Η εθνική ενότητα ήταν (και είναι) μια παγίδα / Π. Χριστοδούλου

Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια, αλλά ανάσασιν καμιά

Άλλος σου έταξε βοήθεια και σε γέλασε πικρά

Δ. Σολωμός, Ύμνος εις την ελευθερίαν

Ο τίτλος του κειμένου δεν αναφέρεται στον Προκόπη Παυλόπουλο (τον οποίο θεωρώ αξιοπρεπή επιλογή) ούτε στον Πάνο Καμμένο (τον οποίο θεωρώ αναγκαστική επιλογή): σημασία, σε κάθε περίπτωση, δεν έχουν τόσο τα πρόσωπα αλλά το πολιτικό σχέδιο στο πλαίσιο του οποίου αυτά....

κινούνται. Αλλού είναι το θέμα.

Η Ελλάδα προσπαθεί να ακολουθήσει ένα διαφορετικό πολιτικό δρόμο και το κυρίαρχο ευρωπαϊκό κεφάλαιο του προσπαθεί να το καταστείλει ( κομμάτια του με μεγαλύτερο φανατισμό από το γερμανικό ) ώστε να μη δουν αυτές οι πολιτικές να ξεφυτρώνουν και σε άλλα κράτη . Δυστυχώς πάλι επιλέξαμε το λάθος πλαίσιο συσπείρωσης , που από ότι είδαμε δεν μας πάει και πολύ μπροστά αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Η πραγματικότητα στην ΕΕ έχει αναλυθεί από πάρα πολλές γωνίες . Η σύγκρουση στο εξωτερικό επίσης. Στο εσωτερικό όμως;

Είναι κομβικό να αντιληφθούμε ότι υπάρχουν ζητήματα στο εσωτερικό μας τα οποία δεν μας τα επέβαλε η ΕΕ ούτε γράφονται σε κάποιο μνημόνιο, εξυπηρετούν όμως μια χαρά συμφέροντα (πολιτικά και ιδεολογικά) της αστικής τάξης – διότι, ναι, υπάρχει και τέτοια στην Ελλάδα. Καμία συνθήκη της ΕΕ, λόγου χάρη, δεν γράφει ότι οι παπάδες οφείλουν να είναι δημόσιοι υπάλληλοι και η Εκκλησία να μη φορολογείται. Ούτε ότι οφείλουμε να πληρώνουμε για τα βίτσια του κάθε χούλιγκαν υπαλλήλου μιας ΠΑΕ. Ακόμα χειρότερα, η φορολογία σε επιχειρήσεις στη Γαλλία είναι της τάξης του 60%. Όπως και ο μισθός των 751 ευρώ δεν αφορα τοσο το δημοσιονομικό κόστος αλλά τις επιχειρήσεις.

Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά; Όχι για να δείξουμε ότι έξω είναι καλύτερα, αλλά γιατί υπάρχουν πράγματα που αν η νέα κυβέρνηση δεν τα κάνει, δεν θα είναι γιατί δεν την άφησαν. Είτε εντός είτε εκτός ΕΕ, είτε εντός είτε εκτός δανειακής σύμβασης, αν θέλουμε να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης, από κάποιον πρέπει να τα πάρεις και σε κάποιον άλλο πρέπει να τα δώσεις. Και για να μιλάμε για αναδιανομή, αυτός ο κάποιος δε μπορεί νάναι μόνο η αποπληρωμή του χρέους. Ταξικά μεροληπτική πολιτική δεν είναι από μόνα της η διαγραφή του χρέους, η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και το δωρεάν ρεύμα. Ταξικά μεροληπτικά πολιτική είναι αυτή που επιλέγει από ποιον θα τα πάρει και σε ποιον θα τα δώσει.

Καθώς λοιπόν η ασάφεια των ημερών, σε όλες τις αποχρώσεις κριτικής, εκτός από “δημιουργική” είναι και βασανιστική, θα αναφέρω τρία παραδείγματα:

α) φορολογία της ακίνητης εκκλησιαστικής περιουσίας και αφορολόγητο στα έσοδα εφόσον πληρώνουν οι ίδιοι για τους λειτουργούς τους (όπως κάνουν όλες η ΜΚΟ).

β) εξαγόρασιμη στρατιωτική θητεία ανάλογα με το εισόδημα του καθενός ώστε να μην υπάρχει ταξική διάκριση γ) ούτε ευρώ σε ΠΑΕ, και αντίθετα, επιστροφή των γηπέδων και των χορηγήσεων που έλαβαν.

Ακριβώς γι αυτό επιλέχθηκαν τα συγκεκριμένα παραδείγματα . Αν μείνουμε στο φόβο να συγκρουστούμε και στο εσωτερικό μας με νοοτροπίες και συμφέροντα και ψάχνουμε φαντάσματα Δ” Ράιχ, (δεν) σωθήκαμε. Ή θα πάρουμε την απόφαση ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε όλοι τα ίδια συμφέροντα και θα συγκρουστούμε ή αν ψάξουμε για δικαιολογίες ως προς το φόβο μας (πότε δεν ξέρεις ποιος θάναι μαζί σου ούτε αν θα κερδίσεις μια μάχη μέχρι να τη δώσεις), θα καταλήξουμε να τραγουδάμε όλοι και όλες μαζί τη στροφή με την οποία άρχισε το κείμενο.

rednotebook.gr