Του Χρήστου Καραγιαννίδη
Η ΔΗΜΑΡ δεν υπερψηφίζει την κυβέρνηση Παπαδήμου. Αρνείται όμως και να προσχωρήσει στο μέτωπο της στείρας και εκτός τόπου και χρόνου....
«αριστεράς», η οποία δεν νοιάζεται παρά για να καρπωθεί την κοινωνική κατάρρευση. Η ΔΗΜΑΡ επιλέγει την κατ’ αρχήν ανοχή στη νέα κυβέρνηση. Ψηφίζει στη Βουλή «παρόν» και παραμένει μαχητικά και αταλάντευτα παρούσα. Με λογισμό και με όνειρο.
Η πρόταση που μειοψήφησε στην Κεντρική Επιτροπή της Δημοκρατικής Αριστεράς
Παρακολουθώντας αυτές τις μέρες τις δηλώσεις των στελεχών της ΔΗΜΑΡ, αλλά και τα γραπτά τους σε διάφορα μπλογκς κι εφημερίδες, έμεινα με την εντύπωση πως αυτό το κόμμα είναι βαθιά διχασμένο: διαχασμένο ανάμεσα στη νεοφιλελεύθερη διαχείριση και την ευγενική νεοφιλελεύθερη διαχείριση.
Οι αντιμαχόμενες ομάδες θα μπορούσαν να οριστούν και ως εξής:
α) Ο κύκλος των σκληροπυρηνικών νεοφιλελευθέρων. Ο κύκλος αυτός, αν βρίσκεται σε έναν χώρο που αυτοπροσδιορίζεται ως δημοκρατικός και δη αριστερός, μάλλον το κάνει από υπερανεπτυγμένη αίσθηση του χιούμορ. Αναγκαία, λοιπόν, διευκρίνιση: Όχι, φίλοι, η αριστερά δεν είναι μη κυβερνητική οργάνωση που ενδιαφέρεται για την πείνα ως ελεήμων ή για την ανεργία ως στατιστικός.
β) Ο κύκλος των ευγενικών νεοφιλελευθέρων. Το προσωπικό εδώ διαθέτει επαγγελματική πείρα στη μιντιακή διαχείριση ενός πολιτικού μορφώματος που θα ήθελε να είναι κόμμα, αλλά αδυνατεί να είναι κάτι περισσότερο από ένα αξιόπιστο προϊόν προς τηλεοπτική κατανάλωση. Αναγκαία, κι εδώ, διευκρίνιση: Όχι, φίλοι, η αριστερά δεν είναι dinner party, ούτε κόμμα τηλε-σελέμπριτις για να διαλέγουμε κάθε τόσο ποιανού σειρά είναι να κάνει δηλώσεις.
Η αποδοχή ή μη της κυβέρνησης των τραπεζιτών φέρνει στην επιφάνεια με σκληρό τρόπο τις διαφωνίες εντός της ΔΗΜΑΡ – ένα εκκρεμές που κινείται μεταξύ τυφλής υποστήριξης του αντιδημοκρατικού αυτού εξαμβλώματος ως την ασθενική ανοχή ή και απόρριψή του (εδώ μιλάμε για τους πιο αριστεριστές). Το ότι στη διορισμένη κυβέρνηση θα συμμετέχουν και ακροδεξιοί, εις εκ των οποίων ντύθηκε προ ετών ινδιάνος και κυνηγούσε με τσεκούρι πολίτες, δεν φαίνεται να απασχολεί τους κατά τ’ άλλα προοδευτικούς και προοδευτικές της ΔΗΜΑΡ. Λογικό. Όταν σε έχει πάρει η κατηφόρα του κυβερνητισμού, άντε μετά να ξεχωρίσεις τι είναι αριστερό και τι δεν είναι.
Ας σημειώσουμε εδώ ότι η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής διεξήχθη κεκλεισμένων των θυρών (μόλις τελείωσε ο πρόεδρος έφυγε και η τελευταία κάμερα), γεγονός που ανέδειξε την υπερσύγχρονη αντίληψη του κόμματος περί δημοκρατίας. Πιθανότατα οι φίλοι της ΔΗΜΑΡ θεωρούν ότι λειτουργούν σε καθεστώς ημιπαρανομίας, τώρα που ο Μάκης ο Τσεκουράτος και ο Σπυράδωνης έγιναν υπουργοί και η όποια δημοκρατία τίθεται εν αμφιβόλω. Αλλά τότε πώς θα στήριζαν αυτή την κυβέρνηση; Ή μήπως το θέμα ήταν να φιμωθούν τα 24 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής που ήταν υπέρ της κυβέρνησης; Άβυσσος…
Το θέμα βέβαια δεν είναι μόνο η κυβέρνηση. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν όλη η μέχρι τώρα πορεία προς αυτή την εξέλιξη είχε έστω και ένα ίχνος δημοκρατικής κάλυψης. Δηλαδή πριν από την «εθνική» σωτηρία θα έπρεπε τα μέλη της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ να αναρωτηθούν αν υπάρχει δημοκρατική σωτηρία από το δεξιό-ακροδεξιό συνονθύλευμα που συναποτελεί την κυβέρνηση έκτακτου εκβιασμού.
Πώς είναι δυνατόν να αυτοπροσδιορίζεσαι ως αριστερά και να μην αντιδράς στις δημοκρατικές εκτροπές που ζήσαμε όλη αυτή την ευτράπελη εβδομάδα που πέρασε; Πώς είναι δυνατόν και να το σκέφτεσαι να στηρίξεις μια κυβέρνηση, τη σύνθεση της οποίας δεν γνωρίζεις, μια κυβέρνηση που θα υπογράψει αντικοινωνικές συμφωνίες και θα εξυπηρετήσει συμφέροντα προφανή ακόμα και σε διαπιστωμένα ηλίθιους;
Θα χρησιμοποιήσω κάποια λόγια του Προέδρου Κουβέλη για να δείξω τον παραλογισμό. Λέει ο Φώτης: «Δεν μας αφορά η μιζέρια ενός αριστερού χώρου ο οποίος είναι περιχαρακωμένος, οχυρωμένος σε έναν στείρο καταγγελτισμό, σε ανεπάρκεια και ατροφία πολιτικής, σε μεγάλη απόσταση και απόλυτη αναντιστοιχία σε ό,τι αφορά τις ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας». Αλλά τότε γιατί ότι σε όλες τις ψηφοφορίες στη Βουλή η ΔΗΜΑΡ ψήφισε ό,τι και ο ατροφικός ΣΥΡΙΖΑ; Ποια είναι τελικά ή πραγματική ΔΗΜΑΡ;
Με τόσο κρυφτό πίσω από τα λόγια, έρχονται κάποτε οι πράξεις, αθόρυβα, και φωτίζουν αμείλικτα τον πλέριο οπορτουνισμό σου…
rednotebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου