Ζήτημα πρώτο αποτελεί η αντιμετώπιση των δημοσίων υπηρεσιών ως λάφυρο και από τη...
μνημονιακή τρικομματική κυβέρνηση. Όλος ο δημόσιος τομέας, αλλά και ειδικότερα η εκπαίδευση ακολουθούσε πάντα την όποια κυβερνητική εναλλαγή, αποσύροντας τους παλιούς και αντικαθιστώντας τους με νέους, πάντα φιλικά προσκείμενους στη νεοεκλεγμένη ηγεσία του υπουργείου Παιδείας. Έτσι Ν.Δ-ΠΑ.ΣΟ.Κ-ΔΗΜ.ΑΡ μοίρασαν τις θέσεις 7-4-2, χωρίς βέβαια να λείψουν και οι καβγάδες για το «πάπλωμα» με τη συμμετοχή Νομαρχιακών Επιτροπών (ΠΑ.ΣΟ.Κ Ιωαννίνων) αλλά και συνδικαλιστικών παρατάξεων (ΔΑΚΕ-ΠΕ).
Όλα τα παραπάνω αποτελούν και το δεύτερο ζήτημα. Η αντιμετώπιση δηλαδή του συνδικαλισμού ως σκαλοπάτι διοικητικής ανέλιξης. Οι περισσότεροι Περιφερειάρχες Εκπαίδευσης είχαν κάποια θητεία σε συνδικαλιστικά αξιώματα, με αποκορύφωμα τον ταμία του ΔΣ της ΟΛΜΕ (στέλεχος της ΔΑΚΕ) να καταλαμβάνει τη θέση στην Αττική. Αντίστοιχα και στη Θεσσαλία η νέα Περιφερειακή Δ/ντρια (αιρετή στο ΑΠΥΣΔΕ από τη ΔΑΚΕ) από «αυτί και μάτι του κλάδου» μέσα στη διοίκηση έγινε απλά … διοίκηση. Δεν μας προξενεί καμιά έκπληξη το γεγονός ότι συνδικαλιστικά στελέχη των καθεστωτικών δυνάμεων, αφού προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον κλάδο, «αξιοποιούνται» σε διοικητικές θέσεις. Αλήθεια, πόσα πρώην μέλη των ΔΣ της ΕΛΜΕ Καρδίτσας και του συλλόγου Α΄/θμιας, ακόμα και πρόεδροι, βρέθηκαν ή βρίσκονται ακόμη σε θέσεις του διοικητικού μηχανισμού; Για να προλάβουμε δήθεν αφελείς ερωτήσεις του τύπου «οι συνδικαλιστές δεν μπορεί να γίνουν διευθυντές»; η απάντηση βρίσκεται σ’ αυτό που έχει δείξει η πραγματικότητα, ότι δηλαδή η πολιτική που θα εφαρμόσουν-υπηρετήσουν είναι η ίδια ακριβώς πολιτική που κατήγγειλαν πριν ως συνδικαλιστές.
Είναι η πολιτική που σαρώνει τα υπολείμματα της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, υπονομεύοντας τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών και διαλύοντας τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών. Εδώ είναι το τρίτο ζήτημα και αφορά την απερχόμενη συμπολίτισσα Περιφερειακή Δ/ντρια,, που είχε τη δικιά της συμβολή στην υλοποίηση της μνημονιακής πολιτικής στο χώρο της εκπαίδευσης, ιδιαίτερα στο κλείσιμο σχολικών μονάδων, καθιστώντας το νομό μας πρωταθλητή στη χώρα. Αντιγράφουμε από τον απολογισμό του έργου της : «…Από τη συγχώνευση αυτών των σχολικών μονάδων ωφελήθηκαν οι εκπαιδευτικοί που περιφέρονταν σε πολλά σχολεία για κάλυψη ωραρίου». Δηλαδή υποστηρίζει ότι αυτό έγινε για το καλό των μαθητών και των εκπαιδευτικών! Το γεγονός ότι χάθηκαν σχολεία, μάκρυνε η απόσταση για εκατοντάδες μαθητές και εξαφανίστηκαν οργανικές θέσεις, αυτό ούτε καν πέρασε από το μυαλό της.
Αλλά γιατί άραγε να περάσει; Τη μνημονική πολιτική εφάρμοζε, αυτή την πολιτική που σχεδίαζε το υπουργείο και που δεν αφήνει κανένα πρόθυμο στέλεχος να πάει χαμένο. Το τέταρτο ζήτημα λοιπόν είναι ότι όσοι απερχόμενοι Περιφερειακοί Διευθυντές δεν συνταξιοδοτηθούν, θα αναλάβουν αυτόματα (χωρίς καμιά διαδικασία αξιολόγησης) καθήκοντα Σχολικού Συμβούλου και μάλιστα σε περιοχές που οι ίδιοι επιθυμούν.
Κλείνοντας, ξέρουμε ότι όλα τα ανώτερα διοικητικά στελέχη είναι «άξια και ικανά» για να εφαρμόσουν τις κυβερνητικές αποφάσεις. Πότε με εξυπηρετήσεις, οι οποίες όλο και λιγοστεύουν, αλλά κυρίως με τα καθημερινά «εντέλλεσθε», προωθούν με ιδιαίτερο ζήλο τις παραβιάσεις εργασιακών δικαιωμάτων του κλάδου.
Η απάντηση σε όλα αυτά βρίσκεται στο να γίνουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί πραγματικά άξιοι και ικανοί να δυναμώσουμε τα σωματεία μας (ΕΛΜΕ –Σύλλογο Α/θμιας), να πάρουμε την υπόθεση της ζωή μας στα δικά μας χέρια, συλλογικά και οργανωμένα, οικοδομώντας τον ανεξάρτητο συνδικαλισμό που έχουμε ανάγκη.
ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου