χαρακτηρίστηκε πρύτανης των τανκς ο Φορτσάκης και η άθλια συγκυβέρνηση χούντα. Οι εικόνες της καταστολής θυμίζουν το παρελθόν, κυρίως όμως, προειδοποιούν για το μέλλον που επιχειρεί ο κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός. Δεν αποτελούν απλώς μια αντιδημοκρατική εκτροπή.
Στον θερμό πόλεμο, στις διάφορες καμπές του, οι εμπόλεμοι, ιδιαίτερα αυτός που έχει υπεροχή, οργανώνει καταιγιστικές επιθέσεις, με στόχο την κατοχύρωση και επέκταση των θέσεων του. Αυτό εφαρμόζει ο αντίπαλος στον βάρβαρο κοινωνικό πόλεμο που έχει εξαπολύσει.
Ο αστικός συνασπισμός εξουσίας κλιμακώνει την ανελέητη επίθεση του. Οξύνει την τρομοκρατική επίθεση στο μαζικό κίνημα με την εργοδοτική ασυδοσία και δικαστικές διώξεις, με καθεστώς κρατικής καταστολής στα Πανεπιστήμια και τα σχολειά, με ιδεολογική τρομοκρατία. Με το βαθύ κράτος, τη μιντιοκρατία και τους φασίστες- ακροδεξιούς στο πλαίσιο αυτό.
Δεν είναι δείγμα δύναμης η αντιδραστική εκστρατεία. Το κυρίαρχο μπλοκ φοβάται τις «επικίνδυνες τάξεις». Επιχειρεί να αποτρέψει, από τώρα, την πολιτική παρέμβαση του κινήματος στις τρέχουσες εξελίξεις αλλά και στο όποιο ενδεχόμενο αλλαγής κυβέρνησης και πιθανής πολιτικής και κοινωνικής αστάθειας.
Το δημοκρατικό πρόβλημα οξύνεται δραματικά σε όλα επίπεδα. Στο χώρο δουλειάς, στις σχολές, τα σχολειά και στις γειτονιές. Στον πυρήνα του βρίσκεται ο σύγχρονος καπιταλισμός που δεν μπορεί να ενσωματώσει με κοινοβουλευτικό τρόπο και κοινωνικά συμβόλαια τους εργαζόμενους. Γι αυτό φορά στολή μπάτσου και φόρμα πολεμικής εκστρατείας. Κουστούμι δικαστή, τηλεοπτικού ανακριτή και βέβαια μάνατζερ και μαφιόζου businessman.
Στρατηγείο αυτής της αντιδραστικής πολιτικής, του κοινωνικού πολέμου, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, της στήριξης ακροδεξιών και φασιστικών δυνάμεων, όπως στην Ουκρανία, είναι η ΕΕ.
Αυτές τις βαθύτερες τάσεις εκφράζει η άθλια συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που κάνει και θα κάνει ό,τι μπορεί για να παραμείνει στην εξουσία και να συνεχίσει την αντιλαϊκή πολιτική.
Απέναντι σε μια τέτοια αντιδραστική επέλαση δεν μπορείς να χαλαρώνεις με νανουρίσματα ομαλότητας. Θα έπρεπε ήδη να έχει κηρυχθεί ανένδοτος αγώνας από όλες τις δυνάμεις του κινήματος και της αριστεράς σε κοινή δράση στους δρόμους και όχι κυρίως στη Βουλή για να «πεσει» η μαύρη κυβέρνηση και η πολιτική της. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να αντιμετωπιστεί και η όποια κλιμάκωση κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού στην επικείμενη Προεδρική εκλογή.
Αυτό είναι το καθήκον της μαχόμενης αριστεράς. Η συζήτηση και η αντιπαράθεση που φουντώνει για τη στρατηγική, το πρόγραμμα, τις συνεργασίες κρίνεται, τελικά, στο πεδίο του αγώνα.
Πριν από την κριτική σε άλλες δυνάμεις είναι αναγκαία η έμπρακτη αυτοκριτική μας. Το ΝΑΡ πρέπει να δώσει όλες τις δυνάμεις του, να ταρακουνήσει τα νερά της αμηχανίας και αναμονής και να συμβάλει στην οργάνωση της πολιτικής μάχης που καλείται να δώσει το λαϊκό κίνημα στο επίπεδο που ορίζει η στρατηγικού χαρακτήρα αστική επίθεση. Από την άποψη αυτή εκφράζουμε δημόσια την εκτίμηση μας στη συμβολή της νΚΑ στην πρόσφατη μάχη του φοιτητικού κινήματος.
Βρισκόμαστε μπροστά στην πιο μεγάλη κοινωνική και πολιτική σύγκρουση μετά τη μεταπολίτευση. Πρόκειται για αναμέτρηση κρίσιμη και αποφασιστική για τα δικαιώματα και τη ζωή των εργαζομένων και της νεολαίας. Ανάλογη με ιστορικές συγκρούσεις που σημάδεψαν την πορεία των πραγμάτων προς τη μια η την άλλη κατεύθυνση και τους κοινωνικούς -πολιτικούς συσχετισμούς για μεγάλες περιόδους.
Στη μάχη αυτή θα δοκιμαστούμε ως ΝΑΡ, θεωρητικά, πολιτικά και οργανωτικά μέσα στο κίνημα. Θα δοκιμαστούν όλες οι δυνάμεις του κινήματος και της αριστεράς. Η επόμενη μέρα θα μας βρει σε ένα νέο τοπίο. Στα 25 χρόνια από τη ρήξη του 89 το ρήγμα παραμένει ενεργό, ωστόσο, δεν αρκούν τα εφόδια και τα καύσιμα της προηγούμενης φάσης. Έχουμε καθήκον να κάνουμε πράξη την αναγκαία επανεκκίνηση του εγχειρήματος με ανάληψη ευθύνης σε όλα τα επίπεδα του κινήματος, των μετώπων και του κόμματος.
Στην κρίσιμη αυτή καμπή, οι εκτιμήσεις μας κινούνται στον αντίποδα της επικίνδυνης θεωρίας του σκαλοπατιού . Που λέει να πάμε σήμερα σε κυβερνητική αλλαγή ακόμα και με πρόγραμμα ειδικού σκοπού και για τα υπόλοιπα, τα μεγάλα, βλέπουμε. Με τον λαό στον καναπέ να μαδάει την μαργαρίτα πόσοι βουλευτές θα ψηφίσουν για πρόεδρο. Αυτού του τύπου την ηττοπάθεια την έχει πληρώσει το λαϊκό κίνημα και η αριστερά και είναι επίκαιρο να θυμηθούμε τις αυταπάτες πριν την επιβολή της χούντας το 1967 αλλά και το 1973 όπου τμήμα της αριστεράς συζητούσε συμμετοχή στις ψευδοεκλογές του Μαρκεζίνη.
Αλλαγή σελίδας μπορεί να υπάρξει μόνο με την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής και της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου με όρους κινήματος. Αυτό τον στόχο προβάλουμε και καλούμε σε συναγερμό και συστράτευση όλες τις αγωνιστικές δυνάμεις του κινήματος, όλες τις ανατρεπτικές δυνάμεις της αριστεράς ιδιαίτερα της κομμουνιστικής για ένα μαζικό λαϊκό και νεολαιίστικο ξεσηκωμό από τώρα μέχρι και το πιθανό ενδεχόμενο των εκλογών. Με οργανωμένη μαζική αντεπίθεση του εργατικού λαϊκού κινήματος για ψωμί, δουλειά, παιδεία και ελευθερία. Για να σπάσει το πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού, της επιτροπείας ΕΕ-ΔΝΤ και η θηλιά του χρέους.
Αντιμετωπίζουμε καθημερινά το αγωνιώδες ερώτημα: μια αλλαγή που θα φέρνει στο τιμόνι μια δύναμη της αριστεράς, δεν θα τροφοδοτήσει ελπίδες;
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, δεν μιλάει πλέον για κυβέρνηση αριστεράς αλλά σωτηρίας σε συνεργασία με άλλες αστικές δυνάμεις. Η οποία, ως γνωστό, θα αναδειχτεί με τον καλπονοθευτικό εκβιαστικό εκλογικό νόμο. Διαβεβαιώνει, σε όλες τις ευκαιρίες και σε όλους τους τόνους, ότι θα κινηθεί εντός των ορίων της κεφαλαιοκρατικής πολιτικής, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, ακόμη και του μνημονιακού κεκτημένου. Όσο κινείται δεξιόστροφα, τόσο αφηνιάζει το αστικό μπλοκ, αποθρασύνεται, απειλεί με εφαρμογή του νόμου και της τάξης και επιχειρεί να θρυμματίσει τις λαϊκές ελπίδες για αναστροφή των πραγμάτων. Αυτή η λογική είναι που αποκοιμίζει το μαζικό κίνημα, το καθηλώνει εντός του "πλαισίου' και το διαπιστώνουμε καθημερινά στη στάση των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε αγωνιστικό σχεδιασμό.
Το ζητούμενο για τη ζωή και τις ανάγκες του λαού και της νεολαίας είναι να αλλάξει η πολιτική και όχι ο διαχειριστής. Η διαφορά μας δεν έγκειται στο θέμα των ρυθμών ανακοπής της επίθεσης και προώθησης καταχτήσεων των εργαζομένων. Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δεν συγκρούεται με την καπιταλιστική επίθεση στον κόσμο της εργασίας. Ο σεβασμός, η υποταγή δηλαδή, στο πλαίσιο της ευρωζώνης και του Προγράμματος Σταθερότητας της ΕΕ, το μόνο περιθώριο που αφήνει είναι μια άλλη διαχείριση της ακραίας φτώχειας. Αυτή η πολιτική δεν είναι αριστερή, δεν μπορεί να ανακουφίσει ουσιαστικά τους εργαζόμενους και γι αυτό αποκλείουμε κάθε επιλογή ανοχής η κριτικής στήριξης της.
Πιο συγκεκριμένα: Ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσει πως θα κυβερνήσει με ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα γίνουν επενδύσεις που θα δώσουν κάποια δουλειά στους ανέργους και ότι θα διατηρηθεί η μνημονιακή καταβαράθρωση των κοινωνικών δαπανών. Με την αθλιότητα της απλήρωτης εργασίας των νέων και των πεντάμηνων του ΕΣΠΑ θα αντιμετωπίσει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ την ανεργία; Έχουμε ήδη δείγματα γραφής από την "πρότυπη διακυβέρνηση" της διοίκησης ΣΥΡΙΖΑ στην Περιφέρεια Αττικής και σε Δήμους όπου ψηφίζει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και υλοποιεί προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας του ΕΣΠΑ. Η αποδοχή της συνέχειας του κράτους, του "υπερ- κόμματος" της αστικής τάξης, ως θεματοφύλακα των συμφερόντων της, η έλλειψη γραμμής σύγκρουσης με το κεφάλαιο και η αποδοχή των δεσμεύσεων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, μας οδηγεί στην εκτίμηση ότι αποτελεί επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να κινείται εντός του συστημικού πλαισίου και δεν ταλαντεύεται απλά.
Η επιλογή αυτή δεν ειναι συγκυριακή ούτε αποτέλεσμα έκτακτης ανάγκης. Ειναι το αποκορύφωμα μιας μακροχρόνιας πορείας συμβιβασμού όλης της αριστεράς. Μιας πορείας ταξικής συναίνεσης, που τελικά την αποστέωσε από οτιδήποτε ανατρεπτικό και επαναστατικό. Είναι αποτέλεσμα μιας συνολικότερης πορείας κατά την οποία η αντικαπιταλιστική πολιτική με γενικό στόχο μια αναγεννημένη εργατική στρατηγική έχει ξεχαστεί και αντιστραφεί, παρά τις κοσμογονικές αλλαγές που συντελούνται σε Ανατολή και Δύση.
