ΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΕΚΡΟ ΤΟ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ; / Ανδρ. Ζαφείρης

του Ανδρέα Ζαφείρη

Είναι το δεύτερο δείγμα, μετά την επίθεση, χωρίς καμία αφορμή, σε συγκεκριμένα μπλόκ στη πορεία του Πολυτεχνείου , που υποδεικνύει την ύπαρξη «σταγονιδίων » και σεναρίων εκτροπής.

Είναι φανερό ότι εντός (ή παραλλήλως ή άνωθεν ή έξωθεν) της κυβέρνησης, κύκλοι κατασκευάζουν εξωφρενικά σενάρια σωτηρίας της , που περιλαμβάνουν πιθανά ακόμη και μια...
ανθρώπινη ζωή-Ιφιγένεια.

Η ψυχραιμία με την οποία ο αναρχικός χώρος αντιμετώπισε τις προκλήσεις το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου, ματαίωσε, προσωρινά, τα σχέδια αυτά.

Και τώρα ήρθε η στιγμή του Νίκου Ρωμανού.

Ο Νίκος Ρωμανός , αθωώθηκε από την κατηγορία περί τρομοκρατίας και με το αδίκημα της ένοπλης ληστείας δικαιούται άδειες τόσο εκπαιδευτικές όσο και τακτικές. Ακόμη και όσοι πολιτικά δεν ταυτίζονται με τις απόψεις του ή τις πρακτικές που απορρέουν από αυτές , δε μπορούν παρά να σεβαστούν τη καθαρή στάση ενός κρατούμενου (που είδε στα 16 του το φίλο του να ξεψυχάει στην αγκαλιά του) να διεκδικεί το νόμιμα αυτονόητο, με μοναδικό του μέσο την ίδια του τη ζωή.

Ακόμη και εάν δεχτούμε ότι η δολοφονία του Αλέξανδρου ήταν ένα μη προσχεδιασμένο έγκλημα, σήμερα, ακριβώς 6 χρόνια μετά , η ζωή του Νίκου Ρωμανού, δε κινδυνεύει από ένα «εν βρασμώ ψυχής» (;) αστυνομικό υπάλληλο αλλά από ένα ψυχρά προμελετημένο πολιτικό σχέδιο.

Γι αυτό και η υπεράσπιση των νόμιμων δικαιωμάτων του Νίκου Ρωμανού δεν είναι απλά και μόνο η υπεράσπιση των δικαιωμάτων ενός κρατούμενου, στο όνομα της νομιμότητας.

Δεν είναι μόνο ένας αγώνας για όσα δικαιώματα κερδήθηκαν, τις περισσότερες φορές με αμέτρητες θυσίες.

Είναι και ένας αγώνας για να ματαιωθούν σχέδια και σενάρια που παραπέμπουν είτε σε μέρες του ΄65 είτε σε μέρες του ΄63.

Η αριστερά ποτέ δε θεώρησε ως προϋπόθεση αλληλεγγύης την ιδεολογική ή πολιτική συμφωνία. Η αλληλεγγύης της, ακόμη και σε πρόσωπα προερχόμενα από διαφορετικούς χώρους, είχε σα πολιτικό κριτήριο τη διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και την αποκάλυψη της αστικής βαρβαρότητας .

Είναι χαρακτηριστική η στάση που κράτησε το κομμουνιστικό κίνημα απέναντι στη καταδίκη σε θάνατο των αναρχικών Σάκο και Βανζέτι. Στο 4ο Συνέδριό της, το 1922, η Κ.Διεθνής πήρε την απόφαση «Για βοήθεια στα θύματα της καπιταλιστικής καταπίεσης», που συμπεριελάμβανε και την υπόθεση Σάκο και Βανζέτι.

Τα Κομμουνιστικά Κόμματα πρωτοστατούσαν στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Στη Γαλλία, για παράδειγμα, στις 24 Οκτώβρη 1921 οργανώθηκε μια τεράστια διαδήλωση που ανάγκασε τη κυβέρνηση να περιφρουρήσει την αμερικανική πρεσβεία με 10.000 αστυνομικούς και 18.000 στρατιώτες.

Στις 23 Αυγούστου του 1927, μια μέρα μετά τη εκτέλεση των Σάκο και Βανζέτι, ο Ριζοσπάστης κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο τίτλο : « Το έγκλημα συνετελέσθη. Ο Σάκκο και ο Βανζέττι εδολοφονήθησαν χθές. Αντίκρυσαν με καταπλήσσουσαν ψυχραιμίαν τον θάνατον. Εξέγερσις εις όλον τον κόσμον. Κολοσσιαίαι διαδηλώσεις».

Στη Σοβιετική Ένωση , ήδη από το 1928, το όνομά τους δόθηκε σε δρόμους, περιοχές, εργοστάσια και κολχόζ.

Η υπεράσπιση της ζωής του Νίκου Ρωμανού και των νόμιμων δικαιωμάτων του δεν αποτελεί ανθρωπιστική υποχρέωση. Αποτελεί πολιτικό καθήκον. Και ως τέτοιο θα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Άμεσα. Πριν να είναι πολύ αργά.