ΑΡΙ.Σ. (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) - Για τη συμφωνία του Eurogroup στις 20/2/14 και την επόμενη μέρα

Τι περιμέναμε;
Ότι από αίσθημα φιλίας, κινούμενες οι τίγρεις,
κοπιάστε θα μας πουν, τα δόντια να τους βγάλουμε;!

(Μπ. Μπρεχτ)

Διανύουμε την περίοδο της διπλής διάψευσης των προσδοκιών του ελληνικού λαού. Πέρα από την ακύρωση της βούλησης του....

λαού για μια - έστω μερική - ρήξη με το € και την ΕΕ όπως αυτή αποτυπώθηκε στις εκλογές, κυρίαρχα διαψεύδονται οι προσδοκίες που δημιούργησαν οι κοινωνικοί αγώνες της προηγούμενης περιόδου και που έβαζαν στον πυρήνα τους την ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου που σηματοδοτήθηκε με την έναρξη της μνημονιακής εποχής το 2010. Πέρα από επικοινωνιακές ακροβασίες η συμφωνία του Eurogroup με τις αντίστοιχες δεσμεύσεις της κυβέρνησης και τα πρόσφατα διαφαινόμενα μέτρα απλά υπογραμμίζουν τη συγκρότηση ακόμα μιας παραδοσιακά αστικής κυβέρνησης αλλά αυτή τη φορά με κορμό ένα ρεφορμιστικό αριστερό κόμμα, που επιχειρεί να σφραγίσει μια ακόμα υποχώρηση του εργατικού κινήματος.

Οι εκτιμήσεις σε σχέση με την κατάληξη της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στο Eurogroup στις 20/2/15, (την τελική συμφωνία δηλαδή και απόφαση για τετράμηνη επέκταση της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου) ποικίλουν. Αυτή η συμφωνία χαρακτηρίστηκε από την κυβέρνηση ως εκλογίκευση των Ευρωπαίων «εταίρων» μας, νίκη κατά της λιτότητας και τελικά, ως άνοιγμα ενός δρόμου για την υλοποίηση μεταρρυθμίσεων πέρα πλέον από τις μνημονιακές επιταγές. Η αφήγηση περί περάσματος σε μια μετα-μνημονιακή εποχή, είναι παρόμοια με αυτή του Σαμαρά, και καθορίζει το επικοινωνιακό πλαίσιο της περιόδου. Το οποίο εν ολίγοις περιγράφεται ως εξής: Νίκησε η κυβέρνηση, νίκησε ο λαός στις πλατείες, νίκησε η αριστερά (του ρεαλισμού και της σοβαρότητας), νίκησε η δημοκρατία της ΕΕ, σώθηκε το Ευρώ και μαζί του η Ελλάδα. Άλλο η δανειακή σύμβαση, άλλο το μνημόνιο. Άλλο η τρόικα, άλλο οι θεσμοί.

Η παράταση αυτή όμως (η οποία αρχικά ονομάστηκε συμφωνία - γέφυρα) κατονομάζει και τις συγκεκριμένες δεσμεύσεις της κυβέρνησης απέναντι στην ευρωπαική ολοκλήρωση, τις οποίες απαρέγκλιτα πρέπει και να τηρήσει. Αυτές οι δεσμεύσεις, όσο και να επενδύονται επικοινωνιακά με αέρα αλλαγής, υπογράφουν και τη συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών στην Ελλάδα, αντικειμενικά και αναπόδραστα εις βάρος της λαϊκής εργαζόμενης πλειοψηφίας, χωρίς σε καμιά περίπτωση να θίγουν (έστω και ελάχιστα) τα συμφέροντα του διεθνούς και εγχώριου κεφαλαίου. Είναι παράταση του Μνημονίου, με διαφορετικά ονόματα και ορισμούς αλλά με ίδια ουσία.

Οι μεταρρυθμίσεις που έστειλε ο λαλίστατος υπουργός οικονομικών, προς έγκριση στο Eurogroup και τις τελευταίες μέρες σχηματοποιούνται σε διάφορα μέτρα, καμία σχέση δεν έχουν με τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, πολλώ δε μάλλον με τις λαϊκές διεκδικήσεις. Όπως έχει ήδη φανεί πέρα από ένα «μίνιμουμ» πρόγραμμα - υποτιθέμενης αξίας 200 εκ. € - το οποίο στρέφεται στη μερική αντιμετώπιση της ακραίας φτώχιας, όλα τα άλλα μέτρα είναι μια διαρκής επανάληψη των τεχνικών της τρόικα που εφάρμοσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις (αυξήσεις ΦΠΑ, διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, αύξηση φορολογικών συντελεστών κα). Ήταν προφανές πως, από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ στη υποτιθέμενη διαπραγμάτευση δεν αμφισβητεί το χρέος, τόσο τα μέτρα όσο και οι δεσμεύσεις, θα έχουν ως κεντρικό σημείο του μνημονίου που υπογράφει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ την αποπληρωμή του χρέους. Μέρος του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά υποσχόταν ότι θα διαγράψει.

Στην παρούσα φάση το χρέος αναγνωρίζεται στο σύνολο του, νομιμοποιείται και στη βιωσιμότητα του και στην ανάγκη αποπληρωμής του. Ο βασικός μοχλός εκβιασμού δηλαδή για την εφαρμογή των καταστροφικών Μνημονίων 5 χρόνια στην Ελλάδα παραμένει ακέραιος, με την υπογραφή και της κυβερνώσας Αριστεράς πλέον.

Οι στόχοι της υποτιθέμενης δημοσιονομικής χαλάρωσης δεν επιτυγχάνονται σε καμιά περίπτωση, καθώς συνεχίζει η δέσμευση για ύπαρξη πρωτογενών πλεονασμάτων στο ΑΕΠ, όπως δηλαδή ίσχυε με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Μικρή σημασία έχει το ποσοστό αυτών. Ακόμα και να παραμείνουν στα σημερινά επίπεδα, το αποτέλεσμα είναι ματωμένη λιτότητα για το λαό, είναι η βίαια υφαρπαγή του πλούτου που παράγει, ώστε να σώζονται ες αεί οι τράπεζες που τροφοδοτούν τους απανωτούς δανεισμούς της χώρας.

Καμιά μονομερής ενέργεια δεν επιτρέπεται από το ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα δεσμεύεται να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις και αναδιαρθρώσεις όπως υπαγορεύονται από την ΕΕ, ενώ οποιοδήποτε μέτρο επιχειρήσει να πάρει, πρέπει να έχει μηδενικό δημοσιονομικό κόστος και την αποδοχή της μεταλλαγμένης τρόικα. Η νέα κυβέρνηση θα έχει ούτως η αλλιώς μόνιμη επιτήρηση του κυβερνητικού έργου και αξιολόγηση του συνδεδεμένη με την παροχή ρευστότητας, αυτή τη φορά από τους «θεσμούς» και μάλιστα με δική του παραίνεση.

Όλες οι ιδιωτικοποιήσεις συνεχίζονται ή δεν αναστέλλονται, δεν αναιρούνται οι περικοπές εισοδημάτων, συνεχίζεται η διάλυση του ασφαλιστικού, δεν νομοθετείται καμιά μισθολογική αύξηση, διατηρείται το ελαστικό πλαίσιο εργασίας, πάγωμα προσλήψεων στο δημόσιο και ένταση των περικοπών σε τομείς του, συνέχεια της αξιολόγησης και κινητικότητας για τους δημοσίους υπαλλήλους, «αποφυγή» και όχι κατάργηση πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, απουσίας ρύθμισης για υπερχρεωμένα νοικοκυριά, καμιά πρόβλεψη για την τεράστια ανεργία αλλά προσπάθεια μπαλώματος της με ΕΣΠΑ και voucher και πολλά άλλα, ενδεικτικά των «υποχρεώσεων μας απέναντι στους εταίρους μας».

Ακόμα και οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης μπαίνουν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα, γιατί πρέπει να αξονίζονται γύρω από μηδενικό δημοσιονομικό κόστος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με απαράδεκτο τρόπο παραχάραξε τη λαϊκή προσδοκία που ήταν «έξω από τα μνημόνια» και τη μετέτρεψε σε «πάση θυσία μέσα στο ευρώ και την ΕΕ».

Η επικοινωνιακή διαχείριση αυτής της ταπείνωσης που δέχτηκε, με θετικό πρόσημο, «γιατί αλλιώς θα έρθει η Χ.Α στην εξουσία» είναι από τα πιο εγκληματικά λάθη που μπορεί να κάνει η Αριστερά σε μια τέτοια ιστορική συγκυρία.

Το ιδεολόγημα της διαπραγμάτευσης εντός της ΕΕ και των ορίων του Ευρώ, ως προοπτική εφικτή και επιθυμητή, χωρίς σύγκρουση και ρήξη με αυτούς τους ληστρικούς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, φαίνεται να καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και μαζί του, οι προσδοκίες και οι ελπίδες μεγάλων μερίδων κόσμου που πίστεψε σε μια εναλλακτική φιλολαϊκή διαχείριση.

Καταδεικνύεται με τον πιο βίαιο τρόπο πως η Ευρωπαϊκή Ένωση και το εργαλείο του Ευρώ δεν έχουν φτιαχτεί για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες των λαών, όσο και να το επαναλαμβάνει διαρκώς ο ΣΥΡΙΖΑ και η ευρωκουμουνιστική Αριστερά, πολλώ δε μάλλον, δε μεταρρυθμίζονται, ούτε και πρόκειται να ανεχθούν καμιά αμφισβήτηση της πολιτικής που ασκούν για τη διαχείριση της κρίσης προς όφελος του Κεφαλαίου.

Είναι οικοδομήματα δομικά αντιδραστικά που δε διστάζουν να επιτεθούν κατά μέτωπο στα εργασιακά δικαιώματα των λαών της Ευρώπης, να βυθίσουν ολόκληρες χώρες στην ανεργία, τη φτώχεια και το ακροδεξιό σκοτάδι, ακόμα και να αιματοκυλήσουν ολόκληρους λαούς στηρίζοντας ενεργά φασιστικά πραξικοπήματα (Ουκρανία) και σταυροφορίες στη Μέση Ανατολή.

Η Αριστερά επιδιώκει να μην έχει καμιά απολύτως σχέση με τέτοιους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και προσδοκά στη συντριβή τους. Ούτε σήμερα αλλά ούτε και ποτέ δεν μπορούν να ενισχυθούν τα συμφέροντα των εργαζομένων, με χειραψίες με τα αρπακτικά του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, ευφυολογήματα περί θεωρίας των παιγνίων και σφιχταγκαλιάσματα με φασιστικά καθεστώτα, όπως η Αίγυπτος και το Ισραήλ.

Η παραπάνω διαπίστωση ορίζει και την πολιτική στρατηγική για τη σύγχρονη επαναστατική αριστερά. Κατά κανένα τρόπο αυτή η τροπή των εξελίξεων δεν μπορεί να σημαίνει ενσωμάτωση στη λογική αναμονής και από την αντικαπιταλιστική αριστερά, αδράνεια και καταγγελιολογία τύπου ΚΚΕ, ή εναπόθεση της ανασυγκρότησης του κινήματος σε μια αυτοματοποιημένη διαδικασία, η οποία υπονοεί πως «όταν διαλυθούν οι αυταπάτες, θα ξαναδυναμώσει το κίνημα» βυθίζοντας τις μαζικές κοινωνικές διεργασίες σε λήθαργο.

Χρειάζεται, εδώ και τώρα, η ενεργητική δραστηριοποίηση του κόσμου της εργασίας στη λογική της ρήξης και αναίρεση της λογικής της ανάθεσης. Απαιτούνται εργατικές διεκδικήσεις, ανάταση του λαϊκού κινήματος, άμεση αμφισβήτηση του μνημονιακού καθεστώτος στην καρδιά του, μέσα στην ελαστικότητα της εργασίας και την ανεργία.

Από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζονται πολιτικές πρωτοβουλίες στο σύνολο της, ώστε ο λαός να έρθει σε καλύτερη θέση μάχης μέσα από τους αγώνες του, τον απεγκλωβισμό από φιλο-ΕΕ αυταπάτες. Το σχέδιο της αριστερής εργατικής αντιπολίτευσης είναι η μόνη διέξοδος για το λαό και για αυτό το λόγο πρέπει να γίνει σοβαρή επεξεργασία του. Η εργατική τάξη, η νεολαία και τα σύμμαχα στρώματα σε αυτήν δεν μπορούν να αρκεστούν σε διαχείριση της εξαθλίωσης, χειροκροτώντας τις κινήσεις εντυπωσιασμού της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ (βλ κάγκελα στη βουλή, αυτοκίνητα βουλευτών, πιο δημοκρατική λειτουργία της Βουλής) και ταυτόχρονα να παραμείνουν εγκλωβισμένοι στον εργασιακό μεσαίωνα της καπιταλιστικής κρίσης.

Τη στιγμή που ακόμα και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ - από όλο το φάσμα του - αμφισβητούν τις επιλογές της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (Γλέζος, Μηλιός, Κουβελάκης, Κατρούγκαλος, Λαπαβίτσας κ.α.), αλλά παραμένουν εγκλωβισμένα στο κυβερνητικό σχέδιο διαχείρισης της κρίσης, η δική μας Αριστερά είναι αυτή που πρέπει και μπορεί να δείξει το δρόμο των τομών, να αποτελέσει τον φιλόδοξο αλλά και αναγκαίο ρόλο της πολιτικής πρωτοπορίας του κινήματος, να μην αρκεστεί σε ψίχουλα αλλά να διεκδικήσει όσα της ανήκουν, για τον ιστορικό ρόλο και της ίδιας της εργατικής τάξης στο σήμερα.