Η διαχειριστική αλλά και η ρεφορμιστική αριστερά, δεν διαμορφώνουν στρατηγική με βάση τις νέες επαναστατικές προοπτικές και δυνατότητες. Επιχειρούν αναπροσαρμογές προκειμένου να επικοινωνήσουν με την αγανάκτηση των εργαζομένων και με τη τάση απονομιμοποίησης των σύγχρονων αστικών δογμάτων. Εμμένουν, ωστόσο, στα καταδικασμένα στρατηγικά πρότυπα είτε του ευρωσοσιαλισμού, είτε του σοσιαλισμού του 30. Ακριβώς σε αυτό έχει ιστορική ευθύνη και το ΚΚΕ που αρνείται τον στόχο της ανατροπής της αντεργατικής εκστρατείας του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του με αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και μέτωπο. Και, στη συνέχεια, διότι αντιπαρατίθεται σε κάθε μορφή ανατρεπτικής κοινής δράσης στο εργατικό και ευρύτερα στο λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα.
Μας ρωτάνε συχνά: Η αρνητική στάση απέναντι σε ενδεχόμενο κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, απορρέει από μια θεωρητική θέση ότι οι κομμουνιστές δεν συμμετέχουν, ούτε στηρίζουν κυβερνήσεις, αν δεν έχουν προκύψει από επανάσταση;
Απαντάμε συγκεκριμένα: Το αντικαπιταλιστικό εργατικό μέτωπο -και οι πολιτικές του εκφράσεις- έχει προοπτική ‘’να κυβερνήσει’’, μετασχηματιζόμενο επαναστατικό το ίδιο, με πρόγραμμα εργατικής πολιτικής στο πλαίσιο μιας νέας εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και αυτό σημαίνει κοινωνική αντικαπιταλιστική επανάσταση.
Με αυτήν ακριβώς τη στρατηγική στόχευση, στην παρούσα περίοδο, αναδείχνουμε στο κέντρο της τακτικής μας, τον στόχο να αναλάβει την "εξουσία" στο μαζικό κίνημα η εργατική τάξη, με ένα νέο ταξικά ανασυγκροτημένο κίνημα ανατροπής και χειραφέτησης και σε συμμαχία με τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Με την δημιουργία οργάνων λαϊκής εργατικής και νεολαιίστικης πάλης και επιβολής μέσα από δημοκρατικές μαζικές συνελεύσεις. Με τον συντονισμό τους σε πόλεις και γειτονιές, σε κλαδους εργαζομένων αλλά και σε κεντρικό επίπεδο αγωνιστικού μετωπικού συντονισμού. Με την ανάληψη ευθύνης για την αυτοοργάνωση του κόσμου της εργασίας και την αυτοάμυνα του απέναντι στο κράτος, την εργοδοσία, τον φασισμό αλλά και τους πρυτάνεις των τανκς.
Είναι άλλο πράγμα μια ανατροπή που επιφέρει η λαϊκή κινητοποίηση σε σχέση με μια εκλογική κυβερνητική εναλλαγή. Είναι άλλης ποιότητας μια απάντηση στο ζήτημα της κυβέρνησης και της εξουσίας που δίνει ένας πανεργατικός ξεσηκωμός με προοπτική εξέγερσης και ανατροπής, από αυτή που σηματοδοτεί μια κυβέρνηση εντός του αστικού πλαισίου. Από τη σκοπιά αυτή δεν συμβάλουν οι διάφορες κυβερνητικές προτάσεις διότι στις δοσμένες συνθήκες ενισχύουν αντικειμενικά την διαχειριστική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Σε άλλο επίπεδο, βεβαίως, κινείται μια συζήτηση για το ενδεχόμενο κυβερνήσεων φιλολαϊκής κατεύθυνσης ως αποτέλεσμα μιας ανώτερης αντικαπιταλιστικής ανατρεπτικής σύγκρουσης και επαναστατικής απειλής. Κι εδώ είναι που απαιτείται μια βαθύτερη και οργανωμένη θεωρητικοπολιτική συζήτηση.
Το ζήτημα δεν είναι μόνο θεωρητικό, αλλά πολιτικό και πρακτικό. Ως επαναστατική αριστερά, ως ΝΑΡ ειδικότερα, έχουμε ευθύνη για το πόσο μικρή συζήτηση έγινε και γίνεται, όσο και αυτοκριτική, για τις δυνατότητες που υπήρχαν σε ανατρεπτική κατεύθυνση στη διετία 2011-2012. Θα περιμέναμε, μάλιστα, σε αυτό το πεδίο να γίνει ουσιαστική κριτική και δημιουργική παρέμβαση.
Αυτή η πολιτική μας εκτίμηση και κατεύθυνση δεν οδηγεί σε καμιά υποτίμηση της ανάγκης μέτρων ανακούφισης του λαού, στο όνομα της προτεραιότητας του αντικαπιταλιστικού προγράμματος. Το αντίθετο συμβαίνει.
Στο πρόσφατο πανελλαδικό σώμα της οργάνωσης μας επεξεργαστήκαμε συλλογικά το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης. Διατυπώσαμε συγκεκριμένο πλαίσιο στόχων και διεκδικήσεων που προτείνουμε στο μαζικό κίνημα. Διαμορφώσαμε επίσης, συγκεκριμένη πρόταση πολιτικής συνεργασίας των αντικαπιταλιστικών, αντιΕΕ, αντιϊμπεριαλιστικών και ανατρεπτικών δυνάμεων της αριστεράς την οποία καταθέτουμε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σε ευρύτερες δυνάμεις. Σε όλες αυτές τις επεξεργασίες, το κοινωνικό πρόβλημα, οι συγκεκριμένες διεκδικήσεις για μια αξιοβίωτη ζωή και ο αγώνας ενάντια στην εργατική και νεολαιίστικη γενοκτονία είναι στο κέντρο των θέσεων και των στόχων πάλης.
Η πολιτική στρατηγική που στοχεύει στην ήττα της πολιτικής του μαύρου μετώπου κυβέρνησης-ΕΕ-κεφαλαίου και τον κλονισμό της κυριαρχίας του, προτάσσει τις ζωτικές ανάγκες και τα δικαιώματα της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Στο πεδίο αυτού του αγώνα και μόνο μπορεί να υπάρξουν καταχτήσεις, αλλά και να κατανοείται μέσα από την εμπειρία η ανάγκη της αντικαπιταλιστικής τομής και η δυνατότητα μιας νέας κομμουνιστικής απελευθερωτικής προοπτικής. Αυτή, κατά τη γνώμη μας, είναι και η εμπειρία τόσο του Οχτώβρη όσο, σε άλλο επίπεδο βέβαια, και του Νοέμβρη.
Στο πολιτικό σχέδιο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής δίνουμε προτεραιότητα στην παρέμβαση μας στα πληβειακά λαϊκά στρώματα και στη νέα βάρδια της εργατικής τάξης, στους άνεργους και στη μαθητική νεολαία. Η αναγκαία αντεπίθεση του εργατικού λαϊκού κινήματος προϋποθέτει την ταξική ανασυγκρότηση του και γι αυτό προωθούμε τη δημιουργία μετωπικής εργατικής κίνησης που θα συμβάλει σε ένα νέο εργατικό κίνημα. Επείγουσα ανάγκη είναι η επανεκκίνηση με νέους όρους της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, πριν απ' όλα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με φιλοδοξία να αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά ενός αγωνιστικού μετώπου ανατροπής. Ως ΝΑΡ έχουμε επεξεργαστεί το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, με κέντρο τις ζωτικές ανάγκες για δουλειά, ψωμί και ελευθερία κόντρα στον κοινωνικό κανιβαλισμό του κεφαλαίου. Συγκεκριμένη πρόταση καταθέτουμε για μια αριστερή πολιτική συνεργασία ανατρεπτικής κατεύθυνσης με ευρύτερες δυνάμεις. Φυσικά κατανοούμε ότι δεν θα κριθεί ο δρόμος αυτός μόνο σε ένα ελκτικό πρόγραμμα. Χρειαζόμαστε ατμομηχανές, συσπείρωση δυνάμεων με συνείδηση του χαρακτήρα της μάχης και πεποίθηση ότι η αντικαπιταλιστική ανατροπή μπορεί να μπει στην ημερήσια διάταξη.
Με άλλα λόγια αναδείχνεται το ζήτημα μιας νέας πρωτοπορίας σε όλα τα επίπεδα. Στο επίπεδο ενός μαχόμενου εργατικού κινήματος που θα υπερβαίνει το εργοδοτικό συνδικαλισμό, με την αλλαγή του συσχετισμού στην αριστερά με ενίσχυση της επαναστατικής αριστεράς, αλλά και στο επίπεδο της συσπείρωσης δυνάμεων για ένα σύγχρονο πρόγραμμα και κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.
Η εμπειρία της Οκτωβριανής Επανάστασης έδειξε ότι η διαδικασία και η δυνατότητα μετατροπής της τάξης σε τάξη για τον εαυτό της, δεν είναι σε κανένα επίπεδο μια ‘αυθόρμητη’, αυτόματη, νομοτελειακή πορεία. Εδώ παρεμβαίνει η θέληση, η συνείδηση, η πολιτική επιλογή και πράξη των κοινωνικών ανθρώπων κάθε εποχής και περιόδου. Εδώ αναδείχνεται η ανάγκη του επαναστατικού υποκειμένου με την ευρεία έννοια, κόμμα- μέτωπο- κίνημα.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι χωρίς το κόμμα των Μπολσεβίκων ως ηγετική δύναμη δεν θα υπήρχε η νικηφόρα πορεία της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Ρωσία που έδειξε στην πράξη τι σημαίνει ότι το κόμμα κάνει πολιτική με άλλο τρόπο από την τάξη και το μέτωπο, με τρόπο πιο μόνιμο, πιο καθολικό και συνεπή «μέχρι το τέλος» της επαναστατικής ανατροπής και της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Η εμπειρία, ωστόσο, του Οκτώβρη είναι διπλή και αφορά τόσο στη νίκη όσο και στην ήττα του.
Τελικά η πορεία ήττας και μετάλλαξης της Οκτωβριανής Επανάστασης εκδηλώθηκε καθοριστικά στη συνολική μετατόπιση και -τελικά- την ταξική μετάλλαξη της συλλογικής συνείδησης του κόμματος των μπολσεβίκων από την επαναστατική εργατική επιλογή και από το ρόλο της πρωτοπορίας ενός ευρύτερου επαναστατικού μετώπου κομμουνιστικής κατεύθυνσης στη διαχείριση και την αναπαραγωγή εκμεταλλευτικών κοινωνικών σχέσεων.
Πριν από 25 χρόνια το "φυσικά και δεν θα υπακούσω" του συντρόφου Γιώργου Γράψα σηματοδότησε την ιστορική ρήξη του 89. Το ρήγμα παραμένει ενεργό, ωστόσο, καλούμαστε σήμερα να συμβάλουμε σε μια νέα περίοδο της κομμουνιστικής προοπτικής σε ένα νέο μαρξιστικό διαφωτισμό. Είναι πολιτική πρακτική και επείγουσα η ανάγκη να αναδειχτεί "η στρατηγική στο τιμόνι" όπως υπογράμμιζε ο σύντροφος Κώστας Τζιαντζής.
Για να είναι επαναστατική μέχρι τέλους η Αριστερά, πρέπει να εγγράφεται στο DNA της, στο πρόγραμμα, στην πολιτική γραμμή και πρακτική, στην οργανωτική συγκρότηση και λειτουργία, στα σύμβολα της, η προοπτική της κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Αλλιώς θα παραμένει ασταθής –ανολοκλήρωτη και ‘φτερό στον άνεμο’ των δύσκολων συγκρούσεων που έρχονται.
Το στρατηγικό ζήτημα αποκτά μεγάλη επικαιρότητα σε μια εποχή που η κομμουνιστική απελευθέρωση, η χειραφέτηση του ανθρώπου και της κοινωνίας στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, της αγοράς και της κρατικής καταπίεσης, η απαλλαγή από τον σάπιο και υπεραντιδραστικό καπιταλισμό της εποχής μας και την ιστορική του κρίση είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Ότι αυτή η προοπτική συγκεντρώνει πολύ περισσότερες δυνατότητες και ανταποκρίνεται σε υπαρκτές τάσεις που ξεπηδούν από την ίδια την εξέλιξη της κοινωνίας και τις ταξικής πάλης.
Η κομμουνιστική απελευθέρωση, σε μια εποχή μεγάλων δυνατοτήτων αλλά και κρίσιμων διλημμάτων για ολόκληρη την ανθρωπότητα, αποτελεί τη μοναδική συνολική εναλλακτική απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, την «κίνηση που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων», τον οδηγό, τη «ρυθμιστική στρατηγική» και την καθημερινά παρούσα κατευθυντήρια ιδέα για ένα εργατικό κίνημα που, μέσα από τους αγώνες για την ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης, τη μείωση της εκμετάλλευσης, την απόσπαση νικών και κατακτήσεων -και μάλιστα κατακτήσεων που θα αφορούν όλη την εργατική τάξη-, θα συγκροτείται και θα ωριμάζει ως πολιτικό κίνημα εργατικής χειραφέτησης, θα προσεγγίζει και θα επιταχύνει το ποιοτικό άλμα της επανάστασης, θα κατακτά την ικανότητα να βγει νικηφόρο μέσα από αυτή τη μεγάλη καμπή της ιστορίας.
Η πρόταση για την κομμουνιστική απελευθέρωση και για το κόμμα της επιχειρείται να θεμελιωθεί με συγκεκριμένο τρόπο στα ιστορικά χαρακτηριστικά της εργατικής τάξης της εποχής μας, στις τάσεις και αντιφάσεις που διαπερνούν τις κοινωνίες του 21ου αιώνα, στη δυναμική της ταξικής πάλης. Παράλληλα, επιχειρεί να ενσωματώσει τόσο τη μεγάλη παρακαταθήκη των επαναστατικών εμπειριών, όσο και την κριτική και την ανάγκη υπέρβασης του ηττημένου και αντεπαναστατικού, τελικά, κομμουνιστικού κινήματος. Να υπερβεί την ιστορική καθυστέρηση και να προωθήσει τα αναγκαία βήματα οικοδόμησης του επαναστατικού υποκειμένου στο πλαίσιο της ιστορικής κίνησης της εργατικής τάξης.
Είναι γεγονός πως στις θεωρητικοπολιτικές συζητήσεις και αντιπαραθέσεις στο κίνημα και στην αριστερά κυριαρχούν τα ζητήματα της τακτικής κι αυτό, σε ένα βαθμό, είναι λογικό και αναγκαίο. Η συλλογική μας απόφαση και κατεύθυνση είναι να συμβάλουμε για να ανοίξει ο διάλογος για τα κρίσιμα ζητήματα της στρατηγικής και του υποκειμένου . Και, ταυτόχρονα, να πραγματοποιούνται συγκεκριμένα βήματα συσπείρωσης και δράσης των αγωνιστών και των δυνάμεων που επιλέγουν αυτή την προοπτική.
Η δημιουργική ανάπτυξη του διαλόγου και της συσπείρωσης για το σύγχρονο πρόγραμμα και κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης μπορεί να δώσει ουσιαστική ώθηση στην προώθηση του αντικαπιταλιστικού προγράμματος και μετώπου, της ίδιας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μπορεί να συμβάλει στην ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, για νέους νικηφόρους εργατικούς αγώνες στη βάση ενός σύγχρονου προγράμματος εργατικών λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων. Που θα κατακτά τη "φέτα το ψωμί" γιατί θα διεκδικεί ολόκληρο το "καρβέλι. Γιατί θα συνδέει το σήμερα με το αύριο. Θα συνδέει τον άμεσο, καθημερινό, διαρκή και αποφασιστικό αγώνα για ανθρώπινη ζωή μέσα και έξω από τη δουλειά, με το στόχο της ανατροπής του επικίνδυνου για τον ανθρώπινο πολιτισμό συστήματος.
Η επαναστατική κομμουνιστική αριστερά στις μεγάλες μάχες που έδινε, συνδεόταν ιστορικά με τις πιο ριζοσπαστικές και ανατρεπτικές, τις πιο συγκρουσιακές και ασυμβίβαστες τάσεις των εργαζομένων, της διανόησης και ιδιαίτερα της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης.
Το Νέο Αριστερό Ρεύμα σε όλη την πορεία του έχει συμβάλει στην κατεύθυνση αυτή. Κατανοούμε, ωστόσο, την αναγκαιότητα της εποχής μας για μια ποιοτικά ανώτερη συγκρότηση και διαπαιδαγώγηση μιας νέας γενιάς επαναστατών κομμουνιστών και την ανάληψη κεντρικού πολιτικού ρόλου στην οικοδόμηση του επαναστατικού εγχειρήματος.
Η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση μπορεί να συμβάλει σε ανώτερο επίπεδο, με τους δικούς της τρόπους και μορφές για να ξαναβρεί η ριζοσπαστική νεολαία το νήμα που συνδέει την Κομμούνα και τον Οκτώβρη, την αντίσταση και τους εμφύλιους πολέμους σε Ελλάδα, Ισπανία και αλλού με τον Μάη και τον Τσε, με τον δικό μας Νοέμβρη, τον εξεγερτικό Δεκέμβρη, με τις νέες «εφορμήσεις στον ουρανό».
Δεν είμαστε οι μόνοι κάτοχοι της αλήθειας ούτε οι μόνοι μαχητές της κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Η ευθύνη μας είναι να στηριχτούμε σε όλες τις δυνάμεις και εφεδρείες, όχι μόνο των “δικών μας”, αλλά και των τόσων άλλων αγωνιστών και συναγωνιστών. Που βρίσκονται σε διαρκή αγώνα και αγωνία για το πως θα διασχίσουμε, τα πολλαπλά άγνωστα και γνωστά εμπόδια και ερωτήματα “της πραγματικής ιστορίας των λαών”, της ταξικής πάλης δηλαδή, αυτής της πιο πλούσιας από οποιαδήποτε ανάλυση και απόφαση.
Τιμάμε τον Οκτώβρη και τον Νοέμβρη
Με την έμπνευση των καινούριων ανέμων και σε θέση μάχης απέναντι στο ξέσπασμα των καινούριων θυελλών.
Για την εργατική χειραφέτηση σε μια νέα νικηφόρα κομμουνιστική απόπειρα.
Με κρίσιμη καμπή την αντίσταση και ανατροπή του κοινωνικού αρμαγεδώνα που απειλεί πλέον την ίδια την ζωή και τον κοινωνικό άνθρωπο.
Με την προοπτική μιας νέας και ανώτερης από κάθε άλλη φορά, επανάστασης που στηρίζεται στις ποιοτικά προωθημένες απαιτήσεις, τις ιστορικές εμπειρίες και τις κατακτήσεις του κοινωνικού και εργατικού πολιτισμού της εποχής μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου