπεύθυνη θα ερχόταν αργότερα.
Σκέφτηκα ότι ο τουρισμός είναι μονόδρομος για την ανάπτυξη και η μόνη λύση για να ξεφύγουμε από την κρίση. Άλλαξα γνώμη. Τον έχουν χώσει κι αυτόν στην κρίση για τα καλά.
Βγαίνοντας έξω, πέσαμε πάνω σε πανηγύρι σε μια εκκλησία στην Καμάρα. Επιτέλους, είδαμε και λίγο κόσμο. Δεν ξέρω τι γιορτή ήταν, αλλά βοήθειά μας.
πηγή: http://www.travelvoice.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου