ΤουΌταν σε ανθρώπους με εμπειρία, επαγγελματίες πολιτικούς, με στρατιές συμβούλων και καθαρή εντολή να σχηματίσουν μια νέα κυβέρνηση «τεχνοκρατών», παίρνει περίπου 10 ημέρες να καταλήξουν στο νέο πρωθυπουργό, δεν μπορεί κανείς να περιμένει από τους από τα κάτω, άμεσα αντανακλαστικά. Απόλυτα φυσιολογικά λοιπόν δεν είδαμε κόσμο στις πλατείες και...
τους δρόμους, δεν είχαμε οργισμένες ανακοινώσεις συνδικάτων, ούτε την κήρυξη ανένδοτου από την πολιτική αριστερά. Ας τα αφήσουμε λοιπόν όλα στους από πάνω, γιατί αυτοί ξέρουν. Ξέρουν ακόμη και να χτίζουν το κίνημα που πιθανόν θα τους κατεδαφίσει, με όρους κοινωνικού αυτοματισμού.
Τι συνέβη τελικά;
Αν κάποιος μπορεί να εξάγει με βεβαιότητα ένα συμπέρασμα από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών είναι ότι επιτάχυναν και καθόρισαν κοινωνικούς μετασχηματισμούς ετών, που εκφράστηκαν παράλληλα με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο.
Το αστικό μπλοκ εξουσίας ολοκλήρωσε τη συγκρότηση του στη σφαίρα του πολιτικού, όπως αυτή ξεκίνησε από την εποχή των ολυμπιακών αγώνων και φάνηκε να κορυφώνεται στην κοινή μνημονιακή πολιτική.
Το κεφάλαιο για πρώτη φορά περνά σε μια αδιαμεσολάβητη διακυβέρνηση, επιβάλοντας μάλιστα στους δουλοπρεπείς αστούς πολιτικούς την επιλογή και συγκεκριμένων προσώπων. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια διαδικασία που ξεκίνησε από το εκσυχρονιστικό ΠΑΣΟΚ και την ιδέα της εξουσίας των τεχνοκρατών, έναντι του πολιτικού. Της ιδέας δηλαδή του μη λαικού ελέγχου επί θεμάτων υψηλής πολιτικής. Ακόμη και όταν προτάθηκε η «θεσμική» λύση του Φίλιππου Πετσάλνικου, το σύστημα αντέδρασε, παρεμβαίνοντας στις διαπραγματεύσεις των πολιτικών αρχηγών και επιβάλοντας το δικό του άνθρωπο. Τη δική του απόλυτη νίκη, έναντι της της αστικής δημοκρατίας.
Το βελούδινο πραξικόπημα, που ξεκίνησε με την υπογραφή του μνημονίου, τη θέσπιση αντιλαικών μέτρων και την πλήρη αποδιοργάνωση του κοινωνικού ιστού, χωρίς έστω μια στιγμιαία λαική νομιμοποίηση ολοκληρώνεται με το σχηματισμό μια κυβέρνησης δίχως τη λαική εντολή. Για πρώτη φορά ένας πρωθυπουργός λαμβάνει ψήφο εμπιστοσύνης, που μεταφράζεται σε εντολή παραίτησης, αλλά με εξασφάλιση της διάδοχης κατάστασης.
Τέλος η μη αναφορά σε άμεση διενέργεια εκλογών, μετατρέπει ένα κοινοβουλευτικό και πολιτικό πραξικόπημα σε πολιτειακό. Από σήμερα έχουμε μια διορισμένη κυβέρνηση που αρνείται να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Μάλιστα ο φόβος της εκφρασμένης ήδη λαικής βούλησης διατυπώθηκε τις τελευταίες ημέρες πολλές φορές. Από τις αναφορές στη βουλή του κ.Βενιζέλου σε μια κοινή γνώμη που κρίνει τα πράγματα λάθος, μέχρι το φόβο του δημοψηφίσματος και τον τρόμο για τα αποτελέσματα των εκλογών.
Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδας. Και εδώ τίθεται το ερώτημα για το ποιοι συγκροτούν το ενιαίο όπως παρουσιάζεται εθνικό κοινωνικό σύνολο. Η μεταπολίτευση κατήργησε το διαχωρισμό παράνομης και νόμιμης κοινωνίας στη βάση της διαιρετικής τομής αριστερά-δεξιά. Πλέον επαναδημουργούνται όροι νομιμότητας και παρανομίας ή ανυπαρξίας αν προτιμάτε, με απόλυτο ταξικό πρόσημο αυτή τη φορά.
Η εργατική τάξη
Η δράση όμως φέρνει αντίδραση. Η συγκρότηση με τέτοιους όρους του αστικού μπλοκ εξουσίας, η πλήρης κυριαρχία των αγορών έναντι του πολιτικού και δημοκρατική εκτροπή δεν μπορεί να μην αγγίξουν την κοινωνία, να περάσουν αθόρυβα και να εγκαταστήσουν ένα νέο σύστημα εξουσίας στη βάση μιας νέας συσσώρευσης του κεφαλαίου και πλήρους πολιτικής ηγεμονίας μιας λούμπεν και καθόλου χορτάτης αστικής τάξης.
Η συγκρότηση του αστικού μπλοκ εξουσίας, αυτόματα προυποθέτει την επανασυγκρότηση του αντίπαλου πόλου. Ενός ταξικά συγκροτημένου μετώπου που από την ίδια του τη φύση θα εκφράζει αυτό που δεν κατάφερε με σαφήνεια να εκφράσει η μεταπολιτευτική αριστερά στην Ελλάδα. Τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.
Η πλήρης κυριαρχία των τεχνοκρατών έναντι του πολιτικού, η άνευ όρων επιβολή των αγορών στους λαούς και η δίχως έλεγχο εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής θα αποτελούσε ακόμη και στα πλαίσια μιας «καλής» αστικής δημοκρατίας, στοιχείο όξυνσης του κοινωνικού ανταγωνισμού. Στις σημερινές συνθήκες δημιουργεί συνθήκες άγριας σύγκρουσης με όρους επιβίωσης.
Οι συνθήκες όξυνσης της οικονομικής κρίσης, η εξαθλίωση πλατιάς μάζας του πληθυσμού και η αποδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους θα μας φέρουν πιο κόντα. Τα ζητήματα της κοινωνικής αλληλεγγύης θα βρεθούν στο επίκεντρο, όχι μόνο ως η συμβολικοποιημένη έκφραση των αντιστάσεων μας, αλλά και ως η δική μας, πλήρης πρόταση εξουσίας.
Η χυδαία πραξικοπηματική διαδικασία συγκρότησης της κυβέρνησης, αποτελεί ακραία επιλογή του συστήματος, που επιφέρει ακραίες αντιδράσεις. Ειδικά στην Ελλάδα τα κοινωνικά αντανακλαστικά σε τέτοιου τύπου πολιτικές εκτροπές είναι ακαριαία.
Αν υπήρχε μια πιθανότητα ταύτισης της σωτηρίας της πατρίδας, με την επιβίωση ενός λαού, χάθηκε με την πλήρη ήττα του πολιτικού. Πλέον όλοι και όλες στην εθνική ενότητα δηλώνουμε προδότες, προβοκάτορες και έτοιμοι να οδηγήσουμε το καράβι στον πάτο.
Αγαπούλα πούλα
Κάπως έτσι φαντάζομαι ήταν η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης που πήρε ο τραπεζίτης Λουκάς Παπαδήμος. Πρώτος στόχος για να πετύχουν τα εφαρμοστικά μέτρα και η δανειακή σύμβαση είναι το ξεπούλημα όλης της δημόσιας περιουσίας. Αυτό είναι και το τελευταίο ανάχωμα αντίστασης στην πραξικοπηματική κυβέρνηση των τραπεζιτών. Ακόμη και αν ο λαικός παράγοντας δεν μπει άμεσα και βίαια στο παιχνίδι, ακόμη και αν η απόλυτη ηγεμονία της κυρίαρχης ιδεολογίας, οδηγήσει πρόσκαιρα πολίτες να πληρώνουν διπλό χαράτσι για να σωθεί η πατρίδα, η οργανωμένη κοινωνία, οι συντεχνίες του συνδικαλιστικού ΠΑΣΟΚ και οι προνομιούχοι εργαζόμενοι των ΔΕΚΟ, οφείλουν σε ένα μήνα να κατεβάζουν διακόπτες, να ξηλώνουν πεζοδρόμια και να εκτροχιάζουν τρένα.
Ψωμί, παιδεία, ελευθερία
Πριν όμως φτάσουμε σε αυτό το σημείο, η πολιτική αριστερά οφείλει να αναλάβει πρωτοβουλίες αντίστασης και ανυπακοής.Να δημιουργήσει με πολιτική εντολή τους όρους για την πρόκληση κοινωνικού χάους από την επόμενη εβδομάδα. Να αποδομήσει πλήρως την εικόνα της πολιτικής σταθερότητας που εγγυάται η νέα κυβέρνηση και να επιβάλλει την εικόνα μιας βίαιης κοινωνικής έντασης σε Ελλάδα και Ευρώπη. Η ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση πρέπει να παρθεί με τους πρόθυμους βουλευτές εγκλωβισμένους στο έκπτωτο κοινοβούλιο, την ίδια στιγμή που ο λαός θα γιορτάζει στο Σύνταγμα την επανοικιοποίηση του πολιτικού, έναντι της κυριαρχίας των οικονομικών ελίτ.
Το δεύτερο από μια σειρά ραντεβού είναι η επέτειος του πολυτεχνείου, που η αριστερά έχει την τελευταία ευκαιρία να βγάλει από τα μουσεία και να τη μεταφέρει στους δρόμους. Να επαναοικιοποιηθούμε τα σύμβολά του παρελθόντος και να μετατρέψουμε την επέτειο σε λαική γιορτή.
Γιατί η εξέγερση ή θα είναι γιορτή ή τίποτα
πηγή: http://classwar.espiv.net/?p=2100
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου