Ανα..ζητείται Αυτοδιοικητικός με ένσημα ή με… εύσημα; /Χρ. Φιλίππα

Της Χριστίνας Φιλίππα*

Κάποτε μιλούσαμε και κόλλαγε το στόμα μας για ένα τεχνοκράτη! Αφού χορτάσαμε και κορρεστήκαμε από τις «γνώσεις» του , και η περσόνα  αυτή έκανε τον κύκλο της, για αλλού κινήσαμε για αλλού…. Σε λίγο καιρό οι έλληνες θα ψηφίσουμε για τους νέους περιφερειάρχες και υπερδημάρχους στα πλαίσια  του  ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ για την στελέχωση των περιφερειών και δήμων.

Έτσι ήρθε στην επικαιρότητα  εκ νέου η χρήση του όρου «αυτοδιοικητικός».

Ο όρος αυτός χρησιμοποιείται κατά κόρον σε...

έντυπο και προφορικό λόγο από ανθρώπους που συζητούν τις επικείμενες δημοτικές εκλογές. «Αυτοδιοικητικός»  ακούς σε κάθε μέρος …αχ! τι όνομα γλυκό.. (για να παραφράσουμε και το ποίημα).

Τελικά τι είναι «ο αυτοδιοικητικός» που τόσος ντόρος γίνεται για αυτόν τούτες τις μέρες.

Ας τον αναζητήσουμε λοιπόν...

Το «αυτοδιοικητικός» είναι προσόν! Είναι; Χωρίς έτερο προσδιορισμό στέκει από μόνος του;

To «αυτοδιοικητικός» είναι εμπειρία!  Είναι!

Αρκεί αυτή για να καταξιώσει κάποιον και να του ανανεώσει το εισιτήριο για άσκηση εξουσίας; Η απλή παράθεση τίτλων αξιωμάτων και αρμοδιοτήτων (αντιδήμαρχος, πρόεδρος επιτροπής κλπ ) κατά την προηγούμενη αυτοδιοικητική του θητεία αρκεί;  Ο απολογισμός του έργου και τα πεπραγμένα απ την ενασχόληση στις  συγκεκριμένες θέσεις που θήτευσε δεν θα πρέπει να είναι το ζητούμενο απ τους ψηφοφόρους; Η  εμπειρία  είναι συνυφασμένη με την αποτελεσματικότητα και την παραγωγικότητα, καθώς επίσης και όποια επαγγελματική εμπειρία, αν δεν έχει στεφθεί με επιτυχίες, εποικοδομητικό έργο, διαφάνεια, γιατί από μόνη της να είναι εισιτήριο εισόδου και στην αυτοδιοίκηση; Στην καταμέτρηση ενσήμων δεν καταγράφονται ικανότητες και το σημαντικότερο ούτε πληροφορίες βιωματικού χαρακτήρα όπως η συμπεριφορά και ο χαρακτήρας. Και τα μεν κριτήρια για να θεωρείται κάποιος καλός επαγγελματίας όπως  μηχανικός ή γιατρός είναι πάνω κάτω γνωστά  δεν συμβαίνει το ίδιο για κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με τα «κοινά».

Είναι τίτλος τιμής, τελικά; Άνευ όρων; Είναι αρκετός για να υποσκελίσει κάποιον άλλο που δεν έχει στο βιογραφικό του αυτή την «απαραίτητη» ιδιότητα;

Κι όμως έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι η ιδιότητα αυτή τις περισσότερες φορές,  που είναι αποτέλεσμα θητείας ή θητειών σε μία δημοτική θέση, έχει εκμαυλίσει  και δεν έχει  οδηγήσει  προς το καλό καγαθό  τον «αυτοδιοικητικό».

Πλείστοι όσοι «απλοί πολίτες» ενώ στο ξεκίνημα της αυτοδιοικητικής τους ενασχόλησης απέδωσαν έργο, μη όντας καταξιωμένοι αυτοδιοικητικοί, μόλις απέκτησαν την εμπειρία του αυτοδιοικητικού, άστραψε ο ντουνιάς και έγινε η θάλασσα γιαούρτι!!! Αντιθέτως όσοι εξ αυτών δεν «ενδώσανε» στα κελεύσματα της «αυτοδιοικητικής εμπειρίας», σκριναρίστηκαν και εξαφανίστηκαν.

Τα υπέρογκα χρέη της πλειονοψηφίας των δήμων  ανά την επικράτεια φούντωσαν, αν δεν δημιουργήθηκαν,  από τα μέσα της δεκαετίας του 80  που  άρχισε να παίρνει επαγγελματική ιδιότητα η ενασχόληση με τα κοινά. Καταστράφηκαν συνοικίες και προάστια, οικονομικά ελλείμματα και υπερχρεώσεις, ελλειμματικές δημοτικές επιχειρήσεις που υπολειτουργούσαν με δημοτικό κόστος και χωρίς ουσιαστικό έλεγχο, γραφειοκρατία, αδιαφάνεια και ιεραρχήσεις έργων και παροχών αναντίστοιχων στις τοπικές κοινωνίες.

Οι αιτίες της στρέβλωσης λοιπόν δεν είναι μόνο η ανικανότητα  των «αυτοδιοικητικών», είναι και τα προσωπικά συμφέροντα σε βάρος των κοινωνικών, είναι η διαπλοκή (κομματική και οικονομική),  η διαφθορά, οι οργανωμένες ομάδες μεγάλων συμφερόντων (που ασέλγησαν πάνω στη γη και το περιβάλλον) και οι «συνεργάτες τους,  οι επονομαζόμενοι «αυτοδιοικητικοί».

Είναι διαφορετικό, το  προσεγγίζω με «αυτοδιοικητική αντίληψη» τη συμμετοχή μου  στα κοινά, υπάρχω σαν συλλογικότητα, ως σώμα, θεωρώ ότι η υπόθεση  της τοπικής κοινωνίας είναι υπόθεση πολλών, που με οργανωμένο και αυτοδιοικητικό τρόπο εξελίσσονται, όταν συλλογικά οδεύεις σε συγκλίσεις με δραστικό τρόπο πάνω στα προβλήματα με τις άλλες συλλογικότητες του δήμου, και διαφορετικό  «έχω υπάρξει αυτοδιοικητικός».

Σημασία έχει εν πολλοίς ο ρόλος των προσώπων. Τα πρόσωπα είναι φορείς ιδεολογίας, εκείνοι που θα υλοποιήσουν τα προγράμματα και η προσωπικότητα τους είναι το εχέγγυο. Αν το πρόσωπο δεν εμπνεύσει, δεν πείσει ότι μπορεί να υλοποιήσει, δεν είναι δημιουργικό, μαχητικό, τα καλύτερα προγράμματα «πάνε αδιάβαστα».

 Ο ρόλος  των προσώπων είναι λοιπόν ή θετικός ή αρνητικός και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό αν και κατά πόσον εντάσσουν την συμπεριφορά τους σε συλλογικότητες  με αρχές και κανόνες, ή όχι. Αν όχι, τότε έχουν ενδυθεί άλλο μανδύα, του «παράγοντα» και από τέτοιου  τύπου αυτοδιοικητικούς έχουν χορτάσει οι πόλεις.  Ως εδώ και μη παρέκει….
 
*Χριστίνα Ν. Φίλιππα. Σύμβουλος Δημ. Κοινότητας Φιλοθέης