Τ. Χριστοδουλοπούλου- Μπορούμε να (αντι)στρέψουμε το μεταναστευτικό εναντίον της Χρυσής Αυγής

Τασία Χριστοδουλοπούλου*

 

 

Οι μετανάστες δεν είναι αόρατοι, ανύπαρκτης ταυτότητας άνθρωποι. Γιατί τότε, η παρουσία τους αξιοποιείται ως «ασύμμετρη απειλή».

 

Η «αντιμνημονιακή» ρητορική της Χρυσής Αυγής, συνδυασμένη με τη φοβική...
επιθετικότητα συλλήβδην απέναντι στους ξένους, μαζί με την κατασκευασμένη αμεσότητα της καταγγελίας του πολιτικού συστήματος, βρίσκει ευήκοα ώτα, σε τμήμα της κοινωνίας και του εκλογικού σώματος. Προνόμιο που έχασε ο ΛΑΟΣ και έμεινε εκτός Βουλής, μετά την είσοδο του στην κυβέρνηση Παπαδήμου, αφήνοντας ένα κενό χώρο, που ήλθε και κάλυψε η Χρυσή Αυγή.

 

Ο ΛΑΟΣ το 2009 προ Μνημονίου και προτού η κρίση δείξει τα δόντια της, με τον ίδιο πολιτικό λόγο, απέσπασε το 5,63% του εκλογικού σώματος. Ας μην το ξεχνάμε, το ακροδεξιό πατριωτικό τόξο έχει την εκλογική πελατεία του στη χώρα.

Η Χρυσή Αυγή, εκτός από αντιμνημονιακή, πλασάρεται ως αντισυστημική δύναμη. Με αυτά τα όπλα, διεκδικεί να ηγεμονεύει στο πεζοδρόμιο, με την έμπρακτη προπαγάνδα της, το βίαιο ακτιβισμό της, ενώ δεν χάνει ευκαιρία να κατηγορεί το κοινοβούλιο, ως ανιαρό, καταθλιπτικό και σάπιο.

 

Κεντρικός πυρήνας της φασιστικής βίας της, είναι οι μετανάστες. Την ατζέντα της και τις θηριωδίες της, πρόβαλαν κατά κόρον όλα τα ΜΜΕ, ως «υπερβολή στην αντιμετώπιση κατά τα άλλα υπαρκτού προβλήματος». Τη νομιμοποίησε δε και ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, όταν βγήκε παγανιά για να γεμίσει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είχαν προηγηθεί ο Χρυσοχοΐδης και ο Λοβέρδος. Τώρα που είδαν τα ποσοστά της να ανεβαίνουν και να τυγχάνει σημαντικής κοινωνικής αποδοχής, αναδιπλώθηκαν και θυμήθηκαν ότι υπάρχει κράτος και κανείς δεν θα το υποκαθιστά και ότι η αυτοδικία είναι κακό πράγμα. Για την ταμπακέρα, όμως, καμία συζήτηση. Η μεταναστευτική πολιτική που θεριεύει το φασισμό μένει στο απυρόβλητο. Στη θέση της μεταναστευτικής πολιτικής, υπάρχει η καταστολή της βιτρίνας, βορά στα πιο χυδαία ένστικτα.

 

Γι’ αυτό και η ανάγκη δημόσιου διαλόγου για το μεταναστευτικό είναι αναγκαία περισσότερο από ποτέ. Όχι μόνο γιατί ως κοινωνία αξιακά έχουμε εκπέσει, όχι μόνο γιατί οι μετανάστες συλλήβδην κατηγορούνται ως εγκληματίες και επικίνδυνοι, με όλες τις συνέπειες, αλλά και γιατί ο εκφασισμός της κοινωνίας μας, δεν ανατρέπεται μόνο με μια απεργία ή μια διαδήλωση, αλλά με μια συστηματική και πολύπλευρη κινητοποίηση για την αλλαγή συνειδήσεων. Η πληροφόρηση, η γνώση και ο ορθολογισμός, μπορούν να συμβάλουν καθοριστικά.

 

Φυσικά και πρέπει να καταγγείλουμε όλη αυτή η βαρβαρότητα και να αντισταθούμε. Όμως, για να είναι αποτελεσματική η παρέμβαση μας, είναι επείγουσα ανάγκη να ανοίξουμε εμείς διάλογο ως αριστερά, με τις αρμόδιες οργανώσεις (Γραφείο Ύπατης Αρμοστείας ΟΗΕ, Διεθνής Αμνηστία, Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες κλπ.), με ειδικούς και με τις Κοινότητες των μεταναστών. Να πάρουμε νομοθετικές και άλλες πρωτοβουλίες, ώστε να αναδείξουμε το πρόβλημα και την πολυπλοκότητα του, αντιπαλεύοντας τον ανορθολογισμό, που εμφανίζεται ως «κοινή λογική». Να ζητήσουμε την καταγραφή όλων των αλλοδαπών που βρίσκονται στη χώρα μας, κατά κατηγορία:

 

–Πόσοι είναι οι αιτούντες άσυλο, πόσοι είναι οι πρόσφυγες πολέμου, που τυγχάνουν διεθνούς προστασίας.

 

–Πόσοι είναι αυτοί για τους οποίους έχει εκδοθεί απόφαση απέλασης και δεν μπορεί να εκτελεστεί η απέλαση, γιατί δεν υπάρχει προξενική αρχή στη χώρα μας ή δεν έχουμε υπογράψει διακρατική συμφωνία με τις χώρες τους.

 

–Πόσοι είναι οι μετανάστες με άδεια εργασίας και παραμονής.

 

–Πόσοι είναι αυτοί που είχαν άδεια εργασίας και παραμονής και δεν τους ανανεώθηκε, γιατί δεν είχαν τον απαιτούμενο αριθμό ενσήμων.

 

–Πόσοι είναι αυτοί που έχουν έλθει στην Ελλάδα μετά το 2005, που έγινε η τελευταία νομιμοποίηση και ζουν και εργάζονται εδώ χωρίς χαρτιά, για πολλά χρόνια.

 

–Πόσοι είναι αυτοί που είναι εγκλωβισμένοι στη χώρα μας, γιατί θέλουν να πάνε σε άλλες χώρες της Ε.Ε.

 

Οι αριθμοί και οι διαφορετικές κατηγορίες που ανήκει ο κάθε μετανάστης, θα επιτρέψει ή θα διευκολύνει να διεξαχθεί μια συζήτηση που δεν θα καλλιεργεί το μίσος και τη ξενοφοβία, αλλά την ιδιαίτερη αντιμετώπιση της κάθε κατηγορίας με βάση τους νόμους και τη διεθνή εμπειρία.

 

Οι μετανάστες δεν είναι αόρατοι, ανύπαρκτης ταυτότητας άνθρωποι. Γιατί τότε, η παρουσία τους αξιοποιείται ως «ασύμμετρη απειλή».

 

Η συζήτηση αυτή, συστηματική και με συνέπεια, θα αποκαλύψει την υποκρισία της κυβέρνησης, που αφού δημιούργησε το πρόβλημα, στέλνοντας εκατοντάδες μετανάστες στα λιμάνια και στα κέντρα των πόλεων, επενέβη δήθεν για να το διαχειριστεί, με αυτό τον άθλιο τρόπο.

 

Θα αποκαλύψει τους φρικαλέα ανέξοδους λεονταρισμούς της Χρυσής Αυγής, που υπόσχεται απελάσεις, όταν οι απελάσεις στην πλειοψηφία τους είναι ανέφικτες και ιδιαίτερα σε χώρες όπως Αφγανιστάν, Σομαλία, Σουδάν, Μαυριτανία, Σιέρα Λεόνε και άλλες, είναι δε εξαιρετικά δαπανηρές, γιατί δεν υπάρχει απευθείας πτήση από Ελλάδα.

 

Είναι επείγον να καταλάβουμε κι εμείς, αλλά και να εξηγήσουμε, ότι το μεταναστευτικό δεν είναι ελληνικό ζήτημα, ούτε καν ευρωπαϊκό, είναι παγκόσμιο. Αυτό δεν είναι μια ακαδημαϊκή διαπίστωση από απόσταση. Είναι η καρδιά της πραγματικότητας και η απολύτως αναγκαία αφετηρία για κάθε προσέγγιση που επιδιώκει να δώσει πραγματικές και εφικτές λύσεις. Πολύ περισσότερο δημοκρατικές λύσεις.

 

Οι μεταναστευτικές ροές, που προκάλεσε ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός με τους πολέμους, τη διάλυση δεκάδων χωρών και τις πολιτικές της φτώχειας, την εξώθηση εκατομμυρίων ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους, θα είναι φαινόμενο μόνιμο για πολλά χρόνια, όσο δεν αλλάξουν τα πράγματα.

 

Ή θα βρεθεί διεθνής λύση ή εθνική λύση δεν θα υπάρξει, ειδικά σε μια χώρα, σαν την Ελλάδα, που έχει τόσο ευάλωτα σύνορα και αποτελεί πύλη εισόδου για την Ευρωπαϊκή Ένωση.

 

Ούτε αποτελεί λύση η μεγαλύτερη φρούρηση των συνόρων. Τα σύνορα μας, χερσαία και θαλάσσια, είναι 14.500 χιλιόμετρα. Οι δουλέμποροι βρίσκουν πάντα μονοπάτια και περάσματα. Σε κάθε περίπτωση όλες οι χώρες είναι υποχρεωμένες, να έχουν ελεύθερη λωρίδα εισόδου για τους πρόσφυγες και τους αιτούντες άσυλο. Κατά την είσοδο όμως δεν μπορεί να διαπιστωθεί η προσφυγική ιδιότητα.

 

Η αριστερά δεν έχει κανένα λόγο να σιωπά για το μεταναστευτικό, ούτε πολύ περισσότερο να αισθάνεται αμήχανη ή ένοχη. Αντίθετα έχει όλους τους λόγους να το ανοίξει. Εκεί είναι πιο ρεαλιστικό, να ανακτήσουμε ενός είδους ιδεολογική ηγεμονία και να αποδομήσουμε τον πολιτικό λόγο της Χρυσής Αυγής.

 

Μονοσήμαντα στο αντιμνημονιακό, αν δεν διευρύνουμε την ατζέντα μας, αν δεν σταματήσουμε να μιλάμε μόνο για τους κακούς Γερμανούς, αφήνοντας στο απυρόβλητο τις αστικές δυνάμεις του τόπου μας και τις εκμεταλλευτικές σχέσεις και όχι μόνο ότι αναφέρεται στους τραπεζίτες, θα είναι πολύ αργά, για να αποτρέψουμε τη διάλυση της κοινωνίας. Και οι αριστερές ιδέες δεν καρπίζουν στη διάλυση, αλλά στη σύνθεση και στην αλληλεγγύη.

 

Η Τασία Χριστοδουλοπούλου είναι δικηγόρος, μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ

 

Φωτογραφία: Κυριάκος Κατζουράκης, «Φυλακή 1», 2010. Λάδι σε πανί.